Αρχικά ο πρόεδρος του ΠΑΟΚ ανέφερε τον ρόλο που θα του άρεσε να αναλάβει στον ΠΑΟΚ λέγοντας ότι: «ένα πράγμα δεν έχω κάνει με τον ΠΑΟΚ, πρέσβης της ομάδας».

Στη συνέχεια εξήγησε πώς αποφάσισε να αναλάβει την προεδρία: «Έγινα πρόεδρος με το σκεπτικό να κάτσω 1-2 χρόνια μέχρι να βρεθεί ιδιοκτήτης. Έκατσα 8 χρόνια και ήρθε η ώρα να βρούμε ιδιοκτήτη γιατί ο επαγγελματισμός απαιτεί άλλη οργάνωση. Το σκεπτικό γύρω από την ομάδα ερχόταν από την καρδιά και όχι από το μυαλό το οποίο ελέγχεται από εγωισμούς. Αυτή τη στιγμή, καλό για την ομάδα είναι να σταματήσει η διοίκηση Πρωτοδικείου. Και πριν από εμένα υπήρχε Πρωτοδικείο. Έχουν περάσει πολλά χρόνια, εξυπηρετήθηκαν κάποιες καταστάσεις, αλλά πλέον ο επαγγελματισμός απαιτεί άλλη οργάνωση. Πρέπει να έχει ιδιοκτήτη και οφείλουμε να τον βρούμε».

Για το ότι κάποιοι τον αμφισβήτησαν όταν είπε δημόσια ότι θα παραιτηθεί στο τέλος της σεζόν, απάντησε: «Όταν σε αμφισβητεί κάποιος για κάτι, σκέφτεται βάσει του πώς θα λειτουργούσε αυτός. Αυτό λέει η εμπειρία μου. Μπορώ να προβλέψω καταστάσεις, γι’ αυτό είπα ότι θα πάω στη γωνία για να έρθει κάποιος άλλος».

Ρωτήθηκε γι’ αυτό που ψάχνει ο ΠΑΟΚ κι εκεί αναφέρθηκε και στον Ιβάν Σαββίδη: «Έχει έρθει η ώρα να βρούμε ιδιοκτήτη. Γι' αυτό έκανα και τη συνέντευξη, για να έρθει κάποιος στην ομάδα. Ο ΠΑΟΚ δεν ψάχνει τον λεφτά ή τον επενδυτή, αλλά τον ιδιοκτήτη. "Επενδυτής" είναι λάθος προσέγγιση κι εγώ το θεωρώ προσβλητικό, δεν τον σέβεσαι. Θα του εξηγήσεις πώς έχει η κατάσταση, το ύψος της χρηματοδότησης και θα αποφασίσει. Ο καθένας έχει τους δικούς του λόγους ενασχόλησης με το άθλημα. Πρέπει πρώτα απ’ όλα να το αγαπάει. Ο Ιβάν Σαββίδης μας έχει βοηθήσει πολύ αλλά δεν φτάνει γιατί έχουν μεγαλώσει οι απαιτήσεις. Ήμασταν η μοναδική ΚΑΕ με πλεόνασμα στα πρώτα 4-5 χρόνια. Δεν υπήρχε ΑΕΚ, μετά ήρθε ο Μάκης Αγγελόπουλος. Μετά μπήκε και ο Προμηθέας Πατρών. Εκεί ανέβηκαν τα κασέ των παικτών κι άρχισαν να έρχονται καλύτεροι ξένοι. Εμείς, με τα χρήματα που είχαμε, δεν μπορούσαμε να ανταποκριθούμε. Ο Ιβάν Σαββίδης μας βοήθησε αλλά… Είναι σαν να είσαι αθλητής με τραυματισμό που απαιτεί δέκα θεραπείες, έχει χρήματα για μία και ζητάει βοήθεια και παίρνει χρήματα για τρεις. Αρχίζει να παίζει, αλλά παθαίνει υποτροπή. Μετά χρειάζεται 15 θεραπείες. Κάνει τις πέντε και ξανά υποτροπή. Στο τέλος… του κόβουν το πόδι. Κι έτσι τόσο εσύ όσο κι αυτός που σ’ έχει βοηθήσει δεν έχει κερδίσει τίποτε».

