Τα δάκρυα του γενίτσαρου!

Τον Μηνά δεν τον αγαπώ. Το γράφω και το εννοώ ότι τον λατρεύω και συνάμα τον θεωρώ ως έναν από τους πιο αγνούς, ανεπιτήδευτους, καθαρούς και άδολους ανθρώπους που έχω γνωρίσει αυτά τα σαράντα ένα χρόνια στα οποία ταλαιπωρώ το δόλιο το μπάσκετ και τη ρουφιάνα τη δημοσιογραφία…

Πάει αυτό, διότι εάν συνεχίσω να του πλέκω το εγκώμιο, θα παρεξηγηθούμε και οι δυο και άντε μετά να αποδείξουμε πως δεν είμαστε ελέφαντες!

Την απλώναμε πάντως παρέα την… προβοσκίδα μας, την εποχή της νιότης και της αθωότητας μας και από το μυαλό μου περνούν και στέκονται στιγμές που μένουν ανεξίτηλες στο πέρασμα του χρόνου: στιγμές εκτός γηπέδων, τότε που το μπάσκετ είχε νυκτερινά σημεία αναφοράς!

Στου Βαλέσα, στο Stardust απέναντι από το Caravel, στο Τσίλερ του Πειραιά και κυρίως στο Μοντέ, ένα υπέροχο, υπόγειο… πολιτιστικό κέντρο (sic), που είχε ανοίξει ο ίδιος στην οδό Ξάνθου στο Κολωνάκι και το κουμάνταραν η συχωρεμένη η γυναίκα του, η Βούλα και ο Δημήτρης Νικολόπουλος.

Καμώνομαι πως τόσες φορές που πήγα, είχα μια πτέρυγα με ταμπέλα η οποία έφερε το όνομα μου!

Ο Μηνάς δεν ήταν ΑΕΚ από γεννησιμιού του στα Ταταύλα της πόλης. Δεν έγινε η ΑΕΚ στα 16 του, που ήρθε στην Αθήνα…

Ο Μηνάς ήταν, είναι και θα είναι η ίδια η ΑΕΚ!

Η αλλιώς, πιο ΑΕΚ πεθαίνεις, άλλωστε όπως μου είχε πει σε μια συνέντευξη στα «ΝΕΑ» στις 27 Ιουνίου του 1994 «η ΑΕΚοφροσύνη είναι μια ανίατη ασθένεια που σε αναγκάζει να χάνεις τις αισθήσεις σου, να πονάς, να υποφέρεις, να νιώθεις ότι σβήνεις και παρ’ όλα αυτά να σε κάνει τόσο μαζοχιστή, ώστε να σου αρέσει κιόλας όλο αυτό το βασανιστήριο»!

Μου είχε πει επίσης σε μια άλλη συνέντευξη στις 5 Οκτωβρίου του ’91, ανήμερα τον πρώτο αγώνα του με τον Παναθηναϊκό απέναντι στην ΑΕΚ ότι «ίσως έχω κάνει λάθος που ήμουν τόσο άρρωστος με αυτή την ομάδα, φορούσα παρωπίδες και δεν έβλεπα τίποτε άλλο μπροστά μου».

Λίγες μέρες νωρίτερα η ΑΕΚ, η ΑΕΚ του, τον είχε βγάλει στη σέντρα, με μια κατάπτυστη ανακοίνωση που αποτελεί στίγμα στη μακρά και ένδοξη ιστορία της. Ήταν τότε που τον αποκάλεσε μεταξύ άλλων σε ένα ανήκουστο κατεβατό «προδότη, εκβιαστή, ψεύτη, αδίστακτο συκοφάντη, ο οποίος μεταχειρίζεται φράσεις χυδαίου και περιθωριακού ατόμου, ανάξιο τιμής ενός αθλητή που φόρεσε τη φανέλα της ΑΕΚ, προκλητικά ψευδόμενο, προβοκάτορα, πρωταγωνιστή ταπεινής και ύπουλης συναλλαγής, καταδιωκόμενο για πάντα από τις Ερινύες εξαιτίας της διαγωγής του σαν γενίτσαρου»!

Ναι, μα τω Θεώ, ανασύρω τώρα από το αρχείο μου και ξαναδιαβάζω εκείνη την ανακοίνωση που εξέδωσε η ερασιτεχνική ΑΕΚ στις 22 Αυγούστου του 1991 και φρίττω!

Ας είναι καλά ο πανδαμάτωρ χρόνος που γιάτρεψε τις πληγές, διότι τρία χρόνια αργότερα ο Μηνάς ξαναγύρισε στην αγκαλιά της μάνας ΑΕΚ για να κρεμάσει τη φανέλα με το Νο 9, ύστερα διετέλεσε συνεργάτης του Βλάντο Τζούροβιτς και του Λευτέρη Σούμποτιτς και από τον Ιανουάριο του 2010 (όταν διαδέχθηκε τον Αργύρη Πεδουλάκη) μέχρι τον Ιανουάριο του 2011 (όταν παρέδωσε στον Άγγελο Κορωνιό) κάθισε στην άκρη του πάγκου, βιώνοντας κι ελόγου του τις τελευταίες ημέρες της Πομπηίας.

