• «Θα κλείδωνα τον Σαντ-Ρος στα αποδυτήρια, θέλουμε το τρόπαιο»
• «Σημαντικός ο Ολυμπιακός για το ελληνικό μπάσκετ»
• «Σκέφτομαι το "αν", θα τα άλλαζα όλα, για να είμαι 24 ετών στον Παναθηναϊκό»
• «Πρότυπο ο Ντέιβιντ Μπλατ, εύχομαι να πάει Final 4 ο Παναθηναϊκός»

Σε μια σκηνή της ταινίας «One Day», η Αν Χάθαγουεϊ, στο ρόλο της Έμμα Μόρλεϊ, ανεβαίνει ένα βουνό, μέχρι να φτάσει στο ψηλότερο σημείο του και να θαυμάσει την θέα της πόλης, λέγοντας την ατάκα «Whatever happens tomorrow, we've had today», σε μια προσπάθεια να συμφιλιωθεί με το «σήμερα» και να δείξει ευγνώμων για όσα είχε και που ίσως δεν υπήρχαν εκεί «αύριο».

«Ό,τι και αν συμβεί αύριο, είχαμε το σήμερα»...

Το «σήμερα» του Όντετ Κάτας, μέχρι την ηλικία των 26 ετών, τα είχε όλα. Είχε αναδειχθεί πρώτος σκόρερ στο EuroBasket 1997 της Ισπανίας, καθώς είχε 22.0 πόντους ανά αγώνα, και μετρούσε ήδη 4 Πρωταθλήματα και 2 Κύπελλα με την Μακάμπι κι ακόμα 2 Πρωταθλήματα και 1 Euroleague με τον Παναθηναϊκό. Το μέλλον του διαγραφόταν λαμπρό...

Το «αύριο», όμως, τον βρήκε να παλεύει, για να σταθεί στα πόδια του. Για την ακρίβεια, στο πόδι του, στο οποίο τραυματίστηκε πριν την έναρξη της δεύτερης σεζόν του στο «τριφύλλι» και στη διάρκεια της προετοιμασίας στη Ρόγκλα, το 2000. Πέρασε την πόρτα του χειρουργείου αρκετές φορές, αφού στην πορεία προσβλήθηκε από ένα μικρόβιο. Όσους γιατρούς κι αν είδε, ό,τι κι αν έκανε για να αντιμετωπίσει το πρόβλημά του, ποτέ δεν κατάφερε να επιστρέψει. Το 2004 ανακοίνωσε επίσημα την απόσυρσή του και κάπως έτσι, τελείωσε άδοξα μια καριέρα, πριν καν καλά καλά αρχίσει.

Μέχρι και σήμερα, υπάρχουν στιγμές που αυτό το ρημαδιασμένο «αν» κάνει βόλτες στο μυαλό του...

«Τι θα είχε γίνει, αν...», ακούγεται να λέει από την άλλη άκρη του ακουστικού, προσπαθώντας την ίδια στιγμή να αστειευτεί με τον αριθμό που δείχνει πια η ηλικία του.

Όμως, ακόμα και τώρα, αν μπορούσε με κάποιο μαγικό ραβδάκι, θα τα άλλαζε όλα, για να είναι ξανά 24 ετών και να φοράει για πρώτη φορά την φανέλα με το σήμα του Παναθηναϊκού στο στήθος, όπως εκμυστηρεύτηκε στο gazzetta.gr. Μπορεί να αγαπά την πατρίδα του και την Χάποελ Ιερουσαλήμ, στην οποία είναι πια προπονητής, αλλά η καρδιά του είναι το ίδιο - ίσως κι ακόμα περισσότερο - «πράσινη».

Ωστόσο, ξέρει πως ο χρόνος πίσω δεν γυρνά και πλέον εκτιμά την εναλλακτική που βρήκε, για να μείνει δίπλα σε αυτό που αγαπά. Στα 45 του, θεωρείται ένας από τους ανερχόμενους και φιλόδοξους προπονητές της γενιάς του. Η δουλειά του στην Χάποελ Ιερουσαλήμ μιλά από μόνη της και οι άνθρωποί της ήταν τόσο ικανοποιημένοι από εκείνον, που τον προηγούμενο Μάρτιο, τού επέκτειναν το συμβόλαιό του.

