Γιαταγάνι στα δόντια

H λέξη που ακούστηκε περισσότερο από κάθε άλλη χθες στο ΟΑΚΑ, μέσα στο δικαιολογημένο παραλήρημα για τη διαστημική εμφάνιση του Παναθηναϊκού, ήταν: Σιένα. «Προσοχή, μη την πάθουμε όπως ο Ολυμπιακός του 2011, που κέρδισε το πρώτο ματς με 48 πόντους και μετά έχασε τρία συνεχόμενα».

Και σωστά. Ο χρυσός κανόνας των πλέι-οφ, είναι να αρχειοθετείται αυθημερόν τόσο η απογοήτευση μίας οδυνηρής ήττας, όσο και το μεθύσι μίας ηχηρής νίκης.

Την προηγούμενη φορά που ο Παναθηναϊκός έφτασε θριαμβευτής στο νήμα της Εuroleague (επίσης 2011), το κατάφερε επειδή ξεπέρασε εν μία νυκτί τη σκασίλα εκείνου του χαμένου πρώτου αγώνα με τη Μπαρτσελόνα του Πασκουάλ στην Ισπανία.

Προσθέτω στη συζήτηση το τρανταχτό παράδειγμα της επόμενης σεζόν, τελευταίας μέχρι την επόμενη των «πρασίνων» σε final-4, όταν το +20 του εναρκτήριου αγώνα με τη Μακάμπι του Μπλατ (93-73) εκτοξεύτηκε στα σκουπίδια δύο μέρες αργότερα (92-94 στην παράταση).

Ο Παναθηναϊκός του 2012 είχε προηγηθεί επί των Ισραηλινών με διαφορά 33 πόντων, η Μπαρτσελόνα του 2011 φορούσε το στέμμα της πρωταθλήτρια Ευρώπης και είχε final-4 στην πόλη της, ενώ η Σιένα που στραπατσάρισε τον Ολυμπιακό ήταν μία ομάδα ποιοτικά κατώτερη και σαφώς πιο άπειρη από τη φετινή Ρεάλ.

Με άλλα λόγια, πολυκαιρισμένα και αυτά, μία σειρά πλέι-οφ στο μπάσκετ είναι όπως ένας αγώνας τένις. Κάθε σετ έχει τη δική του ζωή, τη δική του προσωπικότητα.

Εκείνος που ξέρει να χειρίζεται σωστά αυτή την ιδιομορφία γίνεται Φέντερερ. Όποιος παρασύρεται από την αλήθεια μίας βραδιάς μένει για πάντα Παγδατής.

Το μεγαλύτερο παράσημο του χθεσινού Παναθηναϊκού ήταν η ηρεμία με την οποία διαχειρίστηκε το αρχικό 20-0.

Εάν εξαιρεθεί ένα πεντάλεπτο στο οποίο -φυσιολογικά- τράβηξε το πόδι από το γκάζι και έδωσε κάποια δικαιώματα, έπαιξε σαν να μη μπορούσε να δει το ταμπλό. Λες και ήταν το ματς ισόπαλο.

Ειδικά το ξεκίνημά του στο β’ ημίχρονο, όταν οι περισσότεροι περίμεναν την αντίδραση των Ισπανών μετά το ξελαμπικάρισμα των αποδυτηρίων, ήταν υποδειγματικό. Το 46-30 έγινε 61-35 και η ξεγυμνωμένη βασίλισσα φόρεσε το νυχτικό της για να αποσυρθεί στα δώματα.

Το μόνο που τη σώζει, πλέον, είναι ένα μπαράζ 3 νικών σε 4 αγώνες, εκ των οποίων η μία θα πρέπει να επιτευχθεί μέσα στη φωτιά του ΟΑΚΑ. Ουδείς θα ήθελε να βρίσκεται στη θέση της.

Ο δείκτης της πνευματικής ετοιμότητας βρισκόταν στο 100-0 και το περυσινό πάθημα (με την ολική επαναφορά της Φενέρμπαχτσε, 58-71 από 47-31) έγινε μάθημα.

Ο Παναθηναϊκός μετρούσε 7 συνεχόμενες ήττες στα πλέι-οφ και 1094 άγονες μέρες. Χθες, κρατούσε στα δόντια όχι μαχαίρι, αλλά ολόκληρο γιαταγάνι.

Η Ρεάλ χρειάστηκε 5 λεπτά για να σπάσει το ρόδι, αλλά ακόμα πιο εκκωφαντικό είναι το σερί των 200 δευτερολέπτων που πέρασαν μέχρι να βρουν οι παίκτες της για πρώτη φορά έστω το στεφάνι.