Ήταν τότε - για την ακρίβεια στις 5 Ιανουαρίου του 2011, μετά τον αγώνα με τον Ηρακλή που ο «Λομπάρντο» (όπως τον αποκαλούσε ο Στόγιαν Βράνκοβιτς, λόγω της αραιής κώμης του) βγήκε δημοσίως και είπε κάτι που κανείς άλλος δεν θα το τολμούσε…

Είμαστε ένα μπουρδέλο!

Αυτοσαρκαζόταν κιόλας εκείνη την εποχή λέγοντας μετά από μια νίκη ότι «εγώ είμαι εδώ, τρώω τα σκατά, και μακάρι να έρθει κάποιος λεφτάς, να φέρει τον Μεσίνα κι εγώ να πάω στο σπίτι μου»!

Ο λεφτάς δεν εμφανίστηκε τότε, ο Ετορε αντί για την ΑΕΚ προτίμησε τους… Λέικερς και ο φουκαράς ο Μηνάς συνέχισε για άλλους δυο μήνες να τρώει τα περιττώματα…

Παρεμπιπτόντως ήταν πάλι Ιανουάριος, στις 5 εκείνου του μήνα του 2000, που ο Γκέκος οδήγησε τον Έσπερο Καλλιθέας στη νίκη με 76-74 επί της ΑΕΚ και ο κόσμος που δεν μπορούσε να χωνέψει αυτό το κάζο (και την απώλεια της πρώτης θέσης στην κατάταξη και του πλεονεκτήματος έδρας στα Play offs) φώναζε εν χορώ «Γκέκο γενίτσαρε, προδότη, Ιούδα Ισκαριώτη»!!!

Οκτώ χρόνια μετά την αποχώρηση του από τον πάγκο της ΑΕΚ, ο Γκέκος έχει παρατήσει το μπάσκετ και ασχολείται με αλλότρια: ο Μεξικάνος ο οποίος στα ντουζένια του, «ανέβαινε στο άλογο, έπαιρνε το λάσο του και όποιον πάρει ο χάρος» (όπως έλεγε ο μακρίτης ο Φαίδων Ματθαίου) είναι πλέον ένας επιχειρηματίας στον τομέα των ζωοτροφών και μάλιστα στην καινοτόμο δράση του ενσιρώματος πορτοκαλιού.,

Τα’ ν’ τούτο πάλι; Ζωοτροφές που παρασκευάζονται από τις φλούδες, το εσωκάρπιο και τους σπόρους των πορτοκαλιών , μετά τη χρησιμοποίηση τους από τα χυμοποιεία.

Το Σάββατο ο Μηνάς γυρίζει στο σπίτι του. Στην οικογένεια του. Στην αγκαλιά της πρώτης, μοναδικής και αιώνιας αγαπητικιάς του, που υπήρξε πλατωνικός έρωτας, φιλενάδα, γκόμενα και είναι μια αιώνια καψούρα.

Επιστρέφει για να βραβευθεί δίκην οφειλόμενης τιμής και ιστορικού χρέους, αλλά διάβολε, τυγχάνει αυτή η συγκυρία να του ξυπνάει μια από τις πιο δυσάρεστες και θλιβερές αναμνήσεις της καριέρας του!

Κι εδώ άτυχος είσαι ρε Μηνάκο!

Για τον Γκέκο, λοιπόν, οι δείκτες του ρολογιού μένουν σταματημένοι στις 21 Οκτωβρίου του 1989, όταν η ΑΕΚ υποδεχόταν (όπως και αύριο) τον Ολυμπιακό όχι όπου κι όπου, ούτε σε όποια κι όποια συγκυρία…

Εκείνο το απόβραδο σηματοδοτούσε τα επίσημα εγκαίνια του νεότευκτου γηπέδου «Γιώργος Μόσχος», που είχε παραδοθεί προς χρήση μετά από χρόνια και ζαμάνια και οι ΑΕΚτζήδες το περίμεναν με περίσσια ανυπομονησία και απερίγραπτη λαχτάρα, αλλά τζίφος!

Μια ημέρα νωρίτερα ο συχωρεμένος ο Μάκης Δενδρινός είχε τη δική του ονομαστική γιορτή και ενώ ο «Βούδας» πήρε το δώρο του, η ΑΕΚ ήπιε το κώνειο μιας ήττας και όπως είχα γράψει τότε «την κορδέλα των εγκαινίων δεν την έκοψε ο Γκέκος, αλλά ο Τοντ Μίτσελ»!

