Ένα κατάρτι στο λιμάνι

Ξεκινώ με τον ελέφαντα που στέκεται απορημένος στη μέση του κόκκινου δωματίου και αναρωτιέται τι ακριβώς συνέβη σε αυτό το παράξενο καλοκαίρι.

Εάν τις φετινές μετεγγραφές του Ολυμπιακού τις υπέγραφε ο Γιάννης Σφαιρόπουλος ή άλλος Έλληνας ή κάποιος άσημος προπονητής (πλην του Τόμιτς που βρίσκεται στο απυρόβλητο), θα αρμένιζε τώρα μεσοπέλαγα, δεμένος στο κατάρτι κάποιου πλοίου, για να τον φάνε οι γλάροι.

Αυτό ισχυρίζεται, το παχύδερμο. Ή μήπως έχει άδικο;

Μέρος της αξίας ενός κορυφαίου προπονητή, πέρα από το κοουτσάρισμα και την παρουσία του στα αποδυτήρια, είναι να προσελκύσει με το κύρος του παίκτες μεγάλου βεληνεκούς και να γίνει μαγνήτης. Κατά προτίμηση με εκπτώσεις και τιμές γνωριμίες.

Οι περισσότεροι από τους οπαδούς που βγήκαν στις στέγες να πανηγυρίσουν για την πρόσληψη Μπλατ φουλάρισαν με βενζίνη το αυτοκίνητο, για το καλοκαιρινό πήγαινε έλα στο αεροδρόμιο.

Πίστεψαν, και με το δίκιο τους, ότι το επόμενο βήμα ήταν η στρατολόγηση πρωτοκλασάτων παικτών, είτε Ελλήνων είτε, το πιο ρεαλιστικό, ξένων.

Οι εβδομάδες που ακολούθησαν γέμισαν την ατμόσφαιρα όχι με πανηγυρικές ιαχές, αλλά με ερωτηματικά.

Ένας από τους ακρογωνιαίους λίθους του εγχώριου κορμού αποχώρησε με προορισμό των «αιώνιο εχθρό», χωρίς να αντικατασταθεί με Έλληνα ανάλογου βεληνεκούς.

Ο Βεζένκοφ διαθέτει πηγαίο ταλέντο, αλλά δεν είναι Παπαπέτρου. Μπορεί να τον ξεπεράσει, μπορεί και να μη τον φτάσει ποτέ.

Οι θέσεις των ξένων δόθηκαν, όλες ανεξαιρέτως σε παίκτες στοιχήματα. Απότοκο, υποθέτω, και του οικονομικού προϋπολογισμού.

Ο Νάιτζελ Ουίλιαμς-Γκος έχει αγωνιστεί μόνο στο NCAA και στην Παρτίζαν. Ο Ζακ ΛεΝτέι, στη Χάποελ Γκαλίλ Γκιλμπόα. Ο Αλέξ Τουπάν ήταν ρολίστας των 15 λεπτών στη Ζαλγκίρις. Ο Γιάνις Τίμμα, των 22 λεπτών στη Βασκόνια.

Ουδείς εξ αυτών έχει εκτεταμένη πείρα πρωταθλητισμού στην Εuroleague. Οι δύο πρώτοι (και σημαντικότεροι) δεν έχουν καν περάσει τις πύλες της.

Θα κληθούν να το κάνουν άμεσα και χωρίς δικαιολογίες, στον ίδιο Ολυμπιακό όπου απέτυχαν πέρυσι τέσσερις Αμερικανοί αν μη τι άλλο μπαρουτοκαπνισμένοι στο ΝΒΑ (Τόμπσον, Ρόμπερτς, Μπράουν) ή στην Ευρώπη (ΜακΛέιν).

Τον Τιλί και τον Ουίλτζερ, που πέρασαν και δεν ακούμπησαν, δεν τους ανεβάζω καν στην παλάντζα.

Ειρήσθω εν παρόδω, ότι μόνο οι Τόμπσον-Μπράουν παραμένουν ελεύθεροι από τους έξι που, σωστά, αποδεσμεύτηκαν. Οι υπόλοιποι βρήκαν γρήγορα δουλειά και μάλιστα καλή, στην Ισπανία ή στη Ρωσία.

Στο λιμάνι λένε ότι το ρόστερ έκλεισε και οι μετεγγραφές τελείωσαν. Οι φιλόδοξες κινήσεις των απέναντι ενδέχεται να προκαλέσουν κάποια κινητικότητα, αλλά δύσκολα θα συμβεί κάτι θεαματικό.

Ο ελέφαντας γύρισε και είπε αυτό ακριβώς που διακρίνει ακόμα και τυφλός. Το αστέρι του νέου Ολυμπιακού θα είναι ο ίδιος ο Μπλατ. Το πινακάκι του προπονητή.

