Ο μαραθώνιος κρίνεται με σπριντ

Ο μαραθώνιος κρίνεται με σπριντ
Ο Γιάννης Ντεντόπουλος εξηγεί πώς φτάσαμε στον μεγάλο τελικό Φενέρμπαχτσε-Ρεάλ Μ. με θέμα την κούπα και φόντο το «10 το καλό» και γιατί οι δυο ημιτελικοί έμοιαζαν με τη μπαλάντα της τρέλας και του ταλέντου.

Εξυπακούεται ότι το θέμα του μεγάλου τελικού της Κυριακής είναι ποιος θα φτάσει πρώτος τον μαγικό αριθμό των 10 (δέκα) κατακτήσεων: Ο πολυνίκης προπονητής, ο μεγάλος Ζέλιμιρ Ομπράντοβιτς ή ο πολυνίκης σύλλογος, η «βασίλισσα» Ρεάλ Μαδρίτης; Τα υπόλοιπα στατιστικά που διακυβεύονται σε τούτο το ματς θα τα διαβάσετε από άλλες στήλες του Euroleague Greece.

Το σίγουρο είναι ότι και οι δυο έφτασαν δίκαια στο ακροτελεύτιο ματς της διοργάνωσης, που από πέρυσι, με την αλλαγή του συστήματος της κανονικής περιόδου, θυμίζει περισσότερο μαραθώνιο που όμως κρίνεται από το τελικό σπριντ.

Όπως αναμενόταν παίχτηκαν δυο ολότελα διαφορετικοί ημιτελικοί, με βάση το στυλ και την φυσιογνωμία των ομάδων που βρέθηκαν αντιμέτωπες.

Ο πρώτος, αυτός μεταξύ της Φενέρμπαχτσε και της Ζαλγκίρις, έβγαλε πολύ πόνο. Γιατί ήταν ένα ματς με πολύ «ξύλο», άμυνα και χαμηλό σκορ. Ο δεύτερος, μεταξύ της Ρεάλ Μ. και της ΤΣΣΚΑ έβγαλε περισσότερη αλεγρία , γιατί είχε πολύ τρέξιμο, επιθετικό ρυθμό και ψηλό σκορ.

Το κοινό τους σημείο ήταν ότι αμφότεροι, στο τέλος, κρίθηκαν από την τρέλα (με την καλή έννοια) και τον χαρακτήρα των clutch players. Από την μία του Κάσιους Κλέι, συγνώμη του Μοχάμεντ Άλι ή Μπόμπι Ντίξον, που με το κρεσέντο του στο τέλος της τρίτης περιόδου και τις αρχές της τέταρτης έδωσε στους κατόχους του τίτλου την ώθηση που έψαχναν για να ξεκολλήσουν τα δόντια της Ζαλγκίρις από το σβέρκο τους. Και από την άλλη του Σέρχιο Γιούλ που αλλού κίνησε την σεζόν (λόγω του σοβαρού τραυματισμού) και αλλού αυτή τον πάει. Το τρίποντό του, όταν η ΤΣΣΚΑ, στην προσπάθεια της να βρει τρόπο να διεκδικήσει τη νίκη πλησίασε στους 3 πόντους, σήμανε την αρχή του τέλους.

Για να πω την αμαρτία μου σαν ποιότητα και σαν στρατηγική, έζησα πιο έντονα την μάχη της Φενέρ με τη Ζαλγκίρις. Του «Ζοτς» με τον «Σάρας» πρόσφεραν μια αριστουργηματική παρτίδα μπάσκετ. Τελείωσε και ένιωθα κουρασμένος, λες και είχα παρακολουθήσει τρία ματς σε ένα. Γιατί άρχισε με την αποθέωση του Γιασικεβίτσιους από τους οπαδούς της Φενέρ, που κιτρίνισαν την “STARK ARENA” και τελείωσε με μια ειλικρινή και γι αυτό συγκινητική αγκαλιά. Για κάτι τέτοιες στιγμές και την ατμόσφαιρα που την συνόδευσε θα θυμάμαι και το “CITITRAVΕL” που μου έδωσε αυτή την ευκαιρία.

