Στο κυνήγι της χίμαιρας

Η πολυτιμότερη αρετή μίας ομάδας σε συνθήκες πλέι-οφ είναι η ικανότητά της να ισορροπεί σε τεντωμένο σχοινί. Εκεί κερδίζονται οι προκρίσεις και τα τρόπαια.

Ο Παναθηναϊκός έφερε τον 3^ο προημιτελικό στα μέτρα του μολονότι βρέθηκε σε μειονεκτική θέση στο «έμπα» της τελικής ευθείας, αλλά σκουντούφλησε και σωριάστηκε, πάνω που ο άσπονδος παρτενέρ του έμοιαζε έτοιμος να γκρεμοτσακιστεί με μία ανεπαίσθητη σπρωξιά.

Ο Παναθηναϊκός προτίμησε να προσφέρει στη Ρεάλ χάδι και να περιμένει τη δική της αυτοχειρία. Οι φάσεις που έκαναν τη διαφορά ανάμεσα στο 1-2 και στο 2-1 θα τον στοιχειώνουν για ένα διήμερο ή και για πολύ περισσότερο…

Όταν το μοναδικό ξέσπασμα του Γιουλ (ο οποίος επί 35 λεπτά προκαλούσε ακατάσχετη αιμορραγία στη δική του ομάδα) έφερε τους Ισπανούς στο 70-63, οι βιαστικοί είπαν «τετέλεσται».

Η αντίδραση του Παναθηναϊκού στο δίλεπτο που ακολούθησε ήταν τίτλος τιμής και αποδεικτικό πνευματικής ετοιμότητας: 70-66 με τρίποντο του κορυφαίου Καλάθη, 70-70 και 73-72 με 5 πόντους του αινιγματικού Τζέιμς, σκηνικό τρόμου για τους Μαδριλένους.

Αλλά η φάση-κλειδί ολοκληρώθηκε με απονενοημένο διάβημα του Μάικ Τζέιμς μέσα σε κλοιό αντιπάλων, ενώ η προηγούμενη, ίσως ακόμα καλύτερη ευκαιρία του Παναθηναϊκού (στο 64-63) έκανε τα μαλλιά του Τσάβι Πασκουάλ να ασπρίζουν.

Ο χαμένος αιφνιδιασμός των Ντένμον-Γκιστ, κακή πάσα του πρώτου προς τον δεύτερο σε συγκυρία δύο εναντίον ενός (είτε η μπάλα ακούμπησε τα ακροδάχτυλα του Γιουλ είτε όχι), άφησε το προβάδισμα σε ισπανικά χέρια.

Προσθέστε στην εξίσωση ένα αίρμπολ του Γκιστ στο 67-63 και θα έχετε, σχεδόν πλήρες, το ρεπερτόριο των φάσεων που μπορούσαν να κόψουν τα ποδάρια των γηπεδούχων.

Η ζημιά βεβαίως έγινε στην άλλη άκρη του γηπέδου, όταν η Ρεάλ αποφάσισε να παίξει σαν ομάδα και όχι σαν προσωπικό όχημα του Σέρχιο Γιουλ.

Ο Πάμπλο Λάσο φρόντισε να δώσει τη μπάλα στα χέρια του δήμιου των ελληνικών ομάδων Τζέι Σι Κάρολ, ο οποίος ευστόχησε σε όλα ανεξαιρέτως τα σουτ που επιχείρησε.

Η «βομβίτσα» του Αμερικανού στο 71-70 και το τετράποντό του στο 73-72 (με το ρολόι στα 50’’) ήταν η δίδυμη μαχαιριά που άφησε τους «πράσινους» στον τόπο.

Ο Παναθηναϊκός άγγιξε τη νίκη χωρίς να πετύχει κάποιου είδους υπέρβαση. Η στατιστική του δεν βγάζει μάτι, σε οποιοδήποτε σημείο και αν στρέψει κανείς το βλέμμα.

Ωστόσο, απέφυγε νίλες όπως αυτές -οι καταστροφικές- του δεύτερου αγώνα.

