Το γάλα των παιδιών του

Τα φώτα εκείνης της διοργάνωσης δεν θα μπορούσαν να ήταν το ίδιο εκτυφλωτικά με τα αντίστοιχα της Euroleague. Ήταν εξάλλου η εποχή του βαθύ σχίσματος. Το σκοτάδι είχε καλύψει κάθε γωνιά του ευρωπαϊκού μπάσκετ και η επιλογή διοργάνωσης είχε μορφή τελεσιγράφου σε σημείο οι ομάδες να λογαριάζουν τις προεκτάσεις μιας άρνησης. Τότε η FIBA φανέρωσε αδυναμία στη διαχείριση της νέας τάξης πραγμάτων, χαρακτηρίστηκε από αργά αντανακλαστικά και σε μεγάλο βαθμό πλήρωσε το τίμημα της καθυστερημένης αντίδρασης στις απαιτήσεις μιας νέας περιόδου.

Έτσι γεννήθηκε το Champions Cup, μια διοργάνωση η οποία τότε ήταν σε πειραματικό στάδιο και η ζωή της περιορίστηκε μόλις στον έναν χρόνο. Κι όμως προσέλκυσε αρκετές ομάδες από αυτές που κατατάσσονταν στη δεύτερη ή και τρίτη ταχύτητα δυναμικότητας. Χαρακτηριστικά, η Χαποέλ Ιερουσαλήμ κατέκτησε το Eurocup την αμέσως επόμενη χρονιά (2004), η Λιέτουβος Ρίτας το πέτυχε το 2005, η Ούνικς Καζάν πήρε το Eurochallenge to 2004, η Χίμκι ήταν από τις ανερχόμενες δυνάμεις του ρωσικού μπάσκετ, η Προκόμ Τρεφλ είχε στις τάξεις της παίκτες οι οποίες έκαναν καριέρα στην Euroleague, η Χέμοφαρμ είχε αρκετούς μπαρουτοκαπνισμένους αλλά και τον Ντάρκο Μίλιτσιτς (Νο2 στο ντραφτ το 2003) κι εκτός του Άρη, από την Ελλάδα συμμετείχαν και οι ΠΑΟΚ, Πανιώνιος, Περιστέρι και Μαρούσι.

Ο Άρης προερχόταν από μια τριετία στη διάρκεια της οποίας ήταν στο σκοτάδι καθώς ήταν η δεύτερη περίοδος των λεγόμενων «πέτρινων χρόνων». Αυτή άρχισε από τη σεζόν αποχώρησης του Δημήτρη Κοντομηνά, στη συνέχεια παραδόθηκε στις διαθέσεις «αετονύχηδων» για να φτάσουμε στο καλοκαίρι του 2003 και στη σύσταση της «Γένεσις» η οποία αποτελούταν από οικονομικά επιφανείς παράγοντες του Άρη οι οποίοι ανέλαβαν τη χρηματοδότηση του τμήματος με την ταυτόχρονη απόκτηση του πλειοψηφικού πακέτου των μετοχών.

Τα ουσιαστικά αποκαλυπτήρια εκείνης της κίνησης έγιναν ανήμερα της εκδήλωσης που διοργάνωσε ο Γιάννης Ιωαννίδης στην εξοχική κατοικία του στη Σίβηρη Χαλκιδικής έπειτα από τη βάφτιση της κόρης του, για να ακολουθήσουν και τα επίσημα σε ξενοδοχείο του Πανοράματος. Μέχρι τότε, οι παράγοντες της «Γένεσις» είχαν υποστηρικτικό ρόλο. Μετά την κατάκτηση του Champions Cup, αυτός έγινε κυριαρχικός.

