Λοστάρια και γιορτινές ευχές

Λοστάρια και γιορτινές ευχές
Λίγο πριν πέσει η αυλαία του final-4, o Nίκος Παπαδογιάννης μακαρίζει τη διοργάνωση για την απουσία των Ελλήνων.

O πεζόδρομος που αρχίζει από την Πλατεία Δημοκρατίας με το άγαλμα του έφιππου Πρίγκηπα Μιχαήλ και καταλήγει στο φρούριο Καλεμέγκνταν με την καταπληκτική Fanzone της Euroleague, η περίφημη οδός Κνεζ Μιχάιλα από όπου αρχίζει και η τουριστική περαντζάδα Σκαντάρλια, είναι εδώ και 3 μέρες η χαρά του φιλάθλου.

Στα δεκάδες υπαίθρια καφέ της, Τούρκοι και Λιθουανοί φίλαθλοι πίνουν μαζί τις μπίρες τους και τρώνε τα παγωτά τους, από νωρίς το μεσημέρι μέχρι αργά το βράδυ. Είναι τόσο ωραία και ειρηνικά, που δεν σου κάνει καρδιά να φύγεις.

Υπάρχει, όμως, μία παραφωνία. Σε όλο το μήκος και πλάτος του ιστορικού κέντρο, η σέρβικη αστυνομία έχει παρατάξει διμοιρίες πάνοπλων μαυροντυμένων «Ρόμποκοπ», για τον φόβο των επεισοδίων.

Μέχρι στιγμής, δεν έχει σημειωθεί το παραμικρό παρατράγουδο στο Βελιγράδι. Δεν θυμάμαι άλλο τόσο ήσυχο final-4.

Η μοναδική ένδειξη ότι υπάρχουν κρυμμένες σπίθες είναι τα συνθήματα «Fuck Fener», με υπογραφή των «Ντέλιε», που εμφανίστηκαν χθες το βράδυ στον τοίχο ενός νεοκλασσικού της Τργκ Ρεπούμπλικε, ακριβώς απέναντι από το μνημείο του Ραντιβόιε Κόρατς.

Αυτοί που τα έγραψαν είχαν μόλις καταφτάσει από την ποδοσφαιρική φιέστα του Ερυθρού Αστέρα στο Μαρακανά αλα-βαλκανικά.

Ο Βλάσης που ζει στο Βελιγράδι πιστεύει ότι οι Έλληνες χούλιγκανς είναι αθώα νήπια μπροστά στους Σέρβους. «Αυτά που γίνονται εδώ, δεν τα χωράει ανθρώπινος νους», ισχυρίζεται.

Δεν χρειαζόμουν καν ΥouTube για να πιστοποιήσω την εμπεριστατωμένη με επιχείρηματα και γεγονότα γνωμάτευση του. Ακριβώς απέναντι από το διαμέρισμα που με φιλοξενεί, στην οδό Όμπιλιτς, υπάρχει μία επιγραφή που προκαλεί συγκίνηση και τρόμο.

«Εδώ δολοφονήθηκε το 2009 ο Γάλλος φίλαθλος Μπρους Τατόν. Αιωνία του η μνήμη, ποτέ πια βία». Οι φονιάδες ήταν οπαδοί της Παρτίζαν, οι οποίοι έστησαν καρτέρι σε επισκέπτες φιλάθλους της Τουλούζ, πριν από έναν αγώνα του Εuropa League το 2009.

Ο 28χρονος Τατόν χτυπήθηκε με σιδερολοστούς από 30 άτομα, υπέστη ρήξη αορτής και δέχθηκε τη χαριστική βολή όταν οι τραμπούκοι τον εκτόξευσαν στον δρόμο από το πρώτο επίπεδο του πολυόροφου πάρκινγκ, από ύψος 4,5 μέτρων.

Οι 16 πρωταίτιοι του φριχτού επεισοδίου καταδικάστηκαν σε συνολική κάθειρξη 240 ετών. Στα χρόνια που ακολούθησαν, τα κρούσματα εθνικιστικής, θρησκευτικής, γηπεδικής, ομοφοβικής, ρατσιστικής και γενικώς ακροδεξιάς βίας έγιναν μάστιγα.

Όπως και στην Ελλάδα, η μπάλα είναι μόνο πρόφαση. Και τα γήπεδα, διαρκές καταφύγιο για τους παραβατικούς. Μόνο που σε άλλες χώρες τους πιάνουν κιόλας.

Ο ελέφαντας που στέκεται αμίλητος στη μέση του δωματίου, αυτές τις μέρες στο Βελιγράδι, είναι ένα τεράστιο «εάν». Τι θα γινόταν εάν είχε προκριθεί στο final-4 μία, ή ακόμη χειρότερα, δύο, ελληνικές ομάδες;

Δεν με ενδιαφέρει η άποψη όσων μου καταλογίζουν …ανθελληνισμό από τον καναπέ τους ούτε η γνώμη εκείνων που δεν έχουν πατήσει ποτέ σε γήπεδο ή σε οπαδική εκστρατεία εκτός συνόρων.

