bwin: Κορυφαίες οnline αποδόσεις στο Ολυμπιακός - Άρης. |21+

Δεν είναι απαραίτητο να ταξιδέψει στον χρόνο για να επικεντρώσει στην εποχή όπου οι επισκέψεις του στα καταστήματα υποδημάτων αποσκοπούσαν στην αγορά συγκεκριμένων αθλητικών παπουτσιών. Με καρφιά στη σόλα, ειδικά για τους αθλητές του στίβου, ο λεγάμενος ήταν σπρίντερ. Το βλέμμα εκτείνονταν σε μια διαδρομή 400 μέτρων, εκεί αράδιαζε τα όνειρά του, κρύβοντάς τα απ’ όλους όσοι ήταν τριγύρω του, έβλεπε μια ευθεία γραμμή. Οι επιδόσεις του καλλιέργησαν την ελπίδα, ως ένα βαθμό του έδειξαν τη λεωφόρο των επιτυχιών γιατί ο χρόνος του απείχε «μόλις» τριάμισι δευτερόλεπτα από το παγκόσμιο ρεκόρ.

«Ήθελα να γίνω σπρίντερ και όσο αντικειμενικός μπορώ να είμαι με τον εαυτό μου, δεν ήμουν κακός. Η καλύτερη επίδοσή μου ήταν 46.8 δευτερόλεπτα, το παγκόσμιο ρεκόρ είναι λίγο παραπάνω από τα 43 δευτερόλεπτα… κοντά ήμουν (γέλια). Αντικειμενικά, ήμουν καλός, προφανώς υπήρχαν καλύτεροι από εμένα, σίγουρα όμως υπήρχε προοπτική. Γι’ αυτό αντέδρασε ο προπονητής μου στον στίβο όταν ζήτησα… παράλληλη απασχόληση. Στο δικό μυαλό, όλα έδειχναν πολύ απλά. Η καυτή περίοδος στον στίβο είναι το καλοκαίρι. Η αντίστοιχη στο μπάσκετ είναι τον χειμώνα, ένιωσα ότι μπορούσα να συνδυάσω τα δύο αθλήματα κι ας μην είχα έντονη σχέση με το μπάσκετ μέχρι τα 20. Ο προπονητής μου, μου είπε ότι έπρεπε να επιλέξω. Διαφώνησα ορμώμενος από το γεγονός ότι ανέκαθεν ήμουν αθλητικός τύπος, νιώθοντας ότι θα πετύχει με οτιδήποτε καταπιαστώ. Δεν υπήρξε άθλημα που δεν είχα κάνει. Στον στίβο ονειρευόμουν τον εαυτό μου στους Ολυμπιακούς Αγώνες. Ακόμη και τώρα, όταν παρακολουθώ, φαντάζομαι ότι θα μπορούσα να ήμουν εκεί. Δε μετανιώνω, αλλά θα μπορούσα», είπε.

Σε Ολυμπιακούς Αγώνες πήρε μέρος αλλά ήταν στην Καλιφόρνια, στο JuniorsOlympics που διοργανώνεται κάθε χρόνο στις Ηνωμένες Πολιτείες. Προηγήθηκε η κατάκτηση της πρώτης θέσης στους αγώνες της περιφέρειας στην οποία υπάγεται το high school στο οποίο φοίτησε. «Με το μπάσκετ άρχισα πραγματικά να ασχολούμαι στα 18-19 μου χρόνια. Φώναξα τον αδερφό μου και του είπα… ‘πρέπει να μου μάθεις μπάσκετ’». Σήμερα διανύει το 31^ο έτος της ηλικίας του. Πριν από οκτώ χρόνια άρχισε την επαγγελματική καριέρα του. Καθόλου άσχημα για έναν αυτοδίδακτο ο οποίος απέκτησε (μπασκετική) επαγγελματική σταδιοδρομία (κυρίως) όταν μετακόμισε στο πανεπιστήμιο Prairie State College (2008).

«ΠΕΡΠΑΤΑΣ ΚΑΙ ΔΕΝ ΚΟΙΤΑΣ ΔΕΞΙΑ ΚΙ ΑΡΙΣΤΕΡΑ»

