«Aν ήμουν καλό παιδί θα έπαιζα κι εγώ στη Dream-Team»!

Είναι μια από αυτές τις νύχτες…

Μια από εκείνες τις ζοφερές νύχτες που κάνεις χαρούμενος τη δουλειά σου και ξαφνικά νιώθεις σαν να σου ‘ρχεται ο ουρανός σφοντύλι!

Αυτό ακριβώς έπαθα κι εγώ σαν σήμερα πριν από πέντε χρόνια: ήταν Παρασκευή 9 Ιανουαρίου του 2015, γύρω στις τρεισήμισι μετά τα μεσάνυχτα και ενώ ετοιμαζόμουν για τη μετάδοση του (εν είδει trailer των τελικών εκείνης της σεζόν) αγώνα ανάμεσα στους Γκόλντεν Στέιτ Γουόριορς και στους Κλίβελαντ Καβαλίερς, το μάτι μου έπεσε στα Breaking News του ΕSPN και αποσβολώθηκα…

Ex-Maverick Roy Tarpley dies at 50!

Ο Θεός να με συγχωρέσει για την αμαρτία μου, αλλά μόλις ξεπέρασα το σοκ αναλογίσθηκε με απόλυτο κυνισμό πως και πολύ έζησε!

Πέντε χρόνια αργότερα εξακολουθώ να πιστεύω –και προφανώς δεν είμαι ο μόνος- ότι Τάρπλεϊ έφυγε από μια ζωή που δεν έζησε, δεν του ανήκε, δεν την πόθησε τόσο ώστε να την εκτιμήσει και να την πάρει με άλλο μάτι. Μια ζωή που την πούλησε φτηνά και γι' αυτό κιόλας ήταν για κάμποσα χρόνια ένας...ζωντανός νεκρός: ένας νεκρός εν αναμονή, ένας άνθρωπος που έσβησε από τα προβλήματα στο συκώτι του σαν σήμερα πριν από πέντε χρόνια στο κρεβάτι ενός νοσοκομείου της γενέτειρας του, στο Ερλινγκτον του Τέξας…

Είχε τραβήξει ο ίδιος την κόκκινη γραμμή της διαγραφής σε αυτό που οι κανόνες του καθωσπρεπισμού και της συμβατικότητας ορίζουν ως «normal life», ξεστρατίζοντας από τον δρόμο της αρετής, ξεμυαλισμένος και πλανεμένος από μια άλλη ζωή...

Τουλάχιστον αυτή τη ρουφιάνα, την έζησε, την απόλαυσε, τη ρούφηξε ως το μεδούλι, την καταβρόχθισε, μα πάνω απ' όλα τη... φύσηξε και την ήπιε!

Στην κυριολεξία την ήπιε, μαζί με τα κουτάκια από τις αμέτρητες μπίρες που κατέβαζε, μάλιστα μια φορά στη Χαλκίδα άδειασε τριάντα οκτώ μετρημένα από δαύτα μέσα στην μπανιέρα του δωματίου του στο ξενοδοχείο «Lucy» και βούτηξε μέσα βιώνοντας τον απόλυτο συβαριτισμό!

Αυτός όμως ήταν ο φιλαράκος μας ο... Μπιρόι! Ο άρχοντας ο Ρόι, όπως τον έλεγε ο Γιάννης Ιωαννίδης. Χαρισματικός στο ταλέντο, χαρισματικός στις εμπνεύσεις του, χαρισματικός στην αυτοκαταστροφή, χαρισματικός και στον τρόπο με τον οποίο ως ιδανικός αυτόχειρ, σκότωνε κάθε μέρα και πιο πολύ τον εαυτό του...

Αλλά, νισάφι πια με τα ολέθρια λάθη, τους αμάχητους εθισμούς του, τη διαρκή αιχμαλωσία του από το πιοτό και τα ναρκωτικά και τους λόγους για τους οποίους από προφανές παράδειγμα προς μίμηση (και πρόδρομος όλων των μεταγενέστερων πληθωρικών πάουερ φόργουορντ), κατάντησε συνώνυμο της αποφυγής: όχι διότι σώνει και καλά ο νεκρός δεδικαίωται ούτε επειδή τάχα το μνήμα στο οποίο κείτεται έγινε το καθαρτήριο της αμαρτωλής φύσης του, αλλά για έναν απλό λόγο...