Με την Ελλάδα έχει αναπτύξει ένα δεσμό λατρείας - έχει, άλλωστε κουμπαριάσει και με τον πρώην συμπαίκτη του στο «τριφύλλι», Γιώργο Καλαϊτζή, που είναι προπονητής στις «πράσινες» ακαδημίες - και κάθε φορά που έχει την ευκαιρία να επισκέπτεται την χώρα μας, η χαρά του δεν περιγράφεται.

Έτσι και τώρα, που ήρθε στην Αθήνα, για να αντιμετωπίσει για δεύτερη σερί χρονιά - και τέταρτη συνολικά φορά - την ΑΕΚ (18/12, 21:30) για το Basketball Champions League.

«Θα κλείδωνα τον Σαντ-Ρος στα αποδυτήρια, θέλουμε το τρόπαιο»

Έρχεστε και πάλι στην Αθήνα, για ένα ακόμα παιχνίδι με την ΑΕΚ. Ποιες οι σκέψεις σας για την αναμέτρηση;

Μού αρέσει που επιστρέφω! Η ΑΕΚ είναι πολύ καλή ομάδα, καθοδηγείται από έναν πολύ καλό προπονητή και μού αρέσει ο τρόπος που παίζει. Γενικά, ποτέ δεν είναι εύκολο να παίζεις στην Ελλάδα. Πέρυσι, σταθήκαμε τυχεροί που νικήσαμε εκεί, αλλά χάσαμε στην έδρα μας. Είναι η δεύτερη χρονιά που βρισκόμαστε αντιμέτωποι για το Basketball Champions League και θα είναι ένα μεγάλο και δύσκολο παιχνίδι για εμάς, και σίγουρα και για την ΑΕΚ.

Ο ενθουσιασμός που επικρατεί εδώ είναι μεγάλος. Η προσέλευση στο γήπεδο αναμένεται μεγάλη, δεδομένου ότι υπάρχει νωρίτερα και ποδοσφαιρικό ματς της ΑΕΚ. Θα έχετε κι εσείς περίπου 300 φιλάθλους μαζί, συνεπώς η ατμόσφαιρα θα είναι ωραία!

Είναι πολύ σπουδαίο που θα μας ακολουθήσει πολύς κόσμος από το Ισραήλ, σε ένα σημείο της σεζόν που δεν είναι κρίσιμο ή το τέλος της. Πιστεύω πως όλοι περιμένουν ένα δύσκολο, ενδιαφέρον και σημαντικό παιχνίδι! Λατρεύω την ατμόσφαιρα στο ΟΑΚΑ, αλλά και γενικά στην Ελλάδα, που είναι το δεύτερο σπίτι μου! Αγαπώ τους ανθρώπους εκεί και μού αρέσουν τα παιχνίδια με πολύ κόσμο!

Πιστεύετε πως η ΑΕΚ και η Χάποελ έχουν δημιουργήσει τη δική τους «αντιπαλότητα» στο Basketball Champions League;

Νομίζω πως ναι! Είναι η δεύτερη χρονιά που παίζουμε αντίπαλοι. Πέρυσι, ισοβαθμήσαμε στον όμιλο, αλλά η ΑΕΚ ήταν πρώτη, εξαιτίας της διαφοράς πόντων. Φέτος πάλι, είμαστε οι δύο τοπ ομάδες στο γκρουπ, οπότε, ναι, έχει εξελιχθεί σε ένα σημαντικό παιχνίδι.

Παίζετε για την πρώτη θέση του γκρουπ. Έχει σημασία ποιος θα τερματίσει πρώτος ή δεύτερος?

Ναι, ειδικά φέτος, επειδή στην επόμενη φάση υπάρχει σειρά best-of-three, που μεταφέρονται και τα αποτελέσματα, κάτι που δεν γινόταν πέρυσι. Σίγουρα είναι μεγάλο ματς στον όμιλό μας, ο οποίος είναι πιο ανταγωνιστικός σε σχέση με την προηγούμενη χρονιά. Κι οι δύο ομάδες έχουν ηττηθεί από άλλες ομάδες κι εκτός έδρας. Τώρα, μας λείπει και ο Τρεντ Λόκετ, που είναι σημαντικός παίκτης. Πρέπει να κάνουν το step up κι άλλοι παίκτες, για να φέρουν την ίδια ενέργεια που μας έδινε ο Τρεντ. Από την άλλη, η ΑΕΚ παίζει καλύτερο μπάσκετ, από το πρώτο μας παιχνίδι, οπότε θα είναι δύσκολα για εμάς.

