O απόστολος του διαβόλου

Ας αρχίσουμε από τα προφανή. Τελικός είναι ένα σουαρέ όπου τρέχουν δέκα τύποι πάνω κάτω και στο τέλος κερδίζει ο Ομπράντοβιτς.

Χρειάστηκε να σχιστεί η γη (του μπάσκετ) στα δύο, για να ηττηθεί ο «Ζοτς» σε ματς τίτλου: Σουπρολίγκα 2001, με αντίπαλο τον Πίνι Γκέρσον.

Και άλλη μία φορά, πετάχτηκε από χρονοντούλαπο της ιστορίας ένας σχεδόν απόμαχος μπασκετμπολίστας, ο Χριάπα, για να του αρπάξει τη μπουκιά από το στόμα σαν απόστολος του διαβόλου (2016) και να την προσφέρει στον κουμπάρο Ιτούδη.

Μόνο γενναίος ή τρελός θα πόνταρε εναντίον του Σέρβου, μέσα στην ίδια του την πόλη, απέναντι σε ισάξιο αν όχι κατώτερο αντίπαλο, και με όλο το γήπεδο στο πλευρό του.

Τώρα που τελειώσαμε με τα προφανή, ας περάσουμε στο παρασύνθημα.

Η 5^η της κανονικής περιόδου Ρεάλ ήταν ισοδύναμη ή κατώτερη της Φενέρμπαχτσε όσο περιέφερε το τραυματισμένο σαρκίο της στα ευρωπαϊκά γήπεδα, αλλά όχι τώρα που παίζει πλήρης και φορτσάτη.

Άλλο πράγμα η Ρεάλ με φορτσάτο Γιουλ επικεφαλής του second unit, άλλο με Koζέρ και Σασόν Ραντλ.

Άλλο καπέλο η μπροστινή γραμμή με υγιείς τους Αγιόν, Ρέγιες, Ταβάρες, Ράντολφ και άλλο όταν παλεύει μόνος του ο μπαρμπα-Φελίπε, με τρία Όσκαρ και δύο Έμμυ στο παλμαρέ του.

Άλλο μπάσκετ όταν σκαρφαλώνει όλη η ομάδα στις πλάτες ενός τινέιτζερ, άλλο όταν υπάρχει η πολυτέλεια να κουβαλήσουν οι υπόλοιποι τον θαυματουργό τινέιτζερ στη μέτρια μέρα του.

Κάτι μου λέει ότι ο Ομπράντοβιτς θα σημαδέψει ανελέητα τον Λούκα Ντόντσιτς, για να δοκιμάσει τις αντοχές του κάτω από τα φώτα των προβολέων, στην τελευταία ευρωπαϊκή παράσταση της ζωής του.

Ο μεγάλος μικρός μοιάζει ανθεκτικός, αλλά οι προβοκάτσιες του Κάλινιτς υπό τις ιαχές 12.000 μανιασμένων Τούρκων θα τεντώσουν τα νεύρα του όσο ποτέ άλλοτε. Ο Ντράζεν ζούσε για κάτι τέτοια…

Ο Σάρας, πάντως, στάζει μέλι για τον Ντόντσιτς. «Είναι απίστευτη, για 19χρονο, η οξυδέρκειά του. Βλέπει τα πάντα μέσα στο γήπεδο. Καταλαβαίνει όλα τα mis-match. To μπασκετικό ΙQ του θα το ζήλευε και 30άρης».

Λίγο ακόμα και θα τον αποκαλούσε «καινούριο Γιασικέβιτσιους»!

Ο Λιθουανός θα υποστηρίξει Φενέρ στον τελικό, όχι μόνο επειδή έχει μόνο φίλους από τη σύντομη θητεία του στην Πόλη, αλλά και ως ορκισμένος οπαδός της Μπαρτσελόνα...

Η Φενέρμπαχτσε είναι πιο ομάδα από τη Ρεάλ, αλλά η αγωνιστική αλεγκρία των «λευκών» κρύβει (όπως και το αντίστοιχο στυλ της Εθνικής Ισπανίας) μία πραγματικότητα δυσδιάκριτη για το άπειρο μάτι.