Τους ανθρώπους πρέπει να τους μνημονεύουμε γι' αυτό που ήταν και όχι για εκείνο που δεν έγιναν!

Τον συχωρεμένο τον Τάρπλεϊ τον θαύμαζα από πριν, τον γνώρισα καλά από την πρώτη στιγμή που πάτησε το πόδι του στην Ελλάδα (αγωνιζόμενος διαδοχικά στον Αρη, στον Ολυμπιακό, στον Ηρακλή και στον Εσπερο Καλλιθέας) και όπως ολάκερη η μπασκετική πιάτσα υπέβαλα κι εγώ τα σέβη μου στο μεγαλείο και στην ατέρμονη μπασκετοσύνη του, που για πολύ καιρό την κωδικοποιούσα στο 1.941, την συντελεσθείσα στον αγώνα Αρης-Πειραϊκός (21 Οκτωβρίου 1992) και αξεπέραστη επί δέκα επτά χρόνια (μέχρι να την καταρρίψει ο Δημήτρης Μαυροειδής με 1.991) επίδοση του στο tendex!

Ψάχνοντας στα κιτρινισμένα, αραχνιασμένα και σκοροφαγωμένα αρχεία μου βρήκα και ανέσυρα μια συνέντευξη που του πήρα τις παραμονές του Final 4 στο Τελ Αβίβ και δημοσιεύθηκε στα «ΝΕΑ» στις 14 Απριλίου του 1994...

Θυμάμαι τη συνάντηση σαν να συνέβη χθες: στο σπίτι του στη Βούλα, αραχτός και light, με τη μικρή Αρμονι να τσιρίζει, αλλά να γαληνεύει στην αγκαλιά του μπαμπά της, ένας Ρόι σκέτος χείμαρρος, ένας Ρόι να τον πιεις στο ποτήρι!

Σήμερα, στην Πέμπτη επέτειο από την εκδημία του, την αναδημοσιεύω εις μνήμην του…

-Τι θα ήθελες να κάνεις στη ζωή σου, όταν σταματήσεις το μπάσκετ;
«Το έχω αποφασίσει αυτό: θα καθίσω να γράψω ένα βιβλίο, που σίγουρα θα γίνει best seller. Mε όλα αυτά που έχω βιώσει, αλλά και με αυτά που σίγουρα θα μου συμβούν στο μέλλον με τις απανωτές μεταπτώσεις, η ζωή μου είναι πολύ ενδιαφέρουσα»…

-Μήπως έχεις βρει κιόλας από τώρα τον τίτλο του βιβλίου;
«Τον έχω έτοιμο: "Τhe adventures of Roy Tarpley". Τον εμπνεύστηκα από τις περιπέτειες του Ιντιάνα Τζόουνς, αλλά σε διαβεβαιώ ότι και οι δικές μου δεν είναι λιγότερο συναρπαστικές από τις δικές του. Μου αρέσουν πολύ οι ταινίες, κάθομαι και τις βλέπω συνεχώς και αν έβγαινε σε φιλμ η ζωή μου, θα ζητούσα από τον Χάρισον Φορντ να με υποδυθεί».

-Άρα στην προηγούμενη ζωή σου ήσουν εξερευνητής και αναζητούσες και εσύ τη χαμένη κιβωτό;
«Στην προηγούμενη ζωή μου, φίλε, ήμουν πιστολέρο στο Φαρ Ουέστ και τους έπαιρνα όλους παραμάζωμα. Ενας παράνομος που επιβίωνε ως το τέλος, όχι από αυτούς τους κομπάρσους που σκοτώνονται στην αρχή του έργου»!