Ο Λάνγκφορντ και ο Σαντ-Ρος κάνουν απίθανα πράγματα φέτος. Αν είχατε την ευκαιρία να κλειδώσετε έναν από τους δύο στα αποδυτήρια στο παιχνίδι σας, ποιος θα ήταν αυτός;

(γέλια) Δύσκολη ερώτηση αυτή! Είναι διαφορετικοί μεταξύ τους. Σε μια συνηθισμένη ημέρα, θα κλείδωνα τον Λάνγκφορντ. Όμως, σε κάθε παιχνίδι, ο Σαντ-Ρος δίνει στην ΑΕΚ κάτι ξεχωριστό, ειδικά στην άμυνα. Κάνει κλεψίματα και σκοράρει, παίζει έξυπνα, είναι ένας all-around παίκτης. Θα άφηνα εκτός τον Σαντ-Ρος, αλλά ο Λάνγκφορντ σε μια συνηθισμένη, «κανονική» ημέρα, είναι ασταμάτητος!

Η Χάποελ και η ΑΕΚ πέρυσι ήταν από τα φαβορί για την κατάκτηση του τροπαίου, αλλά καμία από τις δύο δεν τα κατάφερε μέχρι το τέλος της διαδρομής. Πόσο «πεινασμένοι» είστε φέτος για το τρόπαιο;

Ήταν σκληρός ο αποκλεισμός μας από την Τενερίφη, ειδικά από τη στιγμή που θα είχαμε την ευκαιρία να φέρουμε το Final 4 στην Ιερουσαλήμ. Ο κόσμος και η διοίκηση της ομάδας ήταν πολύ ενθουσιασμένοι γι' αυτό. Είναι πραγματικά στόχος μας φέτος! Το BCL έχει βελτιωθεί πολύ. Αν δείτε τις ομάδες που συμμετέχουν και τα αποτελέσματά τους στα εγχώρια πρωταθλήματά τους, είναι κάτι εντυπωσιακό. Δεν νομίζω ότι υπάρχει μεγάλη διαφορά με το EuroCup. Ο δρόμος για το τρόπαιο θα είναι ακόμα πιο δύσκολος φέτος.

Πριν από λίγες εβδομάδες, ο Γιάννης Σφαιρόπουλος είχε δηλώσει πως νιώθει ότι το πρωτάθλημα του Ισραήλ δεν σέβεται τις ομάδες που συμμετέχουν και στην Ευρώπη, όπως την Μακάμπι και την Χάποελ, λόγω του προγράμματος που βγάζει. Συμφωνείτε με αυτό;

Δεν θέλω να πω πως διαφωνώ μαζί του. Μιλούσε με δεδομένο ότι η Μακάμπι παίζει στην Euroleague, που είναι διαφορετική λίγκα και το επίπεδο έντασης είναι άλλο. Δεν μπορώ να συγκρίνω την Χάποελ με την Μακάμπι, αλλά δεν νιώθω το ίδιο.

«Σημαντικός ο Ολυμπιακός για το ελληνικό μπάσκετ»

Πώς νιώθετε κάθε φορά που επιστρέφετε στην Ελλάδα; Είπατε ότι είναι το δεύτερο σπίτι σας.

Αγαπώ την Ελλάδα! Δεν μπορώ να βάλω σε λέξεις το πόσο αγαπώ τους Έλληνες! Οι αναμνήσεις μου και οι εμπειρίες είναι πολλές! Αγαπώ τα πάντα στην Ελλάδα! Τον κόσμο, τα νησιά, την Αθήνα! Μού αρέσει να βγαίνω έξω και να πίνω φραπέ κάθε φορά που έρχομαι! Απλά μού αρέσει η Ελλάδα! Ο δεσμός που δημιούργησα μαζί της, από την πρώτη στιγμή που ήρθα, είναι ξεχωριστός και μοναδικός! Κάθε καλοκαίρι σχεδιάζω πάντα να κάνω διακοπές στην Ελλάδα.

