«Το θολωμένο μου μυαλό»

Στον επαγγελματικό αθλητισμό, το πρώτο που μετράει είναι το αποτέλεσμα. Και αφού γίνει η καταμέτρησή του, ξεκινάνε οι παράπλευρες συζητήσεις για το «πώς;» και το «γιατί;».

Η ειδοποιός διαφορά είναι ότι ενώ το αποτέλεσμα είναι αντικειμενικό και δεν μπορεί να αλλάξει (στην προκειμένη περίπτωση, για πρώτη φορά φέτος σε ντέρμπι «αιωνίων», νίκησε ο Ολυμπιακός), η ερμηνεία του είναι υποκειμενική. Εξαρτάται από τις γνώσεις, τη θέση ή τα βιώματα, που καθορίζουν τη οπτική γωνία που θέλει να δει τα πράγματα ο καθένας.

Πολλές φορές είναι σημαντική η βοήθεια που μας δίνουν οι ίδιοι οι πρωταγωνιστές. Δυστυχώς όμως είναι πολύ περισσότερες είναι εκείνες στις οποίες οι ίδιοι δεν λένε την αλήθεια. Προφανώς από ιδιοτέλεια ο καθένας παίζει έναν ρόλο. Είτε είναι νικητής είτε ηττημένος. Πολλές φορές νιώθεις εκ των προτέρων ότι ξέρεις τι θα ισχυριστεί ο καθένας. Σπάνια υπάρχει κάποιος να σε ξαφνιάσει.

Ήταν λοιπόν ένα συναρπαστικό ντέρμπι. Γεμάτο μάχες, σώμα με σώμα. Το νίκησε ο Ολυμπιακός, που θα μπορούσε όμως και να το είχε χάσει. Το έχασε ο Παναθηναϊκός, που θα μπορούσε όμως και να το είχε νικήσει. Συγνώμη, λάθος : θα μπορούσε να το είχε «κλέψει», γιατί με βάση την εικόνα που παρουσίασε στο παρκέ, συνέχισε το σερί των κακών εμφανίσεών του και των άσχημων ευρωπαϊκών αποτελεσμάτων, που αποτιμώνται με πέντε ήττες στα τελευταία επτά ματς.

Κι εκεί που είχε το νου του στο πώς θα κατάφερνε να εξασφαλίσει το πλεονέκτημα έδρας (με ό,τι αυτό συνεπάγεται), πλέον είναι υποχρεωμένος να κοιτάει, εκτός από το δύσκολο πρόγραμμα που του απομένει, προς όλες τις κατευθύνσεις:

Και μέσα του, γιατί με τις προσθήκες που έκανε και τις αλχημείες του Πασκουάλ συνέχισε να εμφανίζεται από μπερδεμένος, ως πάσχων από κρίση ταυτότητας

Και πάνω του, όπου βρίσκεται μόνη στην 4η θέση η Ζαλγκίρις, ενδεχομένως για να συνειδητοποιήσει ποια έδρα θα πρέπει να «σπάσει» αν τελικά μείνει εκτός τετράδας

Και δίπλα του, εκείνους με τους οποίους είναι πιθανό να ανταγωνιστεί για να αποφύγει τους δυσκολότερους αντιπάλους, αλλά…

Και πίσω του (για το ο μη γένοιτο). Με 14 νίκες, όσες η Ρεάλ Μ και η Χίμκι, έχει δυο περισσότερες από την 8η, Μακάμπι (12) και τρεις από την 9η, Μπασκόνια(11) που έρχεται από το κάγκελο, έχει το πιο εύκολο πρόγραμμα και ψάχνει ποιον μπορεί να αφήσει έξω από τα playoffs, όπως έκανε πέρυσι η Νταρουσάφακα με τον Ερ. Αστέρα.

Σαφέστατα αν υπάρχει μια από αυτές τις κατευθύνσεις που οφείλει και πρέπει να εστιάσει περισσότερο είναι η πρώτη: δηλαδή «μέσα του». Όχι μόνο γιατί ο Παναθηναϊκός, των τριών εκτός έδρας νικών σε 24 αγωνιστικές έχει να παίξει κατά σειρά: με την ισόβαθμη Ρεάλ στην Μαδρίτη με την Ουνικάχα στην Μάλαγα, να υποδεχθεί τον θεωρητικά αδιάφορο Ερ. Αστέρα, να πεταχτεί μέχρι το Τελ Αβιβ να παίξει με την Μακάμπι που βαθμογικά κινδυνεύει ο πιο πολύ από όλους να μείνει έξω από το χορό, να φιλοξενήσει την Βαλένθια και να κλείσει την κανονική περίοδο στην έδρα της Αρμάνι. Αλλά κυρίως γιατί αυτό το μπάσκετ που παρουσιάζει, αντί να βελτιώνεται γίνεται όλο και χειρότερο.

Ο Πασκουάλ εκνευρίστηκε στην συνέντευξη Τύπου, όταν τον ρώτησαν αν ο Τζέιμς μπέρδεψε την ομάδα. Σκεφτείτε να τον ρώταγαν ευθέως αν πιστεύει ότι ο ίδιος μπέρδεψε την ομάδα βάζοντας, με την Χίμκι, τον Τζέιμς πεντάδα χωρίς να έχει παίξει ούτε ένα παιχνίδι με την υπόλοιπη ομάδα που μπορεί να έχει κοινά στελέχη με την περσινή, αλλά φέτος έχει ολότελα διαφορετικό στυλ κι αν από πείσμα τον ξανάβαλε. Ή αν αυτή τη φορά πρόσθεσε για γαρνιτούρα τον Ματ Λοτζέσκι ο οποίος είχε να αγωνιστεί σε επίσημο ματς από τις 14 Ιανουαρίου, τότε που αποχώρησε με ενοχλήσεις στο πέλμα από το ματς με την ΑΕΚ.

