Όσο τον πληγώνεις, τόσο τον θυμώνεις

Κάτι βραδιά σαν και το χθεσινό θυμάμαι έντονα τον Μίλαν Τόμιτς. Τα τελευταία χρόνια μετά από σπουδαίες νίκες ή «βαριές» ήττες στην κουβέντα πάνω έλεγε πάντα «έτσι όπως είναι η Euroleague με τόσα παιχνίδια το πιο σημαντικό σε μία ομάδα είναι να αντιδρά και να μη μένει στο προηγούμενο αποτέλεσμα είτε είναι κακό είτε καλό».

Ο Ολυμπιακός χθες πριν το τζάμπολ του αγώνα κουβαλούσε ένα τεράστιο «πρέπει» αφού η ήττα από την Αρμάνι δεν του άφηνε περιθώριο. Επίσης περιθώριο δεν του άφηνε το πρόγραμμα που ακολουθεί αφού πηγαίνει Μόσχα, Μαρούσι και φιλοξενεί τη Φενέρμπαχτσε.

Ο Ολυμπιακός κέρδισε ένα ματς το οποίο έπρεπε λοιπόν, να κερδίσει.

Γενικά πάντως αν κάτι έχει μείνει αναλλοίωτο στα κύτταρα αυτής της ομάδας είναι ο τρόπος με τον οποίο συμπεριφέρεται όταν είναι πληγωμένη. Βάζουν το κεφάλι κάτω, θυμώνουν και ξεσπάνε... στο επόμενο.

Σίγουρα η απουσία του Ουίλμπεκιν το έκανε λίγο πιο εύκολο, αλλά από την άλλη αν έπαιζε ο Αμερικανός σκόρερ δε θα έβαζε και 22 πόντους ο Κέιν. Ποτέ δεν έχει πάρει σε ματς τόσες προσπάθειες.

Εννοείται πάντως πως οι Ισραηλινοί εμφανίστηκαν χωρίς τον ηγέτη τους στο παρκέ, αλλά για αυτό δεν ευθύνονται οι «ερυθρόλευκοι».

Ο Ολυμπιακός ήταν συνεπέστατος στο μεγαλύτερο διάστημα του αγώνα και έπαιξε μπάσκετ με τον τρόπο που θέλει ο προπονητής του.

Το μυαλό στο αμυντικό ριμπάουντ και αμέσως στο γρήγορο καλάθι, συνεχής κίνηση στο 5on5 των παικτών μακριά από τη μπάλα και επιμονή στο αμυντικό πλάνο που είχαν στήσει (θα επανέλθω λεπτομερώς παρακάτω).

Ομάδα με πέντε παίκτες να έχουν τουλάχιστον 12 πόντους δύσκολα την καταβάλεις και ο Μπλατ ευτύχησε να μην έχει μόνο αυτούς τους πέντε, αλλά κι άλλους που μπορεί να μη σκόραραν, είχαν όμως κομβική παρουσία.

ΠΛΟΥΡΑΛΙΣΜΟΣ

Ο Νάιτζελ Ουίλιαμς Γκος έκανε το καλύτερο του παιχνίδι στην Euroleague βρίσκοντας στο ξεκίνημα εύκολα καλάθια στον αιφνιδιασμό.

Ο Τουπάν όπως είχα αναφέρει και σε προηγούμενο blog έχει αποκτήσει αυτοπεποίθηση στο σουτ. Χθες με το που μπήκε δύο φορές από τον πάγκο, εκτέλεσε χωρίς τον παραμικρό δισταγμό.

Ο Γάλλος αφουγκράζεται την εμπιστοσύνη που του δείχνουν προπονητές και συμπαίκτες και αισθάνεται σαν τον Τζέι Σι Κάρολ ένα πράγμα. Σουτάρει χωρίς σκέψη. Απλά εκτελεί. Πάλι ευστόχησε σε τρίποντο μετά από ντρίμπλα εν τω μεταξύ.

Μέχρι και pick n roll έπαιξε σε μία φάση που έδωσε ασίστ στον ΛεΝτέι.

Η πλάκα με τον Τουπάν χθες ήταν πως στην άμυνα απέδωσε καλύτερα από ότι στην επίθεση. Όποιον έπιανε τον βίδωνε, ούτε τη μπάλα δε μπορούσε να κατεβάσει ο αντίπαλος του.

Άπλωνε τα χέρια του κι έκλεινε κάθε διάδρομο πάσας στους ψηλούς. Χαρακτηριστική φάση για να καταλάβετε αυτό που εννοώ είναι ένα κλέψιμο του Πρίντεζη μπροστά από τον πάγκο της Μακάμπι. Αν δεν πίεζε την πάσα ο Γάλλος τόσο καλά, ο Πρίντεζης δε θα προλάβαινε να βγει μπροστά να την κλέψει.

