Βρήκε ο Μάικ την γενιά του

Όπως είναι γνωστό τα ελληνικά είναι μια υπέροχη γλώσσα με μια σημαντική ιδιομορφία: ενίοτε θέλει μετάφραση από τα ελληνικά στα ελληνικά. Για τον Μάικ Τζέιμς μπορείς να χρησιμοποιήσεις την ίδια ακριβώς λέξη, την λέξη, τη λέξη: «ποικιλία» και να εννοήσεις δυο διαφορετικά πράγματα. «Ποικιλία» (με την κακή έννοια) είναι ότι πολλές φορές είναι απρόβλεπτος και κάνει αυθαίρετες επιλογές αγνοώντας την πάσα από το δεξί στο αριστερό. «Ποικιλία» (με την καλή έννοια) είναι αυτή που έδωσε με την πληθωρική του εμφάνιση, κάνει πολυδιάστατη την επίθεση του Παναθηναϊκού, από την στιγμή που άρχισε να προσαρμόζεται στο φετινό καθεστώς, να βρίσκει τα πατήματά του και να συγχρονίζεται με τους συμπαίκτες του.

Η απόσταση μεταξύ των δυο αυτών ερμηνειών, είναι ακριβώς αυτή που χωρίζει τον Παναθηναϊκό των τριών σερί ηττών και των απογοητευτικών εμφανίσεων, που άρχισε να ανησυχεί ότι θα μπορούσε να μείνει εκτός playoffs, με τον Παναθηναϊκό που ξαφνικά, άρχισε να νικάει εκτός έδρας. Μετά την Μάλαγα, άλωσε και το Τελ Αβίβ και του απομένει να περάσει και από το Μιλάνο για να εξαντλήσει όλες τις πιθανότητες που του δίνει το πρόγραμμα για να διεκδικήσει την τέταρτη θέση.

Δυστυχώς γι αυτόν, η ισόβαθμη Ρεάλ Μ., που υπερέχει στο αβερέιτζ, δύσκολα μπορεί να χάσει είτε στο Βελιγράδι από τον Ερ. Αστέρα, είτε στην έδρα της από την Μπάμπεργκ. Οι «πράσινοι» κινδυνεύουν να «πληρώσουν» το κενό που μεσολάβησε από την 14η αγωνιστική που πέρασαν από το Βελιγράδι (3η εκτός έδρας νίκη τους), μέχρι την 26η που απέδρασαν με την Ανδαλουσία (4η εκτός έδρας νίκη τους).

Υπάρχουν πολλά σημεία που μπορεί να σταθεί κανείς μιλώντας για το παιχνίδι του Τελ Αβίβ, αρχίζοντας και τελειώνοντας φυσικά από τον μεγάλο πρωταγωνιστή της βραδιά, που εκτός των άλλων γλίτωσε και τον Παππά από τις ερινύες που θα τον κυνηγούσαν μετά το λάθος που έκανε στο κατέβασμα και έφερε το τρίποντο της προτελευταίας προσπέρασης του Ρολ.

Το πρώτο είναι ότι το συγκεκριμένο στυλ που αντιπροσωπεύει παραδοσιακά η Μακάμπι, το οποίο φέρνει περισσότερο προς το Αμερικανικό μπάσκετ, παρά στο Ευρωπαϊκό, του ταίριαζε γάντι. Πόσο μάλλον μετά το πέρασμά του από το ΝΒΑ που όσο να ‘ναι του ενίσχυσε τα Αμερικανικά μπασκετικά γονίδια. Βρέθηκε λοιπόν στο στοιχείο του. Uptempo, αθλητικότητα και «Άγιος ο Θεός». Ένιωσε πιο άνετα, είδε ότι το παιχνίδι ήρθε πάνω του, χωρίς να το εκβιάσει όπως άλλες φορές και το «καθάρισε» αξιοποιώντας το άγχος, αλλά και την αφέλεια της Μακάμπι, που κινδυνεύει πλέον για τρίτη σερί χρονιά να μείνει έξω από τα playoffs.

Το δεύτερο είναι ότι μέσα σε αυτό το περιβάλλον, ένιωσε την διάθεση να βγάλει το ανταγωνιστικό του πνεύμα παίζοντας εκτός από επίθεση και σκληρή άμυνα με συνέπεια. Κλεψίματα, deflections, check, βοήθειες χαμηλά και στον αέρα.