-Ρόι Τάρπλεϊ αυτοστήσου. Ποιος είσαι με λίγες λέξεις;
«Είμαι ένας τύπος που ενδιαφέρεται πολύ για όλο τον κόσμο και αγαπά τους συνανθρώπους του».

-Γι' αυτό έδωσες 25.000.000 δραχμές από τα πριμ σου στον Ολυμπιακό σε φιλανθρωπικά ιδρύματα;
«Όταν βάλαμε αυτόν τον όρο στο συμβόλαιο μου δεν είχα ιδέα πόσες νίκες θα κάναμε, ούτε καν πόσο καλή ομάδα θα είχαμε. Τώρα όμως που το σκέπτομαι καλύτερα, νομίζω ότι έκανα λάθος και μ' αυτό το βιολί στο τέλος δεν θα έχω λεφτά για το γάλα και τις πάνες της κόρης μου»!

-Ποιος θέλεις να είσαι;
«Τhe best και δεν σηκώνω κουβέντα επ' αυτού! Στον λόγο της τιμής μου, πιστεύω ότι αυτή την εποχή, στη συγκεκριμένη φάση της ζωής μου είμαι ο καλύτερος Ρόι , από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου. Πολύ καλός μέσα κι έξω από το γήπεδο, άσχετα με το τι λέει ο κόσμος. Ξέρεις κάτι; Οταν είσαι επιτυχημένος, πολλοί σε ζηλεύουν, σε φθονούν, σε πολεμούν και θέλουν να σε ρίξουν από την κορυφή. Πάρε για παράδειγμα τον Μητρούδη, που βγαίνει στις τηλεοράσεις και με βρίζει από το πρωί έως το βράδυ»!

-Μπορεί να συμβεί και κάτι καλύτερο, τώρα που βρίσκεσαι σε αυτή τη φάση: να σε ξαναθέλουν πίσω στο ΝΒΑ...
«Θέλω να ξαναπαίξω στο ΝΒΑ και να πάρω το αίμα μου πίσω, αλλά γουστάρω και τη φάση με τον Ολυμπιακό. Σε αυτή τη ζωή ποτέ δεν ξέρεις τι θα συμβεί στο μέλλον. Ο Μπέρι πέρυσι έκανε φοβερή σεζόν, εφέτος ο Ολυμπιακός πήρε εμένα και του χρόνου μπορεί να βρουν κάποιον καλύτερο από εμένα».

-Υπάρχει τέτοιος; Λένε ότι είσαι ο καλύτερος Αμερικανός που έχει παίξει στην Ευρώπη και μάλιστα σε νεαρή ηλικία, όχι όπως ο Μακ Αντου και ο Γκέρβιν...
«Ωπα, δεν σηκώνω κουβέντα για τον Γκέρβιν, διότι είναι το απόλυτο είδωλο μου. Οσο γι αυτή την άποψη, την εκτιμώ, αλλά δεν με νοιάζει και πολύ. Εγώ προσπαθώ να είμαι ο καλύτερος Τάρπλεϊ».

-Λέγαμε για το ΝΒΑ και τον Ολυμπιακό...
«Α, ναι. Θέλω να μείνω εδώ, αλλά εάν με θέλει και ο Ολυμπιακός, να μου το πουν νωρίς. Οχι να μαζέψω τα πράγματα μου, να γυρίσω στο σπίτι μου και ξαφνικά να με ειδοποιήσουν "έλα πίσω". Θέλω να ξέρω νωρίς την απόφαση τους».

-Σε ποια ομάδα του ΝΒΑ θα ήθελες να παίξεις;
«Το Ντάλας διατηρεί τα δικαιώματα μου για άλλον έναν χρόνο, αλλά εγώ θα ήθελα να παίξω στους Σαν Αντόνιο Σπερς επειδή εκεί είναι προπονητής ο φίλος μου ο Τζον Λούκας. Με φαντάζεσαι δίπλα στον Ντέηβιντ Ρόμπινσον; Ε, ρε… κηδείες που έχουμε να κάνουμε»!

