Ο κύκλος των χαμένων... ευκαιριών

Ο Ολυμπιακός έχασε μία ακόμη καλή ευκαιρία να πάρει βαθμολογικό «οξυγόνο» και να κοιτάζει προς τα πάνω αντί να κοιτάζει προς τα κάτω. Δε θεωρώ ότι ελλοχεύει κίνδυνος αποκλεισμού, αλλά σίγουρα δεν αισθάνονται και 100% ασφαλείς.

Το τελευταίο διάστημα χάνουν ευκαιρίες να βρεθούν πιο κοντά στην πρώτη «πεντάδα». Χρειάζονταν νίκη με την Μπαρτσελόνα, ηττήθηκαν. Χρειάζονταν νίκη στο Τελ Αβίβ, ηττήθηκαν. Πλέον μένουν οκτώ αγώνες και οι ευκαιρίες θα λιγοστέψουν.

Πολλοί θα με πείτε τρελό, όμως αν ο Ολυμπιακός νικήσει την Εφές την επόμενη αγωνιστική ξαναβάζει πλώρη για το πλεονέκτημα της έδρας. Βέβαια με την παρούσα αγωνιστική εικόνα δεν έχει ουδεμία τύχη.

Βασικά το «παρούσα» τώρα που το ξανασκέφτομαι είναι λάθος διότι εδώ και 20-25 μέρες δεν παίζει καλό μπάσκετ η ομάδα. Δεν ξέρω τι φταίει, αλλά η επιθετική λειτουργία των «ερυθρόλευκων» με προβληματίζει.

Τραγικά ποσοστά στα σουτ τριών πόντων, ελάχιστοι πόντοι στον αιφνιδιασμό και επιστροφή σε μεγάλο βαθμό στη λύση του pick ‘n’ roll είτε από όλα τα γκαρντ κι όχι μόνο από τον Σπανούλη.

Στο φινάλε φινάλε αυτός ας κάνει όσα θέλει, αφού τα βάζει. Μόνος του πήγε να ξελασπώσει την ομάδα στο τελευταίο πεντάλεπτο, αλλά δε γίνεται να περιμένεις πάλι τους ηρωισμούς του Σπανούλη για να… καθαρίσεις.

ΘΑ ΤΟ ΕΚΛΕΒΕ, ΔΕ ΘΑ ΤΟ ΚΕΡΔΙΖΕ

Ο Ολυμπιακός είχε σε καταπληκτική κατάσταση τον Ουίλιαμς Γκος ο οποίος ήταν αρκετά επιθετικός στον τρόπο που αγωνίστηκε. Ο Αμερικανός πέρναγε εύκολα τον αντίπαλό του και έφτανε μέχρι το καλάθι είτε για lay up είτε για floater. Μόνο μια δυο φορές σήκωσε χειρόφρενο να κολλήσει πίσω του ο παίκτης που μόλις είχε περάσει. Πόσταρε και 1-2 φορές ενώ πίσω κυνηγούσε και τον καλύτερο αντίπαλο παίκτη.

Ο Σπανούλης έκανε τα πάντα στο τελευταίο πεντάλεπτο, αλλά δεν αρκούν δύο παίκτες για να περάσεις από το Τελ Αβίβ. Ο ΛεΝτέι είχε ένα καλό ξεκίνημα και τίποτα άλλο. Ο Πρίντεζης είχε ένα καλό τρίλεπτο στην τρίτη περίοδο. Ο Μιλουτίνοφ ανέτοιμος.

Τα φόργουορντ δε βοήθησαν ενώ δεν έπιασε και το κόλπο με την παρουσία του Μάντζαρη στο αρχικό σχήμα του αγώνα. Πλάκα πλάκα ο Μπόγρης πρόσφερε τα περισσότερα συγκριτικά με το χρόνο συμμετοχής του.

Με 19% στο τρίποντο δεν μπορείς να νικήσεις εκτός έδρας. Και μη μου πει κάποιος για το 15% της Μακάμπι διότι η απάντηση είναι εύκολη. Πρώτον σούταρε 19, όχι 26. Δεύτερον είχε σχέση ασίστ/λαθών 10-8 ενώ ο Ολυμπιακός είχε 7-9. Τρίτον είχε τον έλεγχο του ρυθμού στη μεγαλύτερη διάρκεια του παιχνιδιού.

Οι Πειραιώτες σουτάρουν υπό άριστες προϋποθέσεις, αλλά στα τελευταία ματς… σπάνε τα καλάθια.

Ως γνωστόν το τρίποντο δε δίνει μόνο έναν επιπλέον πόντο, αλλά αναγκάζει τον αμυντικό να βγει πιο έξω δημιουργώντας αυτομάτως μεγαλύτερους χώρους δράσης για την επίθεση πιο κοντά στο καλάθι.

ΧΑΜΗΛΗ ΠΑΡΑΓΩΓΙΚΟΤΗΤΑ

Θυμάμαι τον Μπλατ να λέει στην αρχή της σεζόν, «θέλω να πηγαίνουμε τα παιχνίδια στους 90+ πόντους γιατί τότε μειώνονται δραστικά οι πιθανότητες να ηττηθείς. Στα ματς γύρω από τους 65 πόντους, ο αντίπαλος έχει αυξημένες πιθανότητες να σε νικήσει».