Το παιχνίδι των Μαδριλένων δεν είναι «τυχαίο», αλλά έχει δομηθεί έτσι ώστε να αναδεικνύει τα χαρακτηριστικά των παικτών της και πάντως είναι ένα low mistake basketball πολλών κατοχών και υψηλών ταχυτήτων.

Δεν είναι πολλές οι ομάδες που μπορούν να νικήσουν τη Ρεάλ στο παιχνίδι της, εκτός αν βρεθούν σε ισοπεδωτική φόρμα, όπως ο Παναθηναϊκός του 1^ου προημιτελικού.

Ωστόσο, υπάρχουν προπονητές ικανοί να στήσουν δόκανα σε καίρια σημεία ώστε να παγιδεύσουν τον αντίπαλο και να μπλοκάρουν τα κουμπιά που κάνουν τη μηχανή του να λειτουργεί.

Στο final-4 του 2017, ο δεύτερος ημιτελικός (ξεχασμένος από όσους επιλέγουν να θυμούνται μόνο το θαύμα του Ολυμπιακού απέναντι στην ΤΣΣΚΑ) ήταν μία διαρκής ραψωδία των Τούρκων.

H Φενέρμπαχτσε κέρδισε με 84-75 με rotation 8 παικτών, χωρίς να απειληθεί στο ελάχιστο από τη βραχυκυκλωμένη και ανερμάτιστη Ρεάλ.

Προσωπικά θεωρώ τη φετινή Φενέρ μπασκετικά ανώτερη της περυσινής, παρ’ όλο που δεν έχει τις προσωπικότητες του Ούντο (18+12+8 στον περυσινό ημιτελικό) ή του Μπογκντάνοβιτς.

Ο Ομπράντοβιτς έχει επενδύσει περισσότερη φαιά ουσία στο φετινό εγχείρημα, προσθέτοντας καινούρια στοιχεία στη διδασκαλία του.

Επειδή στην αμετανόητη αφεντομουτσουνάρα μου αρέσει περισσότερο το «old-skool» μπάσκετ των υπερβάσεων και του «overachieving» (εάν μου επιτρέπετε τον βομβαρδισμό των βαρβαρισμών), θα ταχθώ με το μέρος της Φενέρ, η οποία άλλωστε έχει τίγρη στη μηχανή της τον μοναδικό Έλληνα του τελικού, τον ατρόμητο Κώστα Σλούκα.

Θα μου κακοφανεί πολύ, άλλωστε, να γίνει επινίκια τελετή στο παρκέ της «Μπεογκράντσκα» με 100 άτομα να πανηγυρίζουν, μόνο και μόνο επειδή δεν βρήκαν εισιτήριο για το ποδόσφαιρο.

Από την άλλη, είναι εξίσου ενοχλητικό και αποτελεί κάποιου είδους αλλοίωση, να έχει κάποιος φινσλίστ το -έστω άτυπο- πλεονέκτημα της έδρας.

Πότε ήταν η τελευταία φορά που ένας τελικός έγινε με μοιρασμένο εξ ημισείας το κοινό στις εξέδρας; Ίσως το 2011, με Έλληνες και Ισραηλινούς στο Παναθηναϊκός-Μακάμπι της Βαρκελώνης.

Η φετινή αθρόα προσέλευση των Λιθουανών ήταν μία ανάσα φρεσκάδας, αλλά η μόνιμη παρουσία της Ρεάλ και της ΤΣΣΚΑ προξενεί ζημιά στο «γκελ» της διοργάνωσης.

Εάν από κάποιοι θαύμα προκριθούν στο επόμενο final-4 η Ρεάλ, η ΤΣΣΚΑ, η Εφές και η Χίμκι, δεν θα μαζευτούν ούτε 5.000 άτομα στις κερκίδες.

Ιδίως αν -όπως εδώ στη Σερβία- οι πανάκριβες τιμές των εισιτηρίων φανούν απαγορευτικές στους ντόπιους φιλάθλους.