Υποστολή της μαύρης σημαίας

Όταν ανακοινώθηκε το πρόγραμμα της Εuroleague, δεν ήταν μόνο οι απαισιόδοξοι αυτοί που ύψωσαν μαύρα πανιά στο λιμάνι, αλλά και οι ρεαλιστές. Το βάπτισμα του πυρός έμοιαζε ικανό να τσουροφυλίσει.

Ξεκίνημα με δύο εκτός έδρας αγώνες απέναντι σε ομάδες που οριακά έχασαν το περυσινό final four, στο απέναντι ζύγι μίας ομάδας που αναδομείται και προφανώς χρειάζεται χρόνο για να βρει τα πατήματά της!

«Δύο ήττες», προφήτευσαν οι περισσότεροι. «Ένα-ένα», είπαν οι αισιόδοξοι, με βάρκα την ελπίδα.

Όποιον μιλούσε για δύο νίκες τον έντυναν με ανάποδο γιλέκο. Για 2-0 απέναντι στη Χίμκι και στη Βασκόνια δεν έχουν καλά καλά δικαίωμα να μιλήσουν ούτε η ΤΣΣΚΑ, η Φενέρ και η Ρεάλ.

Ιδού, όμως, που ο Ολυμπιακός έφτασε πρώτος στο αόρατο νήμα της 2^ης αγωνιστικής, με δύο θριάμβους τους οποίους θα ζήλευαν ακόμα και φτασμένοι μνηστήρες του τίτλου: διπλό στο παγερό Χίμκι, διπλό και στη θερμή Βιτόρια.

Με 87+85 πόντους ενεργητικό. Με άμυνα που κράτησε τους αντιπάλους πολύ πιο χαμηλά από μία συνηθισμένη μέρα στο γραφείο. Με μπάσκετ ελκυστικό, που σκορπίσε αισιοδοξία και ευαρέσκεια.

Ο Ολυμπιακός του Οκτωβρίου ξεπέρασε τις προσδοκίες και τον ίδιο του τον εαυτό. Βεβαίως, το διπλό της πρεμιέρας βοήθησε την ομάδα να εμφανιστεί πιο ξένοιαστη, στην αμέσως επόμενη αποστολή της.

Αυτές οι δύο νίκες μπορούν να γίνουν λίπασμα για πρωταθλητισμό, εφ’ όσον αποφευχθούν στραβοπατήματα στα «πρέπει» εντός έδρας αναμετρήσεων, όπως αυτή που ακολουθεί μεθαύριο στο ΣΕΦ, απέναντι στην Αρμάνι.

Οι «κόκκινοι» επιστρέφουν στο αρχηγείο τους με την αυτοπεποίθηση στα ύψη και με την ψήφο εμπιστοσύνης από το δύσκολο κοινό τους περίπου εξασφαλισμένη.

Ακόμα και αν το σενάριο ήταν γραμμένο από τον ίδιο τον Ντέιβιντ Μπλατ, οι λεπτομέρειές του αγγίζουν τα σύνορα της φαντασίας.

Ο Ολυμπιακός πήρε τις δύο νίκες χωρίς να πετύχει κάποια ακραία υπέρβαση ή να πλησιάσει σε κάποιο ιδεατό 100 τοις εκατό.

Παίκτες που διέπρεψαν στη Ρωσία πέρασαν απαρατήρητοι στην Ισπανία, ενώ οι αόρατοι της πρεμιέρας (π.χ. ο Τουπάν) έκαναν θόρυβο πάνω στο παρκέ όπου θα φιλοξενηθεί το final-4.

To σχέδιο του Μπλατ απαιτεί ομαδική δουλειά «κολεγιακού» τύπου, ώστε να βγαίνει στον αφρό εκείνος που κάθε φορά αισθάνεται ζεστός ή ευνοείται από τις συνθήκες της βραδιάς.

Από τα πρώτα κιόλας λεπτά του αποψινού αγώνα, ήταν καταφανής η κυριαρχία του Νίκολα Μιλουτίνοβ στις δύο ρακέτες. Την κακή απόδοση του ΛεΝτέι μπάλωσε ο τρίτος σε ιεραρχία σέντερ, ο Μπόγρης.