Στο συγκεκριμένο ματς, ο Ομπράντοβιτς πρέπει να έχει κάνει ένα από καλύτερα κοουτσαρίσματα της λαμπρής καριέρας του. Αφήστε που ξεπέρασε τον εαυτό του, ανοίγοντας τόσο πολύ, για ημιτελικό final4, το rotation.Η αναμενόμενη άμυνά του με αλλαγές στα σκριν πάνω (pick and roll) και μακριά από την μπάλα πέτυχε τους δυο βασικούς στόχους. Με την σκυταλοδρομία minimum έξη παικτών (Γκούντουριτς, Κάλινιτς, Νούναλι, Σλούκας, Ουαναμέικερ και Ντίξον) που επιστρατεύτηκαν για να κουράσουν και να αποκόψουν τον Πάνγκος πέτυχαν να του περιορίσουν την επίδραση στην δημιουργία παιχνιδιού. Ταυτόχρονα της έκοψε το τρίποντο (2/10) που ήταν βασικό «όπλο» της. Kαι μάλιστα μετατρέποντας τον κατεξοχήν σουτέρ της (Μιλάκνις) σε θεατή. Μια τέτοια άμυνα είχε και τα ρίσκα της όπως αποδείχθηκε από την συντριπτική υπεροχή της Λιθουανικής ομάδας στα ριμπάουντ (37 με 16 επιθετικά, έναντι 22), όμως είχε και τα οφέλη της: τα 20 λάθη που την υποχρέωσαν. Παράλληλα η επίθεση λειτουργούσε ομαδικά όταν στο παρκέ ήταν ο μετρ τέτοιων ματς, Κώστας Σλούκας και με το ένστικτο όταν την έπαιρναν ο Ουοναμέικερ ή ο Άλι.

Υπό αυτές τις συνθήκες, η Ζαλγκίρις απέδειξε πόσο σπουδαία ομάδα είναι. Χωρίς να έχει κάποιον σε τρομερή βραδιά, με τον Μίτσιτς απλά να ξαλαφρώνει υποδειγματικά τον εγκλωβισμένο Πάνγκος και να γίνεται πόλος οργάνωσης και «κλειδί» όπως στην σειρά με τον Ολυμπιακό, με πίεση σε όλο το γήπεδο και τους ψηλούς να κυριαρχούν στα ριμπάουντ, πήγε να κλέψει το ματσάκι. Και για να μη το κλέψει χρειάστηκε εκείνο το τρελό κρεσέντο του Ντίξον, που ήταν προϊόν της τρέλας και του ταλέντου του. Αλλιώς κανείς δεν θα έβαζε το χέρι του στη φωτιά για το φινάλε. Κι από αυτό το ματς, η ομάδα του «Σάρας» κέρδισε μόνο χειροκρότημα και φίλους. Κι ας μη πέτυχε την υπέρβαση της υπέρβασης.

Ο δεύτερος ημιτελικός ήταν πιο ανέμελος. Κύλησε σα νερό, μεταξύ δυο ομάδων με αδυναμίες στην περιφερειακή άμυνα αλλά πολύ ταλέντο στην επίθεση. Ήταν προφανές ότι θα τον κέρδιζε η ομάδα που θα βάλει περισσότερα, παρά εκείνη που θα φάει τα λιγότερα. Το έκανε η Ρεάλ Μ., γιατί μετά από ένα νευρικό πρώτο δεκάλεπτο (1/7 τρίποντα) άρχισε να πυροβολεί σα μυδράλιο. Στο δεύτερο δεκάλεπτο είχε 6/9 (τρίποντα). Κάπως έτσι ανέβασε την αυτοπεποίθησή της μέχρι ο Λάσο να βρει στο πρόσωπο του Φαμπιάν Κοζέρ, τον άσο από το μανίκι. Ο Γάλλος, στην τρίτη περίοδο, φρόντισε να βοηθήσει τον Γιούλ να φορτίσει τις μπαταρίες του για ΤΟ τρίποντο, γιατί εκτός όλων των άλλων δεν είναι λίγο να παίζει ένα τόσο μεγάλο ματς μετά από όλα όσα πέρασε από τον περασμένο Αύγουστο, μέχρι να μπει στα playoffs με τον Παναθηναϊκό αλλά και τον Ντόντσιτς να περιορίσει τον ενθουσιασμό των 19 χρόνων και των σκάουτερ του ΝΒΑ που είχαν καρφωμένα τα μάτια τους πάν του ενόψει του ντραφτ.