Από τη στιγμή που έχετε δεσμούς με την Ελλάδα και είστε κουμπάρος με τον Γιώργο Καλαϊτζή, υποθέτω πως μαθαίνετε και όλα τα νέα. Συνεπώς, ποια η άποψή σας για το γεγονός ότι ο Ολυμπιακός δεν βρίσκεται πια στην πρώτη κατηγορία;

Ναι, τα μαθαίνω όλα και χαίρομαι πολύ που θα δω τον Γιώργο πάλι. Για μένα, είναι... χαζό, μακάρι να μπορούσε να αλλάξει αυτό. Είναι στενάχωρο για το ελληνικό πρωτάθλημα, λόγω ανταγωνιστικότητας. Τα παιχνίδια μεταξύ Παναθηναϊκού και Ολυμπιακού ήταν πάντα σπουδαία και μού άρεσε όταν έπαιζα σε αυτά. Είναι στενάχωρο κι ελπίζω πως θα βρουν έναν τρόπο να λύσουν το πρόβλημά τους. Ο Ολυμπιακός είναι πολύ σημαντικός για το ελληνικό μπάσκετ.

«Σκέφτομαι το "αν", θα τα άλλαζα όλα, για να είμαι 24 ετών στον Παναθηναϊκό»

Γνωρίζω πόσο πολύ σας στεναχωρεί ακόμα και σήμερα ο τραυματισμός που είχατε, καθώς το έχετε αναφέρει πολλές φορές σε συνεντεύξεις σας. Όμως, μετά από τόσα χρόνια, δεν έχετε συμφιλιωθεί κατά κάποιο τρόπο με ό,τι έγινε; Γιατί συνήθως, όταν περνάει ο καιρός, σκεφτόμαστε διαφορετικά και πιο καθαρά κάποια πράγματα.

Ξέρεις, αυτή είναι η ζωή! Πρέπει να προχωρήσεις μπροστά. Πιστεύω πως η επιστροφή μου στο μπάσκετ από τη θέση του προπονητή, με βοήθησε να συνέλθω και «θεραπευτώ». Πάντα, όμως, σκέφτομαι τι θα μπορούσε να είχε γίνει, αν... Είμαι, όμως, μεγάλος πια! Ακόμα και το σώμα μου δεν νιώθει το ίδιο. Είμαι εντάξει με αυτό τώρα. Στο τέλος της ημέρας, όταν σού λείπει κάτι τόσο πολύ ή σε στεναχωρεί, προέρχεται από την αγάπη που νιώθεις γι' αυτό. Δεν μπορείς να θεραπεύσεις τον πόνο, αν δεν αγαπάς κάτι πραγματικά. Οπότε, φέρνω αυτή την αγάπη στην προπονητική και στις ομάδες μου και την περνάω στους παίκτες. Άλλαξα κατεύθυνση, αλλά ακόμα είμαι στο μπάσκετ και το αγαπώ.

Θέλω να μου πείτε κάτι με το χέρι στην καρδιά και με κάθε ειλικρίνεια. Περάσατε καθόλου κατάθλιψη τότε; Γιατί αρκετοί παίκτες έχουν εκμυστηρευτεί τις «μάχες» που έδιναν με την κατάθλιψη σε δύσκολες περιόδους της καριέρας τους κι εσείς αναγκαστήκατε να την ολοκληρώσετε...

Δεν πέρασα κάτι τραγικό, αλλά, ναι, ήταν πάρα πολύ δύσκολο! Οι πιο δύσκολες στιγμές ήταν μετά, στην ανάρρωσή μου, αφού είχα αποσυρθεί. Ήμουν 30 ετών κι είχα περάσει τέσσερα χρόνια με χειρουργεία. Είχα πολύ δύσκολη αποκατάσταση. Πέρασα άσχημα, αλλά ποτέ δεν ένιωσα κατάθλιψη, ούτε έμενα κλεισμένος σπίτι, χωρίς να κάνω τίποτα. Δεν ήμουν έτσι.

