Και... ύστερα ήρθαν οι μέλισσες

Για να μην κρυβόμαστε πίσω από το δάχτυλό μας, οι τελικοί της Α1, που για 13η συνεχόμενη φορά φέρνουν αντιπάλους τον Παναθηναϊκό με τον Ολυμπιακό να διεκδικούν το τίτλο του πρωταθλητή, γίνονται κάτω από φυσιολογικές, για τα ελληνικά δεδομένα, συνθήκες.

Μη μου πείτε ότι δεν έχουμε συνηθίσει, ειδικά στα λαοφιλή σπορ, και ειδικότερα όταν έρχεται η στιγμή να συγκρουστούν σε τελικούς κλαμπ με μεγάλο λαϊκό έρεισμα, να ασχολούμαστε κατά 80% με τα γύρω-γύρω (διαιτησία, δηλώσεις παραγόντων, ανακοινώσεις ομάδων) και κατά 20% με δέον και το ευκταίον: με τους πραγματικούς πρωταγωνιστές (παίκτες, προπονητές) και με το παιχνίδι, αυτό καθεαυτό. Μάλιστα, έχουμε εθιστεί τόσο πολύ σε όλο αυτό το πανηγύρι σε σημείο να το θεωρούμε πλέον μέρος του τελετουργικού, όπως για παράδειγμα ο περίφημος χαιρετισμός των φιναλίστ από τον δούκα ή την δούκισσα, πριν ξεκινήσει ο τελικός του (ποδοσφαιρικού) κυπέλλου Αγγλίας.

Ξαφνιαζόμαστε όταν πλησιάζει το τζάμπολ και δεν έχει ξεκινήσει ο «χαρτοπόλεμος». «Ευτυχώς» δεν αργούμε να έρθουμε στα ίσια μας μετά το πρώτο ματς, όπου ο χαμένος αρχίζει να φωνάζει, ο νικητής να απαντά. Ενίοτε, για ποικιλία, αλλάζει απλά η φρασεολογία, η οποία απλά προσαρμόζεται στο στυλ και τον χαρακτήρα του εκάστοτε «επιτιθέμενου» ή «αμυνόμενου».

Το χειρότερο απ’ όλα είναι ότι η συντριπτική πλειοψηφία, νιώθοντας ότι ζούμε στη εποχή του «φαίνεσθαι» (μηχανισμοί τμημάτων επικοινωνίας) και των Μέσων Κοινωνικής Δικτύωσης (ο καθένας εκφέρει γνώμη για ζήτημα στο οποίο ουδέποτε θα τον ρωτούσαν) να μην έχει διάθεση να ούτε να παρακολουθήσει, ούτε να αξιολογήσει το ουσιώδες από το επουσιώδες. Δηλαδή, πότε πραγματικά έχει νόημα να ξεκινήσει μια διαμάχη και πότε εξελίσσεται για τα …μάτια του κόσμου. Για τον επηρεασμό των παραγόντων που μπορούν να διαμορφώσουν το αποτέλεσμα και κατ’ επέκταση τη μετάθεση των ευθυνών σε περίπτωση ήττας. Επίσης δεν αποτελεί «δείγμα αντικειμενικότητας» το εύκολο συμπέρασμα ότι «φταίνε και οι δυο το ίδιο».Κάθε περίπτωση είναι διαφορετική.

Στην προκειμένη περίπτωση, η διαφορά είναι ότι όλο αυτό το γαϊτανάκι δεν ξεκίνησε από τις ομάδες, αλλά από το εκρηκτικό επεισόδιο της περασμένης Τετάρτης με πρωταγωνιστές τους δυο (από τους τέσσερις) διαιτητές που συμμετέχουν στην Euroleague, τον Σπύρο Γκόντα και τον Γιάννη Φούφη.Οι άλλοι δυο είναι ο Ηλίας Κορομηλάς και ο Πέτρος Παπαπέτρου. Και «ύστερα ήρθαν οι μέλισσες».

Είναι ξεκάθαρο ότι ο καθένας, που νιώθει ότι αδικείται, έχει το δικαίωμα να εκφράσει αυτό το αίσθημα. Και ταυτόχρονα τη δυνατότητα να διεκδικήσει το δίκιο του και την επιβολή του όταν και μέσω της νόμιμης οδού έχει δικαιωθεί. Ως εκ τούτου, δεν χρειάζεται να κρυβόμαστε πίσω από το δάχτυλό μας: οι τέσσερις αυτοί διαιτητές έπρεπε να είχαν επιστρέψει κανονικά στην ροή των εσωτερικών διοργανώσεων. Επίσης, πάλι δεν χρειάζεται να κρυβόμαστε πίσω από το δάχτυλό μας, είναι ξεκάθαρο ότι σε επάρκεια (ικανότητα, εμπειρία), είναι σαφώς υπέρτεροι από πολλούς που κατά καιρούς ή σε σταθερή βάση η ΚΕΔ έχει ορίσει να σφυρίζουν τελικούς, ή έχει επιλέξει να βάλει στην κληρωτίδα των τελικών του κυπέλλου. Τελεία και παύλα.

