Τζος Άνταμς: Η νύχτα που παραλίγο να του κοστίσει το μπάσκετ, ακόμα και τη ζωή (pics & vid)

Ήταν ένα βράδυ του Αυγούστου το 2016. Ο Τζος Άνταμς επέστρεφε σπίτι του, στο Καστλ Ροκ του Κολοράντο, μετά το αποχαιρετιστήριο πάρτυ που διοργάνωσαν οι φίλοι του, για να γιορτάσουν το πρώτο του επαγγελματικό συμβόλαιο.

Ο 23χρονος γκαρντ είχε μόλις υπογράψει στην Άβτοντορ και σε λίγες ώρες θα πέταγε για Ρωσία.

Η ζωή, όμως, είχε άλλα σχέδια...

Η κούραση της ημέρας, καθώς έκανε προπονήσεις δύο φορές την ημέρα για να είναι σε καλή κατάσταση για τη νέα του ομαδα, μαζί με το ξενύχτι, αποδείχθηκαν κακός συνδυασμός. Παραλίγο και μοιραίος.

Ήταν 1:30 τα ξημερώματα όταν ο Άνταμς αποκοιμήθηκε στο τιμόνι...

«Ήμουν σε ένα νέο προάστιο, σε ένα νέο συγκρότημα κατοικιών και ο δρόμος εκεί είναι πολύ σκοτεινός, χωρίς φώτα στους δρόμους. Δεν υπήρχε τίποτα τριγύρω μου. Ξαφνικά με πήρε ο ύπνος. Ο δρόμος είχε μια αριστερή στροφή, την οποία δεν πήρα ποτέ», θυμάται.

Το αμάξι του βγήκε κατευθείαν από το δρόμο κι έκανε δύο στροφές στον αέρα, πριν χτυπήσει πάνω σε ένα φράχτη και καταλήξει στην άλλη μεριά. Ο Άνταμς πιστεύει πως είχε τις αισθήσεις του σε όλη την διάρκεια που συνέβη αυτό: «Πήρα κάπως μια βαθιά ανάσα και κούνησα τα δάχτυλά μου. Μετά τα πόδια μου και τα δάχτυλα των ποδιών μου. Σκέφτηκα "Εντάξει, είσαι καλά. Αυτό είναι καλό". Ένιωθα την αδρεναλίνη. Υπήρχε σκόνη μέσα στο αμάξι, όλα ήταν άνω κάτω. Άκουγα το αμάξι να σφυρίζει. Το πρώτο μου ένστικτο ήταν να βγω έξω από το αμάξι για να δω πόσο χάλια ήταν».

Και όντως, αυτό έκανε. Βγήκε έξω και είδε πως το αμάξι είχε γίνει σμπαράλια. «Θεέ μου, η μάνα μου θα με σκοτώσει»!

Έπιασε το κεφάλι του, καθώς δεν πίστευε τι είχε συμβεί, αλλά το χέρι του γλίστρισε. Από την στιγμή που ήταν τόσο σκοτεινά, μπήκε πάλι στο αμάξι, για να ρίξει μια ματιά στον καθρέφτη και είδε το πρόσωπό του γεμάτο στα αίματα. «Το μέτωπό μου κρεμόταν κυριολεκτικά από το πρόσωπό μου και είπα στον εαυτό μου "αυτό μάλλον είναι χειρότερο από όσο μπορούσα να φαναταστώ"».

Τα άσχημα νέα, όμως, ήρθαν λίγο αργότερα, στο νοσοκομείο τις πρώτες πρωινές ώρες, όταν ο γιατρός πήγε στο δωμάτιό του, μετά από όλες τις εξετάσεις. Ένα σπασμένο και με εξάρθρωση στέρνο και ένας σπασμένος λαιμός, με δύο αποκολλημένους σπονδύλους. «Όταν ακούς ότι σπας τον λαιμό σου, σκέφτεσαι πως σπας τον λαιμό σου και πεθαίνεις ή ότι μένεις παράλυτος».

Ευτυχώς για εκείνον, δεν ήταν νεκρός και περπατούσε μετά το ατύχημα. Οπότε η επόμενη ερώτηση ήταν αν θα μπορέσει να παίξει μπάσκετ. Ο ίδιος, μαζί με τους γονείς του, εξήγησαν στο γιατρό πως είχε μόλις υπογράψει το πρώτο του επαγγελματικό συμβόλαιο στη Ρωσία. Αλλά ο γιατρός ήταν κατηγορηματικός: «Θα σας πω. Αυτό δεν πρόκειται να συμβεί».

Όταν τα δάκρυα στέρεψαν και το πρώτο σοκ έφυγε, ο Άνταμς είχε δύο επιλογές: «Να βάλω ένα φωτοστέφανο και να το αφήσω να θεραπευτεί από μόνο του και πιθανώς να μην παίξω ξανά ή να έκανα την επέμβαση, και οι πιθανότητες να παίξω μπάσκετ να είναι περισσότερες. Οπότε πήρα την απόφαση να κάνω χειρουργείο».

Η επέμβαση έγινε το επόμενο απόγευμα και έμεινε στο νοσοκομείο για 4 ημέρες, για να ακολουθήσουν 2 εβδομάδες ακινησίας στο σπίτι. Φόρεσε κολάρο για ακόμα μια εβδομάδα, πριν αρχίσει η φυσιοθεραπεία, για να ανακτήσει τις λειτουργείες του και την κίνησή του.