-Άσχετο... Περπατάς στο δρόμο και βλέπεις κάτω ένα τριαντάφυλλο κι ένα δολάριο; Τι θα σκύψεις να πάρεις;
«Δολάριο ή εκατοδόλαρο; Θα έπιανα το τριαντάφυλλο για να κάνω καλή εντύπωση σε ένα κορίτσι, αλλά με το εκατοδόλαρο θα μπορούσα να της κάνω κι μένα καλό τραπέζι»!

-Γιατί έγινες μπασκετμπολίστας;
«Μόνο λόγω του ύψους μου, για κανέναν άλλο λόγο. Οταν ήμουν μικρός, ήθελα να γίνω μοντέλο, διότι ενώ οι περισσότεροι ψηλοί είναι... Γκούφηδες, εγώ είχα ωραίο παράστημα, αρχοντιά, αρμονία και χάρη στις κινήσεις μου. Αυτά τα χαρακτηριστικά τα έχουν όλοι στην οικογένεια μου, αλλά τελικά αντί για μοντέλο έγινα παίκτης του μπάσκετ».

-Πώς σου φαίνεται η Ελλάδα;

«Καλά είναι εδώ, μόνο που μιλάτε πολύ γρήγορα και τα ελληνικά μου φαίνονται σαν κινέζικα! Τρελαίνομαι διότι οι Έλληνες χειρονομούν, φωνάζουν , λένε ο ένας τον άλλον "μαλάκα" και εάν μπεις στη μέση να τους χωρίσεις, σου λένε "μα συζητάμε φιλικά"!. Θυμάμαι μια φορά που βρισκόμουν στο Ντιτρόιτ και πήγα σε ένα ελληνικό εστιατόριο, στο "Φανάρι του Θάνου", αλλά ποτέ δεν πίστευα ότι κάποτε η μοίρα μου θα με έστελνε στην Ελλάδα. Ήξερα όμως από τότε τι είναι το σουβλάκι».

- Τι σου αρέσει περισσότερο στη ζωή?

«Να με σέβονται».

- Και τι μισείς;

«Να μην με σέβονται και να με αντιμετωπίζουν πάντα με προκατάληψη».

- Με ποιους ήρωες μεγάλωσες;

«Με τον Μάτζικ, τον φοβερό «Iceman» Τζορτζ Γκέρβιν και τον Μάρτιν Λούθερ Κινγκ».

- Και με τα προβλήματα του ρατσισμού; Ζει ακόμη ο... Μπάρμπα Θωμάς;

«Δεν είναι όπως παλιά, και άλλωστε στη ζωή, προβλήματα δεν έχουν μόνο οι μαύροι, αλλά και οι λευκοί».

- Τρία πρόσωπα που σου φτιάχνουν τη διάθεση;

«Η μητέρα μου, η γυναίκα μου και η κόρη μου»

- Θα σπρώξεις την Άρμονι στο μπάσκετ;

«Όχι διότι αν δω κάποια αντίπαλο να της τραβάει τα μαλλιά ή να τη χτυπάει, θα ορμήσω μέσα στο γήπεδο. Θα σπρώξω στο μπάσκετ τον γιο μου, όταν θα κάνω γιο, και άλλωστε η πίεση του ονόματος θα τον οδηγήσει αυτόματα στο γήπεδο».

- Ο Μπέρι πέρυσι σε συνέντευξή του εκμυστηρεύθηκε ότι σ' ένα φανταστικό ταξίδι στο Διάστημα το μόνο πράγμα που θα έπαιρνε μαζί του είναι μια μπάλα του μπάσκετ για να δείξει αυτό που ξέρει καλά, σ' όποιους θα συναντήσει. Εσύ;

«Τι θα έπαιρνα εγώ μαζί μου; Μμμμμ, ένα μπουκαλάκι με ταμπάσκο, γιατί δεν ξέρω αν θα βρω εκεί την αγαπημένη μου καυτερή μεξικάνικη σάλτσα»!

- Αν γινόταν ένας καινούργιος κατακλυσμός και είχες την Κιβωτό του Νώε, ποιους θα έσωζες, εκτός από την οικογένεια σου;

«Μερικούς καλούς παίκτες του μπάσκετ, όπως τον Τζόρνταν, τον Μάτζικ, τον Αγκουάιρ».