Όταν χρειάστηκε κουμάντο και σκορ από την περιφέρεια, ανέλαβε ο Ουίλιαμς-Γκος. Ο Παπανικολάου έγινε μπροστάρης της δεύτερης πεντάδας, όπως και την προηγούμενη εβδομάδα, αν και βρέθηκε συγκυριακά σε αυτήν.

Ο Βεζένκοφ ανέλαβε να παίξει το τελευταίο τετράλεπτο στη θέση του άκεφου Πρίντεζη και πέτυχε το κρισιμότερο καλάθι του αγώνα. Άλλοι, όπως ο Τίμα και ο Μάντζαρης, δεν χρειάστηκαν καθόλου.

Στα ίδια γήπεδα όπου η ομάδα του Πειραιά εισέπραξε πέρυσι δύο οδυνηρές 30άρες, φέτος έγινε παρέλαση. Χωρίς ακραία καιρικά φαινόμενα και χωρίς ηρωισμούς.

Νομίζω, πάντως, ότι το σημαντικότερο στοιχείο που συνιστά ειδοποιό διαφορά σε σχέση με την προηγούμενη σεζόν ήταν η φρεσκάδα του Βασίλη Σπανούλη στα τελευταία λεπτά του αγώνα.

Ο 36χρονος κάπτεν του Ολυμπιακού έπαιξε ένα σκάρτο 15λεπτο στις πρώτες τρεις περιόδους και μπήκε ορεξάτος στην τελική ευθεία, έχοντας στα πόδια του και την πρόσθετη ανάπαυση του Σαββατοκύριακου.

Ξεκούραστα πόδια σημαίνουν ξεκούραστο μυαλό. Από τους τελευταίους 15 πόντους των θριαμβευτών, οι 12 προήλθαν από τη δράση του Σπανούλη, είτε με ασίστ (σαν την πάσα απόλυτης ακρίβειας που οδήγησε στο «νικητήριο» καλάθι του Μιλουτίνοβ) είτε με κερδισμένα φάουλ είτε με βάναυσο ξεχαρβάλωμα της αντίπαλης άμυνας.

Μπορεί ο καινούριος Ολυμπιακός να είναι νεανική ομάδα συνόλου περισσότερο από τις προηγούμενες χρονιές, αλλά κατά βάθος παραμένει ομάδα του Σπανούλη.

Όλοι αυτόν θα ψάχνουν στα δύσκολα ή στα λιγότερο δύσκολα. Και πολύ σωστά.

Εάν βρεθεί τρόπος ώστε ο αρχηγός να κερδίσει 2-3 χρόνια ώστε να καλύψει το χάντικαπ έναντι του πανδαμάτορα, ο Ολυμπιακός θα βρεθεί πιο κοντά στην ομάδα του 2014 από ό,τι στην ομάδα του 2020.

Η Χίμκι και η Βασκόνια έπαιξαν απογοητευτικό μπάσκετ σε αυτό το εναρκτήριο επταήμερο, αλλά ήταν και έργο του Ολυμπιακού η μετριότητα αυτών των δύο φιλόδοξων ομάδων.

Το ενθαρρυντικό, για τον ίδιο, είναι ότι μοιάζει να βρίσκεται ακόμη στην αρχή. Ουδείς θα του ζητούσε εξηγήσεις, εάν ξεκινούσε τη σεζόν με δύο ήττες.

Τώρα που έρχονται δύο απανωτοί αγώνες στο ΣΕΦ (με την Αρμάνι και τη Μακάμπι), είναι εκείνος που θεωρεί εφικτή την «άπταιστη διαδρομή» στο πρώτο κουαρτέτο των αγώνων - αυτήν που μέχρι χθες ονειρευόταν ο Παναθηναϊκός.

Όσο και αν φαίνεται απίστευτο, η τετράδα της κορυφής είναι από χθες: Ρεάλ, Φενέρ, ΤΣΣΚΑ, Ολυμπιακός.

Προς επίρρωση όσων μου επισήμαναν, χθες, ότι το ευρωπαϊκό big three των τελευταίων ετών είναι στην πραγματικότητα big four...