Μολονότι ξεκίνησε με τον Ρίβερς αντί του Θανάση στο «3» ήγουν με άμυνα μαλακή σαν βούτυρο, κατόρθωσε εν τέλει να οχυρώσει τη ρακέτα του και να δεχθεί λιγότερα από 10 καλάθια από το βαμμένο.

Τα επιθετικά ριμπάουντ των Ισπανών ήταν λιγότερα από αυτά των «πρασίνων» (7-9), η φθορά στις ρακέτες μικρή, ενώ η επιρροή του πληθωρικού Ντόντσιτς εξαντλήθηκε σε εκλάμψεις (3/12 σουτ).

Ο Πασκουάλ δεν δίστασε να αποσύρει στον πάγκο τον Τζέιμς για 14 συνεχόμενα λεπτά του β’ ημιχρόνου ούτε να δώσει ευθύνες σε εφεδρικούς όπως οι Ντένμον, Γκέιμπριελ.

Οι 26 πόντοι του Νικ Καλάθη τον έφεραν μερικά βήματα πιο κοντά στον τίτλο του MVP, αλλά η έλλειψη ενός σημείου αναφοράς μέσα στη ρακέτα έγινε και πάλι εμφανής όταν ο ορίζοντας χαμήλωσε.

Για να το πω διαφορετικά, ο Παναθηναϊκός του 2017 θα ακουμπούσε τη μπάλα στον Μπουρούση, στο τελευταίο πεντάλεπτο. Ο Παναθηναϊκός του 2018 δεν είχε άλλη λύση από το μακρινό σουτ.

Θα ήταν και αυτό αρκετό, εάν υπήρχε καμικάζι ικανός να περάσει χειροπέδες στον Κάρολ στα μετόπισθεν…

Δεν συμμερίζομαι τη σκέψη όσων ισχυρίζονται ότι η σειρά «τελείωσε» στο 3^ο ματς. Η πεποίθησή μου, ότι ο Παναθηναϊκός είναι καλύτερη ομάδα από τη Ρεάλ, μάλλον δικαιώθηκε στα πρώτα 3 παιχνίδια παρά διαψεύστηκε.

Στη χειρότερη για τους πρωταθλητές Ελλάδας περίπτωση, οι δύο μονομάχοι είναι ισοδύναμοι και χρειάζονται χειρουργική επέμβαση για να ξεχωρίσουν.

Οι «πράσινοι» μπορεί να ηττήθηκαν στο 3^ο παιχνίδι, μπορεί να πόνεσαν με τον τρόπο που το παιχνίδι ξεγλίστρησε από τα δάχτυλά τους, αλλά κατάλαβαν ότι μπορούν.

Δεν είναι κάποιο άγριο θηρίο, η ομάδα που απειλεί να τους εξοστρακίσει από το final-4 ούτε χίμαιρα το μεγάλο διπλό που χρειάζονται για να ισοφαρίσουν τη σειρά.

Διαιτησία, ξε-διαιτησία, η ανατροπή ήταν και απόψε υπόθεση τριών φάσεων. Μία άμυνα εδώ, ένα άστοχο μπάσιμο εκεί, ένα τετράποντο πιο πέρα.

Αν θέλετε να γίνω κυνικός, θα είναι ουτοπικό να περιμένει ο Παναθηναϊκός φίφτι-φίφτι μετά από όσα έχουν προηγηθεί. Και αυτοκαταστροφικό, να αναλωθεί σε διαμαρτυρίες όσο ακόμη η σειρά είναι ζωντανή.

Η μοναδική του άμυνα, είναι να προετοιμαστεί με κλειστά αυτιά και σβηστούς υπολογιστές και να κατέβει στο γήπεδο με στιλέτο στα δόντια.

Θα χρειαστεί να πάρει περισσότερα από περισσότερους παίκτες, αλλά γνωρίζει πλέον τη μέθοδο και καταλαβαίνει ότι ο αντίπαλος προχωράει με ποδάρια που τρεμουλιάζουν.

Στο χέρι του, είναι, να ξεγυμνώσει τη βασίλισσα. Η κακή Ρεάλ της Τετάρτης δεν μπορεί να τρομάξει κανέναν.