Δεν του επιτράπηκε να μπει σε παρκέ για ακόμα έναν μήνα και μέχρι τότε, το μόνο που μπορούσε να κάνει ήταν η στατική διαχείριση της μπάλας και ίσως να ρίξει μερικές βολές. Δεν του επιτρεπόταν να κάνει άλματα για άλλον ένα μήνα. Για έναν παίκτη που βασίζεται τόσο πολύ στην ταχύτητα και την επιθετικότητα, η αποκατάσταση αυτή ήταν μια πραγματική πρόκληση. Αλλά ο Άνταμς δούλευε συνέχεια και προπονούταν και τελικά έκανε του δόθηκε το ελεύθερο να προπονηθεί ξανά τον Ιανουάριο, κάτι που έκανε στο λύκειό του.

«Πήρε περίπου 4-5 μήνες, πριν επιστρέψω σε προπονήσεις. Μετά από αυτό άρχισα να έχω πολλή ενέργεια και τον επόμενο μήνα ή και λίγο περισσότερο ήμουν ελεύθερος να παίξω».

Στο διάστημα αυτό, μέχρι να επανέλθει, ο Άνταμς έκανε εθελοντική εργασία. Προπονούσε μικρά παιδιά σε ένα «3 on 3». Κατά την προπόνηση, η σοβαρότητα των τραυματισμών του τον ανάγκασαν να επιστρέψει στα βασικά, να ανακτήσει τις δυνάμεις του και να δουλέψει στα θεμελιώδη στοιχεία του.

Με ένα πράγμα δεν είχε πρόβλημα κατά την διάρκεια της αποθεραπείας του: το κίνητρο. «Έμαθα πόσο πολύ αγαπώ το άθλημα αυτό. Το να σκέφτεσαι πως θα είναι η ζωή χωρίς το μπάσκετ είναι πολύ δύσκολο και απλά ήθελα να επιστρέψω τόσο πολύ».

Όντας ένας άνθρωπος βαθιά θρησκευόμενος, ο Άνταμς στράφηκε στην πίστη σε αυτές τις σκληρές και δύσκολες στιγμές και είχε την οικογένεια και τους φίλους του κοντά του, σε κάθε βήμα του. «Είχαν υπέροχη στήριξη γύρω μου. Την οικογένειά μου, τον προπονητή μου, τους μέντορές μου. Ο αδερφός μου άφησε τη δουλειά του, η αδερφή μου ήρθε από το κολέγιο. Ο πατέρας μου, η μητέρα μου... Όλοι στην οικογένεια ήταν φανταστικοί και με βοήθησαν. Όταν κάποιος δεν ήταν εκεί για εμένα, κάποιος άλλος θα βρισκόταν».

Όλοι βοήθησαν τον Τζος να ανακάμψει πλήρως και να επιστρέψει στα παρκέ τον προηγούμενο Ιανουάριο. Τον βοήθησε σίγουρα πάντως και ο τρόπος που η Άβτοντορ χειρίστηκε το όλο θέμα. «Η ομάδα ήταν καταπληκτική. Ήρθαν σε επαφή μαζί μου, μόλις έμαθαν τα νέα. Έλεγξαν ότι είμαι καλά και μου είπαν πως αν είσαι εντάξει σε 6-7 μήνες, τότε θα χαρούμε να τιμήσουμε το συμβόλαιό σου. Τους χρωστάω την καριέρα μου ουσιαστικά. Αν δεν έπαιζα εκεί, δεν θα ήμουν εδώ τώρα. Το να τιμήσουν έτσι το συμβόλαιο, μετά από έναν τέτοιο τραυματισμό, είναι τεράστιο».

Επανέκτησε την δύναμή του και την ταχύτητά του και παρά το γεγονός πως ήθελε λίγο χρόνο για να ανακτήσει και την εμπιστοσύνη στον εαυτό του, το κάθετο άλμα του Τζος ήταν καλύτερο από ότι ήταν πριν το ατύχημα, σύμφωνα με μετρήσεις. Κάτι το οποίο έκανε τον Τζος να νιώσει φανταστικά στην επιστροφή του. Η διαδικασία ανάρρωσής του τού έδωσε χρόνο να δουλέψει περισσότερο στον χειρισμό της μπάλας και σίγουρα άλλαξε την προοπτική του, τόσο στη ζωή, όσο και στο μπάσκετ. «Σε βάζει σε μια προοπτική του πόσο σύντομη μπορεί να είναι η ζωή και πρέπει να εκτιμάς τα πράγματα που έχεις, γιατί μπορεί να φύγουν μακριά σου πολύ γρήγορα. Οπότε, πολλά πράγματα που με έκαναν έξαλλο, δεν με κάνουν πια, επειδή στην πραγματικότητα δεν έχουν μεγάλη σημασία».

Οι υπενθυμίσεις όλης της δοκιμασίας αυτής είναι πολλές, αλλά μία είναι η μεγαλύτερη: μια ουλή με 35 ράμματα στην αριστερή μεριά του μετώπου του. «Είναι μια διαρκής υπενθύμιση κάθε φορά που το κοιτάζω στον καθρέφτη. Αλλά με κάνει πολύ ευγνώμων και συνηδειτοποιώ πόσο ευλογημένος είμαι που είμαι ζωντανός και πόσο μάλλον που παίζω μπάσκετ. Κάθε φορά που κοιτάω στον καθρέφτη λέω "Ω Θεέ μου είναι καλό"».