Απέκτησε αυτή τη συνήθεια μεγαλώνοντας στην περιοχή Chicago Heights, στη νεότερη ονομασία της περιοχής καθώς κάποτε το «nickname» της ήταν «το σταυροδρόμι του Έθνους». Σίγουρα ήταν σταυροδρόμι αλλά όχι του Έθνους, κυρίως εγκληματικών στοιχείων. Παιδί διαζευγμένων γονιών, με οκτώ αδέρφια και τρεις αδερφές. «Το μονοπάτι του καλού με το αντίστοιχο του κακού δεν απέχουν πολύ. Είναι στην απέναντι γωνία. Κυριολεκτώ γιατί ακριβώς απέναντι από το σπίτι μου, ήταν ένα σπίτι διακίνησης ναρκωτικών. Περπατάς στον δρόμο, κοιτάς μόνο μπροστά σου και γενικώς προσπαθείς να μην δεις οτιδήποτε δεν πρέπει. Είδαν πολλά τα μάτια μου και θα μπορούσαν να είχαν δει περισσότερα. Ήταν καταλυτική η παρουσία του πατέρα μου γιατί η αυστηρότητά του (με) απέτρεψε από πολλά. Εργαζόταν σ’ ένα εργοστάσιο που παρήγαγε τα πάντα. Από μεταλλικά αντικείμενα, μέχρι και προστατευτικές μάσκες που φοράμε σήμερα για να προστατευτούμε από την πανδημία. Πίσω από το σπίτι υπήρχε ένας λόφος. Από εκεί δεν περνούσες τη νύχτα. Λίγο πολύ όμως ήξερες τι γινόταν γιατί άκουγες πυροβολισμούς, φασαρίες. Συνηθίζεις αυτόν τον τρόπο ζωής και απλά προσπαθείς να αποφύγεις τους μπελάδες».

«Ο ΣΤΙΒΟΣ ΜΟΥ ΔΙΔΑΞΕ ΟΤΙ ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ ΤΕΡΜΑΤΙΣΜΟΣ»

Η αθλητική φιλοσοφία του αναπτύχθηκε μέσα από την παρουσία του στον στίβο. Πολλές φορές, σου δίνει την εντύπωση ότι τρέχει χωρίς τερματισμό. Όπως το περιστατικό που έγινε στον εκτός έδρας αγώνα Πρωταθλήματος με τον Προμηθέα στην Πάτρα. Όλα είχαν τελειώσει, αυτός επέμεινε και λίγο έλειψε να γίνει η παρεξήγηση. «Έτσι έφτιαξα τη νοοτροπία μου. Έχω μπροστά μου μια διαδρομή. Έτσι έμαθα να λειτουργώ οπότε πρέπει να επιλέξεις. Είτε θα με αγαπήσεις, είτε θα με μισείς».

Ο ίδιος, το τελευταίο, το κάνει. Οι εκφράσεις του προσώπου του εκπέμπουν μια μορφή μίσους, είναι η νοοτροπία που χτίζεται στον ατομικό αθλητισμό. «Όταν παίζεις δεν υπάρχουν φίλοι παρά μόνο οι δικοί σου. Κανείς δεν θα σε λυπηθεί, οπότε οφείλεις να κάνεις το ίδιο, σε αθλητικά πλαίσια. Αν δεν αναπτυχθεί μέσα σου η έννοια του ανταγωνισμού, δεν θα πιέσεις τον εαυτό σου όσο πρέπει, δεν θα εξαντλήσεις κάθε περιθώριο για τη νίκη, δεν θα φτάσεις ποτέ στο σημείο να ξέρεις μέχρι πού φτάνουν οι δυνάμεις σου. Αν λοιπόν αυτό σημαίνει ότι μισώ τους αντιπάλους μου την ώρα του παιχνιδιού, μπορείς να το πεις κι έτσι».

Ο ΜΙΚΡΟΣ ΚΟΜΠΙ

Αυτός είναι ο μπόμπιρας ήρθε στη ζωή πριν από περίπου πέντε μήνες. «Ήταν η πιο δύσκολη εβδομάδα στη ζωή μου. Όταν γεννήθηκε η κόρη μου, ήμουν εκεί. Το ήθελα, γι’ αυτό απέρριψα ένα σωρό προτάσεις. Ήρθε η γέννηση του αγοριού μου και δεν μπορούσα να πάω στις Ηνωμένες Πολιτείες. Η ομάδα είχε αγώνες, λόγω της πανδημίας υπήρξαν απαγόρευση μετακινήσεων. Αντί να εμψυχώνω τη γυναίκα μου, μ’ εμψύχωνε εκείνη. Ήταν παράλογο γιατί κανονικά εγώ θα έπρεπε να της δίνω δύναμη».

Για το το όνομα του παιδιού είχε παρθεί απόφαση αρκετούς μήνες πριν. «Κόμπι». Ο λόγος ήταν προφανής. «Ο αδερφός μου (TrueLove) πάντα ήταν φάρος κατεύθυνσης για μένα. Ο Κόμπι Μπράιαντ ήταν αυτός που με ενέπνευσε. Τον παρακολουθούσα μια ζωή. Την επομένη του θανάτου του, μάθαμε ότι η σύζυγός μου είναι έγκυος. Ήταν απίστευτο. Ήμουν συγκλονισμένος με την είδηση του θανάτου ενός αθλητή που πάντα με ενέπνεε και την επομένη (μου) ήρθε ένα τόσο ευχάριστο νέο. Υπήρξαν κι άλλες συμπτώσεις, όπως ο νούμερο της διεύθυνσης του ιατρείου που πήγαμε καθώς ήταν το νούμερο της φανέλας του Κόμπι, έτσι αποφασίσαμε να τον ονομάσουμε Κόμπι στη μνήμη του σπουδαίου Κόμπι Μπράιαντ».

