Δεν ήταν άλλος, ήταν διαφορετικός

Δες το Roland Garros και σε live streaming* (21+) * Ισχύουν Οροι και Προϋποθέσεις

Αξιολογώντας την κατάσταση, όπως είχε διαμορφωθεί μετά την τραγική εμφάνιση που έφερε την εντός έδρας ήττα στον πρώτο τελικό, ο Τσάβι Πασκουάλ πρέπει να σκέφτηκε, πάνω-κάτω, όπως ο Γερμανός φυσικός Γκεόργκ Κριστόφ Λίχτενμπεργκ, που συνήθιζε να λέει: «Δεν μπορώ να πω με σιγουριά ότι τα πράγματα θα διορθωθούν αν αλλάξουν. Είμαι σίγουρος όμως ότι για να διορθωθούν, πρέπει να αλλάξουν». Αυτό δηλαδή, που με δικά του λόγια, δίδασκε και ο coach-μύθος του θρυλικού UCLA, Τζον Γούντεν: « Η αποτυχία δεν είναι θανάσιμη, αλλά η αποτυχία να αλλάξεις μπορεί να είναι».

Ε, λοιπόν, ο Παναθηναϊκός κατάφερε να ανταποδώσει αμέσως το break, να ισοφαρίσει σε 1-1 και να ξαναπάρει στα χέρια του το πλεονέκτημα έδρας στην μάχη για την διεκδίκηση του τίτλου, γιατί ήταν η ομάδα που βρήκε τον τρόπο να αλλάξει την προσέγγιση τόσο του παιχνιδιού, όσο και του αντιπάλου. Είναι πολύ απλοϊκή για να είναι μοναδική η εξήγηση ότι πλέον νιώθει άνετα όταν παίζει στο ΣΕΦ , επειδή μετράει τέσσερις σερί νίκες, τρεις εκ των οποίων τρεις φετινές, σε ισάριθμες επισκέψεις. Τα δεδομένα αλλάζουν όταν μιλάμε για μια σειρά αγώνων, με ό,τι αυτό συνεπάγεται.

Ίσως να άλλαξε από ανάγκη και υπό την πίεση του εξάψαλμου του αφεντικού, όμως το έκανε και αυτό είναι το σημαντικότερο. Η ιστορία του μπάσκετ βρίθει από παραδείγματα ξεροκεφαλιάς, η οποία κομψά μεταφράζεται και ως πεισματική άρνησης στην ιδέα οποιασδήποτε αναπροσαρμογής.

Υπάρχει κανείς που να διαφωνεί ότι ακόμη και αν ο Τσάβι Πασκουάλ έστελνε τους παίκτες του στο ΣΕΦ με το ίδιο ακριβώς πλάνο που τον κατέβασε την περασμένη Κυριακή στο ΟΑΚΑ, θα βλέπαμε άλλο ματς, γιατί είναι σπάνιο , με ή χωρίς αιτία, τόσοι πολλοί και καλοί παίκτες να βρεθούν ξανά και όλοι μαζί σε μια τόσο κακή βραδιά;

Πλην όμως ο Καταλανός τεχνικός του «τριφυλλιού», όχι μόνο δεν έμεινε «κολλημένος» στις αρχικές του προσεγγίσεις, αλλά το έψαξε το πράγμα. Μέσα σε αυτή την αναζήτηση, φάνηκε ότι πήρε κάποιες σημαντικές αποφάσεις. Άλλες εύκολες κι άλλες δύσκολες. Άλλες του βγήκαν περισσότερο, άλλες λιγότερο και άλλες καθόλου. Ωστόσο ήταν ηλίου φαεινότερο ότι έπαιξαν σημαντικό ρόλο γιατί εν τέλει βοήθησαν την ομάδα του να εμφανιστεί διαφορετική.