Και οι δυο φάνηκαν ανέτοιμοι, ο Παναθηναϊκός έμεινε πίσω και άρχισε να «κυνηγάει». Και να «κυνηγάει» όχι σε ένα ματς που είχε την ανεμελιά του τελευταίου αγώνα του πρωταθλήματος που κύλησε περίπου στο ίδιο τέμπο αλλά γύρισε, αλλά και την τεράστια βαθμολογική πίεση που έγινε ακόμη μεγαλύτερη από όλα όσα προηγήθηκαν σε εξωαγωνιστικό επίπεδο με την κόντρα Γιαννακόπουλου- Euroleague, τα οποία ως περιρρέουσα ατμόσφαιρα έπαιξαν το ρόλο τους.

Προφανώς ο Καταλανός (που έχει το μαχαίρι, έχει και το καρπούζι) το συνειδητοποίησε στο δεύτερο ημίχρονο που συρρίκνωσε το rotation, αλλά ήδη ο Παπάς φαινόταν περισσότερο μουδιασμένος κι από τον Ντένμον που έμεινε εκτός δωδεκάδας και ο Θανάσης Αντετοκούνμπο ξανάγινε παίκτης των 20 δευτερολέπτων την περίοδο.

Επίσης, από τον τρόπο που χρησιμοποιήθηκε ο Πέιν, κανείς δεν κατάλαβε αν ο προπονητής του «τριφυλλιού» θεώρησε την παρουσία του θετική, οπότε κακώς δεν τον ξαναχρησιμοποίησε, ή αρνητική οπότε κακώς τον προτίμησε τόσο νωρίς από τη στιγμή που είχε το δείγμα της Μόσχας και προφανώς το ενημέρωσαν ότι τη ώρα που οι άλλοι έκαναν το πρώτο ζέσταμα, εκείνος τραβούσε βίντεο και φωτογραφιζόταν. Η Euroleague είναι ένα πολύ δύσκολο πρωτάθλημα για κάποιον που δεν την έχει ζήσει δεν την ξέρει, ούτε έχει μπει στο πνεύμα της. Και χρειάζεται χρόνο για να διαδραματίσεις ουσιαστικό ρόλο σε αυτήν.

Επί της ουσίας, ο Παναθηναϊκός, πήγε να γυρίσει το ματς και μέχρις ενός σημείου τα κατάφερε, όχι γιατί βρήκε τον τρόπο να παίξει μπάσκετ, αλλά όταν κατάφερε να κάνει το ματς «ινδιάνικο». Όταν έμοιαζε με πνιγμένο που πιάστηκε από τα μαλλιά του, άνοιξε το γήπεδο και άρχισε να τρέχει. Όταν μίλησε το ένστικτο του Καλάθη, που πήρε την σκυτάλη από τον ηρωικό Γκιστ και άρχισε να ποστάρει και όταν πήγε ο Ολυμπιακός να πνιγεί από την δύναμη του ΟΑΚΑ, σε ένα ματς που, ως τότε το είχε κάτω από τον απόλυτο έλεγχό του. ;Όταν ο άφαντος Ρίβερς έριξε μια πενιά. Κι επειδή σε τέτοια ματς ο καθένας λέει την π@π@ρι@ του, η δική μου αίσθηση είναι ότι το ματς κρίθηκε στο τελευταίο τρίλεπτο της τρίτης περιόδου. Τότε που ο θολωμένος Παναθηναϊκός έχασε τέσσερις σερί αιφνιδιασμούς με αριθμητικό πλεονέκτημα από διστακτικότητα. Και αντί να κατεβάσει την διαφορά στους 4 πόντους και να έχει μπροστά του ένα δεκάλεπτο, με το τρίποντο του Παπαπέτρου βρέθηκε πίσω με "12".

Στο «πέντε εναντίον πέντε» οι Πειραιώτες έδειχναν να νιώθουν και πιο ομοιογενείς και πιο ξεκάθαροι. Τους βοήθησε ο Ρόμπερτς που πήρε και τελείωσε φάσεις με αποφασιστικότητα, ο Τιλί που με την τάπα στον Γκιστ έστειλε ένα ηχηρό μήνυμα το οποίο αποτυπώθηκε στην ερυθρόλευκη υπεροχή στα ριμπάουντ, ενώ ακόμη και ο νεοφερμένος Μπόμπι Μπράουν, που είδε το ματς από τον πάγκο, μπήκε να παίξει στα σίγουρα και όχι για να κάνει εντύπωση.

Φυσικά, αν ο Τζέιμς είχε βάλει την τελευταία επίθεση του κανονικού αγώνα (όπως θα μπορούσε να την είχε βάλει και ο Σπανούλης που έχασε και μια κρίσιμη βολή), τώρα θα λέγαμε για τον «νόμο του ΟΑΚΑ», την «καρδιά του πρωταθλητή που αρνείται να χάσει» και τον «μάγο Χουντίνι, που έχει βρει 1000+1 τρόπο να νικάει τον μισητό αντίπαλο». Πλάκα-πλάκα, ξέρετε πόσα λάθη στην καριέρα του μεγάλου Ομπράντοβιτς έχουν καθαγιαστεί από τα αποτελέσματα;

Αλλά, αν ήταν να μιλάμε μόνο με βάση τα αποτελέσματα, τότε θα λέγαμε μια «καλημέρα» όταν ξεκινάει η σεζόν και θα δίναμε ραντεβού όταν τελειώσει. Δεν θα υπήρχε λόγος να χύνουμε τόσο μελάνι στο μεταξύ.