Το θαύμα των Χριστουγέννων

Το φινάλε της περιόδου βρήκε τους παίκτες, τους προπονητές και τα αφεντικά του Παναθηναϊκού να παίζουν λουλουδοπόλεμο. «Να, που στο μπάσκετ όλα γίνονται», ψιθύρισε κάποιος από την παρέα. Και είχε δίκαιο.

Λίγες μέρες πριν τα Χριστούγεννα, το κυλικείο στο κλειστό του ΟΑΚΑ σέρβιρε πικρό καφέ, παξιμαδάκι και κόλλυβα . Όποιος τολμούσε να παραγγείλει σαμπάνια χαρακτηριζόταν αλλοπαρμένος ή βαλτός, με εξαίρεση όσους θεωρούν κριτήριο επιτυχίας τους εγχώριους θριάμβους και την απόσταση που χωρίζει το «τριφύλλι» από τον άσπονδο εσωτερικό εχθρό.

Τέτοιοι, ωστόσο, υπάρχουν πολλοί, με ηγέτη της στρατιάς των φανατικών τον ίδιο τον ιδιοκτήτη της ομάδας, που αυτοχαρακτηρίζεται «πρώτα απ’ όλα οπαδός».

Η πρώτη αράδα της τελευταίας φετινής ανακοίνωσής του κρύβει μέσα της όλο το στόρι της περιόδου 2018-9: «Μετά τους πανηγυρισμούς επειδή ρίξαμε τον Ολυμπιακό στην Α2…».

Αυτός ήταν ο πρόλογος μίας δήλωσης που χαρακτήριζε «ντροπιαστική» την εικόνα των άδειων κερκίδων στο ίδιο το ΟΑΚΑ. Υποθέτω ότι αυτή την αποστροφή τη χρησιμοποιεί πλέον ο Γιαννακόπουλος αντί για «καλημέρα».

Προς τιμήν του, δεν κρύβεται. Τα γεγονότα του τελευταίου τριμήνου ήταν βγαλμένα από τα όνειρά του.

Αλλά ο υποβιβασμός του Ολυμπιακού δεν είναι νίκη του Παναθηναϊκού. Είναι ήττα του Ολυμπιακού. Ήττα, από τον ίδιο του τον εαυτό. Κατά την ταπεινή γνώμη μου, είναι ήττα και του ίδιου του Παναθηναϊκού. Και πρωτίστως του ελληνικού μπάσκετ.

Ο Παναθηναϊκός δεν κερδίζει τίποτε από αυτή την εξέλιξη, παρά μόνο 1-2 νύχτες στα μπουζούκια. Ποιος δίνει σημασία πια στην κατάκτηση του απαξιωμένου πρωταθλήματος και του ανύπαρκτου κυπέλλου Ελλάδας;

Για ομάδες τέτοιου βεληνεκούς και τέτοιας τροπαιοθήκης, το πραγματικό κριτήριο προόδου είναι η Ευρώπη. Στην Εuroleague, λυπάμαι αν θα σας στενοχωρήσω, αλλά αμφότερες οι ομάδες μας απέτυχαν.

Το αγωνιστικό ναυάγιο του Ολυμπιακού το αφήνω προς το παρόν στην άκρη, αφού έχει ήδη αναλυθεί ad nauseam, από όσους τουλάχιστον προσπέρασαν τα άλλοθι και τις δικαιολογίες.

Το θέμα του σημερινού σημειώματος είναι ο απολογισμός του Παναθηναϊκού. Και ο απολογισμός των «πρασίνων» δεν μπορεί να έχει ως κυρίαρχο αφήγημα τα χάχανα για την αποτυχία του Ολυμπιακού.

Ο Τσάβι Πασκουάλ άφησε πίσω του τον Δεκέμβριο έναν Παναθηναϊκό συμβιβασμένο με τη μαύρη του τη μοίρα. Κάθε εκστρατεία εκτός των συνόρων κατέληγε σε πατατράκ, ενώ το άλλοτε άπαρτο φρούριο των Αθηνών έμπαζε νερά.

Λίγο πριν το τέλος του α’ γύρου της Εuroleague, το κοντέρ έγραφε 6-8 και η ομάδα βρισκόταν πιο κοντά στον πάτο της βαθμολογίας, παρά στην 8^η θέση.

Ακόμα και υπό αυτές τις συνθήκες, η απόλυση του Καταλανού χαρακτηρίστηκε «έκπληξη». Ο Πασκουάλ δέχθηκε σκληρή -και δίκαιη- κριτική για την καλοκαιρινή στελέχωση του Παναθηναϊκού, αλλά ήταν το δεύτερο ισχυρότερο χαρτί της στο παρκέ, μετά τον Νικ Καλάθη.