Πιστεύετε αυτό που λέει ο λαός, ότι «όλα γίνονται για κάποιο λόγο»;

Δεν πιστεύω σε αυτό, αλλά πιστεύω πως μπορείς να το λες στον εαυτό σου, για να νιώθεις καλά και να συνεχίζεις να ζεις! (γέλια) Πιστεύω σε αυτή την έκφραση, όχι γιατί είναι αλήθεια, αλλά γιατί έτσι πρέπει να βλέπεις τη ζωή. Δεν υπάρχει άλλος τρόπος. Δεν πιστεύω στο Θεό, είμαι άθεος, οπότε δεν σκέφτομαι ούτε ότι κάποιος μού έκανε κάτι, ούτε ότι κάποιος δεν νοιάστηκε για μένα, για το γόνατό μου και για το μπάσκετ.

Ως πρώην παίκτης και τώρα πια προπονητής, που έχει βιώσει μια τέτοια κατάσταση κι έχει βγει πιο δυνατός, τουλάχιστον κατανοείτε καλύτερα τους παίκτες κι έχετε πολλές συμβουλές για εκείνους!

Θα έλεγα πως έγινα πιο έξυπνος κι έμπειρος, αλλά θα το άλλαζα αμέσως, για να γίνω πάλι 24 χρονών, να ζω στην Εκάλη και να παίζω στον Παναθηναϊκό!

«Πρότυπο ο Ντέιβιντ Μπλατ, εύχομαι να πάει Final 4 ο Παναθηναϊκός»

Ας μιλήσουμε για ένα αγαπημένο σας πρόσωπο, τον Ντέιβιντ Μπλατ. Πριν λίγους μήνες έκανε γνωστό το πρόβλημα υγείας που αντιμετωπίζει, ενώ εσείς έχετε στην Χάποελ τον γιο του, Ταμίρ.

Είμαι προπονητής του Ταμίρ εδώ και δυο - τρία χρόνια. Είναι σπουδαίο παιδί, πολύ ταλαντούχος και θα έχει ένα υπέροχο μέλλον στο μπάσκετ! Όσο για τον Ντέιβιντ, είχα την τιμή να παίξω για εκείνον. Ήταν βοηθός προπονητή στην εθνική ομάδα και στην Γκαλίλ, που ήταν η δεύτερη ομάδα στην καριέρα μου. Έμαθα πολλά από τον Ντέιβιντ και παρακολουθούσα όλη την καριέρα του. Είναι άνθρωπος που εμπνέει και δίνει κίνητρο. Είναι πρότυπο για εμάς τους νεότερους προπονητές. Μαθαίνουμε πολλά από εκείνον, τρέφω μεγάλο σεβασμό και τού εύχομαι πραγματικά ό,τι καλύτερο.

Παρακολουθείτε καθόλου Euroleague;

Σχεδόν κάθε παιχνίδι!

Πιστεύετε πως ο Παναθηναϊκός μπορεί να βρεθεί φέτος στο Final 4;

Έχουν ό,τι χρειάζεται για να το καταφέρουν και ως οπαδός του Παναθηναϊκού, εύχομαι πάντα το καλύτερο και να νικάει. Πιστεύω, όμως, πως θα είναι δύσκολα φέτος. Η Euroleague είναι ακόμα πιο ανταγωνιστική, από ότι πριν από δυο - τρία χρόνια. Υπάρχουν “μεσαίες” ομάδες, που μπορούν να κάνουν το step up και να βρεθούν στο Final 4 και πιστεύω πως ο Παναθηναϊκός είναι μέσα σε αυτές. Το εύχομαι!

Ποια είναι η γνώμη σας για την διαμάχη της FIBA με την Euroleague και το καλεντάρι, από τη στιγμή που είστε και προπονητής στην εθνική ομάδα του Ισραήλ;

Είναι δύσκολο. Πιστεύω πως όλοι ξέρουν πως αυτό που γίνεται, δεν είναι η καλύτερη λύση. Όπως είπα πριν για τον Παναθηναϊκό και τον Ολυμπιακό, έτσι κι εδώ, ελπίζω η FIBA και η Euroleague να συμφωνήσουν κάποια στιγμή να λύσουν τα προβλήματά τους, να βοηθήσουν τις ομάδες και να κάνουν το μπάσκετ πιο ανταγωνιστικό. Θα βοηθήσουν και τους συλλόγους και τις εθνικές.