Defend the land (2)

Έγραφα και χθες εδώ με αφορμή τον αγώνα του Παναθηναϊκού κόντρα στη Ρεάλ Μαδρίτης, πως σε αυτές τις σειρές, τα κάθε λογής τεχνικά, τακτικά και στατιστικά στοιχεία είναι πολύ σχετικά και πριν αλέκτορα φωνήσαι, αποδείχθηκε το προφανές: σε πείσμα πολλών από δαύτα, οι Πράσινοι διακόρευσαν (sic) τους Μαδριλένους, αλλά περισσότερο από το εκκωφαντικό 95-67, αυτό που μετράει είναι το 1-0.

Μετράει επίσης αυτό το οποίο αποτελεί το «εκ των ων ουκ άνευ» για τα δυο καμάρια μας , από τη στιγμή που επί έξι μήνες χτυπιόντουσαν και βουρλίζονταν για να αποκτήσουν το πλεονέκτημα έδρας: να υπερασπισθούν την έδρα τους έναντι οποιουδήποτε κόστους.

Το κατάφερε με εξόχως εμφατικό τρόπο χθες ο Παναθηναϊκός και τον ίδιο στόχο σημαδεύει απόψε και ο Ολυμπιακός, ώστε να μην απεμπολήσει το προνόμιο του...

Παρεμπιπτόντως όσο εντυπωσιακή υπήρξε η εμφάνιση και θριαμβευτική η νίκη τους, τόσο οι Πράσινοι οφείλουν να αφήσουν πίσω τους το χθες και να κοιτάξουν προς το αύριο: δεν κομίζω γλαύκα ες Αθήνας, αλλά, το ρεσιτάλ του πρώτου αγώνα εκτός από παρακαταθήκη μιας στοιχειωμένης και πολυπόθητης πρόκρισης, μπορεί να εξελιχθεί και στη μεγαλύτερη παγίδα: σε μια λούμπα στην οποία κινδυνεύουν να πέσουν εάν θεωρήσουν ότι το +28 τους διασφαλίζει την ευημερία.

Σε τέτοιες περιπτώσεις οι ομάδες είναι υποχρεωμένες να αναδεικνύουν τον κυνισμό τους, να ασκούνται στη διαχείριση των συναισθημάτων και να μη στέκονται σε αυτό που ήδη συνέβη, αλλά σε ό,τι επίκειται...

Εχουν γνώσιν οι φύλακες, δεν το συζητώ: την έχει αυτή τη γνώση ο Πασκουάλ, αλλά σάμπως δεν την είχε ο Ντούσαν Ιβκοβιτς πριν από επτά χρόνια; Για να μη μένουν κενά στη διήγηση υπενθυμίζω ότι στις 22 Μαρτίου του 2011 στο Νέο Φάληρο ο Ολυμπιακός έκανε τελατίνι τη Σιένα την οποία συνέτριψε εις τα εξ ων συνετέθη (89-41), αλλά 48 ώρες αργότερα πάλι στο ΣΕΦ ηττήθηκε με 82-65, εν συνεχεία γνώρισε άλλες δυο απανωτές ήττες στην Τοσκάνη και υπέστη έναν ηχηρό αποκλεισμό, που αποτελεί ένα διαχρονικό παράδειγμα προς αποφυγήν.

Όσο... γραφικό κι αν φαίνεται ο Πασκουάλ θα μπορούσε σήμερα πριν από το βίντεο που θα έχουν «κόψει» οι συνεργάτες του για την ανάλυση της τακτικής ενόψει του δεύτερου αγώνα, να δείξει στους παίκτες την τελευταία σκηνή από την ταινία «Οσα παίρνει ο άνεμος»: εκείνη δηλαδή στην οποία η Βίβιαν Λι (στο ρόλο της Σκάρλετ Ο’ Χάρα) λέει «after all, tomorrow is another day!