Όταν το χρονόμετρο έγραφε 06:40 στην εναρκτήρια περίοδο, οι Καστιγιάνοι είχαν στη στατιστική τους 4 λάθη (σχεδόν όλα στη σέντρα) και 3 σουτ αέρος-αέρος!

Μολονότι αρέσκονται να παίζουν σε φρενήρη ρυθμό, παραδίδουν συνήθως ένα low-mistake basketball, με μόλις 11,2 λάθη σε κάθε παιχνίδι. Χθες, όμως, είχαν 6 στο α’ δεκάλεπτο και 10 στο ημίχρονο.

Η εικόνα του αγώνα στο ξεκίνημά του δικαίωσε κάτι περίεργους, όνομα και μη χωριό, που επιμένουμε να θυμίζουμε ότι ο Ντόντσιτς είναι ακόμα παιδί και δεν αντέχει πάντοτε να σηκώνει το βάρος τέτοιων αγώνων.

Ο Πάμπλο Λάσο έριξε δεύτερο χειριστή στο πλευρό του (τον Γάλλο Κοζέρ), αλλά οι Καλάθης-Τζέιμς κατάπιαν το δίδυμο αμάσητο, με PIR 29+27 αντίστοιχα. Η απουσία του πονηρού Καμπάτσο ήταν ένα ωραίο δώρο για τον Παναθηναϊκό.

Για τον Σλοβένο τινέιτζερ, αυτό ήταν το μοναδικό φετινό ματς χωρίς ασίστ (μ.ο. 4,6), αλλά και χωρίς δίποντο (61%).

Υπογραμμίζω, εδώ και 2-3 εβδομάδες, ότι θεωρώ τον Παναθηναϊκό ανώτερο της Ρεάλ, την οποία αρνούμαι να πιστέψω. Η εικόνα του χθεσινού αγώνα δεν έκανε το παραμικρό για να μου αλλάξει άποψη.

Οι «πράσινοι» μπορεί να χειρίστηκαν σπασμωδικά την επανένταξη του Τζέιμς (και με κόστος τρεις σημαντικές ήττες), αλλά πλέον μοιάζουν πλήρεις, ετοιμοπόλεμοι, αγριεμένοι και με την αυτοπεποίθηση στα ουράνια.

Ο Αμερικανός έχει τις μπαταρίες γεμάτες και τα τούρμπο στη διαπασών, ενώ ο Νικ Καλάθης ξαναβρήκε τον ζωτικό χώρο που για λίγο περιορίστηκε και παίζει το καλύτερο μπάσκετ της ζωής του.

Το φορτσάρισμα των δυο περιφερειακών μπορεί να παραμέρισε τους Παππά, Λεκάβιτσιους, αλλά έδωσε ανάσες (και πληθώρα από ιπτάμενες μπάλες) στους Γκιστ, Σίνγκλετον, Αντετοκούνμπο.

Αντίπαλος που δεν αισθάνεται τρόμο με την κατηφόρα των πρώτων 5 λεπτών είναι απλώς αναίσθητος - ή …Φενέρ του 2017.

Εκτός των άλλων, η Ρεάλ ισοπεδώθηκε με Ηi-NRG μπάσκετ παρόμοιο με αυτό που αρέσει στην ίδια. Άλλες ομάδες (όπως ο Ολυμπιακός) την κατατρόπωσαν με αντάρτικο, αλλά ο Παναθηναϊκός τη νίκησε στο παιχνίδι της.

Το πρώτο σετ ολοκληρώθηκε και οι τενίστες επιστρέφουν στο γήπεδο για τη συνέχεια. Επειδή ακριβώς η τζιχάντ των τελευταίων μηνών μπορεί να δημιουργήσει απρόβλεπτες αναταράξεις, καλό θα είναι να κρατήσει ο Παναθηναϊκός την αυτοσυγκέντρωση στα ύψη και την ταπεινοφροσύνη του άθικτη.

Εάν στις δύσκολες στιγμές χάσει το μυαλό του και παρασυρθεί σε διαμαρτυρίες και θεωρίες συνωμοσίας, κινδυνεύει να νικηθεί όχι από τη Ρεάλ, αλλά από τον εαυτό του.

Όπως έγραφα στις πρώτες παραγράφους του κειμένου, αυτός είναι ο πιο ύπουλος εχθρός των ομάδων που φτάνουν σε βροντερό 1-0 απέναντι σε εν πολλοίς ισάξιο αντίπαλο.