- Και σε ποιους θα έλεγες «συγνώμη, είμαστε γεμάτοι»;

«Σε κάμποσους, που με μισούν, αλλά και στον... Μητρούδη θα έκλεινα και την πόρτα για να μην μπει»!

- Ποια είναι η ερώτηση στην οποία δεν μπορείς ν' απαντήσεις;

«Γιατί Θεέ μου, να γίνονται πόλεμοι και σφαγές; Γιατί να κινδυνεύεις να σε πυροβολήσουν στο δρόμο ή στο σπίτι σου; Γιατί να μην είμαστε όλοι αγαπημένοι και ευτυχισμένοι στη γη; Γιατί να μην ζούμε τη ζωή μας;»

- Νιώθεις ότι είσαι ένας καλλιτέχνης του μπάσκετ;

«Κι εγώ μερικές φορές συλλαμβάνω τον εαυτό μου σε κινήσεις μπαλαρίνας όταν αφήνω την μπάλα στο καλάθι. Τότε σκέπτομαι ότι δεν είναι δυνατόν να κάνω εγώ τέτοιες κινήσεις και ότι δεν θα μπορέσω να τις ξανακάνω, αλλά αργότερα μου ξανασυμβαίνει».

- Υπάρχει λοιπόν σχέση ανάμεση στο μπάσκετ και στην τέχνη;

«Φυσικά. Όλα εξαρτώνται από τη χάρη των κινήσεων. Δες εδώ στην Ελλάδα, τον Χένρι Τέρνερ και τον Τόνι Ουάιτ πώς κάνουν λέι απ. Σαν να χορεύουν».

- Φαίνεσαι πάντως άγριος, τουλάχιστον αυτό πιστεύουν όσοι δεν σε ξέρουν.

«Άγριος σημαίνει κακός και εγώ δεν είμαι τέτοιος. Έχω συναισθήματα, παθιάζομαι μέσα στο ματς, κάνω «high-five» με τους συμπαίκτες μου, τους βάζω τις φωνές. Νιώθω μεγάλη εμπιστοσύνη στις δυνατότητες μου, γι' αυτό κιόλας μερικές φορές βγαίνω και σουτάρω τρίποντα»

- Έχεις δει ποτέ στα μάτια των αντιπάλων σου τον φόβο, το δέος;

«Όχι, απλώς έχω καταλάβει ότι τους συναρπάζει να παίζουν εναντίον μου. Αν με σταματήσουν, πιστεύουν ότι έκαναν κάτι πολύ σπουδαίο στη ζωή τους, αλλά μ' ενοχλεί ότι οι ομάδες παίζουν ζώνη και με περιμένουν τρεις παίκτες στη ρακέτα».

- Ενώ στο ΝΒΑ...

«Στο ΝΒΑ απαγορεύεται η ζώνη και όλοι παίζουν ενός εναντίον ενός. Γι αυτό λοιπόν (ΣΣ.: βάζει τα γέλια), προκαλώ όποιον είναι μάγκας να έλθει να μετρηθούμε στο ένας εναντίον ενός»

- Το έκανε μερικές φορές ο Φάνης.

«Όχι μερικές φορές, αλλά όλες τις φορές αυτό το παιδί μ' έπαιξε πολύ καλά. Είναι πολύ δυνατός και έξυπνος και ξέρει να παίζει και μακριά από το καλάθι και μέσα στη ρακέτα. Τώρα, που έχουμε τον Φασούλα παίζω και εγώ έξω από τη ρακέτα».

- Σε ενοχλεί «η αμυντικοποίηση» του παιχνιδιού;

«Όχι γιατί πιστεύω στη φιλοσοφία ότι καθένας εκμεταλλεύεται όποια όπλα έχει για να νικήσει. Πάρε παράδειγμα τα δικά μας ματς: οι αντίπαλοι παίζουν αργά, για να μην μας επιτρέψουν να κάνουμε πολλές και γρήγορες επιθέσεις».