Ο Βασίλης Σπανούλης όταν η επίθεση… κολλούσε, ήταν αυτός που της έδινε ζωή. Πάρε και τρίποντα στον αιφνιδιασμό, πάρε και τρίποντα μετά από ένας εναντίον ενός, πάρε και διείσδυση, πάρε και 5 ασίστ. Ναι έκανε και 4 λάθη. Δεν πειράζει καθόλου. Ας έχει αυτά τα νούμερα όλο το χειμώνα.

Το τρομερό με τον Σπανούλη είναι πως ξεκίνησε άσχημα και την δεύτερη φορά που πέρασε στο παρκέ, λες και είχε κάνει delete την προηγούμενη παρουσία του και ξεκίνησε από την αρχή. Μόνο ένα πολύ δυνατό μυαλό μπορεί να καταφέρει κάτι τέτοιο.

Θα κλείσω τις ατομικές σκέψεις ξανά με τον Βεζένκοβ. Το παλικάρι παίζει στα… κόκκινα. Σε 18 λεπτά είχε 7 πόντους και 8 ριμπάουντ, όμως αυτό που με… αρρώστησε χθες είναι όταν έβγαλε τη μπάλα από το καλάθι αφού αυτή είχε αναπηδήσει στη στεφάνη.

Για να το κάνεις αυτό χρειάζεσαι πρώτα μυαλό, δεύτερον τάιμινγκ και μετά ικανότητες.

ΤΟ ΣΚΕΠΤΙΚΟ ΤΗΣ ΑΜΥΝΑΣ ΣΤΟ PICK N ROLL

Μέχρι τώρα στα τρία ματς της Euroleague ο Ολυμπιακός αντιμετώπιζε με έναν συγκεκριμένο τρόπο τα pnr των αντιπάλων. Έπαιζε τα γκαρντ στο αδύναμό τους χέρι και τα έστελνε εκεί.

Με την Μακάμπι αυτό άλλαξε.

Όταν ήταν στο παρκέ ο Μιλουτίνοφ επέλεξε να το αντιμετωπίσει δύο εναντίον δύο απομονώνοντας τους υπόλοιπους παίκτες και μη επιτρέποντας εύκολη ασίστ.

Όταν ήταν στο παρκέ ο ΛεΝτέι έπαιζε αλλαγές σε όλα τα pnr. Το ίδιο έκανε και για ένα τρίλεπτο (35’ με 38’) που οι ψηλοί του ήταν Βεζένκοβ και Πρίντεζης.

Στον Κέιν και μόνο έπαιζε under, ρισκάροντας το μακρινό του σουτ. Ο Μπλατ δε φοβόταν το τρίποντο του Αμερικανού και του το έδινε.

Ακόμη και στο «1on1» ο αμυντικός του πήγαινε σχεδόν 2 μέτρα πίσω και του έδινε το σουτ. Ο Κέιν όμως είναι τόσο εκρηκτικός που πολλές φορές περνούσε κι έφτανε μέχρι μέσα, ειδικά όταν επέλεγε τον δεξιό διάδρομο.

Όταν αντιμετωπίζεις έναν γρήγορο παίκτη ακόμη και αν τον περιμένεις πίσω, μπορεί να σε περάσει.

ΥΓ: Πως τα φέρνει ο χρόνος καμιά φορά. Εγραφα το καλοκαίρι ότι ο Ουιλιαμς Γκος είναι περισσότερο «δυάρι» και ξαφνικά χθες από τα 30 λεπτά, τα 25 τα έχει παίξει ως «δυάρι».

Και καλά στη δυάδα με τον Μάντζαρη είναι λογικό, αλλά στην ταυτόχρονη παρουσία του με τον Σπανούλη στο παρκέ ο αρχηγός ήταν τις περισσότερες φορές (όχι όλες) ο «άσος» και ο Αμερικανός «δυάρι».

ΥΓ 2: Καταπληκτική η διαφήμιση της Bwin, γεμάτη συναίσθημα και όλα όσα εκφράζουν τον οπαδό του Ολυμπιακού. Για αυτό και τον… άγγιξε τόσο.

ΥΓ 3: Να μην θυμόμαστε τις αδυναμίες μόνο μετά από ήητες. Ο Ολυμπιακός επιμένω να πιστεύω πως χρειάζεται ένα «πουλί» στη θέση του σέντερ.