Δεν χρειάζεται να είσαι... μάντης για να μαντέψεις ότι θα ήταν μια δύσκολη βραδιά για όλους! Οι εικόνες, τα χιλιάδες «κλικ» από επαγγελματίες και... ερασιτέχνες το απέδειξαν! Δύσκολα για όλους. Για τον Δημήτρη Διαμαντίδη, για την οικογένεια Γιαννακόπουλου, για τον Παναθηναϊκό ως οργανισμό, για τους χιλιάδες φίλους της ομάδας, για τους πρώην συμπαίκτες του και συνεργάτες του! Για ολόκληρο το ελληνικό μπάσκετ. Για όλους. Ακόμη και για τους σπουδαίους αντιπάλους, αλλά και την ίδια την Ευρωλίγκα που όλο αυτό το 2ήμερο ήταν στην Αθήνα από κάθε γωνιά της Ευρώπης για να τον τιμήσουν!

Άλλωστε αλλιώς είναι να το ξέρεις ότι θα σταματήσει κι αλλιώς όλο αυτό να γίνεται... live μπροστά στα μάτια σου. Πόσο δυνατός πρέπει να είσαι για να μην δακρύσεις; Αλλά γιατί όχι; Σε τέτοιες βραδιές όλα τα συναισθήματα είναι αποδεκτά. Όταν το ΟΑΚΑ που... κόχλαζε ξέσπασε σε «Διαμαντίδης οε, οε, οε» ο πάντα δυνατός «πράσινος» αρχηγός δεν το άντεξε.

Αφέθηκε. Δάκρυσε, πριν ευχαριστήσει από καρδιάς τους πάντες... Την ίδια ώρα πολλά χαρτομάντιλα βγήκαν σε εξέδρες και παρκέ. Από... επώνυμες και ανώνυμες τσέπες. Δάκρυα χαρμολύπης. Για έναν μεγάλο που... κρέμασε την φανέλα και για έναν μεγάλο που χάρισε τίτλους, «μεγάλωσε» το ελληνικό μπάσκετ και όπως ανέφερε και ο Δημήτρης Γιαννακόπουλος έκανε πολλά παιδάκια Παναθηναϊκούς!

Η βραδιά έτσι κι αλλιώς είχε έντονη συναισθηματική φόρτιση. Την ώρα που μια «βιβλική μορφή» της οικογένειας του «τριφυλλιού» ήταν εκεί για να τιμήσει κι αυτός το... παιδί του! Ο Παύλος Γιαννακόπουλος, έδωσε το αναμνηστικό στον «Μήτσο», βούρκωσε και του ψέλλισε στο αυτί με... μάρτυρα τον τηλεοπτικό φακό πως «είσαι ο αγαπημένος μου παίκτης»!

Λίγο αργότερα ο Θανάσης Γιαννάκοπουλος λειτούργησε ως «ο δικό σας Θανάσης» που λέει τόσα χρόνια. Άφησε στην άκρη το πρωτόκολλο, έβγαλε την γραβάτα του και την πέρασε στον λαιμό του Διαμαντίδη. Κι όταν ο... ντροπαλός 3D την έβγαλε ο «Τυφώνας» επέμενε και του ξαναφόρεσε αυτό το «δώρο ζωής»! Ήταν μια από τις πολλές στιγμές που το κλειστό του ΟΑΚΑ... απογειώθηκε και αποθέωσε τους πάντες.

Βέβαια η ώρα που η φανέλα με το «Νο13» έφυγε προς τον... ουρανό Το #13 πήγε στα... αστέρια! )13... συμβολικά δευτερόλεπτα πριν το τέλος του πρώτου μέρους) δεν περιγράφεται με πολλά λόγια. Μια λέξη αρκεί. Ανατριχίλα. Αυτό που έγινε κι όταν 1.08 πριν το τέλος του πρώτου ημιχρόνου ο Αργύρης Πεδουλάκης τον πέρασε στο παρκέ για το «τελευταίο... ξεχωριστό λεπτό» της καριέρας του!

Όλοι αποθέωσαν. Όλοι χειροκρότησαν. Όλοι θυμήθηκαν τα πάντα. Ακόμη κι όταν ίσως από το άγχος το τελευταίο σουτ δεν έγινε ποτέ. Γιατί η μπάλα του γλύστρισε από τα χέρια! Και έτσι έφυγε. Απλά. Έχοντας προλάβει να μετρήσει και ασίστ, παρά πόντους. Όπως ήταν πάντα. ΠΑΙΚΤΗΣ-ΟΜΑΔΑ!