H «αιώνια» λεπτή διαχωριστική γραμμή και η εποχή Λιόλιου

• ΠΑΟ: Γίνεται ομάδα “πολεμιστών” για να καλύψει το ποιοτικό έλλειμα
• Ολυμπιακός: Να παντρέψει την σκληράδα με την ποιότητα

Συμπληρώθηκε μία εβδομάδα από την νέα εποχή στην οποία μπήκε το ελληνικό μπάσκετ και οφείλω να ομολογήσω ότι στο διοικητικό πεδίο της ομοσπονδίας, πνέει νέος άνεμος. Τώρα θα μου πείτε ότι αυτό λίγο-πολύ θεωρούνταν δεδομένο, υπό την έννοια εδώ και πολύ καιρό δεν γινόταν απολύτως τίποτε και το άθλημα είχε πιάσει πάτο, αλλά τα μηνύματα που μας έρχονται από τις πρώτες ημέρες της διοίκησης της ΕΟΚ, είναι άκρως ενθαρρυντικά.

Οφείλω να ομολογήσω ότι δεν ήμουν από τους υποστηρικτές της υποψηφιότητας του Βαγγέλη Λιόλιου γιατί πίστευα ότι οι βετεράνοι διεθνείς μπασκετμπολίστες άξιζαν να δοκιμαστούν στην «διακυβέρνηση» του αθλήματος που υπηρέτησαν και εξύψωσαν.

Ωστόσο, σέβομαι απόλυτα την επιλογή των σωματείων και δεν έχω τον παραμικρό ενδοιασμό για να αποδώσω τα εύσημα που αντιστοιχούν στον διοικητικό ηγέτη του Προμηθέα και το επιτελείο του για την συντριπτική νίκη (που κάτι λέει), την άκρως αποτελεσματική στρατηγική και την απόλυτη ετοιμότητα όσον αφορά το κομμάτι της επανεκκίνησης στην λειτουργία του μπασκετικού οικοδομήματος.

Αν υπάρχει κάτι, για το οποίο ο 54χρονος Πατρινός παιδίατρος και επιχειρηματίας αποπνέει εμπιστοσύνη, αυτό έχει να κάνει με την ολοκληρωτική του αφοσίωση με ο,τιδήποτε καταπιάνεται, με την τεχνοκρατική του αντίληψη, με τους υψηλούς στόχους που θέτει και με τα μηδενικά περιθώρια που επιτρέπει στον εαυτό του και τους συνεργάτες τους για την αποτυχία.

Αν σκεφτούμε ότι έχουμε να κάνουμε με έναν άνθρωπο άκρως επιτυχημένο σε ό,τι έχει καταπιαστεί (το επιχειρείν, την διοίκηση και τις πρότυπες ακαδημίες του Προμηθέα, αλλά και τις εκλογές της ΕΟΚ) και με μεγάλη διάθεση να προσφέρει και σε όλα τα παραπάνω προσθέσουμε τις απλές αλλά πολύ εποικοδομητικές πρώτες του κινήσεις, τότε δεν θα δυσκολευτούμε να καταλάβουμε γιατί το εκλογικό σώμα του έδωσε αυτή την αδιαμφισβήτητη εντολή να οδηγήσει το ελληνικό μπάσκετ στην έξοδο από το σκοτεινό τούνελ στο οποίο βρίσκεται.

Από την πρώτη διαδικτυακή συζήτηση που είχαμε ως κλάδος (οι δημοσιογράφοι) μαζί του, μου άρεσαν πολύ η ενωτική διάθεση που επέδειξε (πριν καν εγκατασταθεί στο γραφείο του, τηλεφώνησε εκείνος στον Φασούλα, τον Φάνη και τον Ρεντζιά, ασχέτως με το ποιοι ανταποκρίθηκαν). Με «έφτιαξαν» η δέσμευσή του να αναβαθμίσει τον τρόπο λειτουργίας και οργάνωσης της Εθνικής ομάδας και οι πρώτες του κινήσεις προς αυτή την κατεύθυνση αλλά και η «καψούρα» του για το αναπτυξιακό.

Και φυσικά η αποστομωτική του ατάκα («για αυτό το κομμάτι θέλω να με κρίνετε αυστηρά!», είπε χαρακτηριστικά) γύρω από το ευαίσθητο και πολύ νευραλγικό τομέα της διαιτησίας, που συνδέεται με την μάχη των «αιωνίων» αντιπάλων, η οποία αναμένεται να «αναζωπυρωθεί» μετά την επιστροφή του Ολυμπιακού στην Basket League.