Όποιος και αν προσγειωνόταν ουρανοκατέβατος στην καρέκλα του, μάλλον θα γκρεμοτσακιζόταν, μαζί με ό,τι είχε απομείνει όρθιο από το θερινό πλάνο. Εκτός και αν…

Ο Παναθηναϊκός του Δεκεμβρίου χρειαζόταν, απεγνωσμένα, έναν μάγο. Μέχρι να έρθει το επόμενο εγχώριο ντέρμπι με τον Ολυμπιακό, τουλάχιστον.

Στο μπάσκετ, για εσάς που μόλις συντονιστήκατε στο πρόγραμμά μας, μάγοι είναι μόνο οι προπονητές. Το θαύμα των Χριστουγέννων έφερε στη μπανανία μας τον άνθρωπο που έμελλε να διασώσει τον αλαλιασμένο Παναθηναϊκό και ίσως ολόκληρο το ελληνικό πρωτάθλημα.

«Όταν μπορείς να πάρεις το Ρικ Πιτίνο, πρώτα λες το yes και μετά το σκέφτεσαι», έγραφα τότε. Ο Πασκουάλ έγινε παράπλευρη απώλεια χωρίς να του αξίζει τέτοια μοίρα και ο Πιτίνο κατέφτασε με στολή αη-Βασίλη και σακκί γεμάτο δώρα.

Εκείνη τη μέρα, ο Γιαννακόπουλος είδε άστρο λαμπρό να τον οδηγεί. Δεν ξέρω τι θα γράψει η ιστορία όταν κληθεί να συγκρίνει το έργο του με αυτό του πατέρα και του θείου του, σίγουρα όμως ο υιός και ανηψιός Δημήτρης ξέρει περισσότερο μπάσκετ από τους δύο εκλιπόντες.

Εφ’ όσον η τσέπη του άντεχε την αβαρία, δεν υπήρχε περίπτωση να προσπεράσει αυτή την ευκαιρία. Θα είναι άδικο και άκυρο, να μη του πιστωθεί η κίνηση που άλλαξε τη φετινή πορεία του Παναθηναϊκού.

Άλλωστε, και ο ίδιος ο Γιαννακόπουλος κέρδισε ανάστημα, από το εξάμηνο της συνεργασίας και συνύπαρξής του με έναν θρύλο του παγκόσμιου μπάσκετ. Όχι μόνο ο σύλλογος.

Το ντεμαράζ που ακολούθησε έφερε τους «πράσινους» στα πλέι-οφ, έστω από το παράθυρο της τελευταίας στιγμής, με ξόρκι διαρκείας στα φαντάσματα των εκτός έδρας αγώνων και με κορωνίδα το διπλό στο σπίτι της μετέπειτα πρωταθλήτριας ΤΣΣΚΑ.

Ωστόσο, στη σύγκρουση των προημιτελικών με την απερχόμενη ευρωπρωταθλήτρια -μία Ρεάλ πεσμένη σε σχέση με πέρυσι, βατή και ορφανή από τον ηγέτη της- ο Παναθηναϊκός ξεγυμνώθηκε και εμφανίστηκε λίγος, μολονότι άγγιξε το διπλό στη Μαδρίτη.

Κάτι αντίστοιχο συνέβη τα προηγούμενα χρόνια, μόνο που τότε οι «πράσινοι» παρουσίασαν καλύτερο πρόσωπο στην ανηφόρα του χειμώνα και δεν χρειάστηκαν ταρζανιές για να τρυπώσουν στα πλέι-οφ.

Συνολικά, και κυνικά, η φετινή ευρωπαϊκή πορεία του θα πρέπει να θεωρηθεί πισωγύρισμα ή, στην καλύτερη περίπτωση, δείγμα στασιμότητας.

Δεν έχει νόημα να αναλωθούμε σε έπεα πτερόεντα και σε υποθετικούς λόγους. Ναι, ο Παναθηναϊκός θα πήγαινε καλύτερα αν είχε εξαρχής τον Πιτίνο. Αλλά δεν ήταν κανένας καλαμπόρτζης, ο προκάτοχός του.

Στον πάγκο του ΠαναθηναΪκού καθόταν ως τα μέσα Δεκεμβρίου ένας επιτυχημένος και καταξιωμένος προπονητής, με ευρωπαϊκό στέμμα και με τη δυνατότητα να φτιάξει την ομάδα όπως ο ίδιος ήθελε.

Ο Πασκουάλ έκανε μία τρύπα στο νερό, αλλά το υλικό που κληροδότησε στον Πιτίνο ήταν ουσιαστικά ίδιο με αυτό που πραγματοποίησε το σπριντ διαρκείας του τελευταίου εξαμήνου.

Περισσότερο από οτιδήποτε άλλο, η σύγκριση υπενθυμίζει πόσο μεγάλο είναι το χάντικαπ των Ευρωπαίων προπονητών (ακόμα και των κορυφαίων) απέναντι στους Αμερικανούς δασκάλους.

