Παναθηναϊκός: Αν τον νικήσει η πίεση, χάθηκε από χέρι...

• Σαν να... ζυγίζει η μπάλα 200 κιλά
• Ήταν τυφλός και έχασε από τον μονόφθαλμο
• Κρίμα για τον Παπαγιάννη
• Η λογική και το παράλογο του Παπαπέτρου
• Ένα και μόνο ριμπάουντ ΕΠΡΕΠΕ να πάρει

Θυμάστε το παλιό σλόγκαν του Fame Story; «Η συνήθεια που γίνεται λατρεία...» έλεγε χαρακτηριστικά. Ε, κάτι αντίστοιχο συμβαίνει στον φετινό Παναθηναϊκό. Μόνο που συμβαίνει από την... ανάποδη. Οι «πράσινοι» έχουν αρχίσει να συνηθίζουν στις ήττες αλλά με τη μόνη διαφορά ότι δεν πρόκειται ποτέ να τις... λατρέψουν.

Αφήστε που φέτος είναι και μπασκετικά... παράφωνοι. Δυστυχώς έχει αρχίσει ο κατήφορος και δεν λέει να σταματήσει με τίποτα. Η εκκωφαντική νίκη απέναντι στην Εφές ναι μεν έδωσε κάποιες πινελιές αισιοδοξίας ενόψει της συνέχειας, αλλά όπως αποδείχθηκε εκ των υστέρων μόνο... κακό έκανε, παρά καλό. Δεν ξέρω αν τα μυαλά πήγαν πάνω από το κεφάλι (που κάτι τέτοιο θα ήταν εκ των πραγμάτων ανεπίτρεπτο λόγω της χαμηλής ποιότητας του ρόστερ) αλλά το σίγουρο είναι ότι χάθηκε η (όποια) συγκέντρωση και ο (όποιος) προσανατολισμός.

Ήττα από την Βιλερμπάν στο ΟΑΚΑ, συντριβή στο Βελιγράδι από τον Ερυθρό Αστέρα και νέα ήττα από την Ούνικς στο ΟΑΚΑ. Όχι τίποτε άλλο αλλά λιώνει και η καραμέλα των εκτός έδρας αγώνων. Ναι, σίγουρα το πρόγραμμα δεν ήταν ευνοϊκό για τους «πράσινους» με αποτέλεσμα να γνωρίζουν διαδοχικές ήττες και να μείνουν πίσω όσον αφορά το ψυχολογικό κομμάτι αλλά τα εντός έδρας παιχνίδια καλούνται και πρέπει να τα κερδίζουν. Ειδικά απέναντι σε ομάδες οι οποίες δεν αποτελούν φόβητρο.

Σαν να... ζυγίζει η μπάλα 200 κιλά

Και στην τελική το κακό για τον Παναθηναϊκό δεν είναι οι ήττες αλλά η εικόνα που παρουσιάζει μέσα στις τέσσερις γραμμές του παρκέ. Δεν ξέρω για εσάς, αλλά προσωπικά μόνο... μπάσκετ δεν ήταν αυτό που είδα (και) στο ματς με την Ούνικς Καζάν. Σαν να ζυγίζει η μπάλα 200 κιλά. Σαν να μην ξέρουν οι παίκτες τα βασικά του μπάσκετ. Σαν να «λυγίζουν» όλοι από την πίεση και το άγχος. Ναι, αλλά έτσι... δουλειά δεν γίνεται και δεν πρόκειται να γίνει και ποτέ εάν συνεχιστούν αυτά τα φαινόμενα.

Δηλαδή υπάρχουν στιγμές που νιώθω (ως παρατηρητής, είτε από την τηλεόραση, είτε από τα θεωρεία του ΟΑΚΑ) ότι οι παίκτες είναι... αλλού για αλλού. Σαν να μην υπάρχει συνοχή. Σαν να μην ξέρουν οι παίκτες που πατούν και που βρίσκονται. Με εξαίρεση 1-2 φάσεις σε ΟΛΟ το ματς, είδαμε και πάλι πολλές ατομικές ενέργειες και απειροελάχιστες συνεργασίες. Σαν να θέλουν οι περισσότεροι να ξεφορτωθούν τη μπάλα από τα χέρια τους, κάποιοι άλλοι απλά να κάθονται σε μια μεριά και να περιμένουν και οι υπόλοιποι να την κρατάνε μέχρι να λήξει το 24άρι της επίθεσης.

