Elementary dear… Spanoulis!
Στην ωραία, ειδυλλιακή, ενδεχομένως ραντισμένη, ενίοτε ευρισκόμενη σε νιρβάνα και εθισμένη στα κάθε λογής ταρατατζούμ (ακόμη και σαν παυσίπονο στα μνημόνια) χώρα που λέγεται Ελλάς, συμβαίνει πολύ συχνά αυτό το οποίο έγινε αίφνης πρώτο θέμα της επικαιρότητας…
Να πανηγυρίζουμε για τα αυτονόητα, που να πάρει η οργή!
Ναι γι’ αυτά βουρλιζόμαστε, πασχίζουμε και όταν τα βλέπουμε να συμβαίνουν, κοιταζόμαστε με αυταρέσκεια στον καθρέφτη (σαν την αντίζηλο της Νεράιδας) τρελαινόμαστε από τη χαρά μας, ναρκισσευόμαστε και αποθεώνουμε τους εαυτούς μας, επειδή αραιά και πού η λογική και η ευαισθησία ρίχνουν στο κανναβάτσο την καφρίλα και τα άρρωστα μυαλά!
Κατά την άποψη μου ο Βασίλης Σπανούλης έπραξε το στοιχειώδες, που είναι και αυτονόητο: προσήλθε να προσκυνήσει στη σορό ενός ανθρώπου ο οποίος τον πήρε δυο φορές στη δούλεψη του, του έδωσε ευκαιρίες ζωής, τον ευεργέτησε, στάθηκε δίπλα και στον ίδιο και στη μητέρα του και εν κατακλείδι υπήρξε (άνευ εισαγωγικών και αποσιωπητικών) ο δεύτερος πατέρας του, χώρια που οι συχωρεμένοι είχαν το ίδιο όνομα…
Θανάση έλεγαν τον κανονικό πατέρα του Βασίλη, Θανάση και τον δεύτερο του, τον οποίο βρήκε οκτώ χρόνια μετά τον θάνατο του πρώτου…
Ο ίδιος ο Σπανούλης, απ’ όσο μπορώ να τον ψυχανεμιστώ και απ‘ ό,τι κατάλαβα μιλώντας μαζί του την περασμένη Παρασκευή, πήγε στη Μητρόπολη για να επιτελέσει ένα θλιβερό καθήκον που συνάμα αποτελούσε το δικό του ανθρώπινο και ηθικό χρέος…
Elementary dear Watson, κατά πώς εξέφραζε το στοιχειώδες πόρισμα του σε κάθε υπόθεση, απευθυνόμενος προς τον συνεργάτη του, ο Σέρλοκ Χολμς!
Δεν πήγε ούτε για να παραστήσει τον παλικαρά, ούτε για να καμωθεί τον καμπόσο, ούτε για να τσιγκλίσει τους (συγκεντρωμένους στον προαύλιο χώρο) φιλάθλους του Παναθηναϊκού, ούτε για το θεαθήναι τοις ανθρώποις, ούτε για να γίνει θέμα στα κάθε λογής πρωινάδικα και στα δελτία ειδήσεων!
Δεν πήγε επίσης ούτε για να γεφυρώσει το χάσμα των αιωνίων, ούτε για να διεκδικήσει το Νομπέλ Ειρήνης, ούτε για να μείνει στην ιστορία ως ο άνθρωπος που έριξε το Τείχος!
Ναι, συμφωνώ, πρέπει κάποιος να ‘χει μεγάλη καρδιά, γενναιοφροσύνη, κότσια και… αυγά, όπως έλεγε ο Ιωαννίδης, για να τολμήσει να εμφανιστεί στο στόμα του λύκου: αυτή είναι μια προσέγγιση που συζητήθηκε πολύ χθες και ασφαλώς πιστώνεται στον Σπανούλη.
Αναλόγως πιστώνεται ως εύσημο στον κόσμο του Παναθηναϊκού ότι δεν τον αποδοκίμασε, δεν τον πρόγκηξε, δεν αδιαφόρησε για την παρουσία του, αλλά του χάρισε ένα θερμό χειροκρότημα άμα τη αφίξει και επί τη αναχωρήσει του από τον προσκυνηματικό χώρο…
Αμ’ το άλλο που άκουσα, διάβολε; Κάποιοι τον αποθέωσαν και για έναν πρόσθετο λόγο; Ότι πήγε μονάχος του, συνοδευόμενος (όπως συνέβη με όλους τους προσερχόμενους) από τον υπεύθυνο ασφαλείας της ΚΑΕ Παναθηναϊκός, τον παλαίμαχο βολεϊμπολίστα Μιχάλη Γεωργαντή και όχι από καμιά δεκαριά μπράβους που θα τον περιστοίχιζαν για κάθε ενδεχόμενο…
Έγραψα για μπράβους και οφείλω να πω μπράβο και στον Σπανούλη και στον κόσμο γι’ αυτές τις χαρμόσυνες και αισιόδοξες εικόνες που ζωγράφισαν μέσα στο θλιβερό και πένθιμο κάδρο της εκδημίας του «Τυφώνα»...
Αλλά, το ξαναγράφω και επιμένω σε αυτή την παγιωμένη άποψη μου…
Δεν γίνεται, ρε γαμώ το, να εκλαμβάνουμε τα απαραίτητα ως πλεονασματικά, τα στοιχειώδη ως πολυτέλεια και τα αυτονόητα ως θριάμβους για τους οποίους πρέπει να βγαίνουμε στους δρόμους και να πανηγυρίζουμε…
ΥΓ: Αντε, λοιπόν, βαυκαλιστήκαμε με την καρδιά μας χθες και οψόμεθα στο επόμενο ντέρμπι αιωνίων, όπου, όποτε, όπως και εάν ξαναγίνει!
Διάβασε όλα τα τελευταία νέα της αθλητικής επικαιρότητας. Μάθε για όλους τους live αγώνες σήμερα και δες τις αθλητικές μεταδόσεις της ημέρας και της εβδομάδας μέσα από το υπερπλήρες Πρόγραμμα TV του Gazzetta.
