Ο… Πλατωνικός έρωτας!

Εάν κάποιος μου έβαζε το μαχαίρι στο λαιμό για να διαλέξω ένα και μόνο ένα ματς σε ολόκληρη τη σεζόν για να το παρακολουθήσω, θα είχα έτοιμη την απάντηση…

Το αυριανό ανάμεσα στον Ιωνικό και στο Λαύριο!

Δυστυχώς έχω δουλειά από νωρίς στο ΟΑΚΑ (Παναθηναϊκός-ΑΕΚ) και δεν προλαβαίνω να ροβολήσω κατά Παλαιό Φάληρο μεριά, αλλά κι αυτό πάλι θα με χάλαγε!

Με χαλάει, ρε γαμώ το, που γυρίζει μετά από 32 χρόνια απουσίας ο Ιωνικός στην Α1 κι αντί να πλημμυρίζουν η Πέτρου Ράλλη, η Θηβών, η λεωφόρος Αθηνών, η οδός Πάτμου και όλοι οι δρόμοι να οδηγούν στον Πλάτωνα», το ματς, λέει, διεξάγεται στο γήπεδο «Σοφία Μπεφόν», το οποίο οι Νικαιώτες θα το μοιράζονται με τον Πανιώνιο.

Μια αγωνιστική ο ένας, μια αγωνιστική ο άλλος, σαν τα μονά ζυγά στον δακτύλιο!

Αιδώς Αργείοι ή μάλλον-επειδή τους ενώνει η Μικρά Ασία και έχουν και οι δυο τη σύνδεση στα ονόματα τους-αιδώς Ιωνες!

Σχηματικά και καθ’ υπερβολήν το γράφω αυτό: δεν φταίνε βεβαίως και δεν πρέπει να αισχύνονται οι δυο ομάδες επειδή ξεσπιτώνονται, χώρια που ο Πανιώνιος βιώνει αυτή την κατάσταση από την περυσινή σεζόν και ούτως ειπείν αμφότεροι αναπολούν και νοσταλγούν παρέα τις χαμένες πατρίδες!

Εγώ που μεγάλωσα σε αυτές τις γειτονιές και γεννήθηκα ως δημοσιογράφος στον «Πλάτωνα», εκεί θα ήθελα, διάβολε, να συντελείται το νόστιμον ήμαρ, μετά από μια Οδύσσεια που βάσταξε 32 ολόκληρα χρόνια, αλλά τζίφος!

Το εννοώ αυτό που έγραψα στον πρόλογο: μεγάλωσα και έμεινα μέχρι τα μέσα της δεκαετίας του ’90 στα σύνορα του Κορυδαλλού με τη Νίκαια, το ΄κοβα με το πόδι από το σπίτι μου στο γήπεδο και τούμπαλιν, εκεί παρακολούθησα τους πρώτους αγώνες μπάσκετ της ζωής μου, εκεί έκανα (το καλοκαίρι του ’78) την παρθενική συνέντευξη της καριέρας μου με τον Παναγιώτη Γιαννάκη, εκεί … χουλιγκάνισα κιόλας!

Εκεί όλα!

Ήμουν μαθητής του γυμνασίου στην Ιωνίδειο Σχολή του Πειραιά, όταν μαζί με τους συμμαθητές μου ακούσαμε για πρώτη φορά για έναν μαυριδερό έφηβο 16 ετών με τα μεγάλα αυτιά που κάρφωνε, λέει την μπάλα και ζάλιζε τους αντιπάλους!

Τον έλεγαν Παναγιώτη Γιαννάκη και έμενε τρία στενά πιο πάνω από το γήπεδο, σε ένα φτωχόσπιτο της οδού Πάτμου, την οποία επίτηδες υπέμνησα προηγουμένως ως μέρος του γεωγραφικού, μα προ πάντων του ιστορικού στίγματος της εποχής…

Στύβω εδώ και πολλή ώρα το κεφάλι μου για να θυμηθώ ποιος ήταν ο πρώτος αγώνας του Ιωνικού που παρακολούθησα: θαρρώ πως ήταν απέναντι στον Σπόρτιγκ και συνοδεύθηκε από μια ήττα στον πόντο και στα τελευταία δευτερόλεπτα, με τον Παύλο Σταμέλο να τα χώνει κατά το δοκούν.

Ο Παυλάρας πρέπει κιόλας να ήταν ο πρώτος παίκτης που έβρισα, διότι παρασυρμένος μέσα στην περιρρέουσα ατμόσφαιρα τον στόλισα κι ελόγου μου!