Σχετικά με τους λόγους που τόσα χρόνια δεν εμφανίζεται ενδιαφερόμενος για την ΚΑΕ ΠΑΟΚ, απάντησε: «Το σκέφτηκα πολλές φορές. Για ποιον λόγο γίνεται αυτό. Μια μέρα μου ήρθε μια φλασιά. Γιατί να έρθει κάποιος; Υπάρχει διοίκηση που πάει καλά; Γιατί να μπλεχτεί κάποιος; Δεν υπάρχει κανένας. Γι’ αυτό είπα πριν από έναν χρόνο ότι τελείωσαν και τα όπλα μου με τα οποία μπορούσα να βοηθήσω την ομάδα. Δεν υπάρχει ενδιαφερόμενος ιδιοκτήτης. Πρέπει να ανοίξουμε την πόρτα μας και περιμένουμε ενδιαφερόμενους. Πρέπει εμείς να ξεκαθαρίσουμε την κατάσταση. Μπορεί ο άλλος να βλέπει ότι η ομάδα βγαίνει 3 ή 4^η και να νομίζει ότι όλα πάνε καλά. Δεν είναι έτσι. Άρα είμαι ο πρώτος που πρέπει να αποχωρήσω και να φωνάξουμε ότι χρειαζόμαστε ιδιοκτήτη. Το μεγαλύτερο πρόβλημα ήταν η συνείδησή μας. Να αποδεχτούμε και οι ίδιοι ότι έφτασε το τέλος μας. Η ομάδα χρειάζεται ιδιοκτήτη, ο οποίος θα έχει τη στήριξη όλων και για κάποιον που μπορεί να ενδιαφερθεί, η κατάσταση θα είναι ιδανική»

Για το #keeppaokalive, σημείωσε: «Υπήρχε ενδιαφέρον με το keeppaokalive. Δεν ήταν έρανος, αλλά μια πλατφόρμα μέσω της οποίας μπορούσε κάποιος να αγοράσει προϊόντα της ομάδας. Ταυτόχρονα ήταν ένα επικοινωνιακό παιχνίδι υπό την έννοια της ενημέρωσης του κόσμου για την ανάγκη της ομάδας. Ξεκίνησε καλά αλλά κάποια στιγμή κόπηκε και δεν κατάλαβα το γιατί. Είχα πει ότι δεν θέλω να προσπαθώ να αποδείξω ότι δεν είμαι ελέφαντας. Γι’ αυτό είχα πει ότι με λένε Μπάνε και όχι Ντάμπο. Έχω την εντύπωση ότι θα βρεθεί ιδιοκτήτης».

Σε ερώτηση για τη συνάντηση που είχε κάνει με τους παίκτες τον περασμένο Δεκέμβριο, είπε: «Όταν κατάλαβα με τους συνεργάτες μου ότι δεν μπορούμε να προσφέρουμε αυτά που πρέπει, κάναμε μια συζήτηση με τους παίκτες και τους είπαμε ότι είναι ελεύθεροι. Αυτό έγινε τον Δεκέμβριο. Πάντα πιστεύω στις ειλικρινείς σχέσεις. Αν μπορείς να βρεις κάτι καλύτερο… Η ομάδα διεκδίκησε τρόπαια και παρά τα όσα έγιναν, κράτησε ένα επίπεδο γιατί εξασφάλισε θέση και για την Ευρώπη. Και θέλω να ευχαριστήσω και τον προπονητή γιατί, ότι ενέργεια είχε μαζί με τους παίκτες, την έδωσαν για την ομάδα. Προχθές έφευγαν για την Πάτρα και μπήκαν στο λεωφορείο παίκτες της ηλικίας του Τσόχλα, του Γκος, του Μαργαρίτη. Αυτό κάτι σημαίνει».

Ο Μπάνε Πρέλεβιτς υποστήριξε ότι… « το πιο δύσκολο πράγματα είναι η αλλαγή νοοτροπίας» και ρωτήθηκε για το ότι το PAOK SPORTS ARENA συνήθως έχει πάρα πολλές άδειες θέσεις. «Ο κόσμος του ΠΑΟΚ πάντα ήταν ποδοσφαιρικός και θα παραμείνει. Διαφωνώ ότι δεν υπάρχει μπασκετικός κόσμος. Αυτή τη στιγμή έχουμε μια βάση. Δεν είναι οκτώ χιλιάδες αλλά είναι τρεις χιλιάδες. Όταν παίζουμε ντέρμπι έρχονται 5-6 χιλιάδες και στα μικρότερα ματς 1500. Προχθές παίξαμε με τον Κολοσσό, χάσαμε και στο τέλος χειροκρότησαν την ομάδα. Πολλοί είναι καινούργιοι. Σπάνια θα ακούσεις ότι ‘εγώ κάποτε έβλεπα τον ΠΑΟΚ στη Γενεύη’. Με μια μικρή οργάνωση και μικρό κλικ και μικρή προσπάθεια αυτοί θα τριπλασιαστούν. Εμείς δεν μπορούμε να προσφέρουμε αυτήν την οργάνωση».