Ε, αυτό δεν είναι μπάσκετ. Ίσως να μην μπορούν να αντέξουν την πίεση που έχει ήδη ασκηθεί στις τάξεις της ομάδας. Τόσο από την περιρρέουσα ατμόσφαιρα όσο φυσικά και από τον κόσμο, ο οποίος ολοένα και απομακρύνεται από το ΟΑΚΑ. Μετά και τη «γιούχα» που ακολούθησε του αγώνα με την Ούνικς (ξαναλάεω όχι για το αποτέλεσμα, αλλά και τη συνολική παρουσία της ομάδας στο παρκέ) δεν ξέρω αν στο επόμενο εντός έδρας ματς με την ΑΕΚ (13/11, 20:00) θα φτάσει σε τετραψήφιο νούμερο η προσέλευση στο ΟΑΚΑ.

Ήταν τυφλός και έχασε από τον μονόφθαλμο

Όλοι μέσα στην ομάδα, με πρώτο και καλύτερο τον Πρίφτη, μιλάνε για βελτίωση της εικόνας εν καιρώ, για τον χρόνο που είναι απαραίτητος για το πάθημα που γίνεται μάθημα κ.ο.κ. Το αποτέλεσμα ωστόσο ποιο είναι; Ίδιο και απαράλλακτο!

Και πέρυσι τέτοια εποχή ο Παναθηναϊκός είχε το ίδιο ρεκόρ. Στο 2-7 ήταν. Και πήγε και 2-8. Στο 11ο ματς της EuroLeague σημείωσε την 3η του νίκη κόντρα στην Μπάγερν εντός έδρας. Και ακολούθησε αμέσως η 4η στο Μιλάνο (4-8 τότε το ρεκόρ). Παρόλα αυτά (και πολύ πριν από την άφιξη του Χεζόνια) η εικόνα ήταν πιο πειστική σε σχέση με φέτος. Σαν να μην υπάρχουν ξεκάθαροι ρόλοι ή αν υπάρχουν να μην μπορούν (ή να μην θέλουν) να τους αποδεχτούν κάποιοι παίκτες.

Κακά τα ψέματα, αλλά ο Παναθηναϊκός μπορούσε να κερδίσει την Ούνικς Καζάν. Μπορεί η ρωσική ομάδα να έχει πολλαπλάσιο budget σε σχέση με αυτό των «πρασίνων» και να διαθέτει περισσότερους ποιοτικούς και πιο έτοιμους παίκτες, αλλά και η δική της εικόνα στο ΟΑΚΑ ήταν σχεδόν... άθλια. Κάποια τρελά σουτ του Αζάια Κάνααν την κράτησαν μέσα στο ματς και δεν έδωσαν το δικαίωμα στον Παναθηναϊκό να «ανοίξει» την διαφορά. Ειδάλλως τώρα άλλος θα ήταν ο νικητής.

Κρίμα για τον Παπαγιάννη

Παρόλα αυτά και πάλι τα... ίδια θα λέγαμε γιατί το θέαμα εντός του παρκέ θα ήταν το ίδιο, αλλά με την ψυχολογία σε καλύτερο επίπεδο για λογαριασμό του Παναθηναϊκού. Τώρα «ήταν στραβό το κλήμα, το έφαγε και ο γάιδαρος» όπως λέει και ο θυμόσοφος λαός. Και είναι και κρίμα για τον Γιώργο Παπαγιάννη, ο οποίος πραγματικά ήταν συγκλονιστικός. Μακράν ο καλύτερος παίκτης του παρκέ.

Ο Έλληνας σέντερ προσπάθησε να εκμεταλλευτεί κάποιες (αλλά λίγες) δημιουργίες του Μέικον και να ξεχωρίσει περισσότερο χάρη στη δική του επιμονή, στο δικό του πείσμα και στην δική του θέληση να πηδάει σε κάθε ριμπάουντ κάνοντας μάλιστα και προσωπικό ρεκόρ καριέρας. Λίγο καλύτερα να έπαιζαν κάποιο συμπαίκτες του, όπως ο Παπαπέτρου για παράδειγμα και χωρίς αυτό το άγχος να έχει καταβάλλει τους υπολοίπους, το «τριφύλλι» ΔΕΝ θα κινδύνευε από αυτήν την Ούνικς. Όμως στην παρούσα φάση ο μονόφθαλμος (που ήταν η ομάδα του Καζάν) νίκησε τον τυφλό (που ήταν ο Παναθηναϊκός).