Αργότερα το πράγμα χόντρυνε. Πέταξα σακουλάκι με πασατέμπο και έβρισα διαιτητές, φώναξα το περιβόητο σύνθημα «ΕΟΚ πουλημένη, η Νίκαια δεν πεθαίνει» και έκανα βρε αδερφέ, ό,τι κάνει ένας κανονικός οπαδός ο οποίος σέβεται τον εαυτό του και τον παλμό της εξέδρας που κοχλάζει!

Ε, μετά από λίγο καιρό που αποφάσισα ότι θα γινόμουν δημοσιογράφος, έκοψα τις κακές συνήθειες και έγινα τύπος και υπογραμμός!

Ωραίες εποχές και που ν’ τες…

Λεφτά δεν περίσσευαν από το χαρτζιλίκι και επειδή συν τοις άλλοις είμαστε και ένα έθνος τζαμπατζήδων, όλη τη βδομάδα μέχρι το Σάββατο, ξεροστάλιαζα μαζί με μπόλικους άλλους συνομήλικους μου στο γήπεδο για να βρω κανένα φοράκι ελεύθερης εισόδου στο ματς του Σαββάτου.

Εμφανιζόταν τότε ως από μηχανής Θεός κάποιος από τους παράγοντες, τους εφόρους, όπως λέγονταν τότε οι νυν αποκαλούμενοι team managers και τους πολιορκούσαμε σε στιλ «δώσε κι εμένα μπάρμπα» για εκείνο το μαγικό χαρτάκι…

Πότε ο Σταύρος Συμεωνίδης, πότε ο Τάκης Πάτρωνας, πότε ο Μιχάλης Βασιλάκης, πότε ο ένας, πότε ο άλλος..

Αμ το άλλο; Εχω παίξει κιόλας στα παιδικοεφηβικά του Ιωνικού, παρέα με τον Πέτρο Τσαρούχη, που τώρα –με την ιδιότητα του διπλωμάτη- είναι πρόξενος της Ελλάδας στη Σαγκάη και τον συνάντησα τις προάλλες, με την ευκαιρία του Παγκοσμίου Κυπέλλου…

Επαιξα, μια κουβέντα είναι αυτή… Για κλοτσιές ήμουνα και θυμάμαι πως μια φορά που έλειπαν κάμποσοι παίκτες από την προπόνηση της πρώτης ομάδας και ενώ είχα μπλέξει πια με τη δημοσιογραφία, ο συχωρεμένος ο Κώστας Αναστασάτος που αρεσκόταν στα scrimmage games, έβαλε τη βασική πεντάδα και απέναντι της έφτιαξε μια άλλη την οποία προσομοίωνε με τον Παναθηναϊκό, ενόψει του επικείμενου αγώνα.

Με έβαλε λοιπόν και εμένα σε αυτή την πεντάδα ως πλέι μέικερ και με το που αρχίζει το προπονητικό διπλό μόλις έρχεται η μπάλα στα χέρια μου, μπουμπουνάω το σουτ. Με βλέπει ο Αναστασάτος, γουρλώνει τα μάτια του, βγάζει και ξαναβάζει-όπως συνήθιζε, όταν εκνευριζόταν -τα γυαλιά του και με ρωτά γεμάτος απορία…

«Μα τι κάνεις χρυσέ μου;»

«Αυτό που μου είπατε κύριε Κώστα» του απαντώ. «Με βάλατε να παριστάνω τον Κορωναίο. Εάν είχε την μπάλα ο Κορωναίος δεν θα σούταρε; Αυτό έκανα κι εγώ»!

Βιβλίο ολόκληρο θα μπορούσα να γράψω με τις αναμνήσεις μου από εκείνη την εποχή, που είναι όντως μια belle époque για το ελληνικό μπάσκετ…

Βιβλίο για όλους και για όλα, ευτυχώς η μνήμη μου δεν με έχει προδώσει ακόμα και θυμάμαι καλά πρόσωπα και περιστατικά…

Τον φύλακα, τον κυρ Βαγγέλη που είχε βγάλει από την αποθήκη κι έδωσε για πρώτη φορά στον Παναγιώτη Γιαννάκη την μπάλα, η οποία έμελλε να γίνει η ερωμένη του…