Έχει δικαιωθεί απόλυτα αφού αν δε μπει η μπάλα στο καλάθι, ο Ολυμπιακός αντιμετωπίζει προβλήματα. Από τους 55 πόντους με την Μπαρτσελόνα, πήγε στους 64 με την Μακάμπι. Πάλι λίγοι είναι φυσικά…

ΑΜΥΝΑ ΜΕ ΑΛΛΑΓΕΣ Ή…;

Δε μπορείς να έχεις παράπονο για την άμυνά σου όταν δέχεσαι από την Μακάμπι στην έδρα της 65 πόντους. Πόσους να δεχόταν δηλαδή….

Ο Ολυμπιακός επέλεξε να αντιμετωπίσει το αντίπαλο pick ‘n’ roll με αλλαγές. Ή μήπως όχι…

Στην αρχή ο Ουίλιαμς Γκος ακολουθούσε τον Ουίλμπεκιν περνώντας πάνω από το σκριν και προσφέροντας του το drive.

Ξαφνικά αυτό άλλαξε. Λιγότερο στο πρώτο ημίχρονο και περισσότερο στο δεύτερο.

Ειδικά στο τελευταίο πεντάλεπτο έκαναν αλλαγές με χαρακτηριστική άνεση κάτι που είχε ως αποτέλεσμα να μένει ο Ουίλμπεκιν ή ο Πάργκο με τον Μιλουτίνοφ και να τον παίζουν στα πόδια.

Αυτό είχε δύο αρνητικά. Αρχικά τον περνούσαν εύκολα (λογικό) και εν συνεχεία ο Σέρβος έμενε τόσο έξω που ο Μπλακ μάζευε τα επιθετικά ριμπάουντ με ευκολία έχοντας για αντίπαλο κάποιον κοντό.

Μία εξήγηση μπορεί να είναι πως την αλλαγή της τακτικής την έκανε ο Μπλατ, ωστόσο μιλώντας μαζί του λίγο μετά το τέλος του αγώνα δε μου έδωσε αυτή την εντύπωση.

Άλλη εξήγηση που για μένα μοιάζει κι επικρατέστερη είναι να άλλαζαν οι παίκτες μόνοι τους. Μη σας φαίνεται καθόλου παράξενο διότι λίγο η κούραση και λίγο η ευκολία που προσφέρει η αλλαγή στα σκριν (κάπως «τεμπέλικη» άμυνα), πολλές φορές οδηγούν τους παίκτες σε αυτή τη λύση.

Ειδικά στην τελευταία άμυνα ο Σφαιρόπουλος που το είχε διαβάσει, δεν έκανε τίποτα το πολύπλοκο. Μπάλα στον Ουίλμπεκιν. Νωρίς pnr για να βρει τον Μιλουτίνοφ και να τον περάσει στα πόδια.

Στην τελευταία άμυνα, φταίει λίγο ο Τουπάν που άργησε κάπως να πάει πάνω του ως «αλλαγή στην αλλαγή».

ΔΙΑΚΟΠΗ ΚΑΙ ΟΥΕΜΠΕΡ

Ο Μπλατ εξήγησε γιατί επέλεξε τον Ουέμπερ, «ψάχναμε καλή άμυνα πάνω στη μπάλα, δημιουργία και σκορ στο ανοικτό γήπεδο». Ο Αμερικανός θα εκμεταλλευτεί τη διακοπή μίας εβδομάδας που υπάρχει και θα ντεμπουτάρει κόντρα στην Αναντολού Εφές.

Μακάρι να προσφέρει όλα όσα θέλει ο 59άχρονος τεχνικός.

Με τον Παναθηναϊκό θεωρώ απίθανο να παίξει έχοντας μόλις δυόμιση προπονήσεις με την ομάδα, αλλά θα δούμε.

ΥΓ: Πολύ καλή σκέψη το τελευταίο play το οποίο πρόσφερε την αγαπημένη κίνηση του Πρίντεζη έχοντας πάρει τον αριστερό διάδρομο που τον βολεύει. Δε μπήκε η μπάλα, αλλά ως σκέψη ήταν σωστή.

ΥΓ 2: Για να αλλάξει η αγωνιστική εικόνα της ομάδας, πρώτα θα πρέπει να αλλάξει ο τρόπος σκέψης ορισμένων παικτών. Από το μυαλό ξεκινούν τα πάντα.

ΥΓ 3: Ο Σφαιρόπουλος από εκεί που άκουγε τα «Μίλαν Τόμιτς οεοεοε» ακούει τα «Γιάννη Γιάννη» με ισραηλίτικη προφορά. Δεν υπάρχει οπαδός της Μακάμπι που να μην τον αποθεώνει σε κάθε ευκαιρία.

ΥΓ 4: Η σημερινή μέρα αποτελεί μέρα μνήμης. Ας είναι αναπαυμένες οι ψυχές των 21 θυμάτων.