Oντως αύριο είναι μια άλλη ημέρα: μια ημέρα στην οποία η Ρεάλ, τσαλακωμένη και με θιγμένο τον εγωισμό της, θα προσπαθήσει να αντιδράσει, με την ελπίδα πως θα βρει τον Παναθηναϊκό χαλαρό, επαναπαυμένο, ανυποψίαστο και μπόσικο, εξ ου και η αδήριτη ανάγκη των πρωταθλητών Ελλάδος να ξαναμπούν στο γήπεδο με το στιλέτο στα δόντια.

Υπό το ίδιο πρίσμα οφείλει να αντιμετωπίσει και ο Ολυμπιακός τον αποψινό αγώνα κόντρα στη Ζαλγκίρις, η οποία εξελίχθηκε εφέτος στον κακό δαίμονα του: τον νίκησε δυο φορές, του χάλασε την πασχαλιάτικη ζαχαρένια και σαν να μην έφτανε αυτό του κατσικώθηκε κιόλας στα play offs: τούτο το συναπάντημα που εγκαινιάζεται απόψε δεν είναι απαραιτήτως κακό ή ασύμφορο, απλώς οι Πειραιώτες πρέπει να αποδείξουν ότι μπορούν να πετάξουν αυτή τη μαϊμού από πάνω τους!

Παρεμπιπτόντως η ίδια λιθουανική μαϊμού του είχε κάτσει στο σβέρκο τέτοιες μέρες πριν από δέκα εννέα χρόνια: στις 20 Απριλίου του 1999 στο Olympiahalle του Μονάχου, όπου με προπονητή τον Γιόνας Καζλάουσκας και παίκτες τον Τάιους Εντνι και τον Εουρέλιους Ζουκάουσκας (που και οι τρεις τους συνυπήρξαν τη σεζόν 2005-06 στον Ολυμπιακό) τον σόκαρε νικώντας τον με 87-71 και του έφραξε τον δρόμο προς τον τελικό του Final 4.

Αυτή η ήττα στοίχειωνε τους Ερυθρόλευκους για δέκα ολόκληρα χρόνια, όσα χρειάστηκαν για να επιστρέψουν σε final 4 (Bερολίνο, 2009)...

Ολα τα ΄χε λοιπόν η Μαριορή, ο φερετζές του Σάρας της έλειπε: όχι με την ιδιότητα του προπονητή, αλλά του... προβοκάτορα! Το γράφω αυτό διότι εδώ και καιρό ο Γιασικέβιτσους δεν κάνει τίποτε άλλο από το να ψάλει το ανάγνωσμα της διαιτησίας, χωρίς να κάνει διακρίσεις: εννοώ πως δεν αδικεί τον Ολυμπιακό, για να ευνοήσει τάχα τον Παναθηναϊκό, του οποίου τη φανέλα φόρεσε επί τέσσερις σεζόν. Τα ίδια και... χειρότερα είχε δηλώσει και μετά την ήττα της Ζαλγκίρις στο ΟΑΚΑ (πάλι στην παράταση), απλώς τώρα το διακύβευμα είναι μεγαλύτερο και γι αυτό δεν κάνει τίποτε άλλο από το να επιδίδεται στα mind games, με στόχο να ασκήσει εκ προοιμίου πίεση στους διαιτητές και να πειράξει το μυαλό των Πειραιωτών...

Τη μια μέρα λοιπόν δηλώνει ότι «δεν πιστεύω πως οι διαιτητές θα μας παίξουν 50%-50%», την άλλη τονίζει πως «επειδή δεν είναι αυτοί τα αστέρια, πρέπει ότι να προσαρμοστούν στις συνθήκες, να μας σεβαστούν και να σφυρίξουν 50%-50%» και πάει λέγοντας...

