Απέτυχε... καλύτερα

Αν, ως γεγονός, η έκτη σερί απουσία του Παναθηναϊκού από final4 δεν επισκίαζε τα πάντα, θα άξιζε να αφιερώσουμε το μισό κομμάτι στην σύνθετη άμυνα που επιστράτευσε ο Πασκουάλ στο τελευταίο δεκάλεπτο του παιχνιδιού και πήγε να κάνει το μεγάλο κόλπο, αλλά και στον Νίκο Παππά ο οποίος μετά από μια σειρά κακών εμφανίσεων, μπήκε στο ματς ως τελευταία επιλογή και ήταν ο πρώτος που έκανε αυτό που έλειπε από μια ομάδα που έτρωγε τα καλάθια και κοιτούσε.

Ο Νίκος, έβαλε τα χέρια του και το σώμα του στην φωτιά, πάλεψε σα σκυλί και στο φινάλε έφυγε από το ματς με 5 φάουλ, ηρωικά μαχόμενος. Αν, από νωρίς τον είχαν ακολουθήσει κι άλλοι συμπαίκτες του –με εξαίρεση ίσως τον ακατέργαστο Θανάση- τότε η Ρεάλ Μ. δεν θα έφτανε την διαφορά στους 22 πόντους κάνοντας πασαρέλα και σουτάροντας, κάποια στιγμή, 18 στα 19 δίποντα. Και μετά ήρθαν τα τρίποντα.

Τη Ρεάλ Μ. στην έδρα της, αν δεν έχεις αντίστοιχη ομαδική ποιότητα, μονάδες κλάσης ή ακόμη και τύχη και διαιτησία, δεν μπορείς να την νικήσεις και να της πάρεις πίσω το «μπρέικ» πλεονέκτημα έδρας, παίζοντας κυριλέ.

Αυτή τη φορά ο Δημήτρης Γιαννακόπουλος έδωσε συγχαρητήρια σε όλη την ομάδα, παρά τον νέο αποκλεισμό και μάλιστα με πλεονέκτημα έδρας. Καμία σχέση με τα περσινά. Αφενός γιατί η ομάδα του πάλεψε όσο μπορούσε τα δυο ματς στη Μαδρίτη και στο φινάλε τα έχασε γιατί στην κρίσιμη στιγμή δέχθηκε δυο τρίποντα μαχαιριές, από τον Κάρολ (τετράποντο) την Τετάρτη και από τον Ντόνσιτς την Παρασκευή και από την άλλη θα ήταν ανακόλουθος, αν με τον πόλεμο που έχει ανοίξει ο ίδιος με τον Μπερτομέου, θέτοντας μεταξύ άλλων και το θέμα της διαιτησίας, ξαφνικά τα έριχνε στον προπονητή και τους παίκτες. Συν τοις άλλοις θα ήταν παράλογο να περιμένει, να φοβηθούν τα μεγάλα στραγάλια και να αρχίσουν να τον παίζουν όπως έπαιζαν τον Παναθηναϊκό τις καλές εποχές. Στην ουσία είναι σα να χρησιμοποίησε την φράση του Ιρλανδού συγγραφέα και Νομπελίστα το 1969, Σάμουελ Μπέκετ : «Πάντα προσπάθεια. Πάντα αποτυχία. Δεν πειράζει. Προσπάθησε ξανά. Απότυχε ξανά. Απότυχε καλύτερα»

Ωστόσο, αν μιλάμε για μια ομάδα που ξεκινάει, κάθε χρόνο, ανεξάρτητα αν πρόκειται για ρεαλιστική προσέγγιση ή υπεραισιοδοξία που αντλείται από την υποχρέωση που συνοδεύει τον τίτλο «Εξάστερος», ένας δεύτερος σερί αποκλεισμός και μάλιστα με πλεονέκτημα έδρας, είναι αποτυχία. Και το χειρότερο ήταν ότι όλα χάθηκαν μέσα στο ΟΑΚΑ, που υποτίθεται ότι είναι γι αυτή την ομάδα η αφετηρία της πορείας που κάνει κάθε χρόνο. Να ήταν άραγε τόσο παρελκυστικός και αποπροσανατολιστικός ο τρόπος που διέλυσε τη «βασίλισσα» στο πρώτο παιχνίδι; Μπορεί και ναι.

Από την άλλη αν εξετάσουμε πιο ψύχραιμα τα δεδομένα, θα θέσουμε ένα ρητορικό ερώτημα: πόσοι από τους παίκτες του φετινού Παναθηναϊκού έχουν θέση στην φετινή Ρεάλ, όπως εμφανίζεται μετά την επιστροφή του Γιούλ και αντίστοιχα πόσους παίκτες της σημερινής Ρεάλ θα ζήλευε και θα ήθελε να είχε στο ρόστερ του, ανεξαρτήτου ηλικίας, αλλά με βάση τη δουλειά που κάνουν στο παρκέ, ο φετινός Παναθηναϊκός;