Δήλωσε μάλιστα λάτρης του μοντέλου διοίκησης της Μπάγερν Μονάχου κι αν θα ήθελε να παραμείνει στην ομάδα σε περίπτωση που βρεθεί ιδιοκτήτης: «Η ενασχόληση με την ομάδα δεν ήταν ποτέ επαγγελματική. Δεν θέλω να απαντήσω. Εμείς έχουμε την υποχρέωση να τον βοηθήσουμε σε μια μεταβατική περίοδο. Προσωπικά παρακολουθώ την οργάνωση της Μπάγερν Μονάχου. Το 2021 υποχωρεί ο Ρουμενίγκε και από τώρα ξέρουν ότι θα είναι ο Όλιβερ Καν και για δύο χρόνια θα λειτουργούν μαζί. Έτσι πιστεύω κι εμείς θα πρέπει να λειτουργήσουμε. Να του δείξουμε ορισμένα πράγματα και να του δείξουμε την καθημερινότητα».

Για τη δυσκολότερη στιγμή επί προεδρίας του είπε: «Η φετινή χρονιά. Έπρεπε να πω την αλήθεια, να πω ότι εκτίμησα λανθασμένα κάποιες καταστάσεις. Στα πρώτα πέντε χρόνια λειτουργήσαμε άψογα. Μετά άλλαξε και το μπάσκετ και τα έσοδα δεν έφταναν γιατί διπλασιάστηκαν τα έξοδα».

Για το αν μετάνιωσε για την λύση της συνεργασίας με τον Σούλη Μαρκόπουλο, είπε: «Όταν θέλεις να είσαι πρόεδρος πρέπει να πάρεις δύσκολες αποφάσεις. Αλλιώς πάνε στο σπίτι σου. Είχαμε αποφασίσει ότι πρέπει να αλλάξουμε το στιλ του μπάσκετ γιατί το μπάσκετ έχει αλλάξει. Ο Σούλης έχει προσφέρει πάρα πολλά στον ΠΑΟΚ ως προπονητής και άνθρωπος, με μεγάλη κατανόηση καταστάσεων, στις πληρωμές, στην πορεία της ομάδας… Κάποια στιγμή όμως πρέπει να πάρεις αποφάσεις. Κάποια στιγμή όμως έρχεται η στιγμή που λες ότι δεν κάνεις».

Σχετικά με το αν περίμενε ότι η ζωή του θα συνεχιζόταν στην Ελλάδα, όταν το 1988 ήρθε στη Θεσσαλονίκη για λογαριασμό του ΠΑΟΚ, απάντησε: «Δεν περίμενα ότι η ζωή μου θα ήταν στην Ελλάδα. Μεγαλώνοντας λες ότι αυτό είναι το μονοπάτι μου και το ακολουθείς. Ο πατέρας μου ήταν πολλά χρόνια πρόεδρο στον Ερυθρό Αστέρα. Έπαιξε τον ρόλο να με πάει στο γήπεδο και να αγαπήσω το μπάσκετ. Ήξερε ότι δεν έπρεπε να εμπλακεί πολύ. Αυτό είναι και το δικό μου σκεπτικό. Τα νέα παιδιά έχουν άλλο dna και είναι πιο έξυπνα από εμάς».

Για το γεγονός ότι δεν ήταν εκφραστικός τόσο ως παίκτης όσο και τώρα ως διοικητικός παράγοντας, είπε: «Δεν θεωρώ κανένα αποτέλεσμα σαν δεδομένα. Δεν είναι η αρχή και το τέλος. Μπορεί ένα αρνητικό αποτέλεσμα να είναι ένα εμπόδιο. Τίποτε περισσότερο. Δεν ζω στο παρελθόν, αλλά στη στιγμή και προσπαθώ να μην σκέφτομαι πολύ το μέλλον, εκτός κι αν έχει σχέση με τον ΠΑΟΚ».