Από τα χαρακτηριστικά των νεοσύλλεκτων παικτών, είναι φανερό ότι θα δοθεί έμφαση στην αθλητικότητα και στα νιάτα. Στις χειρότερες στιγμές της, πέρυσι (και πρόπερσι), η ομάδα έμοιαζε μουχλιασμένη και ξεπερασμένη από τον χρόνο.

Η ένεση εκρηκτικότητας, αλτικότητας και αλεγκρίας είναι προφανώς ευπρόσδεκτη, αλλά το χαρτί δεν είναι σίγουρο ούτε βαρύ. Kανένα από τα χαρτιά.

Ο ΛεΝτέι δεν είναι Βέσελι. Ο Τουπάν δεν είναι Γιουλ. Ο Τίμμα δεν είναι Σίνγκλετον. Ο Ουίλιαμς-Γκος δεν είναι Χίγκινς. Ο Ολυμπιακός του 2018-9 θα έχει περισσότερη σπίθα από τον περυσινό, αλλά η σπίθα μπορεί να φέρει και –με το συμπάθιο- πυρκαγιά.

Είναι καλοί παίκτες οι 4+1 νεοαποκτηθέντες; Είναι. Αναμφισβήτητα. Και θα χρειαστεί προσπάθεια, για να προσφέρουν λιγότερα από εκείνους των οποίων το ντουλαπάκι κληρονόμησαν.

Αλλά υπάρχει αρκετή ποιότητα σε αυτή τη δωδεκάδα; Υπάρχει εμπειρία μεγάλων αγώνων; Υπάρχει προσωπικότητα και κλάση;

Η φιλοδοξία είναι σπουδαίο πλεονέκτημα, αλλά ο Ολυμπιακός δεν έχει την πολυτέλεια να γίνει εκκολαπτήριο ταλέντων όπως έγινε με τον τρόπο της η Νταρουσάφακα του Μπλατ με Ουοναμέικερ, Κλάιμπερν, Ουίλμπεκιν και σία.

Δεν αντέχει δηλαδή να σπαταλήσει ολόκληρες σεζόν χωρίς διακρίσεις, εφ’ όσον προέρχεται από συναπτή διετία με άδεια χέρια. Ιδίως τώρα, που ο Σπανούλης ετοιμάζεται να ρίξει τις τελευταίες ζαριές της καριέρας του.

Κάτι τέτοιο δεν έπαθε ο Παναθηναϊκός, με τον Δημήτρη Διαμαντίδη; Στον αποχαιρετιστήριο γύρο του, ο ηγέτης του «τριφυλλιού» αναλώθηκε να βολοδέρνει δίπλα σε Πάβλοβιτς, Ραντούλιτσα, Κούζμιτς και άλλους εκλεκτούς του σέρβικου λόμπι.

Βεβαίως, όλα τα παραπάνω μπορεί να αποδειχθούν υποσημείωση για τον Ολυμπιακό του 2018-9, ειδικά αν πορευτεί υγιής μέσα στη σεζόν.

Στην πρώτη γραμμή των επάλξεων θα στηθούν και φέτος οι συνήθεις ύποπτοι: Σπανούλης, Πρίντεζης, Παπανικολάου, Μάντζαρης, Μιλουτίνοβ, Αγραβάνης. Άνευ Παπαπέτρου βέβαια.

Περισσότερο από κάθε προηγούμενη χρονιά, οι πυρήνας των Ελλήνων (και του ενός Σέρβου) θα μοιραστεί τα πρώτα και δεύτερα βιολιά, με ενορχηστρωτή μάλιστα έναν προπονητή που αρέσκεται να δίνει ελευθερίες στους παίκτες.

Η φιλοσοφία του Μπλατ φέρνει τον Ολυμπιακό πιο κοντά στην εποχή Γκέρσον και Καζλάουσκας, παρά στο προπονητοκεντρικό δόγμα Σφαιρόπουλου, δηλαδή Ιωαννίδη.

Θα μπορούσα να υπενθυμίσω ποιοι από τους τελευταίους τέσσερις οδήγησαν την ομάδα σε θριάμβους και ευρωπαϊκούς τελικούς, αλλά προτιμώ εδώ να δέσω στο κατάρτι εκείνους που οδήγησαν κάποτε σε υποχρεωτική έξοδο τον Γιώργο Μπαρτζώκα.

Τον μοναδικό τεχνικό που μπόρεσε να συνδυάσει με απόλυτη επιτυχία τους δύο κόσμους.

Εκείνη η ήττα από τα «δεύτερα» του Παναθηναϊκού στα πλαίσια του Κυπέλλου Ελλάδας τον Οκτώβριο του 2014 άλλαξε την ιστορία του Ολυμπιακού, πολύ περισσότερο από όσο διέκρινε τότε ο γυμνός οφθαλμός.