Σε ένα γήπεδο που θύμιζε ρωμαϊκή αρένα, οι Πειραιώτες επιβλήθηκαν με 88-87 και εκείνος ο αγώνας εξελίχθηκε σε ένα remake από την προηγούμενη σεζόν στο Στάδιο Ειρήνης και Φιλίας με τα αντικείμενα να πέφτουν σαν βροχή και τους παίκτες μαζί με τους διαιτητές (Ρήγας, Σταύρου) να τρέχουν αλλόφρονες για να προφυλαχθούν.

Στο 25ο λεπτό η ΑΕΚ προηγήθηκε με 62-50, αλλά το τέταρτο φάουλ του Χρήστου Κουντουράκη που είχε επωμισθεί το μαρκάρισμα του Μίτσελ άλλαξε δραματικά τα δεδομένα της αναμέτρησης.

Ο Ολυμπιακός που ήθελε πάση θυσία να ρεφάρει την προ μιας εβδομάδας ήττα του από τον Σπόρτιγκ αντεπιτέθηκε και νίκησε, προεξάρχοντος του απόφοιτου του Περντιού που ήταν όντως μια ομάδα μόνος του: πέτυχε 41 πόντους (10/17δ., 4/6τρ., 9/14β.), κατέβασε πέντε ριμπάουντ, μοίρασε μια ασίστ, έκανε επίσης δυο κλεψίματα και δυο τάπες και σαν να μην έφταναν όλα αυτά, ζήτησε μόνος του να μαρκάρει τον σέντερ της ΑΕΚ, Τζιμ Γιούσεβιτς, επειδή, όπως εξήγησε αργότερα, «έβλεπα ότι ο Τζορτζ Παπαδάκος ήταν λίγο φοβισμένος»!

Εδώ λοιπόν μπαίνει στο κάδρο ο Μηνάς, «ανάθεμα την ώρα και τη στιγμή», όπως λέει μετά από τριάντα χρόνια!

Την ώρα και τη στιγμή που τον μούντζωσε η μοίρα του, αυτό εννοεί ο Γκέκος και μάλιστα όχι μια και δυο, αλλά τρεις φορές

Την πρώτη αστόχησε (κάτι που συνέβαινε από σπανίως έως ποτέ) σε μια ελεύθερη βολή, ενώ ο Ολυμπιακός έτρεχε το come back του…

Τη δεύτερη, τέσσερα δευτερόλεπτα πριν από τη λήξη, μετά το δια χειρός Τζίμη Μανιάτη 87-88, ο αρχηγός της ΑΕΚ απεγκλωβίζεται με το ζόρι από την ασφυκτική πίεση του Βαγγέλη Αγγέλου και επιχειρεί μια διείσδυση από τη δεξιά πλευρά, αλλά υποπίπτει σε βήματα!

Η, όπως υποστήριξε, διαρρηγνύοντας τα ιμάτια του ο Βαγγέλης Νικητόπουλος, «ο Μηνάς αναγκάστηκε να περπατήσει, επειδή σπρώχθηκε βάναυσα»!

Ο κόσμος ξεσηκώθηκε από το μη φάουλ και το γήπεδο έμοιαζε με βομβαρδιζόμενο τοπίο, αλλά το ματς δεν είχε ολοκληρωθεί και η ΑΕΚ είχε άλλη μια ευκαιρία να νικήσει. Την τρίτη και φαρμακερή!

Στο αμέσως επόμενο κλικ, μετά την επαναφορά ο Κρις Κωστούρος κλέβει την μπάλα από τον Αγγέλου, τραβώντας του μάλιστα τη φανέλα! Οι διαιτητές αφήνουν τη φάση να εξελιχθεί και η μπάλα φτάνει στα χέρια του Μηνά, ο οποίος σουτάρει χωρίς πίεση από απόσταση τριών μέτρων, λίγο πιο μέσα από τη γραμμή της προσωπικής, αλλά τζίφος…

«Τις θυμάμαι αυτές τις φάσεις σαν να συμβαίνουν τώρα. Μαζί με το τελευταίο σουτ έκανα και την προσευχή μου, αλλά ο θεός δεν την εισάκουσε» αυτοσαρκάζεται γελώντας…

Γελώντας και συνάμα κλαίγοντας, διότι από εκείνο τον συγκλονιστικό επίλογο μένει αποτυπωμένη η εικόνα στην οποία, με το που αστοχεί και ακούγεται η κόρνα της λήξης, ο Μηνάς πηγαίνει προς τα αποδυτήρια βουρκωμένος…

Αυτή δεν ήταν ούτε η πρώτη, ούτε η τελευταία φορά που το τοτέμ της ΑΕΚ έκλαψε για την ομάδα του. Και δεν αποκλείεται κάποια δάκρυα να του ‘χουν μείνει κάβα και να χαρακώσουν και αύριο το πρόσωπο του…