Για το κλάμα στη ΝΑΝΤ μετά την απώλεια του Κυπέλλου Κυπελλούχων Ευρώπης το 1992. «Ήταν μια ειλικρινής αντίδραση. Μπαίνει το τρίποντο και λες δεν υπάρχει περίπτωση. Έτσι είναι ο αθλητισμός. Μόνο μέσα από τις ήττες μαθαίνεις. Η νίκη σε ζαλίζει. Αυτό έμαθα μέσα από τον αθλητισμό. Η ήττα κάνει καλό. Εκείνο το βράδυ άρχισα να βλέπω τα πράγματα διαφορετικά. Για να είσαι επαγγελματίας πρέπει να αφαιρέσεις ή να ελέγξεις τα συναισθήματά σου, αλλιώς θα καταστραφείς».

Για τον χαμένο ημιτελικό από την Μπενετόν Τρεβίζο στο Final Four της Euroleague στο ΣΕΦ και την άστοχη τελευταία προσπάθειά του. «Δεν με στοιχειώνει. Ήταν μια απόφαση, δεν βγήκε… Ήταν μια μοναδική ευκαιρία».

Για το ότι βλέπει τους αγώνες από το γραφείο του, είπε: «Υπάρχει λόγος. Τα βλέπω ήρεμα και κρίνω καλύτερα. Ειδικά τη διαιτησία. Με την Τενερίφη κατάλαβα ότι δεν είμαι έτοιμος για να ελέγξω τα οπαδικά συναισθήματά μου. Η ηρεμία έρχεται με τα χρόνια, την εμπειρία της ζωής, τα up and down, οι καλές και οι κακές στιγμές».

Για τη σχέση του με τον Νίκο Γκάλη και την άτυχη στιγμή μετά τους τελικούς του 1991 όπου… πλακώθηκαν στις μπουνιές, είπε: « Με τον Νικ δεν υπήρχε καμία κόντρα. Κοινωνικά μιλάμε. Ήταν ότι καλύτερο για το μπάσκετ εκείνες οι εποχές γιατί από εκεί ξεκίνησαν όλα. Μετά μεταφέρθηκε στην Αθήνα και από τότε δεν μπορεί να επιστρέψει στη Θεσσαλονίκη. Ζήσαμε απίστευτες στιγμές δόξας και δεν μπορούσα να τις ερμηνεύσω γιατί παίζαμε απλά μπάσκετ».

Για το αν αδικήθηκε ο ΠΑΟΚ κι αν άξιζε περισσότερους τίτλους. «Θα μπορούσε να είχε πάρει περισσότερους τίτλους. Δεν μας αδίκησε κάποιος. Αδικηθήκαμε βάσει της αξίας μας».

Βασίλης Σκουντής και Μπάνε Πρέλεβιτς θυμήθηκαν διάφορα περιστατικά. «Φοράω 46 νούμερο παπούτσι αλλά έχω παίξει με διαφορετικά παπούτσια γιατί είχα σπασμένο δάχτυλο. Θυμάμαι ότι έκανα τριάντα ενέσεις για να παίξω σ’ ένα παιχνίδι… δεν θα ξεχάσω και την αγκωνιά του Ρομάι που προκάλεσε τρία σπασμένα δόντια. Ευτυχώς είχα παντρευτεί», είπε ο πρόεδρος της ΚΑΕ ΠΑΟΚ.

Για τη δική του πρώτη μεγάλη ευκαιρία στους τελικούς του Ερυθρού Αστέρα με την Τσιμπόνα Ζάγκρεμπ.«Είχαμε χάσει στον πρώτο αγώνα και στο δεύτερο παιχνίδι ο προπονητή μου, μου είπε ότι θα παίξω. Έπαιξα, έβαλα 24-25 πόντους. Λέγαμε έτυχε. Πάμε στο Ζάγκρεμπ να παίξουμε μετά από τρεις ημέρες και ήρθε ο προπονητής και μας είπε… ‘πάλι θα παίξετε’. Έτσι ξεκίνησε η καριέρα μου. Γι’ αυτό είμαι σκληρός με τους νέους παίκτες. Του λέω, δε σ’ έβαλε ο προπονητής; Δείξε κάτι, δείξε ότι αξίζεις. Σε μένα, το σώμα δεν με βοηθούσε αλλά τότε δε χρειαζόταν να είσαι αθλητής. Έπρεπε να έχεις σουτ. Είχα έναν προπονητή που μας πήγαινε έξω και μας έβαζε να σουτάρουμε μέχρι να τρέξει αίμα από τα δάχτυλα».