Οι Μαδριλένιοι είχαν συντριπτική υπεροχή στην εμπειρία, που εκφράστηκε στο πρόσωπο του σεσημασμένου αλλά αποτελεσματικού προβοκάτορα, Φελίπε Ρέγιες, ο οποίος στα 37 του, ωθούσε τους ορμητικούς αλλά ανώριμους (σε σχέση με εκείνον) παίκτες του Παναθηναϊκού στην απώλεια της ψυχραιμίας τους. Εκείνος ένα τέτοιο λάθος σαν κι αυτά που παρέσυρε τον Σίνγκλετον ή τον Θανάση να κάνουν την ώρα που καιγόταν το σύμπαν, το έκανε στο ματς της κανονικής περιόδου με τον Ολυμπιακό, κλωτσώντας νευριασμένος την μπάλα μετά από μια άστοχη βολή. Το αποτέλεσμα ήταν να χρεωθεί τεχνική ποινή, να αλλάξει το momentum του αγώνα που τελικά χάθηκε και -όπως αποδείχθηκε- στοίχισε το πλεονέκτημα έδρας. Είχε και υπεροχή σε ρόλους, όπως εκφράστηκαν στο πρόσωπο του Τζεφ Τέϊλορ ο οποίος αφοσιώθηκε στην εξουδετέρωση της οργανωτικής φύσης του Νικ Καλάθη. Ο Νικ των 10 ασίστ κατέβηκε κάτω από τις μισές και προσπαθούσε να μπει στο παιχνίδι από το σκοράρισμα.

Το τρίποντο, που έκρινε το τρίτο ματς το έβαλε ο Κάρολ, που σχεδόν με τον ίδιο τρόπο έχει πάρει ντέρμπι και ντέρμπι, όπως εκείνον τον τελικό με τον Ολυμπιακό το 2015, στο ίδιο γήπεδο.

Αυτό του Ντόνσιτς, που παρέλυσε και την τελευταία ελπίδα , θέλει και τύχη, αλλά αν μιλάμε για το μεγαλύτερο ταλέντο που υπάρχει αυτή τη στιγμή στην Ευρώπη, δεν το βάζεις στην ίδια μοίρα με πετάγματα της μπάλας που κάνουν παίκτες της σειράς και έχουν την ίδια κατάληξη. Προφανώς αυτοί (οι παίκτες της σειράς) δεν θα βρίσκονταν στο παρκέ σε ένα τόσο κρίσιμο σημείο να το δοκιμάσουν.

Για να είμαστε επίσης ειλικρινείς, ο Παναθηναϊκός που επαναλαμβάνουμε πάλεψε, είχε τις ευκαιρίες για «διπλό» αλλά τις έχασε, στη σειρά των playoffs, αν εξαιρέσουμε το παρά φύσιν πρώτο ματς, δεν έπαιξε το οργανωμένο και ομαδικό μπάσκετ που συνήθως έπαιζε στην κανονική περίοδο, ακόμη κι αν έχανε. Η ουσιαστική απουσία του Ρίβερς που δεν πέτυχε πόντο σε τέσσερα ματς, δεν είναι ικανή δικαιολογία για να μετράμε πόσες πάσες άλλαζαν οι «πράσινοι» στις περισσότερες επιθέσεις και σπάνια να ξεπερνάνε τις τρεις, άντε τέσσερις.

Ο Πασκουάλ, έφτασε αισίως τέσσερις συνεχείς αποκλεισμούς. Δυο με την Μπαρτσελόνα (από τον Ολυμπιακό του Σφαιρόπουλου, την «Λόκο» του Μπαρτζώκα) και δυο με τον Παναθηναϊκό (από την Φενέρμπαχτσε του Ομπράντοβιτς και την Ρεάλ Μ του Λάσο). Ωστόσο, θα μπορούσε κανείς να του βγάλει το καπέλο για την mach up ζώνη που επιστράτευσε και έκοψε το ρυθμό της Ρεάλ με αποτέλεσμα να μετατρέψει ένα ματς που έμοιαζε χαμένο, σε παιχνίδι μιας κατοχής. Ήταν τότε που οι παίκτες του έπαψαν να μπερδεύονται ποιος θα κυνηγήσει τους πλαϊνούς στα "φτερά" και ποιος θα μείνει να προστατεύσει το καλάθι. Ή επίσης την ιδέα του να παίξει με τρις ψηλούς. Εννοείται πως για να γίνει τέτοια απόπειρα χρειάστηκαν να μπουν τα 5 τρίποντα του Σίνγκλετον. Μόνο οι άλλοι θα βάζουν. Κάτι τέτοιες στιγμές σκέφτεσαι : αν να είχε μπει και το άχαστο lay up του Γκάμπριελ.

Ωστόσο ο Τσάβι εγκαλείται για την ασυνήθιστη και σοκαριστική σιγουριά (ήμουν μπροστά και δεν σήκωνε παρερμηνείες ως προς το ύφος και το πνεύμα της) με την οποία δήλωσε την παραμονή του αγώνα: «θα νικήσουμε, θα κάνουμε τους οπαδούς μας περήφανους και θα πάμε στη σειρά στην Αθήνα». Αν κάποιος ήταν κακοπροαίρετος και δεν «έτρωγε» αυτά που θα σπεύσουν να που μερικοί περί mind games, θα του ρωτούσε ευθέως: «κόουτς, όχι μόνο δεν νίκησες, αλλά έτρωγες 22 πόντους στο κεφάλι. Τρέλα πουλάς ή μας δουλεύεις;».

Η κατάκτηση του πρωταθλήματος είναι ο στόχος που απέμεινε για να κλείσει με έναν τίτλο η σεζόν, πριν ο Παναθηναϊκός μπει στο πιο «καυτό» καλοκαίρι των τελευταίων χρόνων. Συμβόλαια που λήγουν με πρώτο του Καλάθη, αλλά και συζητήσεις με παίκτες ή προπονητή, δεν μπορούν να γίνουν σε σοβαρή βάση, αν το αφεντικό της ομάδας δεν ξεκαθαρίζει πού θα παίζει η ομάδα του χρόνου. Πάντως η γραπτή δήλωσή του, μετά τον αποκλεισμό, χαρακτηρίστηκε από ασυνήθιστη ηπιότητα.