Τον Σάββα που ήταν ο αρχηγός στην εξέδρα…

Ολους τους παίκτες του Ιωνικού εκείνη την εποχή, μα πιο πολύ τον Νίκο Πανταζή, τον Κώστα Πετρίδη και τον… ξενομπάτη (μετά τη μεγάλη καριέρα του στον Ολυμπιακό και στη ν Εθνική ομάδα) Αρη Ραφτόπουλο που βιάστηκε ο θεός να τους πάρει κοντά του…

Παίκτες σαν τον Γιάννη Γουργιώτη, τον Κώστα Αλεξανδρίδη, με τα…υπόγεια σουτ, τον Στάθη Σαρανταένα, τον Σπύρο Μπενετάτο, τον Θόδωρο Μπολάτογλου, τον γείτονα μου τον Τάσο Μπεζαντάκο, τον Βασίλη Νυδριώτη, τον βετεράνο πια Μάκη Κατσαφάδο, τον Λάκη Περτέση, τον Γιώργο Λάζαρη, τον Γιώργο Καλαφατάκη, τον Λάκη Τσικίμη, τον Φώτη Κατσικάρη, τον Μάκη Λαουτάρη, τον Οδυσσέα Αντωνίου και τόσους άλλους…

Τον Κύριο (με κεφαλαία γράμματα) Βύρωνα Κρίθαρη, που εκτός από προπονητής υπήρξε και ο μέντορας του «Δράκου», ο οποίος διαδηλώνει σε κάθε ευκαιρία την ευγνωμοσύνη του για τα μαθήματα ζωής και μπάσκετ…

Τα τσιμπούσια στις πέριξ ταβέρνες και δη στου Αγιανιάν ο οποίος πρόσφερε ως επιδόρπιο κανελλωμένες φέτες πορτοκάλι που ήταν σκέτη μούρλια…

Τις αξημέρωτες βραδιές στα μπουζούκια και στα μπαρ της περιοχής, όπου μάλιστα μας πέτυχε και ο Εγκέλαδος στις 24 Φεβρουαρίου του ’81!

Τα ξενύχτια στην πλατεία Μέμου, κάτω από το σπίτι του Γιώργου Εμιρτζόγλου και του Λεωνίδα Ζυμαράκη το καλοκαίρι του 1984 που «ψηνόταν» η μεταγραφή του Γιαννάκη στον Αρη…

Τα εκατό καλαμάκια που είδα με τα μάτια μου να καταβροχθίζουν για ένα στοίχημα ο Γιαννάκης και ο Πετρίδης στο σουβλατζίδικου του Ισθμού, μετά από ένα ματς στην Κόρινθο…

Την αλήστου μνήμης γιγαντομαχία του Γκάλη με τον Γιαννάκη στις 24 Ιανουαρίου του 1981...

Τις μεγάλες νίκες που πέτυχε ο Ιωνικός εναντίον όλων ανεξαιρέτως των ομάδων, με αποτέλεσμα να του κολληθεί η ετικέτα την οποία έφερε παλιά ο ποδοσφαιρικός Φωστήρ: ο φονεύς των γιγάντων! Μια από δαύτες ήταν σημαδιακή: στην επιστροφή του Γιαννάκη από την Αμερική, στην όγδοη αγωνιστική του πρωταθλήματος και ενώ ο Ιωνικός είχε ρεκόρ 0-7 απέναντι στον έως τότε αήττητο Παναθηναϊκό…

Τους Ελληνες παικταράδες που παρέλαυναν κάθε Σάββατο: τις διατατικές και την προθέρμανση του Χάρη Παπαγεωργίου (αυτό που έχει μείνει, περισσότερο από την τρομερή εκτελεστική ικανότητα του Harry Βoy), το περπάτημα στον αέρα του δαντελένιου Κώστα Πετρόπουλου, το θρυλικό jump shot του Παύλου Σταμέλου, τις επελάσεις του Στιβ Γιατζόγλου, τα άλματα μέχρι τον Θεό του Γιώργου Καστρινάκη, τα… ασάλιωτα σουτ από τη γωνία του Απόστολου Κόντου, τα λει απ του Τάκη Κορωναίου που χανόταν από τα ραντάρ, το αυτοκρατορικό στιλ του Ντέιβιντ Καλιγκάρις, τα κρεσέντο και τις μανούρες του Βασίλη Γκούμα, την τρέλα του Μηνά Γκέκου, τον Μάνθο Κατσούλη να ψάχνει τους φακούς επαφής του, τον Σωτήρη Σακελλαρίου, τον Τάκη Καρατζουλίδη, τον Κώστα Μίσσα, τον Μάκη Δενδρινό, τον Φάνη και δεν συμμαζεύεται…

Θυμάμαι τον Γιαννάκη να παίζει ο αθεόφοβος με κάταγμα σκαφοειδούς για ένα ολόκληρο ημίχρονο και να βάζει 45 πόντους κόντρα στην ΑΕΚ, υπό το βλέμμα του προέδρου της Σινουντίε Μπολόνια, του «Avvocato» Τζίτζι Πορέλι.