Για τη συνεργασία με τον Γιάννη Ιωαννίδη, είπε: «Με Ιωαννίδη… δύσκολη. Πολύ απαιτητικός προπονητής αλλά και δίκαιος. Τον είχα και σαν παλαίμαχος προπονητής και μας ζητούσε να πιέζουμε. Φαντάσου τότε. Κάναμε μεγάλη επιτυχία γιατί χωρίς καλύτερο ρόστερ φτάσαμε στον τελικό. Η ΑΕΚ ήταν μια καινούργια ομάδα, είχαμε δύο Δανούς παίκτες και χάσαμε από την Κίντερ η οποία ήταν μια κλάση πάνω από εμάς».

Για το αν τον ενόχλησε η απομάκρυνσή του από την ΑΕΚ, απάντησε: «Δεν με πείραξε. Είναι επαγγελματισμός. Δεν κρίνεις την απόφαση. Λήφθηκε η απόφαση, λύνεις το συμβόλαιο και τέλος. Δεν είχα και τη δύναμη να συνεχίσω σε υψηλό επίπεδο. Ήθελα να τελειώσω την καριέρα μου στον ΠΑΟΚ και σε καμία περίπτωση δεν ήταν λάθος. Πάτησα το καινούργιο γήπεδο ως προπονητής. Έτσι όπως σκεφτόμουν εκείνη τη στιγμή, επειδή δεν μπορούσα να παίξω στο επίπεδο που θέλω, σταμάτησα. Σήμερα λέω στα παιδιά, όσο σας πληρώνουν, παίξτε μπάσκετ».

Ο Μπάνε Πρέλεβιτς θυμήθηκε όταν πήγε στην Αμερική για να δοκιμαστεί στο ΝΒΑ. «Είχα πάει στην Αμερική, στην Ατλάντα και είναι η σεζόν που ήρθε ο Ντούσαν Ίβκοβιτς στον ΠΑΟΚ (καλοκαίρι 1991). Θυμάμαι ότι δέχθηκα ένα τηλεφώνημα για να γυρίσω πίσω».

Ρωτήθηκε για το αν νιώθει «γιουγκοστάλγια», αυτό που αισθάνονται δηλαδή όσοι έζησαν την άλλοτε ενωμένη Γιουγκοσλαβία πριν τον εμφύλιο πόλεμο και τη διάσπαση. «Νιώθω νοσταλγία. Έφυγα από τη χώρα όταν ήταν Γιουγκοσλαβία. Δεν την έζησα μετά. Δε νομίζω ότι οι άνθρωποι της δικής μου γενιάς μπορεί να αλλάξει σκέψη», απάντησε και ρωτήθηκε για το ίνδαλμά του. «Ο Κιτσάνοβιτς. Δεν είχαμε δυνατότητα να δούμε ΝΒΑ. Που και που καμιά αφίσα. Τότε πήγαινε ένας στην Αμερική κι έφερνε τα μυστικά του μπάσκετ, αυτή η αίσθηση επικρατούσε».

Σε ερώτηση για τον δυσκολότερο αμυντικό που έχει αντιμετωπίσει, είπε… «όταν άρχισε να ανεβαίνει ο Ολυμπιακός ο Σιγάλας. Ο Ζντοβιτς ήταν απίστευτος αμυντικός». Σχετικά με το αν νιώθει ικανοποιημένος από την καριέρα του, σημείωσε ότι… «όταν άρχισα να παίζω μπάσκετ από αγάπη και δεν σκεφτόμουν την καριέρα. Και συνεχίζεται. Είμαι πολύ ευχαριστημένος και ευτυχισμένος. Δεν το έβλεπα ποτέ σαν δουλειά».

Στον επίλογο της συνέντευξης, ο Μπάνε Πρέλεβιτς ρωτήθηκε για το αν θα νιώσει λύτρωση στο ενδεχόμενο που αποκτήσει ιδιοκτήτη η ΚΑΕ ΠΑΟΚ. «Ναι. Εμείς είχαμε μια δουλειά, να υπάρχει ομάδα. Δεν μπορείς να πληρώσεις όλες τις υποχρεώσεις. Είχαμε και μια επιθυμία να βρούμε ιδιοκτήτη. Όταν πιστεύεις σε κάτι, γίνεται».