Αμ το άλλο που δεν αφορά τον Σάρας, αλλά γενικώς τους Λιθουανούς; Οχι πως μας χαλάει αυτό, αλλά συνειδητοποιώ πως οι λεγάμενοι δεν βάζουν μυαλό και ξαναπέφτουν στις ίδιες γκάφες, που τις... λούστηκαν τον περασμένο Σεπτέμβριο. Τι εννοώ; Κάπου πήρε το μάτι μου μια δήλωση του σπουδαίου

πρώην παίκτη και νυν προπονητή της Λιέτουβος Ρίτας, Ρίμας Κουρτινάιτις, την οποία κάλλιστα ο Σφαιρόπουλος μπορεί να τοιχοκολλήσει στα αποδυτήρια του ΣΕΦ, όπως σε μια ανάλογη περίπτωση έπραξε το 1994 στα αποδυτήρια της Γλυφάδας ο Ευθύμης Κιουμουρτζόγλου (Παναθηναϊκός-Μπάκλερ Μπολόνια).

Και όπως εκ των υστέρων το έπραξαν οι παίκτες της Εθνικής ομάδας στις 9 του περασμένου Σεπτεμβρίου στα αποδυτήρια του «Sinan Erdem Dome», όπου πάνω στον πίνακα έγραψαν «Σας γαμ...ε με τον Μίσσα»!

Πριν από τον προημιτελικό του Eurobasket, που κατέληξε σε θρίαμβο της Εθνικής με 77-64, μια ο Τόμας Πατσέσας και μια ο (κάποιος) Ζιντρούνας Ουρμπόνας στόλισαν τον Μίσσα λέγοντας ο μεν ότι «η Ελλάδα έχει προπονητή από τις γυναίκες», ο δε πως « η θέση του δεν είναι στον πάγκο, αλλά στα γραφεία της ομοσπονδίας»!

Ο Κουρτινάιτις δεν εξατομίκευσε το σχόλιο του, ούτε μίλησε υποτιμητικά για τον Σφαιρόπουλο, αλλά είπε κάτι που προφανώς προβοκάρει ολόκληρο τον Ολυμπιακό τον οποίο χαρακτήρισε ως τον καλύτερο δυνατό αντίπαλο για τη Ζαλγκίρις.

Δεν ξέρω εάν ο Ολυμπιακός είναι ο καλύτερος δυνατός αντίπαλος για τη Ζαλγκίρις, εύχομαι να μην ισχύει. Σίγουρα πάντως η Ζαλγκίρις είναι ένας επικίνδυνος αντίπαλος για κάθε ομάδα, άλλωστε αυτό το συνειδητοποίησαν συλλήβδην οι αιώνιοι: τον μεν Ολυμπιακό τον νίκησε δυο φορές, τον δε Παναθηναϊκό τον έριξε στο κανναβάτσο στο Κάουνας και ηττήθηκε στο ΟΑΚΑ με το buzzer beater του Νικ Καλάθη στην εκπνοή της παράτασης!

Ψηλαφίζοντας λοιπόν, τα στατιστικά δεδομένα, αλλά και την εν γένει κλινική εικόνα των δυο ομάδων, αναδεικνύονται κάποια στοιχεία που αποτελούν τα εκ των ων ουκ άνευ για να μπορέσει ο (πολύ εμπειρότερος και με σαφές συγκριτικό πλεονέκτημα σε παραστάσεις μεγάλων αγώνων και τεχνογνωσία στα play offs) Ολυμπιακός να διανύσει όλο το δρόμο σε αυτή τη σειρά. Ιδού τα σημαντικότερα εξ αυτών των «πρέπει», πέρα βεβαίως από τις συνηθισμένες σταθερές που αφορούν τις κατοχές, τον ρυθμό, τα ριμπάουντ, τα λάθη, την ευστοχία και τη διαχείριση των συναισθημάτων από τη μια βραδιά στην άλλη...

Σε γενικές γραμμές η Ζαλγκίρις είναι μια άπειρη σε μεγάλους και κρίσιμους αγώνες, αλλά σκληρή, αθλητική, πειθαρχημένη και κολεγιακού τύπου ομάδα. Πρόκειται για μια κλασική ομάδα του προπονητή, υπό την έννοια ότι αποπνέει τη σφραγίδα και την επίδραση που ασκεί ο Γιασικέβιτσους.