Άλλο μπάσκετ. Αλλοι παίκτες. Άλλες εποχές. Αλλα συναισθήματα…

Και βεβαίως για να σηκώσω τη γέφυρα από το τότε στο τώρα, θυμάμαι καλά και το τελευταίο ματς (πριν από το επόμενο) του Ιωνικού στην Α’ Εθνική: το θυμάμαι και το έχω κιόλας αρχειοθετημένο, καθότι χωρίς να το φαντάζομαι τότε, έμελλε να αποβεί ιστορικό…

Προτού ξανακουνηθούν αύριο κόντρα στο Λαύριο, οι δείκτες του ρολογιού στη Νίκαια έμεναν σταματημένοι στο βράδυ της όταν ο Ιωνικός αποχαιρέτησε την Α1 στην οποία είχε παίξει επί δώδεκα σεζόν, αλλά χρειάστηκε να περάσουν 32 χρόνια για να αξιωθεί να εγγράψει τη 13η συμμετοχή του…

Στην κανονική περίοδο της σεζόν 1986-87, στην οποία έλαβαν μέρος 10 ομάδες και παίχθηκαν για πρώτη φορά play offs, ο Ιωνικός ισοβάθμησε στην τελευταία θέση της βαθμολογίας με ρεκόρ 4-14 και όπως όριζε το σύστημα, διεκδίκησε την παραμονή του με τον Ηλυσιακό που τερμάτισε ένατος με 5-13.

Οι δυο ομάδες κουβάλησαν το 1-1 από τα αποτελέσματα των μεταξύ τους αγώνων στην κανονική περίοδο, ο μεν Ηλυσιακός το 98-85, ο δε Ιωνικός το 105-95 και ενώ ήδη είχε προαχθεί από την Α2 ο Πανελλήνιος, η υπόθεση της σωτηρίας θα κρινόταν στις τρεις νίκες.

Την Τετάρτη 11 Μαρτίου του 1987, στα Ιλίσια, ο Ηλυσιακός νίκησε με 74-63, με πρωταγωνιστές από τη μια πλευρά τον Στράτο Παπαδάκη (18 πόντοι), τον Κυριάκο Βίδα (17), τον Γιώργο Κατσίνη (17) και τον Βασίλη Γκούμα (11) και από την άλλη τον Λάκη Περτέση (17), τον Κώστα Πετρίδη (13) και τον Κώστα Αλεξανδρίδη (10).

Τρία βράδια αργότερα (Σάββατο, 14 Μαρτίου 1987) στον Πλάτωνα δεν έπεφτε καρφίτσα ενόψει του υπέρ πάντων αγώνα, αλλά εις μάτην: ο κόσμος που είχε πλημμυρίσει το γήπεδο δεν έσωσε τον Ιωνικό, καθώς ο Πανελλήνιος επιβλήθηκε με 80-77 (Γκούμας 24, Βίδας 20, Κατσίνης 10- Αλεξανδρίδης 19, Πετρίδης 15, Περτέσης 13) και έσωσε την παρτίδα, ενώ ο Ιωνικός υποβιβάσθηκε και έμπαινε στο τριπάκι μιας Οδύσσειας που κράτησε περισσότερο κι από εκείνη της μυθολογίας που εξιστορεί ο Ομηρος!

Ήμουν παρών και στα δυο ματς και στον «Ελεύθερο Τύπο» της Δευτέρας, 16 Μαρτίου, προδόθηκα με τον συναισθηματικό τίτλο «Στη Νίκαια δεν κλαίνε ποτέ».

Εκλαιγαν όμως όλοι και περισσότερο απ΄ όλους ο Θόδωρος Μπολάτογλου στα χέρια του οποίου (ως προπονητή) έμελλε να ξεψυχήσει ο Ιωνικός…

Εκείνος ο αγώνας άρχισε στις 16:15 και ολοκληρώθηκε στις 18:19. Το τελευταίο καλάθι του Ιωνικού το πέτυχε ο Λάκης Περτέσης και αύριο μετά από 32 χρόνια και εξήμισι μήνες, κάποιος άλλος θα ξεπαγώσει τον χρόνο…