Restart να ‘ναι κι όπου να ‘ναι!

Είναι η δεύτερη φορά που γράφω κάτι για τον Βασίλη Χαραλαμπόπουλο κι ελπίζω να ακολουθήσουν πολλές ακόμα για το σωστό λόγο, το μπάσκετ που έχει μέσα του να βγάλει και τις αθλητικές του διακρίσεις. Την πρώτη έκανα λίγη καλόπιστη κριτική προς έναν αθλητή που προσωπικά πιστεύω πολύ, όπως βέβαια και πολλοί ακόμα άνθρωποι που αγαπούν το μπάσκετ.

Ας υποθέσουμε, ότι τώρα είναι η εποχή του ναδίρ. Τώρα που περίπου τον έχουν ξεχάσει όλοι, τώρα που δεν είναι ο 18χρονος επόμενος Διαμαντίδης, τώρα που δεν νιώθει την υποχρέωση να σηκώσει Euroleague εντός συγκεκριμένου χρονοδιαγράμματος, τώρα που δεν είναι η ελληνική απάντηση στον απέναντι ελληνικό κορμό. Τώρα που ελάχιστοι περιμένουν να ξανασηκωθεί.

Είναι τεράστιο πλεονέκτημα να είναι κάποιος παίκτης που «καταλαβαίνει» το παιχνίδι, είναι τεράστιο μειονέκτημα το μυαλό του να παίζει σε άλλη θέση από αυτή που παίζει το σώμα του. Και κάπου εκεί μπαίνουν στη μέση δυο ακρογωνιαίοι λίθοι κάθε αθλητικής καριέρας. Η προσωπικότητα και το περιβάλλον.

Παρά τα παναθηναϊκά μου αισθήματα δε θα ήθελα ο Βασίλης Χαραλαμπόπουλος να «καεί» στη μυλόπετρα του ανταγωνισμού των δύο αιωνίων, δε θα ήθελα να αποτύχει ως μελλοντικός ερυθρόλευκος. Μπορεί προσωπικά να πιστεύω ότι θα είχε καλύτερες προοπτικές σε ένα αθλητικό περιβάλλον ενός μπασκετικού οργανισμού του εξωτερικού (ακραίο παράδειγμα ο Κώστας Τσαρτσαρής) αλλά ίσως αυτή η άποψη μου να είναι και εντελώς λάθος.

Τα περιβάλλοντα ελληνικών ομάδων που δεν έχουν βρει τη σταθερότητά τους (βλ. ΠΑΟΚ, Άρης) δεν ενδείκνυνται για restart, οι προπονητές τους χρειάζονται εργαλεία και αποτελέσματα …χθες. Ο Προμηθέας είναι ένα σταθερό και υγιές περιβάλλον, ο Ιωνικός ίσως είναι ιδανικότερος για να δώσει χώρο και χρόνο στον Βασίλη Χαραλαμπόπουλο, αν έτσι αισθάνεται άνετα ο ίδιος.

Το μετά θα είναι ο Ολυμπιακός και ό,τι αυτό συνεπάγεται σε προβολή, απαιτήσεις, κυνήγι τίτλων, πρωταθλητισμό, Euroleague κλπ. Δεν ξέρω αν θα κινείται πιο γρήγορα ο ερυθρόλευκος Βασίλης, για να κυνηγάει τα αντίπαλα guard στην άμυνα ή αν θα σκληρύνει στην επαφή, για να κοντράρει τα αθλητικά κορμιά των απέναντι ψηλών αλλά τα κλειδιά νομίζω θα είναι δύο. Η αξιοπιστία στο σουτ και η άριστη πάσα. Το ένα περνάει από το μυαλό, το άλλο από την πολλή πολλή δουλειά.

Στην τελική θα κριθεί και η διορατικότητα των front offices των αιωνίων (λέμε τώρα). Το μεν ένα έκρινε ότι κάποιοι παίκτες (Κόνιαρης, Χαραλαμπόπουλος) δεν είναι αντάξιοι των υψηλών πράσινων απαιτήσεων, γιατί αν έκρινε διαφορετικά φαντάζομαι θα μπορούσε να τους κρατήσει με τον ένα ή άλλο τρόπο, ενώ το κόκκινο front office έκρινε ότι μπορεί να αναγεννήσει δυο αθλητές που κάποτε ήταν τα πιο hot ονόματα της νέας γενιάς. Όπως κρίνονται αθλητές και προπονητές θα έχουμε την ευκαιρία λοιπόν να κρίνουμε και διοικητικούς παράγοντες και την οξυδέρκειά τους. Αν όχι φέτος λόγω ιδιαίτερων συνθηκών, του χρόνου σίγουρα. Σε κάθε περίπτωση καλή τύχη Βασίλη Χαραλαμπόπουλε, ανυπομονώ να σε ξαναδώ και στα γαλανόλευκα.

Υ.Γ. Κάποτε πίστευα ότι ο Χαραλαμπόπουλος ήταν μια μοντέρνα παραλλαγή του λατρεμένου μου Φάνη. Δεν είναι, ως τώρα τουλάχιστον. Δεν έχει την προσωπικότητα του Μπέμπη, το ταλέντο του και το all around παιχνίδι του. Μακάρι να γίνει. Ο Φάνης Χριστοδούλου νομίζω δεν έχει ούτε μια φωτογραφία σαν το πριν και το μετά του Χαραλαμπόπουλου, έχει άπειρες κούτες Marlboro καπνισμένες αλλά το παρκέ το όργωνε με τα cojones του. Εκεί είναι το κλειδί Billy.

Υ.Γ. 2 Μακάρι όταν επιστρέψει ως αντίπαλος στο ΟΑΚΑ να γίνει δεκτός με αγάπη και σεβασμό. Ξέρω ξέρω είμαι παράλογα ρομαντικός αλλά αφήστε με να ονειρεύομαι.