Ας ξεκινήσουμε από την ζώνη προσαρμογής με την οποία ξεκίνησε το παιχνίδι και θύμιζε εκείνη που είχε επιστρατεύσει και παραλίγο να τον βοηθήσει να γυρίσει τον τέταρτο αγώνα των playoffs της Euroleague με την Ρεάλ στην Μαδρίτη. Να συνεχίσουμε, με την ιδέα να ρισκάρει και να εμπιστευτεί από την αρχή και περισσότερο χρόνο την εμπειρία του Κέι Σι Ρίβερς, ο οποίος, μετά τον τραυματισμό του, μπορεί να βρίσκεται σε άθλια επιθετική φόρμα, παραμένει όμως ένας ποιοτικός και περπατημένος παίκτης, με πολλά προσόντα έτοιμα να τεθούν στην υπηρεσία της τακτικής και της αθλητικότητα της ομάδας. Δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι στην Ρεάλ, ρολίστας πολυτελείας ήταν, όχι σκόρερ. Να προσθέσουμε την επιμονή του στο έξτρα κίνητρο, την ποιότητα αλλά και την εξοικείωση του Ματ Λοτζέσκι με το περιβάλλον, ακόμη κι αν το τίμημα ήταν να καθηλώσει στον πάγκο για 40 λεπτά τον Νίκο Παππά, χωρίς να μπει στη λογική των συμβιβασμών, προκειμένου να αποφύγει τις γκρίνιες και να μην μείνει κανείς στενοχωρημένος; Να εμφανίσει ξαφνικά τον Ζακ Όγκουστ, ο οποίος ξεπρόβαλλε σα φάντασμα, από τα εύκολα ματς του ελληνικού πρωταθλήματος και να διαδραματίσει ενεργό ρόλο και όχι απλά για να ξεκουράσει τον ασταθή φέτος, Γκιστ. Ο ομογενής σέντερ περισσότερες μάχες απ’ όσες θα φανταζόταν κανείς όταν τον έβλεπε να παίρνει θέση σε ένα τόσο κρίσιμο ματς. Και τέλος να κρατήσει (ο Πασκουάλ) δίπλα του στον πάγκο για τα πρώτα λεπτά, τον χαρισματικό αλλά αμφιλεγόμενο Μάικ Τζέιμς, λες και ήθελε να τον βοηθήσει να παρακολουθήσει το ξεκίνημα του αγώνα με ηρεμία και όταν έρθει η ώρα να τον στείλει στο παρκέ περισσότερο συνειδητοποιημένο και έτοιμος να χορέψει στο ρυθμό της ομάδας, παρά να την παρασύρει στον δικό του.

Εννοείται πως όλα αυτά τα συζητάμε υπό αυτό το πρίσμα, καθαγιασμένα εκ του αποτελέσματος. Θα μπορούσαν κάλλιστα, όλα και το καθένα ξεχωριστά, να στραφούν εναντίον του προπονητή των «πρασίνων», αν αυτό (δηλαδή το αποτέλεσμα) ήταν ανάποδο. Αν ο Νικ Καλάθης δεν έδινε μια ακόμη από τις πολλές χορταστικές φετινές του παραστάσεις, αν ο βιονικός Κρις Σίνγκλετον δεν χρειαζόταν να μείνει στο παρκέ σχεδόν 38 λεπτά γιατί ήταν ίσως ο μόνος που μπορούσε να σταθεί με τόση σκληρότητα και συνέπεια σε όλες τις αμυντικές αποστολές που κλήθηκε να υπηρετήσει, είτε κοντά, είτε μακριά από τη ρακέτα. Ή αν στο φινάλε ο Μπόμπι Μπράουν, που επιλέχθηκε ως λύση απόγνωσης, μετά από εκείνο το τρίποντο όταν η διαφορά είχε εκτοξευθεί στους 13 πόντους, βοηθούσε τον Ολυμπιακό να προλάβει και να κάνει την ολική επαναφορά.

Τελικά, έτσι όπως εξελίχθηκαν τα πράγματα, μείναμε με την εντύπωση ότι οι δυο «αιώνιοι», δεν παίζουν μπάσκετ, αλλά τραμπάλα. Μέσα σε λίγες μέρες απλά άλλαξαν ρόλους. Ακόμη και το καταστροφικό τρίτο δεκάλεπτο του Ολυμπιακού, που είχε τον πενιχρό απολογισμό των 7 πόντων, θύμισε εκείνο το εφιαλτικό πράσινο δεύτερο δεκάλεπτο των 6 πόντων που έκοψε τη φόρα με την οποία είχε μπει ο Παναθηναϊκός στον πρώτο τελικό.

Αυτό στο οποίο μάλλον θα πρέπει να συμφωνήσουμε, ανεξάρτητα από όλα όσα διαμορφώνουν το σκηνικό αυτής της ενδιαφέρουσας σειράς, είναι να κρίνουμε τον καθένα με βάση την επίδοση της κάθε βραδιάς και να μη βιαζόμαστε να βγάζουμε αφοριστικά συμπεράσματα γι τον οποιονδήποτε τα οποία μπορεί σύντομα να υποχρεωθούμε να αλλάξουμε με στυλ αλά Κομανέτσι και τανάπαλιν Κατά βάθος, στο διηνεκές, ο καθένας έχει μια συνολική άποψη για το ποιος είναι και πόσο μετράει ο καθένας. Τα συμπεράσματα της μιας νύχτας είναι περισσότερο προϊόν συναισθηματικής φόρτισης. Ο Πασκουάλ δεν έγινε καλύτερος προπονητής μέσα σε τέσσερις μέρες, ούτε ο Καλάθης έμαθε να σουτάρει καλύτερα από το τρίποντο γιατί έκανε τρεις προπονήσεις παραπάνω. Απλά, αυτή είναι η φυσιογνωμία της μάχης. Και θα την κερδίσει όποιος μπορέσει να ανταποκριθεί με μεγαλύτερη συνέπεια σε αυτές τις ψυχολογικές μεταπτώσεις που φέρουν τα αντιφατικά αποτελέσματα. Όποιος αντέξει.