Το αντίδοτο στη φαγούρα

Ο Παναθηναϊκός, με το καλομαθημένο από τα 6 ευρωπαϊκά τρόπαια κοινό, συνηθίζει να εκκινεί με αφετηρία τα σύννεφα. Όχι τόσο η ίδια η ομάδα, όσο η περιρρέουσα ατμόσφαιρα.

«Πάμε για το έβδομο», είναι η συνήθης επωδός, ακόμα και σε χρονιές -όπως η περυσινή- όπου το έμψυχο δυναμικό είναι εξώφθαλμα ελλειμματικό και το ταβάνι χαμηλό.

Για ατελείωτη δράση, παίξε νόμιμα live στοίχημα με ακόμα καλύτερες αποδόσεις! (21+)

Το χούι φεύγει τελευταίο. Μετά τις δύο νίκες του τουρνουά «Παύλος Γιαννακόπουλος», τα social media πλημμύρισαν από λόγια αισιοδοξίας, ενώ οι πιο βιαστικοί βάλθηκαν να ψάχνουν στον ευρωπαϊκό χάρτη τη Βιτόρια.

Φέτος συμπλήρωνεται επταετία από το τελευταίο final four του Παναθηναϊκού. Επταετία φαγούρας, με κάμποσους ωστόσο εγχώριους τίτλους για παρηγοριά.

Αλλά η καρδιά των «πράσινων» χτυπάει για την Ευρώπη. Όχι για το ελληνικό πρωτάθλημα.

Φέτος, φαίνεται ότι κάτι άλλαξε. Ο σχεδιασμός της ομάδας μοιάζει να έγινε με κριτήριο όχι τα ντέρμπι του Ιουνίου με τον Ολυμπιακό -ο οποίος βρίσκεται σε φάση αναδόμησης, με αβέβαιο σε πρώτη φάση αποτέλεσμα- όσο την μακροημέρευση στην Euroleague.

O Παναθηναϊκός του 2018-9 είναι πιο γεμάτος, πιο αθλητικός και πιο «ευρωπαϊκός» από κάθε άλλη φορά.

Ομάδα που έχει την πολυτέλεια να φέρει από την 10^η, την 11^η και τη 12^η θέση του πάγκου μονάδες όπως ο Παππάς, ο Βουγιούκας και ο Παπαγιάννης είναι ντε φάκτο αξιόλογη και πολυσυλλεκτική.

Όπως ανακάλυψε με τρόμο και οδύνη ο άσπονδος γείτονας, η ιστορία στην Euroleague της νέας εποχής γράφεται όχι από τους πενταδάτους, αλλά από τους τελευταίους παίκτες της δωδεκάδας.

Ο Ολυμπιακός απέτυχε πέρυσι επειδή ξέμεινε από παίκτες, ικανούς να προσφέρουν. Η Ρεάλ σήκωσε το ευρωπαϊκό με παίκτες κλειδιά τον Κοζέρ, τον Ταβάρες και τον Τόμπκινς.

Ο Τσάβι Πασκουάλ φτιάχνει -για πρώτη φορά νομίζω- μία ομάδα με ελληνικό dna, αλλά ισπανικά χαρακτηριστικά, απόλυτα προσαρμοσμένη στις επιταγές του σύγχρονου μπάσκετ.

Το πρωταρχικό κριτήριο είναι η ικανότητα των παικτών της στην άμυνα με αλλαγές, ώστε να μικραίνει το γήπεδο και να μην υπάρχει αχίλλειος πτέρνα στην πεντάδα.

Συχνά, ευέλικτοι υψηλόσωμοι αμυντικοί όπως ο Λάσμε, ο Παπαπέτρου, ο Αντετοκούνμπο ή και ο Γκιστ μαρκάρουν αντίπαλους γκαρντ από το ξεκίνημα μιας φάσης και όχι στο δεύτερο μισό της.

Μόνο στη θέση «2» εντοπίζονται αμυντικές αδυναμίες, αλλά το κενό είναι μικρό, όταν συνυπάρχουν στην πεντάδα τέσσερα αμυντικά θηρία.

Ο υψηλός βαθμός αλληλοκάλυψης και αθλητικότητας καθιστά ευκολότερη και τη διαδικασία του αμυντικού ριμπάουντ, οπότε υπάρχει πεδίον δόξης λαμπρόν για τον αιφνιδιασμό.

Βεβαίως, το σύνθημα από τον πάγκο απαιτεί -όπως και στον Ολυμπιακό- γρήγορη εκτέλεση και στο «πέντε εναντίον πέντε». Αλλά αυτό δεν είναι πάντοτε εύκολο.

Η μπάλα κολλάει για αρκετή ώρα στα χέρια του Λάνγκφορντ (ή του Παππά), ενώ η συνολική επίδοση στο μακρινό σουτ εξαρτάται από τα κέφια παικτών που δεν έχουν «αυτόματο» τρίποντο.

Κανένα από τα τέσσερα «πεντάρια» του Παναθηναϊκού δεν σουτάρει, ενώ οι αδυναμίες του Καλάθη και του Αντετοκούνμπο σε αυτόν τον τομέα είναι γνωστές.

Θα έρθουν και δύσκολες βραδιές, σε ό,τι αφορά την παραγωγή από τα 6μ75, ιδίως όταν ο αντίπαλος προφταίνει να «σετάρει» την άμυνά του νωρίς. Υποψιάζομαι ότι αυτό θα είναι το κυρίαρχο μέλημα όσων προπονητών αντιμετωπίζουν τον Παναθηναϊκό.

