Παρανάλωμα του Πειραιώς

O Oλυμπιακός είχε μία ευκαιρία για να διασκεδάσει με πράξεις τη μαυρίλα των ημερών, αλλά το άλογο στο οποίο πόνταρε σταμάτησε να κουτσαίνει μετά το 15λεπτο ξελαμπικάρισμα της ανάπαυλας.

Δεν εννοώ κάποιον από τους δικούς του παίκτες, που ούτως ή άλλως δυσκολεύονται να βγάλουν δύο σερί ημίχρονα με βήμα ταχύ, αλλά τον Μάικ Τζέιμς, ο οποίος παρουσίασε αδυσώπητος το καλύτερο πρόσωπό του, σαν να ήθελε να χαροποιήσει τους παλιούς του πιστούς.

Δεν ξέρω κατά πόσον το ρεσιτάλ του Αμερικανού πανηγυρίστηκε στο παλιό του σπίτι (αφού ο Παναθηναϊκός παραμένει εγκλωβισμένος σε δυσοίωνες ισοβαθμίες και δύσβατο πρόγραμμα), αλλά στον Πειραιά θα τον βλέπουν πια σαν χίμαιρα.

Τα προηγούμενα χρόνια ο Τζέιμς έκρυψε αριστοτεχνικά πολλές από τις αδυναμίες του Παναθηναϊκού, ενώ απόψε ξεγύμνωσε όλες τις αδυναμίες του Ολυμπιακού.

Και δεν είχε αρκετό χρόνο για να τα κάνει σαλάτα στο τέλος (μετά το «δικό του» 59-43), μολονότι προσπάθησε...

Αλλά το πρόβλημα του Ολυμπιακού δεν ήταν ο Τζέιμς, ο οποίος, στο κάτω κάτω, τράβηξε μερικά τρίποντα από τα μαλλιά απέναντι σε άμυνες σχεδόν υποδειγματικές. Το πρόβλημα του Ολυμπιακού είναι ο ίδιος ο Ολυμπιακός.

Εγκλωβισμένος αναπόδραστα στα κραυγαλέα σφάλματα του περασμένου καλοκαιριού, αρνείται επίμονα να κάνει την αυτοκριτική του και αναλώνεται σε κυνήγι ανεμομύλων, υπαρκτών και ανύπαρκτων.

Στο τρίμηνο που υποτίθεται ότι θα συνοδευόταν από τρελά γκάζια και αλέγκρο σπριντ προς τα πλέι-οφ, οι «ερυθρόλευκοι» παίζουν ασυνάρτητο και συχνά φριχτό μπάσκετ.

Μαζεύουν τέσσερις ήττες για κάθε νίκη, ζορίζονται ακόμα και με τις ψόφιες ομάδες της ελληνικής Α1 και παραδίδουν ένα δείγμα γραφής που δεν αντέχει σε καμία κριτική.

Σε τι ακριβώς είναι καλός ο Ολυμπιακός του παινεμένου Ντέιβιντ Μπλατ; Σε τίποτε απολύτως, με εξαίρεση τις δικαιολογίες. Και πάλι καλά, που του έμεινε ακόμη λίγο λίπος για να κάψει, πριν καεί.

Την ίδια ώρα που η σεζόν εξελίσσεται σε παρανάλωμα του πυρός και οι τελευταίες εξάρσεις των Σπανούλη-Πρίντεζη θυσιάζονται στο όνομα μίας ακατάληπτης αναδόμησης, η διοίκηση παίζει το παιχνίδι της Θύρας 7, σε ένα ακατανόητο παιχνίδι αυτοακρωτηριασμού και αυτοεξορίας.

Το «μέχρι τέλους» μπορεί να πάει μέχρι τέλους, όπως απαιτούν η τυφλή εξέδρα και ο οπαδικός Τύπος, αλλά η ηρωική έξοδος ενδέχεται να τελειώσει τον ίδιο τον Ολυμπιακό, φυλακίζοντάς τον σε μία διαρκή Βαλκανιάδα άδειων γηπέδων και τζούφιων κινήτρων.

Μαζί βεβαίως θα δώσει τη χαριστική βολή στο ημιθανές ελληνικό πρωτάθλημα, αλλά αυτό είναι αρμοδιότητα άλλων. Και, εδώ που τα λέμε, τέτοιο πρωτάθλημα καρναβάλι δεν θα λείψει από κανέναν φίλαθλο με τα σύγκαλά του.

Όπως έγραφα στο ξεκίνημα, οι «κόκκινοι» του Πειραιά απώλεσαν μία σπουδαία ευκαιρία για να περάσουν από τη Λομβαρδία με το διπλό που θα κλείδωνε τη συμμετοχή τους στα πλέι-οφ.

Το 23-23 του ημιχρόνου φαινόταν ιδανική αφετηρία για την τελική επίθεση, αφού ο ανταρτοπόλεμος της β’ περιόδου (με τα 6-20 ριμπάουντ υπέρ του Ολυμπιακού και το παιδικό 4-13 στο ταμπλό) μπλοκάρισε την ενίοτε πυρηνοκίνητη Αρμάνι σε βαλτότοπο.

Οι τρεις έμπειροι Έλληνες θυμήθηκαν τα παλαιά κατατόπια και θύμισαν για λίγο την σφραγίδα παρελθόντων ετών, όταν η φανέλα και η στόφα των «ερυθρολεύκων» προξενούσαν τρόμο στα γήπεδα της Ευρώπης.

Το διάστρεμμα του Σπανούλη στο 23-19 αποδείχθηκε καταστροφικό, αφού στα 9:17 της συμμετοχής του αρχηγού ο Ολυμπιακός πέτυχε 11 πόντους παραπάνω από την Αρμάνι, σε ημίχρονο μάλιστα όπου το σκοράρισμα ήταν είδος πολυτελείας.

Χωρίς τον ηγέτη του, ο Ολυμπιακός έπαιζε τελείως στην τύχη, αφού δεν υπήρχε ούτε οργάνωση ούτε πρωτοβουλία ούτε καθαρό βλέμμα.

Η κυριαρχία του Μιλουτίνοβ μέσα στις ρακέτες βοήθησε ώστε να κρατηθεί η ισορροπία μέχρι το 28^ο λεπτό (38-35), αλλά ο Μπλατ διάλεξε τη λάθος στιγμή για να δώσει ανάσες στον Σέρβο και οι μπούκες του Τζέιμς απέναντι στην αφύλαχτη διάβαση δρομολόγησαν αστραπιαίο σερί 11-4, για να γίνει η διαφορά διψήφια.

Η Αδριατική θάλασσα δεν πέφτει δα πολύ μακριά από το Μιλάνο, αλλά για την παγερή σαν τις Άλπεις εικόνα που παρουσιάζει ο Ολυμπιακός της Ευρώπης μέσα στο 2019 δεν ευθύνεται ούτε ο Βασιλακόπουλος ούτε ο Συμεωνίδης ούτε ο Αναστόπουλος με τον Παναγιώτου.

Ευθύνονται όλοι όσοι φοράνε αυτή την εποχή τα κόκκινα και τα λευκά. Φανέλες, παντελονάκια, φόρμες, γραβάτες και κοστούμια.

Και δεν περιποιεί τίτλο τιμής στον οργανισμό Ολυμπιακός, η άγνοια που δήλωσε ο Μπλατ όταν ρωτήθηκε από Ιταλό δημοσιογράφο για την αποχή από το επικείμενο μη-ντέρμπι με τον Παναθηναϊκό.