- Σου αρέσει η άμυνα;

«Ναι αλλά τρελαίνομαι για επίθεση».

- Εκτός από τις ευχάριστες, έχεις και δυσάρεστες αναμνήσεις από την περυσινή σεζόν στον Αρη;

«Δεν έχω τίποτε με τα παιδιά και τον κόσμο, αλλά μ' αυτούς που βρίσκονται γύρω από τους παίκτες. Πέρυσι ήλθα με όνειρα, έπαιξα σπουδαίο μπάσκετ, αλλά το κλίμα ήταν πολύ άσχημο και όταν ήλθαν και τα οικονομικά προβλήματα έγινε απαίσιο. Πήραμε ένα Κύπελλο Ευρώπης και κανείς δεν ήταν ευχαριστημένος. Δεν ξέρω, μπορεί οι Έλληνες παίκτες να έχουν συνηθίσει να μην πληρώνονται, αλλά εγώ ήθελα να πάρω τα λεφτά μου, άλλωστε ήταν δεδουλευμένα. Πέρυσι είχαμε την καλύτερη ομάδα, αλλά τους τιμώρησε ο Θεός»!

- Είδες την εκπομπή που σε κατηγορούσε ο Μητρούδης;

«Όχι αλλά μου τα είπαν. Ντροπή»!

- Και είναι και κουμπάρος σου, έτσι;

«Αυτό ήταν λάθος. Η βάφτιση αυτή είναι σαν να μην έγινε ποτέ και μόλις βρω ευκαιρία θα πάμε στην εκκλησία να ξαναβαφτίσουμε την Άρμονι»!

- Τι αισθάνεσαι ενόψει του Final 4 στο Τελ Αβίβ;

«Νιώθω ένα συναίσθημα που δεν περιγράφεται. Αν νικήσουμε τον Παναθηναϊκό στον ημιτελικό, θα βρούμε έμπνευση και για τον τελικό. Ο Παναθηναϊκός είναι πολύ καλή ομάδα, αλλά αφού τους νικήσαμε πριν από λίγες ημέρες, γιατί να μην το ξανακάνουμε στο Τελ Αβίβ; Νιώθω υπέροχα, που διεκδικώ άλλο ένα ευρωπαϊκό κύπελλο και ίσως στο τέλος της χρονιάς βρεθούμε με τρία τρόπαια: Πρωτάθλημα Ευρώπης, Πρωτάθλημα και Κύπελλο Ελλάδος»!

- Ναι, αλλά ο Γκάλης είπε ότι χρωστάει αυτό το κύπελλο στον εαυτό του..

«Ο Γκάλης, ε; Είναι ένας σούπερ σταρ, που αξίζει το Κύπελλο, αλλά ας το πάρει του χρόνου! Δεν θα τον αφήσουμε να το πάρει τώρα».

- Να κάνουμε λίγη πλάκα; Ποιον παίκτη του Παναθηναϊκού θα ήθελες να ξεχάσουν κλειδωμένο στα αποδυτήρια;

«Θέλει και ερώτημα φίλε; Τον Βράνκοβιτς βέβαια. Ο τύπος είναι τεράστιος, τρέχει γρήγορα, αλλοιώνει τα σουτ, κάνει τάπες, παίζει άμυνα και αν πάρει την μπάλα, τη βάζει στο καλάθι. Όχι μόνο να τον ξεχάσουν, αλλά και να χάσουν τα κλειδιά»!

- Ποιον παίκτη θα ήθελες στον Ολυμπιακό για να είναι «αχτύπητος»;

« Στη ρακέτα, τώρα, που επιστρέφει κι ο Τάρλατς δεν έχουμε πρόβλημα. Θα ήθελα, λοιπόν, έναν πολύ καλό περιφερειακό παίκτη και ξέρω ποιος είναι: ο «Hank» Τέρνερ του Πανιωνίου. Αυτός είναι ο πιο συναρπαστικός παίκτης του πρωταθλήματος»!

