Ο Άρης χρειάζεται έναν Ιωαννίδη

Για την προσωπικότητα, τον έντονο χαρακτήρα και τον βίο του Γιάννη Ιωαννίδη μπορεί κανείς να γράψει εκατομμύρια λέξεις διότι είναι τόσα πολλά τα περιστατικά που συνοδεύουν την παρουσία του στο αθλητικό γίγνεσθαι σε σημείο να χάνεις το μέτρημα. Το σίγουρο είναι ότι, αν και πολυνίκης, δεν υπήρξε ποτέ ένας απλός προπονητής καθώς το πάθος ενασχόλησης του με οτιδήποτε αφορούσε καθένα από τους μεγάλους οργανισμούς στους οποίους δούλεψε, τον οδήγησε σε πρωτοβουλίες και σε αποφάσεις οι οποίες ξεπερνούσαν και τα θεσμοθετημένα όργανα μιας διοίκησης. Πολλές φορές ο λόγος του ήταν υπεράνω και των ιδιοκτητών των ομάδων, στην πραγματικότητα είχε κερδίσει αυτό το προνόμιο μέσα από την αποτελεσματικότητά του με συνέπεια τις ισχυρές συγκρούσεις.

Για τον «ξανθό» του ελληνικού μπάσκετ ουδέποτε υπήρχαν παράλληλοι δρόμοι. Ήσουν υποχρεωμένος να αποφασίσεις. Είτε θα ακολουθούσες τα δικά του βήματα και θα πορευόσουν από τα ίχνη των παπουτσιών του, είτε θα ήσουν στην απέναντι πλευρά. Ακόμη και στις πολύωρες συνάξεις που συνέχισε και μετά το τέλος της προπονητικής καριέρας του, ήσουν εκεί για να ακούσεις. Αν διαφωνούσες θα έπρεπε να επιχειρηματολογήσεις και για το καλό σου, όφειλες να μιλήσεις με στοιχεία.

Αυτός ήταν ένας από τους λόγους που δημιούργησε πιστούς φίλους και ορκισμένους εχθρούς, συνήθως οι τελευταίοι ήταν οι αντίπαλοί του οι οποίοι είχαν συμβιβαστεί με την ήττα. Αυτοί που διαφωνούσαν με τις πρακτικές του, χωρίς να σημαίνει αυτό ότι δεν προσπάθησαν να τις υιοθετήσουν και τελικώς το κατάφεραν όταν απέκτησαν δύναμη αντίστοιχη με τη δική του. Αυτός ο διαχωρισμός, μαζί μου ή εναντίον μου, ήταν ένα από τα δικά του δόγματα, δεν τα διαπραγματευόταν, στην πραγματικότητα τα επέβαλε. Αν και δημοκράτης, θεωρούσε ότι σ’ έναν μεγάλο οργανισμό η υπερβολική δημοκρατία βλάπτει, πάντα πρέπει να υπάρχει ένας ηγέτης, γι’ αυτό ίσως προέβαλε ως ο απόλυτος δικτάτορας (κυρίως στον Άρη) καθώς εννιά στις δέκα γινόταν το δικό του. Δεν είχε γίνει στα χρόνια που τα έσοδα της μπασκετικής ομάδας του Άρη άγγιζαν το ένα δισεκατομμύριο δραχμές. Αυτό τουλάχιστον επικαλέστηκε – έπειτα από αρκετά χρόνια – εξηγώντας τους λόγους της αποχώρησής του αλλά και τη στασιμότητα που χαρακτήρισε τη μεγάλη του αγάπη.

Ο Γιάννης Ιωαννίδης ήταν ο συνδετικός κρίκος στην εποχή της αυτοκρατορίας του Άρη. Η αλήθεια είναι ότι επιδίωξε αυτόν τον ρόλο και με τον τρόπο του φρόντιζε να δεσμεύει τους πάντες. Ήταν η προσωπικότητα πάνω στην οποία ακουμπούσαν όλοι. Από τον απλό φίλαθλο, τον επιχειρηματία που ήθελε να είναι κομμάτι εκείνης της ομάδας, τον διοικητικό παράγοντα, τον δημοσιογράφο, τον αθλητή… οι πάντες. Με αρκετή δόση αυτοσαρκασμού είπε κάποτε ότι είναι «αγύριστο μακεδονικό κεφάλι» και δεν είπε ψέματα. Κάθε άνθρωπος που λαμβάνει (σχεδόν) το σύνολο των αποφάσεων σ’ έναν αθλητικό οργανισμό, προφανώς, κάποιες εξ’ αυτών είναι λανθασμένες. Ο «ξανθός» είχε το δικό του… Myway κι αν γινόταν λάθος, προτιμούσε να το κάνει ο ίδιος και όχι να πληρώσει την άγνοια κάποιου άλλου.

Ως χαρακτήρας δεν έδινε κανένα περιθώριο αντίδρασης στα πρόσωπα που εκτιμούσε ότι θα μπορούσαν να διαδραματίσουν σοβαρό ρόλο στην ανάπτυξη ενός οργανισμού. Αυτό έκανε και το χειμώνα του 2002 όταν συγκέντρωσε τα φιλαράκια του από τη «Γένεσις» και τους «επέβαλε» να χρηματοδοτήσουν την μπασκετική ομάδα. Δεσμεύτηκε ότι θα έπραττε το ίδιο καθώς επίσης και ότι θα εξασφάλιζε εμπορικά έσοδα. Και το έκανε. Αυτό το σχέδιο εκπονήθηκε τουλάχιστον δύο χρόνια πριν την ουσιαστική εφαρμογή του.

Ο Άρης έχει ανάγκη έναν νεώτερο Γιάννη Ιωαννίδη διότι δεν διαθέτει μια τόσο ισχυρή προσωπικότητα. Δεν διαθέτει έναν άνθρωπο με αλλεργία στις ήττες, τον ισχυρό χαρακτήρα ο οποίος θα πείσει τις πραγματικές δυνάμεις του συλλόγου να βγουν από το καθεστώς χειμερίας νάρκης. Προφανώς οι εποχές δεν κατάλληλες για χρηματοδοτήσεις, αλλά αυτό που πρωτίστως λείπει από τον Άρη είναι το σχέδιο και τα πρόσωπα τα οποία θα αναλάβουν να το εκτελέσουν. Μια προσωπικότητα με την τρέλα, το πείσμα και την οξυδέρκεια του «ξανθού». Έναν άνθρωπο ο οποίος θα μπορεί να επιχειρηματολογήσει γιατί το «όχι» δεν είναι δεκτό ως απάντηση.