Η ΤΣΣΚΑ, έκανε το δεύτερο χειρότερο ημιτελικό της μετά από εκείνο που την είχε υποχρεώσει ο Ολυμπιακός του Λονδίνου. Έχασε καθαρά και με διαφορά που την κολακεύει, αν λάβουμε υπ’ όψη μας ότι ο ΝτεΚολό έβαλε μαζεμένα τρίποντα ενώ το ματς είχε κριθεί. Κρατήθηκε στο ματς όσο ήταν άστοχη η Ρεάλ Μ. και χάρη στην ευστοχία της στις βολές (17/19). Ο Σέρχιο Ροντρίγκεζ έφαγε στην αρχή δυο τρεις γερές από τον Καμπάτσο και έδειχνε νευρικός. Ο ΝτεΚολό φαινόταν επηρεασμένος από τον τελευταίο τραυματισμό του που εκ των πραγμάτων αποσυντόνισε όλη την ομάδα. Από την στιγμή που ο Χίγκινς και κυρίως ο Κλάϊμπουρν πήγαν να το μετατρέψουν σε …παιδική χαρά, το πουλάκι πέταξε. Μάταια προσπαθούσαν, με την σοβαρότητα που τον διακρίνει ο Χάϊνς και με την μαχητικότητα που τον χαρακτηρίζει ο Κουρμπάνοφ να θυμίσουν ποια ομάδα τερμάτισε πρώτη στην κανονική περίοδο.

Δεν υπάρχει άδικο σύστημα όταν είναι ίδιο για όλους. Αν πιστεύει κανείς ότι το final4 είναι άδικο για τον πρώτο, τότε ας βγαίνει πέμπτος, όπως πέρυσι η Φενέρ και φέτος η Ράλ Μ. Οι επαναλαμβανόμενες θορυβώδεις αποτυχίες (με βάση την εκτίμηση των διοικούντων της) με εξαίρεση τον τίτλο του 2016 σε συνδυασμό με το μπάτζετ, κάτι δείχνουν, που πρέπει να το συνειδητοποιήσει και να το λύσει μόνη της η ΤΣΣΚΑ και δεν έχει να κάνει με τον προπονητή ή τους παίκτες.

Παρεμπιπτόντως, ακόμη και ο Δημήτρης Ιτούδης , ίσως για πρώτη φορά έδειχνε να μην πιστεύει ότι την συγκεκριμένη μέρα και από την στιγμή που ο συγκεκριμένος αντίπαλος είχε τόσους παίκτες να βγάλει στην πρώτη γραμμή, μπορούσε να αλλάξει ο ρους της ιστορίας.

Έτσι λοιπόν, η Φενέρ του προπονητή, της σκληρής άμυνας και του ελεγχόμενη ρυθμού θα προσπαθήσει να γίνει η τέταρτη ομάδα που θα κάνει back2 back στα 31 final4, μετά την Γιουγκοπλάστικα, την Μακάμπι και τον Ολυμπιακό. Αλλά για να τα καταφέρει θα πρέπει πρώτα να τιθασεύσει το πληρέστερο ρόστερ της διοργάνωσης, που ψάχνει τον πρώτο τίτλο της σύγχρονης εποχής, εκτός Ισπανίας. Το 1995 νίκησε τον Ολυμπιακό στην Σαραγόσα και το 2015, πάλι τον Ολυμπιακό, στην Μαδρίτη..

Διάβασε όλα τα τελευταία νέα της αθλητικής επικαιρότητας. Μάθε για όλους τους live αγώνες σήμερα και δες τις αθλητικές μεταδόσεις της ημέρας και της εβδομάδας μέσα από το υπερπλήρες Πρόγραμμα TV του Gazzetta.

Γιάννης Ντεντόπουλος
Γιάννης Ντεντόπουλος