Ήταν επίσης πολύ σημαντικό, ότι άρχισε να ξανασυντονίζεται με τον Νικ Καλάθη. Υπήρχαν στιγμές που οι δυο τους μίλαγαν διαρκώς σε νεκρές στιγμές του παιχνιδιού λες και συνωμοτούσαν. Το πόσο απέδωσε αυτή η επικοινωνία φάνηκε από το γεγονός ότι δεν προέκυψε σύγχυση αρμοδιοτήτων, ούτε αμφιβολία ποιος έπρεπε να πάρει τις κρίσιμες τελευταίες επιθέσεις. Αναβίωσαν τελειώματα (παιχνιδιών) από την περασμένη σεζόν και μάλιστα με ξεκάθαρες (isolation) επιλογές και όχι με τρελά τρίποντα.

Το πνεύμα αυτό ίσως να ήταν διαφορετικό αν τελικά οι «πράσινοι» έχαναν, γιατί κάλλιστα θα μπορούσαν, όμως καλώς ή κακώς το αποτέλεσμα είναι αυτό που βάζει τη συζήτηση πάνω σε μια συγκεκριμένη βάση. Υπάρχουν ομάδες που έχουν νικήσει πολλά περισσότερα ματς στον πόντο από τον φετινό Παναθηναϊκό.

Επίσης, δεν είναι τυχαίο ότι η Μακάμπι, χάνει δεύτερο σερί ματς μέσα στο σπίτι της, τώρα που … σφίγγουν τα γάλατα. Προφανώς είναι μια ένδειξη ότι ο χαρακτήρας της δεν είναι και εγγύηση. Τώρα αν θα καταφέρει να ξεμπερδέψει με την Μπασκόνια είναι άλλου ... παππά ευαγγέλιο.

Ειδικά για τις ομάδες που παίζουν για μια θέση στα playoffs, το βάρος των τελευταίων αγωνιστικών μοιάζει ασήκωτο. Ακόμη και η Ζαλγκίρις, που είχε διαγράψει μια τόσο εντυπωσιακή πορεία πήγε να την πατήσει για τον ίδιο ακριβώς λόγο. Αλλά της ήρθε … λουκούμι η ήττα των ισραηλινών και πανηγύρισε την πρόκριση, παρά την ήττα στην Μαδρίτη. Γιατί κι ελόγου της είχε δείξει πως μετά την ήττα στο Κάουνας από την Χίμκι, είχε αρχίσει να λυγίζει. Παρεμπιπτόντως η Χίμκι, παρά τη συνολική απειρία του κλαμπ από την διοργάνωση, που φαινόταν από το άγχος στα εντός έδρας ματς (πχ με Αρμάνι), κατάφερε να νικήσει επτά φορές(!!!) μακριά από την Μόσχα και μάλιστα τελευταία, κατά σειρά, την Ζαλγκίρις στο Κάουνας, την Μακάμπι στο Τελ Αβιβ και την Εφές στην Πόλη. Αυτό ήταν το «κλειδί» για να προκριθεί για πρώτη φορά στη ιστορία της στα play offs, υπό την καθοδήγηση του Μπαρτζώκα που αποκτά πλέον ειδικότητα στις ρωσικές ομάδες, αφού οι δικές του Λοκομοτιβ Κουμπάν (που έφτασε μέχρι το final 4) και Χίμκι έγιναν οι επόμενες εκπρόσωποι της Ρωσίας που επί των ημερών του πρωτοπροκρίθηκαν στα προημιτελικά, προνόμιο που μέχρι το 2016 είχε μόνο η ΤΣΣΚΑ που έχει πιάσει στασίδι στις τελικές φάσεις. Σκεφτείτε ο Παναθηναϊκός, που έχει και βαρύτερο όνομα και πιο έμπειρο ρόστερ να είχε σήμερα, αντί για πέντε, επτά νίκες μακριά από το ΟΑΚΑ. Το πλεονέκτημα θα το είχε στο τσεπάκι.

Για τους «πράσινους» του σοβαρού Πασκουάλ, είναι επίσης σημαντικό ότι πήραν το ματς που ήθελαν, σουτάροντας μόλις 5 στα 23 τρίποντα, έχοντας σε κακή μέρα τον Κέι Σι Ρίβερς (0/5 τρίποντα), εκτός κλίματος τον Γκιστ, αλλά πολύτιμη βοήθεια από τον Βουγιούκα που ταίριαξε στην κόντρα με τον Παραχούτσκι και έβαλε την πινελιά που χρειαζόταν, ώστε να βοηθήσει τον αξιόπιστο και βελτιωμένο Σίνγκλετον.

Επιμένω λοιπόν, παρά τα σενάρια που υπάρχουν, ότι αν τα αποτελέσματα κυλήσουν λογικά ο Παναθηναϊκός πάει για πέμπτος, με τέταρτη την Ρεάλ Μ., την οποία πλέον θα πρέπει να νικήσει, τουλάχιστον μια φορά στην Μαδρίτη αν θέλει να πάει στο Βελιγράδι. Εκεί θα ζυγιστεί και θα μετρηθεί για να δείξει πόσα απίδια πιάνει ο σάκος.