Στη συνείδηση αρκετών, εκείνος ο τίτλος (Champions Cup) δεν είναι όμοιος με το Κύπελλο Κυπελλούχων (1993) και του Κυπέλλου Κόρατς (1997) στην πραγματικότητα όμως ελάχιστοι εκτίμησαν την αξία του, για να αντιληφθούν ότι υπήρξε κομβικός. Γιατί στο Τορίνο ο σύλλογος εξιλεώθηκε έπειτα από διαδοχικές αποτυχίες κατάκτησης ευρωπαϊκού τροπαίου και ουσιαστικά εκεί έκλεισε ένας μεγάλος κύκλος. Στην Προύσα πέτυχε κάτι μοναδικό στην ιστορία του ελληνικού αθλητισμού αλλά το βάθος ζωής ήταν περιορισμένο. Αντιθέτως στο Αλεξάνδρειο (όπου πραγματοποιήθηκε το Final Four εκείνης της διοργάνωσης) ανέτειλε μια νέα εποχή.

Εκείνος ο τίτλος που κατέκτησε η τότε ομάδα του Βαγγέλη Αλεξανδρή, ήταν το λάδι που κύλησε στην αγωνιστική μηχανή του Άρη ούτως ώστε να φθάσει στις επιτυχίες που ακολούθησαν. Έναν χρόνο μετά (2004) κατέκτησε το Κύπελλο Ελλάδας, το 2005 έφτασε στον τελικό του Κυπέλλου Ελλάδας στο «Λίντο» στη μεγαλύτερη αλλοίωση αποτελέσματος στην ιστορία του ελληνικού μπάσκετ, το 2006 έπαιξε στον τελικό του Eurocup και παράλληλα επέστρεψε στην Euroleague έπειτα από 15 χρόνια απουσίας, για να ακολουθήσει μια διετία στην κορυφαία διασυλλογική διοργάνωση. Η ιστορία θα μπορούσε να είχε γράψει κι άλλες λαμπρές στιγμές αλλά ο σύλλογος επιβεβαίωσε ένα από τα χαρακτηριστικά του. Την εσωστρέφεια αλλά και την ευκολία με την οποία «τρώει» τα σωθικά του.

Εκείνος ο τίτλος ήταν το… γάλα των παιδιών του γιατί ο σύλλογος ήταν σε κατάσταση παρακμής και ξαφνικά μεταπήδησε σ’ αυτήν της αναγέννησης. Ο «μύθος του Παλέ» είχε αρχίζει να φθείρεται, το επίπεδο σεβασμού απέναντι στον μπασκετικό Άρη από τους ουδέτερους εκτιμητές είχε μειωθεί επικινδύνως και η κατάκτηση αυτού του τίτλου άλλαξε τον τρόπο συμπεριφοράς των ξένων απέναντι του. Ο Αρειανός βρήκε το χαμένο κίνητρο, επιστρέφοντας στο πλευρό της ομάδας, πέραν τούτου ο σύλλογος είχε αποκτήσει δύναμη, πράγμα το οποίο φάνηκε και από την ένταξη του Αλεξανδρείου στο πρόγραμμα ανακαίνισης αθλητικών κέντρων ενόψει των Ολυμπιακών Αγώνων του 2004.

Η εξέλιξη των πραγμάτων έριξε και στο κενό την προσπάθεια υποτίμησης εκείνου του τίτλου από τρίτους καθώς θύμισε τη ρήση… «όσα δεν φτάνει η αλεπού τα κάνει κρεμαστάρια». Εκείνη τη μέρα, 4 Μαΐου 2003, ο Άρης έραψε το δεύτερο αστέρι στη φανέλα, μπήκε σε τροχιά επιστροφής στη διεκδίκηση εγχώριων τίτλων και ταυτόχρονα αποκατέστησε το όνομά του στην ευρωπαϊκή πιάτσα. Κυρίως όμως, έδωσε το έναυσμα στα μέλη της «Γένεσις» να νιώσουν ακόμη πιο ζεστοί σε επίπεδο χρηματοδότησης αλλά και τη δυνατότητα στον ιθύνοντα νου της όλης ιστορίας, Γιάννη Ιωαννίδη, να πείσει εταιρίες για την ανάπτυξη εμπορικών συνεργασιών με την ΚΑΕ. Εκείνος ο τίτλος στοιχειοθέτησε το τέλειο επιχείρημα του «ξανθού» γιατί δικαιολογούσε το μοτό «rebranding the name» το οποίο κάλυπτε το όλο εγχείρημα.