Το "κίνητρο" κόντρα στους «δαίμονες»

Μπορεί ο Κέι Σι Ρίβερς να έδειξε ότι έχει βγει από τον ρυθμό του, εξαιτίας του τραυματισμού του στον ώμο, ωστόσο το γεγονός ότι ο Παναθηναϊκός, μετά την επιστροφή και δυναμική επανεμφάνιση του Σίνγκλετον κατάφερε να παίξει, όσο πιο πλήρης γινόταν στο τελευταίο ματς πρωταθλήματος πριν τις μάχες με την Ρεάλ Μ., ήταν ένα μεγάλο όφελος. Σύμφωνοι, ο Τζέιμς, ο Πέιν και ο Λοτζέσκι, λόγω κανονισμών της Α1 έχουν να αγωνιστούν από το ματς του Μιλάνου, αλλά δεν μπορείς να τα έχεις όλα σε αυτή τη ζωή. Υπάρχουν και χειρότερα.

Από εδώ και πέρα οι «πράσινοι» μπαίνουν σε τροχιά playoffs και πέρα από τους αγωνιστικούς μπελάδες που είναι δεδομένο ότι θα προσπαθήσει να τους βάλει οι Ρεάλ Μ., έχουν να νικήσουν και τους δικούς τους «δαίμονες». Η επιστροφή σε ένα final4 μετά το 2012 και πέντε σερί απουσίες αποτελεί και κίνητρο αλλά και ψυχολογικό βάρος.

«Κίνητρο και βάρος» είναι και για τον Τσάβι Πασκουάλ ο οποίος τελευταία φορά οδήγησε την Μπαρτσελόνα το 2014 στο Μιλάνο (3η θέση) και έκτοτε συμμετείχε σε τρεις αποκλεισμούς. Δυο με την «Μπάρτσα» (το 2015 από τον Ολυμπιακό του Σφαιρόπουλου και το 2016 από την Λοκομοτιβ Κουμπάν του Μπαρτζώκα) και έναν, τον περσινό με τον Παναθηναϊκό από την μετέπειτα πρωταθλήτρια Ευρώπης Φενέρμπαχτσε του Ομπράντοβιτς.

Επιπλέον, στον Παναθηναϊκό πέφτει η αυτονόητη πίεση που φορτώνεται η ομάδα που έχει το πλεονέκτημα έδρας και «πρέπει» να νικήσει δυο φορές μέσα σε τρεις μέρες στο «Νίκος Γκάλης» για να ποντάρει ότι στην χειρότερη περίπτωση, δηλαδή αν δεν πάρει ένα ματς στην Μαδρίτη, θα έχει τη καβάντζα του πέμπτου ματς στην Αθήνα.

Όλα αυτά βέβαια είναι σχετικά, μιας και όταν μπαίνεις σε μια τέτοια διαδικασία, οφείλεις να είσαι έτοιμος να υπηρετήσεις και να ανταποκριθείς σε οποιοδήποτε σενάριο.

Από την άλλη η συγκυρία που διαμορφώθηκε μετά την μετωπική σύγκρουση Γιαννακόπουλου-Μπερτομέου και την δήλωση περί αποχώρησης του Παναθηναϊκού από την Euroleague, έχουν διαμορφώσει ένα τοξικό περιβάλλον, το οποίο κάνει τη σειρά να ξεφεύγει από το πλαίσιο της κανονικότητας. Σκεφτείτε να κριθεί μια νίκη με ένα αμφισβητούμενο σφύριγμα, Αν αυτό δοθεί υπέρ του Παναθηναϊκού, οι Μαδριλένιοι θα αρχίσουν να φωνάζουν με «όπλο» το επιχείρημα ότι «οι απειλές Γιαννακόπουλου και η στάση του έπιασαν τόπο». Αν δοθεί υπέρ της Ρεάλ Μ., ειδικά μέσα στο ΟΑΚΑ, μπροστά σε 18 χιλιάδες καχύποπτους οπαδούς, δεν θέλω ούτε να το σκέφτομαι.

Υπό αυτή την έννοια, αποκτά ιδιαίτερη σημασία η προετοιμασία και η διαχείριση της κατάστασης από τον Πασκουάλ. Δεν έχει μόνο να καταστρώσει αγωνιστικά πλάνα, αλλά να βρει τρόπο να βοηθήσει τους παίκτες του να μείνουν απερίσπαστοι και ανεπηρέαστοι από την περιρρέουσα ατμόσφαιρα. Για να μη βάλουμε στην εξίσωση και την εμπειρία που έζησε ο κορμός, που είναι ίδιος με τον περσινό, μετά τον αποκλεισμό από την Φενέρ. Το ανθρώπινο υποσυνείδητο είναι πολλάκις ισχυρότερο του συνειδητού και το χειρότερο είναι ότι δεν ελέγχεται, ειδικά αν προκύψουν συνειρμοί που θα το ενεργοποιήσουν.

Γιατί κατά τα άλλα και ο φετινός Παναθηναϊκός έχει παίξει καλύτερο μπάσκετ και δείχνει πιο πλήρης από τον περσινό και γιατί ο φετινός αντίπαλός του, μπορεί να έχει και βάθος (ειδικά στους ψηλούς) και ταλέντο και ποιότητα, όμως δεν πείθει ότι έχει ισχυρότερο χαρακτήρα και σκληρότητα από τον περσινό.

Προφανώς και τα ματς που θα δούμε, δεν θα έχουν καμιά σχέση με εκείνα της κανονικής περιόδου. Κυρίως θα έχουν τελείως διαφορετικό πνεύμα. Γιατί σε αυτά δεν δοκιμάζεται μόνο η αγωνιστική επίδοση, αλλά περισσότερο τα ψυχικά χαρίσματα μαζί με την αντοχή στο απρόοπτο και την κακουχία.

Ας τελειώσει λοιπόν με το καλό η σειρά, χωρίς να προκύψουν στιγμές ή και γεγονότα που θα μας «χαλάσουν», να περάσει και το final4 και από εκεί και πέρα, ο Παναθηναϊκός έχει όλο το χρόνο να σκεφτεί τί θα κάνει του χρόνου. Στο κάτω-κάτω είναι δικαίωμά του να αυτοδιατεθεί και να παίξει όπου θέλει, ανεξάρτητα αν όλοι συμφωνούν ότι η θέση του είναι ανάμεσα στην ελίτ. Αρκεί η απόφαση, όποια κι αν είναι αυτή, να ληφθεί υπό καθεστώς ελευθερίας, για τους σωστούς και όχι για τους λάθος λόγους.