Σε αυτή την ομάδα, ο Ματ Λοτζέσκι είναι πολυτιμότερος από όσο φαίνεται στο γυμνό μάτι.

Η εικόνα του Παναθηναϊκού στους αγώνες του τελευταίου διημέρου απέπνεε αγωνιστική υγεία, φλόγα και αυτοπεποίθηση.

Ο Νικ Καλάθης παίζει το πιο ώριμο μπάσκετ της καριέρας του, ενώ ο Ιωάννης Παπαπέτρου μοιάζει αποφασισμένος να δικαιώσει όσους μίλησαν εξαρχής για μεγάλη μετεγγραφή.

Παίκτες που συνοδεύονταν με ερωτηματικά, όπως ο Λάσμε και ο Τόμας, εμφανίζονται ανώτεροι του αναμενομένου. Ο Γκιστ ασφαλώς θα ωφεληθεί από το μειωμένο φορτίο. Ο Μήτογλου δείχνει ικανός να αναλάβει ευθύνες και να γίνει παίκτης Εθνικής ομάδας.

Θα πρέπει βεβαίως να σημειώσουμε, ότι η ευφορία και η συγκινησιακή φόρτιση του τουρνουά «Παύλος Γιαννακόπουλος», σε συνδυασμό με την έδρα, αλλοίωσαν τα δεδομένα προς το καλύτερο, απέναντι σε αντιπάλους που εμφανίστηκαν ελλιπείς.

Το τεστ θα ήταν πιο αξιόπιστο εάν γινόταν κάπου στο εξωτερικό, λ.χ. στη Μόσχα όπου δοκιμάζεται ο νέος Ολυμπιακός.

Από την άλλη, ο νέος Παναθηναϊκός είχε ανάγκη αυτή τη διάδραση με το κοινό του, ενώ οι εκδηλώσεις μνήμης για τον εκλιπόντα ηγέτη αποτέλεσαν τίτλο τιμής για τον σύλλογο.

Αξίζουν πολλά μπράβο σε όσους εμπνεύστηκαν οργάνωσαν αυτό το τουρνουά. Η ψυχή του κυρίου Παύλου θα ζεστάθηκε, όταν ένιωσε το κύμα της αγάπης.

Αγωνιστικά, το μεγάλο κενό του νέου Παναθηναϊκού είναι η κάπως απρόσωπη frontline, όπου υπάρχουν κορμιά και εναλλακτικές λύσεις αλλά όχι ηγέτης. Συνολικά, θα είναι ένα δύσκολο στοίχημα η δημιουργία, όταν η μπάλα φεύγει από τα χέρια του Καλάθη.

Από τη θέση «3» και κάτω, δεν υπάρχει παίκτης ικανός να προσφέρει σταθερά πάνω από 1-2 ασίστ ή να γίνει σημείο αναφοράς στην επίθεση όπως έγιναν τα προηγούμενα χρόνια ο Σίνγκλετον και ο Μπουρούσης.

Ακόμα και οι δύο παίκτες που μοιράζονται τη θέση του σμολ-φόργουορντ (Παπαπέτρου και Θανάσης) είναι περισσότερο εργαλεία παρά πρωταγωνιστές.

Στο σύγχρονο μπάσκετ, το playmaking είναι καθήκον όλων και το ποστάρισμα έχει στόχο μάλλον την καλή πάσα προς το τρίποντο παρά το καλάθι με πλάτη.

Ο βαθμός εξάρτησης από τον αναντικατάστατο Καλάθη μάλλον αυξήθηκε, παρά μειώθηκε. Ο Λεκάβιτσιους μάλλον κέρδισε λεπτά και ρόλο, παρά έχασε.

Ο φευγάτος Τζέιμς ήταν κυρίως σκόρερ, αλλά συχνότατα έπαιζε στο "1" και μοίραζε ασίστ. Ο αντικαταστάτης του (Λάνγκφορντ) δεν μπορεί να το κάνει αυτό.

Επιπρόσθετα, ο Λάνγκφορντ μοιάζει ακόμη με ξένο σώμα, υπό την έννοια ότι παίζει αλλιώτικο μπάσκετ, όχι ιδιαίτερα συμβατό με τη λογική στην οποία χτίστηκε η ομάδα.

Βεβαίως, ο Αμερικανός είναι έξυπνος και έμπειρος, ικανός να προσαρμοστεί στα δεδομένα και να κρατήσει υπονομετικά το παιχνίδι του στον θερμοθάλαμο μέχρι την κρίσιμη ώρα (όπως κάνει π.χ. ο Παππάς).

Το πρόγραμμα του Παναθηναϊκού στο ξεκίνημα της Euroleague προσφέρει πρόσθετο χρόνο προσαρμογής, ώστε να διορθωθούν οι όποιες ανορθογραφίες.

Η ομάδα είναι ξεκάθαρα βελτιωμένη σε σχέση με αυτή που μπήκε στον χορό πέρυσι τέτοιες μέρες, αλλά έχει ακόμη δουλειά μέχρι να πλησιάσει το ταβάνι της.

Η αισιοδοξία μοιάζει δικαιολογημένη, αλλά οι ομάδες που συνωστίζονται με φουσκωμένα πορτοφόλια πίσω από τα 3 μεγαθήρια κάνουν -όλες- βήματα προόδου.

Για τον Παναθηναϊκό και τον Ολυμπιακό, το μέτρο σύγκρισης δεν είναι η Φενέρ και η ΤΣΣΚΑ, αλλά η Μακάμπι, η Μπαρτσελόνα, η Χίμκι, η Εφές, η Βασκόνια.