Δεν είναι τελικοί, είναι κάτεργα

Οι δυο εβδομάδες που πάνω-κάτω κρατάει μια τελική σειρά playoff μεταξύ Παναθηναϊκού και Ολυμπιακού μοιάζουν με έναν απεχθή φόρο που είναι υποχρεωμένοι να πληρώνουν κάθε χρόνο, οι πραγματικοί φίλοι του μπάσκετ στην Ελλάδα. Από την μέρα που ξεκινάει ο κύκλος αυτής της λυσσαλέας μονομαχίας, μέχρι την στιγμή που τελειώνει, έχεις την αίσθηση ότι θα πέρναγες καλύτερα σε κάτεργα, από το να παρακολουθείς μια ρουτίνα, την οποία στο φινάλε δεν μπορεί να ευχαριστηθεί ούτε καν ο ίδιος ο νικητής. Όποιος κι αν είναι αυτός. Νιώθεις μαζοχιστής βλέποντας, ακούγοντας και διαβάζοντας να εκτυλίσσονται, ερήμην του στοιχειώδους αθλητικού πολιτισμού, γεγονότα που, κατά κανόνα προσβάλουν και την αισθητική και την νοημοσύνη εν ονόματι ενός τυφλού οπαδισμού, ο οποίος εκθρέφεται από το παρελκυστικό : «ο σκοπός αγιάζει τα μέσα».

Το εξωφρενικό είναι ότι όλες αυτές οι ανακοινώσεις και οι δηλώσεις αποσκοπούν στο να πείσουν εκείνους που δεν χρειάζεται καν κόπος για να πειστούν. Είναι πρόθυμοι να μετατρέψουν το ΟΑΚΑ και το ΣΕΦ σε ζούγκλες με μολότοφ, καπνογόνα, νατήδες και να πάρουν το ρόλο του πρωταγωνιστή από εκείνους που πραγματικά είναι, ή θα έπρεπε να είναι.

Ακόμη κι αν συμφωνήσουμε ότι και τους δυο «αιώνιους» τους πνίγει το δίκιο, σε σημείο πολλές φορές να βγαίνουν από τα ρούχα τους, τότε θα πρέπει να αναγνωρίσουμε ότι δεν μπορεί να είναι τελείως τρελοί. Κάποιο λόγο θα πρέπει να έχουν. Ο Ολυμπιακός να διαμαρτύρεται συνεχώς για την αντιμετώπιση που έχει στην Ελλάδα την ίδια ώρα που στην Euroleague τα βρίσκει όλα αγγελικά πλασμένα. Ο δε Παναθηναϊκός, τα τελευταία χρόνια να θεωρεί εαυτόν κατατρεγμένο στην Euroleague (την οποία έχει κατακτήσει 6 φορές), ενώ στην Ελλάδα απορεί και εξίσταται με τα μυξοκλάματα των απέναντι, όπως απορούσε και ο Ολυμπιακός, όταν ο εκλιπών Παύλος Γιαννακόπουλος αποφάσισε να μην κατεβάσει την ομάδα του στον τέταρτο τελικό της σεζόν 1992-93.

Προφανώς λοιπόν και οι δυο αντιλαμβάνονται- και πολύ καλά μάλιστα- να αναγνωρίζουν, πώς (;), πότε(;), πού(;) και γιατί (;) είναι «από πάνω» και πώς (;), πότε(;), πού(;) και γιατί (;) είναι «από κάτω». Υπό αυτή την έννοια είναι συνένοχοι, με εκείνους τους φορείς που υποτίθεται ότι είναι υπεύθυνοι να εγγυηθούν την ισονομία. Εκτός αν αυτό που ζητούν και διαπραγματεύονται, ο καθένας με το στυλ του, δεν είναι ακριβώς αυτό.

Ας προσπεράσουμε όμως αυτό το ρομαντικό παραλήρημα κι ας μετρήσουμε τις παραμέτρους που έχρισαν τον Παναθηναϊκό για δεύτερη σερί σεζόν πρωταθλητή, υπό τον Τσάβι Πασκουάλ και 37η συνολικά (αν συνυπολογίσουμε και την σεζόν 1920-21 που όμως δεν έγινε εθνικό πρωτάθλημα).

Κατά σειρά αξιολόγησης το πρώτο ήταν το πλεονέκτημα έδρας, το οποίο εξασφάλισαν αήττητοι στην κανονικοί περίοδο, με ό,τι αυτό συνεπάγεται. Ποτέ οι «πράσινοι» δεν έχουν χάσει 5ο τελικό στο γήπεδό τους, κάτι που σημαίνει ότι δεν έχει βγει τυχαία και με... βούλευμα «ο νόμος του ΟΑΚΑ».

Ακολούθως ήταν η γρήγορη ισοφάριση μετά το break του Ολυμπιακού στον πρώτο τελικό, που δεν άφησε τους «ερυθρόλευκους» να ευχαριστηθούν την αίσθηση ότι πήραν το πάνω χέρι.

Όλα αυτά τα κατάφεραν, φέτος, όπως και πέρυσι, γιατί επιβεβαιώθηκε και στην πράξη ότι η ειδοποιός διαφορά από τον αντίπαλό τους ήταν η αθλητικότητα. Η αθλητικότητα είναι ένα μέγεθος που μεταφράζεται σε ανθεκτικότητα και υπεροχή όταν κουράζεται το μυαλό.