Η πιθανή συνύπαρξη Ελλήνων και Σέρβων χούλιγκανς χωρισμένων σε δύο στρατόπεδα και ορκισμένων για ανελέητο ξύλο στους δρόμους θα ήταν συνταγή για μακελειό χωρίς προηγούμενο, ιδίως αν κινητοποιούσε και παρόμοιες τρομοκρατικές εκδρομές από την Κωνσταντινούπολη ή και τη Μόσχα.

Η παρουσία των κρανοφόρων θα ήταν η μοναδική ελπίδα για ευταξία, αλλά ακόμα και έτσι η πόλη θα μύριζε μπαρούτι και θα θύμιζε πεδίο μάχης.

Στην «καλύτερη» περίπτωση, τα ραντεβού θανάτου θα δίνονταν στα πέριξ της πόλης, εκεί που συναντιούνται για να ανταλλάξουν χριστουγεννιάτικες ευχές οι φανατικοί του Αστέρα και της Παρτίζαν.

Και θα συνεχιζόταν το γλέντι, σε όλο το μήκος των εθνικών δρόμων που διασχίζουν κάθετα την έρμη τη Βαλκανική, από το Βελιγράδι μέχρι την Αθήνα.

Από ποιους να ζητήσει κανείς αυτσυγκράτηση και πολιτισμό; Από τους ξεδιάντροπους αλήτες Eλεεινάρες, που χτύπησαν τον Γιάννη Μπουτάρη;

Το μπάσκετ μας και συνολικά η χώρα μας δεν έχουν καμία ανάγκη αυτή την κατάντια. To final-4 του Βελιγραδίου ήταν πολύ ωραίο ερήμην των Ελλήνων, όπως ήταν και το αντίστοιχο του 2016 στο Βερολίνο ή του 2006 στην Πράγα.

Οι λίγοι που ήρθαν εδώ ανακάλυψαν κατάπληκτοι, ότι μπορεί κάποιος άνετα να παρακολουθήσει αθλητικό θέαμα και δίχως μίσος στα μάτια ή βρισιές στα χείλη.

Μήπως θέλει κάποιος να του θυμίσω το Τελ Αβίβ, τη Σαραγόσα, την Κωνσταντινούπολη και το Τορίνο; Καλύτερα όχι, έτσι;

Βεβαίως, το final-4 του Βελιγραδίου έγινε και ερήμην των Σέρβων, αφού τα πανάκριβα εισιτήρια κράτησαν μακριά από την Αρένα Μπεογκράντσκα τους ντόπιους.

Αλλά αυτό είναι άλλης τάξης και άλλης στιγμής συζήτηση. Δεν χρειάζεται κάποιος να παρευρεθεί στους εορτασμούς του final-4 για να καταλάβει ότι στο Βελιγράδι πάλλεται η καρδιά του μπάσκετ.

Βλέπω τα μακρόστενα κορμιά των ντόπιων και απορώ, με τι θράσος θέλουμε να τους κερδίζουμε!

Και δεν είναι να πεις ότι αδιαφορούν για το άθλημα, κάθε άλλο. Ο χτύπος της πορτοκαλί μπάλας ακούγεται μέχρι αργά τα μεσάνυχτα, στα ανοιχτά γήπεδα και στα πάρκα.

Δεν είναι ερωτευμένοι μόνο με τις νίκες οι Σέρβοι, αλλά και με το άθλημα. Και ας είναι «ούνα φάτσα ούνα ράτσα» με την αφεντομουτσουνάρα μας.

Διάβασε όλα τα τελευταία νέα της αθλητικής επικαιρότητας. Μάθε για όλους τους live αγώνες σήμερα και δες τις αθλητικές μεταδόσεις της ημέρας και της εβδομάδας μέσα από το υπερπλήρες Πρόγραμμα TV του Gazzetta.

Νίκος Παπαδογιάννης
Νίκος Παπαδογιάννης

Ανέμων, υδάτων και ακραίων καιρικών φαινομένων το ανάγνωσμα. Μπήκατε στο λημέρι του μπάσκετ, αλλά κινδυνεύετε να διαβάσετε ό,τι άλλο βρέξει ο ουρανός. Το πορτοκαλί ένδυμα υποχρεωτικό, το χαμόγελο προαιρετικό. Εδώ δεν χαϊδεύουμε αυτιά, ούτε κρύβουμε λόγια. Αυτές είναι οι αρχές μας. Αν σας αρέσουν, αφήστε τα έγχρωμα γυαλιά στην είσοδο και κοπιάστε. Αν δεν σας αρέσουν, έχουμε κι άλλες.

Μοναδικός απαράβατος κανόνας είναι ότι όλα επιτρέπονται.