ΠΑΟ: Γίνεται ομάδα “πολεμιστών” για να καλύψει το ποιοτικό έλλειμα

Μιας και αναφερθήκαμε στους δύο μεγάλους του ελληνικού μπάσκετ, νομίζω ότι τα αγωνιστικά διαπιστευτήρια που κατέθεσαν στα διεθνή τουρνουά που συμμετείχαν (στο Μόναχο και στην Λευκωσία αντίστοιχα) αλλά και διοργάνωσαν (σε ΣΕΦ και ΟΑΚΑ αντίστοιχα), μας δίνουν την δυνατότητα να βγάλουμε μερικά ακόμη μη ασφαλή συμπεράσματα για την πορεία τους, λίγες μέρες πριν την πρεμιέρα της Euroleague και της Basket League.

Ξεκινώντας από τους «πράσινους», δεν θέλω να σταθώ καθόλου στο αποτέλεσμα της κατάκτησης του 3ου τουρνουά «Παύλος Γιαννακόπουλος», το οποίο δεν έχει κάποιο ουσιαστικό αντίκρισμα. Νομίζω ότι αυτό που είχε μεγαλύτερη σημασία από τα όσα είδαμε το περασμένο διήμερο στο “Νίκος Γκάλης”, είναι κατά πρώτον η πολύ όμορφη και ενισχυτική για την ομάδα εικόνα του γηπέδου (οι 8.000 θεατές που βρέθηκαν στις κερκίδες, συνιστούν sold out με βάση το πρωτόκολλο της πανδημίας) και κατά δεύτερον, η νοοτροπία του «κομάντο» στην άμυνα, που δείχνουν να έχουν υιοθετήσει οι παίκτες του Δημήτρη Πρίφτη.

Τακτικά, ο Παναθηναϊκός νίκησε και τα δύο ματς του Σαββατοκύριακου (με Παρτίζαν και Εφές) μέσα από την άμυνα αλλά και με διαφορετικούς τρόπους στην επίθεση. Κόντρα στους Σέρβους με τον πολύ ώριμο Παπαπέτρου (βρίσκεται στην καλύτερη κατάσταση της καριέρας του) να έχει αρκετά την μπάλα στα χέρια (όπως και στην Γερμανία με την Βίρτους) και να δίνει λύσεις. Και κόντρα στους Τούρκους (προληπτικά απών ο Ιωάννης), με την μπάλα να γυρίζει πολύ περισσότερο προς όφελος της πολυφωνίας.

Στα δικά μου μάτια, ο Πέρι και ο Φλόιντ αποτελούν τις μέχρι στιγμής πιο ευχάριστες εκπλήξεις, υπό την έννοια ότι δεν έχουν ξαναπατήσει παρκέ σε αυτό το υψηλό επίπεδο και δείχνουν ότι έχουν τα φόντα να προσφέρουν πολύτιμες λύσεις. Ο Έβανς μου είναι γνωστός οπότε δεν με εξέπληξε η καλή του εμφάνιση, ενώ ο Οκάρο Ουάιτ πιστεύω ότι θα έχει περισσότερο αμυντικογενή ρόλο λόγω του δυνατού κορμιού, της διάθεσης και της αθλητικότητας και σπάνια θα είναι σημαντικός παράγοντας στην επίθεση.

Για τον Νέντοβιτς δεν χρειάζεται να πούμε πολλά. Αν είναι υγιής θα είναι ο πρώτος σκόρερ του Παναθηναϊκού και θα προσδώσει υπεραξία στην ομάδα. Για τον Παπαγιάννη επίσης. Όσο νιώθει σημαντικός και στην επίθεση, θα παρουσιάζεται ολοένα και καλύτερος γιατί η η ενέργεια που βγάζει στην άμυνα του δίνει τεράστια ώθηση και του φτιάχνει την ψυχολογία.

Αν έχω κάπου μία ένσταση, αυτή έχει να κάνει με τον βαθμό στον οποία θα καταφέρει να προσαρμοστεί ο Μέϊκον ως point-guard. Ο τύπος είναι αυθεντικός σκόρερ και πολλές φορές στην διάρκεια του ματς, του βγαίνει πρώτα το ένστικτο της εκτέλεσης με αποτέλεσμα να «ξεχνάει» την προτεραιότητα για την οποία βρίσκεται στο παρκέ.

Όλα αυτά, όμως, αποτελούν πρώιμες σκέψεις και διαπιστώσεις οι οποίες θα εξελιχθούν και θα αλλάξουν προϊόντος του χρόνου. Η ουσία έχει να κάνει με το ότι 52χρονος τεχνικός έχει ορθώς δομήσει την λειτουργία της ομάδας σε άκρως αμυντικογενείς βάσεις. Και για να την θωρακίσει απέναντι στο οφθαλφανές έλλειμμα ποιότητας που έχει σε σύγκριση με τους βασικότερους αντιπάλους σε Ελλάδα και Ευρώπη αλλά και για να μεταλαμπαδεύσει μία μαχητική φιλοσοφία, η οποία παραδοσιακά κάνει τις φαινομενικά μέτριες ομάδες να γίνονται αξιόλογες και τις αξιόλογες να εξελίσσονται σε υπολογίσιμα σύνολα.