Τι λέτε, δεν θα βελτιωνόταν στο άψε σβήσε η Φενέρ εάν στη θέση του Ομπράντοβιτς αναλάμβανε τους ίδιους παίκτες ο Μπραντ Στήβενς; Ή του Ιτούδη ο Μάικ Σιζέφσκι;

Άλλοι βεβαίως δυσκολεύτηκαν, αλλά ο Πιτίνο αποδείχθηκε εξαιρετικά ευπροσάρμοστος, όχι μόνο σε προπονητικό επίπεδο, αλλά και σε θέματα σχέσεων, συμπεριφοράς, ευελιξίας.

Ακόμα και αν αύριο επιστρέψει στο Αμέρικα, που προσωπικά δεν το πολυπιστεύω, θα αφήσει πίσω του δυσβάσταχτη κληρονομιά και πολύτιμο έργο. Διότι, πάνω απ’ όλα, έστησε μπροστά μας έναν καθρέφτη και μας έδειξε τον εαυτό μας.

Από τον εξαίρετο και αξιοπρεπή κύριο Πιτίνο διδάχθηκαν πολλά ο Έλληνας μπασκετμπολίστας, προπονητής, παράγοντας, φίλαθλος, δημοσιογράφος, ακόμα και απλός πολίτης.

Αγωνιστικά, το σημαντικότερο εύσημο για τον φετινό Παναθηναϊκό ήταν η διαρκής βελτίωσή του και ο υψηλός βαθμός ετοιμότητας που έδειξε ακόμα και στα μέσα Ιουνίου.

Απέναντί του στους τελικούς είχε τον συγκριτικά αδύναμο Προμηθέα (και στους ημιτελικούς το νεοφώτιστο Περιστέρι), αλλά έμοιαζε σαν να είχε προετοιμαστεί για ξαφνική εμφάνιση του Ολυμπιακού, ή, ξέρω γω, της Ρεάλ.

Ακόμα και τις χρονιές των «αιωνίων» αναμετρήσεων, σπάνια εμφανιζόταν σε καλή κατάσταση οποιοσδήποτε από τους δύο φιναλίστ, Ιούνιο μήνα.

Με όλα τα γνωστά και καίρια ελαφρυντικά, το μπάσκετ που παίχθηκε τα προηγούμενα χρόνια ήταν συνήθως κακό και πολλοί παίκτες ετοιμόρροποι.

Ο Παναθηναϊκός των φετινών πλέι-οφ έδειχνε σαν να βρισκόταν στο peak της περιόδου και με φτερά στα ποδάρια, μολονότι οι παίκτες του γνώριζαν ότι είχαν τον τίτλο στο τσεπάκι.

Ο Τόμας, ο Παπαπέτρου, ο Αντετοκούνμπο, ο Λεκάβιτσιους, o Παπαγιάννης, ο Βουγιούκας, ο Λοτζέσκι, ακόμα και φτασμένοι βετεράνοι όπως ο Καλάθης και ο Λάνγκφορντ παρουσίασαν πρόοδο ορατή διά γυμνού οφθαλμού στις μέρες του Πιτίνο - ενός προπονητή, θυμίζω, που ούτε διάλεξε το έμψυχο υλικό του ούτε κληρονόμησε πολλούς παίκτες συμβατούς με τη φιλοσοφία του.

Δεν θυμάμαι να έχω ξαναδεί ομάδα να «κρύβει» τόσο αποτελεσματικά (και σε βάθος χρόνου) μία χτυπητή αδυναμία της, όπως έκανε ο Παναθηναϊκός με την έλλειψη μακρινού σουτ ή με την απουσία post-up παιχνιδιού.

Πριν ακόμη σβήσουν τα φώτα της χθεσινής γιορτής, ο Δημήτρης Γιαννακόπουλος τοποθέτησε τον ευρωπαϊκό πήχυ χαμηλά.

Ο ιδιοκτήτης του Παναθηναϊκού υπενθύμισε στους αιθεροβάμονες, ότι στην Euroleague υπάρχουν ομάδες με παχύτερο πορτοφόλι, ισχυρότερη δυναμική και ευνοϊκή φορολογία.

Εφ’ όσον παραμείνει στην Αθήνα ο Πιτίνο, θα έχει την ευκαιρία να δείξει πόσο μακριά φτάνει το χέρι μίας ομάδας με μικρότερη οικονομική επιφάνεια, αλλά μεγαλύτερα αποθέματα φαιάς ουσίας στον πάγκο της.

Αυτό θα είναι το πραγματικό στοίχημα του νέου Παναθηναϊκού. Να χρησιμοποιήσει ως λίπασμα τη δουλειά του Αμερικανού ώστε να σπείρει πάνω στη μισοκαμένη γη του ελληνικού μπάσκετ και να γίνει, σε όλα, καλύτερος.

Είτε με Πιτίνο, είτε με Πεδουλάκη είτε με …Πασκουάλ. Χωρίς να τον ενδιαφέρει, πού ακριβώς βρίσκεται και τι ακριβώς σχεδιάζει ο Ολυμπιακός.