Δυο «κλειδιά» για μία πόρτα

Ο φετινός Παναθηναϊκός, δεν μπορεί παρά να είναι ένας διαφορετικός Παναθηναϊκός από τον περσινό. Μπορεί να κράτησε την ηγέτη του, τον Νικ Καλάθη, αλλά για διάφορους λόγους, δεν θα έχει στην σύνθεσή του τρεις από τους βασικότατους συντελεστές της ομάδας της τελευταίας διετίας: τον Σίνγκλετον, τον Τζέιμς και τον Ρίβερς. Μιας ομάδας που ανταποκρίθηκε στη εξέλιξη του παιχνιδιού αποδίδοντας σε μεγάλα διαστήματα σύγχρονο μπάσκετ και παράλληλα κατάφερε να πάρει κάποια από τα αποτελέσματα που διεκδικούσε. Εντός Ελλάδας κατέκτησε δυο σερί πρωταθλήματα( το ένα με μειονέκτημα έδρας) και ένα κύπελλο (περνώντας από το ΣΕΦ), γιατί υπερίσχυσε κατά κράτος στην αθλητικότητα του μοναδικού και «αιώνιου» αντίπαλου του, του Ολυμπιακού. Στην Euroleague για δυο σερί σεζόν, σε πρωτάθλημα 30 αγωνιστικών τερμάτισε 4ος ανάμεσα σε 16 ομάδες και πήγε στα playoffs με πλεονέκτημα έδρας. Το τι έγινε από εκεί και πέρα, είναι μια άλλη συζήτηση που έχει ουσιαστικό ενδιαφέρον γιατί στην πραγματικότητα του στέρησε την μεγάλη ευκαιρία που ο ίδιος δημιούργησε, να εκπληρώσει το απωθημένο του και να επιστρέψει σε ένα Final 4 μετά το 2012.

Είναι φυσικό, οι στόχοι του να παραμείνουν οι ίδιοι, μόνο που αυτή η φορά θα επιχειρήσει να τους πετύχει με μια ομάδα σημαντικά διαφοροποιημένη. Οι εσωτερικοί τίτλοι θα παραμείνουν minimum στόχοι και η παρουσία στη Βιτόρια θα είναι το μεγάλο όνειρο. Μόνο που για να πραγματοποιηθεί, θα πρέπει να πείσει ότι η φετινή version του μπορεί-ειδικά στην Ευρώπη- να πιάσει αυτά τα υψηλά στάνταρ.

Έκανε κάποιες κινήσεις που προκάλεσαν αίσθηση και άλλες που έδειξαν ότι προσπάθησε να κινηθεί μέσα σε ένα προκαθορισμένο οικονομικό πλαίσιο. Δεν μπορεί να πει κανείς ότι ρίσκαρε, πηγαίνοντας σε άγνωστες –στο ευρύ κοινό- επιλογές (οι οποίες δεν πρέπει να υποτιμώνται αν γίνονται από προπονητές που έχουν …μύτη), αλλά περισσότερο προσπάθησε να συγκεντρώσει υλικό με παίκτες που είναι γνωστοί στην ευρωπαϊκή πιάτσα.

Με αυτά και με εκείνα, ο Τσάβι Πασκουάλ, καλείται να κερδίσει και το δικό του στοίχημα (final4), αλλά πρώτα και πάνω από όλα να αναζητήσει το νέο κέντρο βάρους του υλικού που έχει στα χέρια του, αναζητώντας από τους νέους να του καλύψουν συγκεκριμένες ανάγκες και από τους παλιούς να τους βοηθήσουν ώστε να δημιουργηθεί ένα γκρουπ που θα μπορέσει να ανταποκριθεί και να αναπληρώσει βασικότατα στοιχεία που χάθηκαν μαζί με τους τρεις που –για διάφορους λόγους- αποχώρησαν.

Μέσα από αυτό το πρίσμα, είναι προφανές ότι από όλους όσους αποκτήθηκαν «κλειδί» σε αυτή την προσπάθεια θα κληθούν να παίξουν δυο παίκτες, η απόδοση των οποίων έχω την αίσθηση ότι θα είναι το βαρόμετρο για την επίδοση, και την αποτελεσματικότητα των «πρασίνων» σε βάθος χρόνου. Με άλλα λόγια για το ταβάνι τους.

Ο ένας φαίνεται από μακριά ότι θα είναι ο Κιθ Λάνγκφορντ. Όχι γιατί θα πάρει τη σκυτάλη της ηγεσίας από τον Νικ Καλάθη, αλλά γιατί είναι αυτός από τον οποίο ο Παναθηναϊκός θα περιμένει σταθερό σκόρερ και την ευθύνη μεγάλων σουτ σε ματς που κρίνονται στον πόντο. Για την κλάση ενός σεσημασμένου εκτελεστή, ουδείς αμφιβάλει. Το ζητούμενο είναι η ανθεκτικότητα η οποί περισσότερο εκπορεύεται από την σωματική του κατάσταση και την υγεία του και λιγότερο από την ηλικία του. Είναι εξίσου δεδομένο ότι θα χρειαστεί πολύ περισσότερες βοήθειες, απ’ όσες ο Τζέιμς, από τον Παππά και τον Λοτζέσκι για να μείνει φρέσκος στις κρίσιμες στιγμές, ειδικά τώρα που δεν θα υπάρχει ο Ντένμον και στη επίθεση, αλλά κυρίως στην άμυνα, όπου ο Νικ δεν μπορεί να μαρκάρει για δυο.

Ο δεύτερος είναι ο Στεφάν Λάσμε. Έχει το πλεονέκτημα όχι έχει συνεργαστεί με την ομάδα και το συνεταιράκι του τον Γκιστ, αλλά επί της ουσίας είναι εκείνος που είναι καταδικασμένος να καλύψει την χαμένη σκληρότητα και τη σιγουριά στο ριμπάουντ που έδινε ο Σίνγκλετον. Επίσης θα είναι κομβικός γιατί με την αθλητικότητά του θα πρέπει να –μαζί με τον Θανάση- να καλύπτουν όποια αμυντικά μειονεκτήματα χαρακτηρίζουν άλλους συμπαίκτες τους, να ανταποκρίνονται στις αλλαγές όταν αντιμετωπίζουν pick and roll (οι αντίπαλοι θα σημαδεύουν Λάνγκφορντ και Τόμας) και να αναχαιτίζουν ή να αλλοιώνουν επιθέσεις πάνω από τη στεφάνη.

Εάν και εφόσον αυτοί οι δυο δώσουν στα συγκεκριμένα κεφάλαια της σιγουριά που απαιτεί η ευρωπαϊκή μπασκετική πραγματικότητα, τότε είναι πολύ πιθανό ο Πασκουάλ, ο οποίος έχει την ικανότητα να διαχειρίζεται και να βάζει στο παιχνίδι περισσότερους παίκτες από άλλους προπονητές, θα βρει τρόπο να πάρει το κάτι παραπάνω και από τον Ιωάννη Παπαπέτρου, που διαθέτει εκτός από ποιότητα, αξιοσημείωτη εμπειρία και επάρκεια σε πολλούς τομείς, και από τον Ντίνο Μήτογλου και από τον Ντεσόν Τόμας, αλλά και από τον Γιώργο Παπαγιάννη, μόλις έρθει στα ίσα του από τα δυο ισχνά χρόνια στο ΝΒΑ.

ΥΓ: Εκ παραδρομής αναφέρθηκε στο αρχικό κείμενο ότι συνυπήρξαν παλαιότερα στον ΠΑΟ Λάσμε -Καλάθης.