«ΝΟΜΙΖΑ ΟΤΙ ΗΤΑΝ ΤΡΕΛΟΣ, ΣΗΜΕΡΑ ΤΟΝ ΑΓΑΠΩ»

Αυτός ο μεσότιτλος είναι απολύτως περιγραφικός της σχέσης του με τον Άρη Λυκογιάννη. Τον επέλεξε στον Χολαργό, τον ξαναπήρε στον Κολοσσό Ρόδου και φαίνεται ότι ήταν στο κάρμα τους να ανταμώσουν και στον ΠΑΟΚ. «Στην αρχή νόμισα ότι είναι τρελός. Οι αντιδράσεις του, το πώς γουρλώνει τα μάτια, πώς εκτοξεύονται οι αδένες του. Στις αποστολές, στο πρωινό, μιλούσαμε και δεν δυσκολεύτηκα να καταλάβω ότι δεν υπήρχε κάτι προσωπικό. Είναι το ανταγωνιστικό πνεύμα μου. Μου θυμίζει έναν Ιταλό προπονητή που είχα στο κολέγιο ο οποίος ήταν εξίσου εκφραστικός. Ο κόουτς είναι ένας εξαιρετικός συνάδελφος και δίπλα του προοδεύεις. Γι’ αυτόν τον αγαπώ. Για να συνεργαστείς μαζί του πρέπει να έχει συγκεκριμένα χαρακτηριστικά. Καταρχήν πρέπει να είσαι μαχητής. Θα σου δώσει ευθύνες κι εκεί είτε θα αντέξεις είτε θα φύγεις. Θα σου δώσει προκλήσεις, θα τις αναλάβεις ή θα αποχωρήσεις. Υπάρχουν παίκτες που δεν αντέχουν τις παρατηρήσεις. Φέτος όμως είναι πιο ήρεμος. Πιστεύω ότι τον βοήθησε ο χρόνος που έμεινε εκτός δράσης. Προσθέτει εμπειρία και ανεξαρτήτως ηλικίας, κάθε μέρα μαθαίνεις».

«ΤΟ ΛΙΟΝΤΑΡΙ ΚΟΙΜΑΤΑΙ 19-20 ΩΡΕΣ ΑΛΛΑ Σ’ ΑΥΤΕΣ ΠΟΥ ΕΙΝΑΙ ΞΥΠΝΙΟ ΟΛΟΙ ΤΟ ΦΟΒΟΥΝΤΑΙ»

Ο Ζερμέιν Λοβ άρχισε την ευρωπαϊκή καριέρα του στη Λιθουανία. Περίπου 1700 χιλιόμετρα από την πόλη στην οποία εδρεύει σήμερα. Στην Παλάνγκα. «Ήταν δύσκολα στην αρχή, αλλά πάντα θα είμαι ευγνώμων γιατί μου έδωσαν την ευκαιρία να μπω στην αγορά. Η ζωή στη Λιθουανία ήταν πολύ ήρεμη. Ήρεμος όμως είμαι κι εγώ. Δεν ήμουν ποτέ ο τύπος της διασκέδασης και των πάρτι», είπε. Έτσι μπήκε στη συζήτηση και το λιοντάρι. Νιώθει ότι τον εκφράζει ο τρόπος που λειτουργεί ο βασιλιάς του ζωικού βασιλείου. «Αν ήμουν ζώο, σίγουρα θα ήμουν λιοντάρι αλλά όχι για τον λόγο που συνήθως επιλέγεται. Τα λιοντάρια κοιμούνται κατά μέσο όρο 19-20 ώρες την ημέρα, αλλά όταν είναι ξύπνια όλοι τα φοβούνται γιατί σ’ αυτές τις ώρες θα καλύψουν ό,τι δεν έκαναν νωρίτερα. Αυτό θέλω να κάνω και στον ΠΑΟΚ. Να βοηθήσουμε όλοι μαζί μια σπουδαία ομάδα να επιστρέψει στο επίπεδο που θα έπρεπε να είναι. Δεν ήξερα τον οργανισμό του ΠΑΟΚ, τον γνώρισα από την ημέρα που ήρθα. Είναι κάτι που το αξίζουν οι άνθρωποι που είναι εδώ. Αξίζουν τον καθημερινό ενθουσιασμό, να διεκδικούν κάτι περισσότερο από αυτό που διεκδικούμε σήμερα».