Αλλάζει στρατηγική, κλείνει μέτωπα

Με την γραπτή δήλωση που κοινοποίησε την παραμονή της Παναγίας, ο Δημήτρης Γιαννακόπουλος έδειξε διατεθειμένος να θάψει το «τσεκούρι του πολέμου» με την Euroleague. Στο απολογητικό πνεύμα που εξέπεμψε, αλλά και οι εκφράσεις αφοσίωσης στην ιδέα του συνεταιρισμού που χρησιμοποίησε, δείχνουν ότι έχουν συμβάλει πολλές συνιστώσες.

Μία είναι ότι ο Παναθηναϊκός συνειδητοποίησε αυτό που, κατά βάθος ποτέ δεν αμφισβήτησε: ότι η συμμετοχή του στην κορυφαία διοργάνωση είναι μονόδρομος και ότι οι επαναστατικές διαθέσεις που επέδειξε όχι μόνο δεν έφεραν κάποιο αποτέλεσμα, αλλά έφτασαν στο σημείο να τον απομονώσουν από την υπόλοιπη «κοινότητα» των ισχυρών κλαμπ της διοργάνωσης. Ενδεχομένως, ως έμμεσο αποτέλεσμα της επιθετικής του πολιτικής ήταν να τον εμφάνιζε ως ένα «γίγαντα με αυτοκαταστροφικές τάσεις» ο οποίος αυτό που πρώτα και πάνω από όλα κατόρθωνε, ήταν να αυθυποβάλλεται και ενίοτε να αποπροσανατολίζεται. Αυτό δεν σημαίνει ότι έπαψε να βρίσκει περιπτώσεις που ένιωθε (και ήταν ) αδικημένος, ειδικά αν σύγκρινε την αντιμετώπιση που είχε τα τελευταία χρόνια με εκείνη των μεγάλων επιτυχιών επί εποχής του αείμνηστου Παύλου, αλλά και Θανάση Γιαννακόπουλου. Έχουμε πει πολλές φορές ότι αν έχεις καταφέρει να πάρεις 6 τίτλους κόντρα στο σύστημα, τότε ή είσαι μέρος του ή δεν υπάρχει (σύστημα).

Δεύτερη είναι να αναγνώρισε, ειδικά ο Δημήτρης Γιαννακόπουλος, ότι ο παρορμητικός και ενίοτε ακραίος τρόπος που αντιδρούσε δεν ήταν ο ενδεδειγμένος, με αποτέλεσμα να προκαλεί περισσότερο κακό, παρά καλό. Και στην ουσία και στην εικόνα του. Με τον τρόπο αυτό, κατέληγε να χάνει ακόμη και το δίκιο του, στις περιπτώσεις και τα θέματα που είχε. Και δεν μιλάμε μόνο για τα μάτια των τυφλωμένων οπαδών της δικής του ομάδας, που συμβιβάζονταν μόνο με το περίφημο 100-0, αλλά για το γενικότερο ευρωπαϊκό περιβάλλον, το οποίο στο κάτω –κάτω, έβλεπε ξεκάθαρα και «φώναζε» ότι κάποιες ομάδες είχαν καλύτερες διαιτησίες από κάποιες άλλες. Γιατί πρέπει να είναι τουλάχιστον αδαής όποιος πίστευε ότι ο μεγαλύτερος καβγάς δεν ήταν για την διαιτησία.

Μέσα λοιπόν από αυτή τη διαδικασία, είτε κατάλαβε, είτε πείστηκε ότι καλύτερα να διεκδικείς, ό,τι διεκδικείται, από μέσα, παρά απ’ έξω.

Φυσικά, σημαντικό ρόλο έπαιξαν και κάποιες ανθρώπινες κινήσεις, που πάντα παίζουν ρόλο. Ο πανέξυπνος Μπερτομέου εμφανίστηκε στην εξόδιο ακολουθία του Παύλου Γιαννακόπουλου, παρότι δεν τολμούσε να πατήσει στο ΟΑΚΑ. Οι επαφές που είχαν προηγηθεί και ακολούθησαν, ειδικά με την μετριοπαθή στάση του Μάνου Παπαδόπουλου, ο οποίος πάντα προσπαθούσε να δρα πυροσβεστικά, σε συνδυασμό με την επιθυμία της πλειοψηφίας των φίλων της ομάδας να μην αποχωρήσει από το μεγάλο αυτό μπασκετικό πάρτι. Ήταν λογικότατο το επιχείρημα: ποιος καλός παίκτης θα δεχόταν να μείνει/υπογράψει σε μια ομάδα που δεν θα έπαιζε στην κορυφαία διοργάνωση, ώστε να μπορεί να αυξήσει τις μετοχές του στο μπασκετικό χρηματιστήριο; Να φτιάξει μια ομάδα 10 εκατομμυρίων για να διεκδικεί το ελληνικό πρωτάθλημα; Άντε και το Champions League που το κατέκτησε πέρυσι η ΑΕΚ με 4,5;

Παράλληλα, είναι και ο ηγετικός ρόλος που έχει αναλάβει ο Δημήτρης Γιαννακόπουλος στο γενικότερο "Παναθηναϊκό γίγνεσθαι". Δεν είναι εύκολο, ούτε δείχνει σωφροσύνη να έχεις ανοικτά δυο τρία διαφορετικά μέτωπα, ειδικά όταν απέναντί σου έχεις δυνατούς παίκτες και δύσκολη διαδρομή.