Εκείνος και αυτός...

Nιώθω τυχερός και ευλογημένος που ο Θεός και η τύχη θα με αξιώσουν να παρακολουθήσω απόψε εκ του σύνεγγυς τον 31ο τελικό του Κυπέλλου Πρωταθλητριών στη ζωή μου...

Τον 31ο στη σειρά των Final-4 από τη Γάνδη (1988) και εντεύθεν και τον 32ο στο σύνολο, συμπεριλαμβανομένου εκείνου που φιλοξένησε το τότε νεότευκτο Στάδιο Ειρήνης και Φιλίας στις 2 Μαρτίου του 1985, ανάμεσα στην Τσιμπόνα Ζάγκρεμπ και στη Ρεάλ Μαδρίτης.

Τότε η Τσιμπόνα είχε ως αιχμή του δόρατος τον Ντράζεν Πέτροβιτς, που μάλιστα έριξε στο κανναβάτσο τους Μαδριλένους στους οποίους έμελλε να συνεχίσει την καριέρα του προτού ανοίξει τα φτερά του προς την άλλη πλευρά του Ατλαντικού...

Τώρα η Ρεάλ μοστράρει τον Λούκα Ντόντσιτς ο οποίος προφανώς δεν θα πέσει στη στοργική αγκαλιά του Ζέλικο Ομπράντοβιτς, αλλά θα βουτήξει κατ’ ευθείαν στα βαθιά νερά του ΝΒΑ και μάλιστα δεν τον κόβω να έχει ανάγκη από σωσίβιο και μπρατσάκια!

Τότε, στον τελικό του Νέου Φαλήρου, ο «Μότσαρτ» ήταν 21 ετών και είχε στο μητρώο του δυο χαμένους τελικούς του Κυπέλλου Κόρατς με τη Σιμπένκα κόντρα στη Λιμόζ...

Τώρα στον τελικό του Βελιγραδίου το 19άχρονο μειράκιον της Ρεάλ αφήνει πίσω του ένα Final 4 (Κωνσταντινούπολη) που έμοιαζε με εκπαιδευτικό ταξίδι της Σχολής Ναυτικών Δοκίμων και στο οποίο ο ίδιος έπαιζε τον ρόλο της Αλίκης, κοιτάζοντας γύρω του σαν χάνος, όπως είπε χθες το πρωί ο Πάμπλο Λάσο, υποδυόμενος τον ρόλο του αρχικελευστή!

Τότε ο Κροάτης με σέρβικες ρίζες Ντράζεν είχε ήδη καταπλήξει τα πλήθη με το πληθωρικό ταλέντο και τον ατίθασο χαρακτήρα του...

Τώρα ο Σλοβένος με σέρβικες ρίζες Λούκα φαίνεται πιο συνεσταλμένος, αλλά έχει προλάβει από ανήλικος κιόλας να αφήσει την παγκόσμια πιάτσα με το στόμα ανοικτό...

Τριάντα τρία χρόνια λοιπόν, τόσα χωρίζουν εκείνον και αυτόν...

Το 1985 καλωσορίσαμε στην Αθήνα και χαζεύαμε τον γιο του αστυφύλακα Γιόλε και της βιβλιοθηκάριου Μπίζερκα και το 2018 βλέπουμε μπροστά μας το wonder boy που γέννησαν ο μπασκετμπολίστας Σάσα και η κομμώτρια και ιδιοκτήτρια ενός ινστιτούτου καλλονής, Μίριαμ.

Γιατί τα μπερδεύω όλα αυτά; Μα απλούστατα επειδή η απόλυτη εικόνα της χθεσινής απονομής των βραβείων της χρονιάς της Euroleague δεν είναι αυτή με τον Ντόντσιτς να πηγαινοέρχεται στη σκηνή και εντέλει να έχει ανάγκη από έναν... βαστάζο για να του κουβαλήσει τις τρεις πλακέτες που του απονεμήθηκαν ως καλύτερου νέου παίκτη, μέλους της κορυφαίας πεντάδας και ΜVP της κανονικής διάρκειας της σεζόν...

Η απόλυτη και ανεξίτηλη εικόνα της βραδιάς ήταν η γέφυρα που αίφνης ένωσε το Ζάγκρεμπ με τη Λιουμπλιάνα, τον Πειραιά με το Βελιγράδι, το 1985 με το 2018, το τότε με το τώρα, τον συχωρεμένο μα αθάνατο Ντράζεν, με τον ολοζώντανο Λούκα που ακουμπάει το χέρι του στο πόμολο του μπασκετικού πάνθεου...

Αυτή η γέφυρα δεν είναι φανταστική, αλλά πραγματική και τη διάνοιξε η χαροκαμένη μάνα, που βρέθηκε χθες στα παλιά σέρβικα ανάκτορα: η εδώ και 25 χρόνια μαυροφόρα Μπίζερκα Πέτροβιτς που δεν θα σταματήσει ποτέ να ολοφύρεται για το πρόωρα χαμένο βλαστάρι της, όπου σταθεί κι όπου βρεθεί...

Στο σπίτι τους, στο κοιμητήριο Μιρογκόι, στις σκηνές του ντοκιμαντέρ «Οnce Brothers», στο γήπεδο των Νετς, στο παλάτι του Βελιγραδίου, πάντα και παντού μέχρι να πάει κι ελόγου της να τον συναντήσει εκεί ψηλά...

Η σκηνή της συνάντησης της Μπίζερκα με τον Λούκα και την οικογένεια του υπήρξε συγκλονιστική. Ανατριχιαστική. Μοναδική. Βγαλμένη από το παρελθόν με θέα στο μέλλον....

Σαν μια αλληλουχία εποχών και γενεών... Σαν μια σκυταλοδρομία από έναν αείμνηστο μύθο σε έναν ζωντανό εκκολαπτόμενο θρύλο...Σαν ένα φανταστικό αντάμωμα του ενός με τον άλλον...

Το έπαθλο του πολυτιμότερου παίκτη της σεζόν το απένειμε στον Ντόντσιτς ο Θοδωρής Παπαλουκάς. Κρίμα που δεν πέρασε από κανενός το μυαλό να ανέβει μαζί του στη σκηνή (για να το εγχειρίσουν από κοινού στο παιδί-θαύμα) εκείνη η ξένη μάνα που μπορεί στο πρόσωπο του ξένου παιδιού να ξαναβλέπει το δικό της...