Κατά έναν περίεργο τρόπο, αυτή η σειρά των τελικών μας ανάγκασε να αναθεωρήσουμε την άποψη ότι ο Ολυμπιακός είναι μια ομάδα που βασίζεται στην άμυνα και ο Παναθηναϊκός στην επίθεση. Ακριβώς το αντίθετο συνέβη. Οι δυο νίκες του Ολυμπιακού ήρθαν όταν σκόραρε πολύ, 75 και 92 πόντους. Οι τρεις νίκες του Παναθηναϊκού ήρθαν όταν δεν επέτρεψε στον Ολυμπιακό να σκοράρει πάνω από 70 πόντους ( 66,58 και 70). Στην ουσία το ίδιο συνέβη και στον πέμπτο τελικό. Η μεγαλύτερη επιτυχία του Παναθηναϊκού ήταν ότι το αγχωμένο πρώτο ημίχρονο το οποίο τελείωσε με 0/7 τρίποντα, 7 χαμένες βολές και τουλάχιστον τέσσερα χαμένα lay up, κατάφερε να βρίσκεται πίσω μόλις με 4 πόντους (35-31), δηλαδή υπόθεση ενός ξεσπάσματος. Και ότι η έκρηξη των 53 πόντων του δευτέρου ημιχρόνου δεν ήρθε γιατί ξαφνικά ρυθμίστηκαν τα χέρια των σουτέρ, αλλά γιατί οι αμυντικογενείς παίκτες Θανάσης Αντετοκούνμπο (καθοριστικές οι δυο σερί τάπες του σε Σπανούλη και Πρίντεζη), Σίνγλετον (17 ριμπάουντ) και Γκιστ άρχισαν να πιέζουν τόσο ασφυκτικά και αναγκάζουν τον αντίπαλο να κάνει το ένα λάθος μετά το άλλο. Οι κερδισμένες αυτές φάσεις μετατράπηκαν σε εύκολα και αγχολυτικά lay up στο ανοικτό γήπεδο. Ανάμεσα στους παραπάνω, καθοριστικό ρόλο , απ' όσο άνηκε δια γυμνού οφθαλμού, είχε και ο μεταλλαγμένος Κέι Σι Ρίβερς, ο οποίος, μπορεί -επιθετικά- να μην ήταν ίδιος με αυτόν που ξέραμε πριν τον τραυματισμό του, όμως είχε το ρόλο του "διπλού πράκτορα." Θυμίζοντας τον ρολίστα πολυτελείας της Ρεάλ Μ. ήταν εκείνος που πόσταρε συνέχεια τον Σπανούλη, που έβγαλε άμυνες στο low post, που χαμήλωσε πολύ και έβαλε το κορμί του για να κερδίσει πολλές αθόρυβες μάχες, πριν βάλει τα δυο τρίποντα που ανάψουν τη φωτιά στο φυτίλι.

Στην αφύπνιση του Τζέιμς, ειδικά όταν η άμυνα του Ολυμπιακού άρχισε να χαλαρώνει σε βαθμό κακουργήματος και στην σταθερότητα του Λοτζέσκι, ήρθε ξαφνικά να προστεθεί και ο «Χ factor”, Νίκος Παππάς. Ένα δικό του εξάλεπτο κρεσέντο ορμής και αποτελεσματικότητας, εκτίναξε την διαφορά σε διψήφια νούμερα και ουσιαστικά έγειρε την πλάστιγγα την στιγμή που ο Ολυμπιακός έδειχνε ότι δεν είχε πια δυνάμεις να αντέξει.

Είχε δίκιο λοιπόν ο Σουν Τζου, ο Κινέζος θεωρητικός της στρατηγικής που μνημονεύσαμε τις προάλλες, υπενθυμίζοντας την φράση του «Το να είσαι ανίκητος εξαρτάται από την άμυνα. Η πιθανότητα να νικήσεις εξαρτάται από την επίθεση.»

Το συγκεκριμένο πρωτάθλημα είχε διπλή αξία. Το ένα σκέλος της είχε να κάνει με την δυσάρεστη συγκυρία της απώλειας του Παύλου Γιαννακόπουλου. Το άλλο, από το γεγονός ότι για πρώτη φορά μετά από πολλά χρόνια ο Παναθηναϊκός θα έμενε χωρίς τίτλο και επιπλέον θα μέτραγε έξι σεζόν μακριά από το fianl4 της Euroleague. Ωραία τα αήττητα σερί, αλλά και οι Ουόριορς έχασαν το μοναδικό πρωτάθλημα την τελευταία τετραετία, το 2016, όταν κυνήγησαν και πέτυχαν το ρεκόρ νικών στην κανονική περίοδο. Η δύναμη δεν αποκαλύπτεται με δυνατά ή συχνά χτυπήματα, αλλά με εύστοχα.

Στο δια ταύτα λοιπόν, ο καημός λοιπόν για την επιστροφή σε ένα final4 παραμένει ανεκπλήρωτος, παρότι και τις δυο τελευταίες σεζόν, υπό τον Πασκουάλ, οι «πράσινοι» πήραν πλεονέκτημα έδρας (ως 4οι) όμως έχασαν την πρόκριση από την μετέπειτα πρωταθλήτρια Ευρώπης (Φενέρ, Ρεάλ Μ.). Αυτός θα είναι και πάλι ο υπ΄ αριθμόν «ένα» στόχος και με βάση αυτόν θα γίνουν οι όποιες κινήσεις για να συμπληρωθεί το ρόστερ της νέας σεζόν. Αλλά για να συμπληρωθεί, θα πρέπει πρώτα να λυθούν βασικά ζητήματα με συμβόλαια που λήγουν, με πρώτο και καλύτερο αυτό του Καλάθη. Καλώς ή κακώς από την έκβαση της δικής του υπόθεσης θα πάρουμε μια πρώτη ένδειξη προς τα πού θα πάει το πράγμα. Και μετά θα συζητήσουμε για τα υπόλοιπα.