Η αντίπαλος του Ολυμπιακού παρουσιάζει ισορροπία στις δυο άκρες του γηπέδου (80.5-79.0 πόντοι), έχει υψηλό δείκτη δημιουργίας (19.5 ασίστ) και επίσης ρισκάρει τις επαφές και πάντως δεν φοβάται να κάνει φάουλ, μια κατηγορία στην οποία προηγείται μεταξύ των οκτώ ομάδων των play offs (23.6).

Το κυρίως ζητούμενο είναι η αναχαίτιση του Κέβιν Πάνγκος, ο οποίος όντας στη δούλεψη του Σάρας, είδε την καριέρα του να απογειώνεται και τις μετοχές του να μετατρέπονται σε blue chips. Ο Καναδός και πολιτογραφημένος Σλοβένος πόιντ γκαρντ, πρώην συμπαίκτης και συμμαθητής του Κάιλ Γουίλτζερ στο Γκονζάγκα (2014-15) κινεί τα νήματα της Ζαλγκίρις, τόσο ως δημιουργός, όσο και ως εκτελεστής και προφανώς ο Ολυμπιακός πρέπει αφενός να περιορίσει τη δημιουργία του και αφετέρου να τον σημαδέψει στη δική του επίθεση.

Εδώ τίθεται άλλο ένα κρίσιμο ζήτημα, καθότι οι Λιθουανοί είναι επιρρεπείς στα λάθη, υποπίπτοντας σε 13.5 ανά αγώνα. Εάν κι εφόσον ο Ολυμπιακός τους πιέσει, τότε ασφαλώς μπορεί να τους πάρει την μπάλα και να αυξήσει τις κατοχές του, με ό,τι αυτό συνεπάγεται στην επίθεση.

Θεωρητικά και μέχρι επιβεβαιώσεως αυτού ή αποδείξεως του εναντίου, οι Ερυθρόλευκοι, τουλάχιστον στο σπίτι τους, πρέπει να επιδιώξουν να ανοίξουν το γήπεδο και να ανεβάσουν τον ρυθμό, εκκινώντας από την άμυνα τους. Αυτό φαίνεται ωφελιμότερο από το να εγκλωβιστούν στο σετ παιχνίδι και στο «μία σου και μία μου».

Από τη στιγμή που η Ζαλγκίρις συνηθίζει να κλείνει μέσα στη ρακέτα και προσπαθεί να φράξει τους διαδρόμους, μεγάλο ρόλο για τον Ολυμπιακό θα παίξουν τα περιφερειακά σουτ και μάλιστα σε διττή κατεύθυνση: αφενός να σκοράρει και αφετέρου να αναγκάσει τους Λιθουανούς να βγουν προς τα έξω και να αφήσουν χώρους στο «ζωγραφιστό».

Ο Ολυμπιακός θα πρέπει στην επίθεση pick n’ roll να σημαδέψει τα αργά πόδια του Γιανκούνας και του Καβαλιάουσκας, αλλά ταυτόχρονα στην άμυνα του να μην τους επιτρέψει να εκμεταλλευθούν τις αλλαγές στα σκριν και να σκοράρουν, όπως συνέβη σε προηγούμενα ματς.

Δεδομένου ότι βάσει στατιστικής η Ζαλγκίρις είναι η καλύτερη ομάδα της Ευρωλίγκας στην άμυνα εναντίον του χειριστή της μπάλας σε καταστάσεις pick n’ roll, αυτή η ικανότητα της αποτελεί μια επί πλέον άσκηση και συνάμα μια πρόκληση για τον ούτως ή άλλως μπαρουτοκαπνισμένο Βασίλη Σπανούλη.

* ΥΓ: Επαναλαμβάνω ό,τι έγραψα και στο χθεσινό υστερόγραφο: όλα αυτά τα τεχνικά, τακτικά και στατιστικά στοιχεία είναι πολύ σχετικά και δεν προεξοφλούν κιόλας τι θα συμβεί απόψε πάνω στο παρκέ. Σε τελική ανάλυση προέχει η νίκη, όπως κι αν προκύψει, ακόμη κι αν καταστρατηγηθεί κάθε δεδομένο...