Το ότι το ρόστερ του δεν θέλγει και δεν «ψήνει» τους απαιτητικούς οπαδούς του, είναι μάλλον θετικό υπό την έννοια ότι κανείς δεν περιμένει από τον Παναθηναϊκό να μπει στα playoffs και λίγοι τον θεωρούν φαβορί για τους εγχώριους τίτλους. Αν είναι λίγο τυχερός στο ξεκίνημα, όμως και ξεπεράσει τους πρώτους σκοπέλους, τότε να είστε σίγουροι ότι ο χρόνος θα κυλάει συνεχώς υπέρ του.

Ολυμπιακός: Να παντρέψει την σκληράδα με την ποιότητα

Οι ερυθρόλευκοι, όπως τους είδα στο “Bwin tournament against covid-19”, στα παιχνίδια της Λευκωσίας αλλά και στον αγώνα Κυπέλλου με τον Κολοσσό, διαθέτουν ίσως την μεγαλύτερη ποιότητα των τελευταίων ετών. Οι τρεις από τις τέσσερις προσθήκες θα έχουν πολύ σημαντικό ρόλο στην λειτουργία της ομάδας, ενώ ο Λούντζης θα πάρει περισσότερο χρόνο στο ελληνικό πρωτάθλημα για να είναι «ζεστός» όταν θα χρειαστεί να βοηθήσει και στην Ευρώπη.

Το καλό είναι ότι τόσο οι κοντοί (Ουόκαπ και Ντόρσεϊ) όσο και ο ψηλός (Φαλ) έρχονται να προστεθούν σε ένα σύνολο που έχει συμπληρώσει ήδη έναν χρόνο μαζί, έχει ομοιογένεια και ταυτόχρονα ξέρει καλά τι ζητάει ο προπονητής. Η έως τώρα προσαρμοστικότητα που επιδεικνύουν μέχρι τώρα, δε (ειδικότερα οι δύο πρώτοι), έχουν κάνει τον Ολυμπιακό να φαίνεται πολύ πιο αρκετά γεμάτος και με πολλές λύσεις στην επίθεση καθώς επίσης και πιο έτοιμος από τις περισσότερες ομάδες.

Όπως συνήθως συμβαίνει με τις ομάδες που προσθέτουν νέα «όπλα» στην φαρέτρα τους, η οι αμυντικοί αυτοματισμοί επιτυγχάνονται με καθυστέρηση και αυτή είναι η παράμετρος στην οποία οφείλονται τα νεκρά αμυντικά διαστήματα που παρουσίασαν οι Πειραιώτες στο ματς με την Μονακό, την ΤΣΣΚΑ και στο πρώτο μέρος με τον Κολοσσό.

Ωστόσο, ο Γιώργος Μπαρτζώκας είναι πλέον στην ευχάριστη θέση να διαθέτει περισσότερο μέγεθος και αθλητικότητα σε κάθε θέση (ειδικότερα στον “άσο” και το “5” η αναβάθμιση είναι εντυπωσιακή) και όταν ο Παπανικολάου βρει τον ρυθμό του (είναι ο πλέον κομβικός παίκτης για την αμυντική λειτουργία της ομάδας, αλλά δεν είναι εύκολο μετά από σχεδόν 9 μήνες χωρίς επίσημους αγώνες), τότε νομίζω ότι οι «ερυθρόλευκοι» θα είναι σε θέση να εισπράξουν τους καρπούς της δουλειάς που έκαναν το καλοκαίρι και στα μετόπισθεν.

Το θετικό είναι ότι οι Βεζένκοβ, Σλούκας, Λαρεντζάκης και Ζαν-Σαρλ δείχνουν έτοιμοι για μία σπουδαία σεζόν και αυτό αφήνει ακόμη μεγαλύτερες υποσχέσεις για μία εντυπωσιακή ολική επαναφορά του Ολυμπιακού.

Αν υπάρχει κάτι που προκαλεί ερωτηματικά σε συνάρτηση με τους διπλάσιους αγώνες που θα δώσει φέτος η ομάδα, αυτό έχει να κάνει με την έλλειψη εναλλακτικών λύσεων στην περίπτωση που κάποιος από τους δώδεκα τραυματιστεί και χρειαστεί να λείψει για σεβαστό χρονικό διάστημα.

Στα δικά μου μάτια, οι νεοφώτιστοι στην Basket League καλούνται να διαχειριστούν και τον πρώτο θόρυβο που ήδη κάνουν με το ρόστερ που έχουν δημιουργήσει, καθώς ήδη θεωρούνται – από πολλούς – φαβορί για το πρωτάθλημα και εκ των ομάδων που θα παίξουν δυνατά για την είσοδο στα playoffs της Euroleague.