Με μια κουβέντα

·ΙΩΑΝΝΙΔΗΣ: Αποφασισμένος να νικά οπωσδήποτε.

·ΚΟΚΚΑΛΗΣ: Κύριος με τα όλα του. Μου θυμίζει τον εαυτό μου, μόνο που αυτός έχει πιο πολλά λεφτά!

·ΠΑΣΠΑΛΙ: Χαίρομαι να παίζω μαζί του.

·ΦΑΣΟΥΛΑΣ: Κάρφωσε την μπάλα, μωρό μου!

·ΣΙΓΑΛΑΣ: Σκληρός δουλευτής

·ΦΙΛΑΘΛΟΙ ΟΛΥΜΠΙΑΚΟΥ: «Be cool men». Περάστε ωραία στο Τελ Αβίβ και μην κάνετε την ομάδα να υποφέρει, όπως συνέβη με τον Άρη.

·ΓΚΑΛΗΣ: Ο παλιός καλός Νικ. Δεν ξέρω αν εγώ θα αντέξω να παίζω μέχρι τα 37 μου.

·ΒΡΑΝΚΟΒΙΤΣ: Αφήστε τον στην Αθήνα, για να είμαστε ήσυχοι.

·ΒΟΛΚΟΦ: Καλός παίκτης. Σκληρός.

·ΜΗΤΡΟΥΔΗΣ: Ιησού Χριστέ μου. Ο άνθρωπος δεν έχει μπέσα.

·ΓΙΑΝΝΑΚΗΣ: Τον έλεγα πάντα αρχηγό.

· ΓΙΑΤΖΟΓΛΟΥ: Φίλος μου

· ΜΠΙΛ ΚΛΙΝΤΟΝ: Ψηφοφόρος του.

· ΛΑΡΙ ΚΙΝΓΚ: Δεν γουστάρω ούτε αυτόν, ούτε τέτοια σόου.

· DREAM - TEAM: Απίστευτη. Αν ήμουν καλό παιδί, θα έπαιζα και εγώ.

· ΜΑΡΤΙΝ ΛΟΥΘΕΡ ΚΙΝΓΚ: Μεγάλος. Θρύλος.

· ΚΟΜΜΟΥΝΙΣΜΟΣ: Μμμμ...

· ΘΕΟΣ: Ο Παντοκράτορας. Ο Σωτήρας. Η υπέρτατη δύναμη.

· ΕΞΩΓΗΙΝΟΙ: Θέλω να τους συναντήσω και το πρώτο πράγμα που θα τους πω είναι «Ειρήνη».

·ΜΕΤΑ ΘΑΝΑΤΟΝ ΖΩΗ: Ελπίζω ότι υπάρχει.

ΥΓ: Πέντε βράδια μετά τη δημοσίευση της συνέντευξης ο Ρόι τα έκανε λαμπόγυαλο στο Τελ Αβίβ! Στο ξενοδοχείο όπου είχε καταλύσει η ομάδα, στην Ερτζελία, ο Τάρπλεϊ λογομάχησε με τον Παπαδάκη (διότι θυμήθηκε ότι στην αρχή της σεζόν ο Μπάμπης είχε πει ότι «ο Ρόι παίρνει πολλά λεφτά για το μπάσκετ που πάιζει») και κουβέντα στην κουβέντα ήρθαν στα χέρια και μέχρι να μπουν στη μέση οι συμπαίκτες τους, οι μπουνιές πήγαν σύννεφο. Εκτός εαυτού ο Αμερικανός την κοπάνησε από το ξενοδοχείο και ο Ολυμπιακός λίγο έλειψε να απευθυνθεί στην υπηρεσία αναζητήσεων του Ερυθρού Σταυρού για να τον εντοπίσει. Επενέβη ο Σωκράτης Κόκκαλης, ενώ ο (συνεργάτης του «Ξανθού») Γιάννης Ιωαννίδης (ο επονομαζόμενος «Ολλανδός») ανέλαβε και διεκπεραίωσε επιτυχώς τη δύσκολη αποστολή της ανεύρεσης και επαναφοράς του στο ξενοδοχείο…