Η λογική και το παράλογο του Παπαπέτρου

Μιας και είπα Παπαπέτρου. Από τη μία τον καταλαβαίνω. Δεν τον δικαιολογώ, αλλά τον καταλαβαίνω. Ήθελε να πάρει εκείνος το τελευταίο σουτ. Είναι ο αρχηγός, ένιωσε ότι ενδεχομένως κάτι να χρωστούσε μετά το άστοχο buzzer beater στη Βιτόρια και το πήρε. 50-50 να έβρισκε στόχο. Κάλλιστα η μπάλα θα μπορούσε να είχε μπει στο καλάθι και τώρα να κάναμε λόγο για την προσωπικότητα και την «απάντηση» του Παπαπέτρου. Όμως υπάρχει και η άλλη όψη του νομίσματος.

Σίγουρα ο Ιωάννης έχει ξοδέψει αμέτρητες ώρες προπόνησης προκειμένου να βελτιώσει το σουτ του (και πραγματικά το έχει βελτιώσει) αλλά από τη στιγμή που σε μια βραδιά δεν έμπαινε τίποτα (παρά την συνεχή επιμονή έξω από τα 6.75 μέτρα) έπρεπε να πασάρει στον Μέικον. Περίμενε στις 45 μοίρες ολομόναχος για να σουτάρει με καλύτερες προϋποθέσεις. Δεν τον είδε; Δεν ήθελε να τον δει και κοιτούσε μόνο το καλάθι; Η ουσία είναι το πήρε. Το έχασε και πάμε παρακάτω.

Βέβαια ο Πρίφτης είχε σχεδιάσει να σουτάρει ο Αμερικανός. Χάλασε το play; Το πιθανότερο. Και στην τελική ο Παναθηναϊκός είχε 19 δευτερόλεπτα για ένα σουτ. Είτε για την παράταση, είτε για την νίκη. Δεν μπορούσε να μπει για αυτό το διάστημα ο Νεμάνια Νέντοβιτς ώστε να υπάρχει μια ακόμα απειλή; Να «τράβαγε» έναν ακόμα παίκτη πάνω του; Ίσως τα πράγματα να είχαν εξελιχθεί διαφορετικά. Όμως αυτές οι... Προφητείες είναι μετά Χριστόν. Το κακό έγινε. Ο Παναθηναϊκός δεν τα πάει καθόλου καλά στην EuroLeague, δεν πείθει σε διάρκεια με το μπάσκετ που παίζει, κάτι που προϋποθέτει άμεση... αφύπνιση και αλλαγή της κατάστασης. Όχι απαραίτητα στο έμψυχο δυναμικό, αλλά στο καθαρά αγωνιστικό και ψυχολογικό.

Ένα και μόνο ριμπάουντ ΕΠΡΕΠΕ να πάρει

Βέβαια νωρίτερα θα μπορούσε να είχε γίνει ένα απλό, πολύ απλό, πραγματάκι. Να μην άφηνε τον Λορέντζο Μπράουν να πάρει το ΜΟΝΑΔΙΚΟ επιθετικό ριμπάουντ της Ούνικς στο δεύτερο ημίχρονο στα 33'' πριν από το τέλος και μάλιστα από... δικό του σουτ πριν ευστοχήσει στα 19'' δίνοντας το προβάδισμα νίκης στην ομάδα του. Αλλιώς θα ήταν η επίθεση με το σκορ στο 72-72 και αλλιώς ήταν με το σκορ στο 72-74.

Μην ξεχάσω. Ούτε δευτερόλεπτο ο Φέρελ... Και μιλάμε για τον παίκτη που αποκτήθηκε για βασικός πλέι μέικερ και για τον οποίο έχουν ξοδευτεί 600.000 δολάρια. Αν δεν μπει και στην Basket League, δεν ξέρω για ποιον λόγο αποκτήθηκε...

Πλέον ο Παναθηναϊκός έχει ένα πραγματικό τεράστιο βουνό ν' ανέβει! Μέσα σε διάστημα εννέα ημερών θα πρέπει να δώσει τέσσερα σημαντικά και μεγάλα ματς. Ξεκίνημα κόντρα στην ΑΕΚ στο ΟΑΚΑ (13/11, 20:00), συνέχεια με «διαβολοβδομάδα» στην EuroLeague και μπόλικη ταλαιπωρία με back to back ταξίδια σε Κάουνας και Μόναχο, ενώ ακολουθεί στις 22/11 το μεγάλο ντέρμπι με τον Ολυμπιακό στο ΣΕΦ για την Basket League. Σε αυτό το διάστημα θα φανούν πολλά...