Από εκεί και πέρα αρχίζει το πρόβλημα. Πώς ερμηνεύεται κάθε κίνηση σε συνδυασμό με το timing της. Εκεί να δείτε αυθαιρεσία. Αυτή τη στιγμή, έχει δημιουργηθεί η εντύπωση (ανεξάρτητα αν είναι σωστό ή λάθος) ότι υπάρχουν οι διαιτητές που μέχρι τώρα όριζε η ΚΕΔ, οι οποίοι βόλευαν τον Παναθηναϊκό και πως αν προστεθούν οι συγκεκριμένο τέσσερις, το διαιτητικό κλίμα θα γυρίσει υπέρ του Ολυμπιακού. Αυτή η καχυποψία είναι πλέον πολύ δύσκολο να ξεριζωθεί ακόμη κι αν, σε όλους τους τελικούς που χρειαστούν για να κριθεί ο πρωταθλητής, παρακολουθήσουμε πραγματικά ρεσιτάλ διαιτησίας.

Ξεκάθαρα λοιπόν, όλη αυτή η βαβούρα ξεκινάει αφενός γιατί έτσι έχουμε συνηθίσει και ενισχύεται όταν υπάρχουν νόμοι που δεν εφαρμόζονται. Μέσα σε αυτό το κλίμα τόσο ο Ολυμπιακός, όσο και ο Παναθηναϊκός φτάνουν σε υπερβολές ή και ακρότητες, για τον απλούστατο λόγο ότι έχουν το περιθώριο να το κάνουν.

Φέτος ο Ολυμπιακός, ενώ μέχρι το σημείο που ζητούσε να επιστρέψουν οι τέσσερις ρέφερι της Euroleague είχε δίκιο. Όμως, για να υπερτονίσει ότι δεν έχει εμπιστοσύνη στους διαιτητές των δυο πρώτων τελικών, έφτασε στο σημείο να ζητήσει διαιτητές από το εξωτερικό. Θα μπορούσε κάλλιστα να ζητήσει και διαιτητές μόνο από την Μογγολία ή το Καζακστάν. Ο καθένας ζητάει ό,τι θέλει. Το θέμα είναι τι προβλέπεται και πόσο στιβαρή είναι η ηγεσία να υπερασπιστεί τους νόμους και να εγγυηθεί ισονομία.

Πριν τους τελικούς του 2012-13, ο Παναθηναϊκός, είτε επειδή έτσι του ήρθε, είτε επειδή ήθελε να μειώσει τον θρίαμβο του Ολυμπιακού στο Λονδίνο, είτε επειδή ήθελε να χαλάσει το μυαλό των απέναντι, βγήκε ζήτησε ντόπινγκ κοντρόλ με αίμα. Λες και ξαφνικά ανακάλυψε ότι το πρωτάθλημα δεν καλυπτόταν επαρκώς από τις διαδικασίες που προβλέπονταν και που τηρούνταν προς αυτή την κατεύθυνση. Με θλίψη θυμάμαι ότι με τις ευλογίες του Γιάννη Ιωαννίδη, που είχε τότε την ευθύνη του Αθλητισμού, το αίτημα αυτό έγινε δεκτό, απαξιώνοντας αυτόματα όλο το σύστημα ελέγχου που ίσχυε και εξακολουθεί να ισχύει μέχρι σήμερα.

Φοβάμαι ότι του χρόνου, μια από τις δυο ομάδες θα ζητήσει να αλλάξουν οι μπάλες των τελικών γιατί εκείνες με τις οποίες έβγαλαν όλη τη σεζόν, ανακάλυψαν ότι δεν σκάνε καλά. Του παραχρόνου, ενδεχομένως μια άλλη να απαιτήσει να ψηλώσουν οι μπάσκετες.

Εναρμονισμένοι λοιπόν με την ποσόστωση που αναφέρθηκε στον πρόλογο (80-20), ας συζητήσουμε και δυο λόγια για το αγωνιστικό σκέλος μιας σειράς που θα κρίνει όχι μόνο ποια από τις δυο μεγάλες ομάδες θα πάρει τον τίτλο, αλλά και ποια θα τελειώσει τη σεζόν με άδεια χέρια.

Αισθάνομαι ότι είτε μέσω της «Μπασκετοκουβέντας» είτε μέσω της ειδικής αρθρογραφίας, έχουν αναπτυχθεί επαρκώς τα «υπέρ» και τα «κατά» των δυο φιναλίστ. Είναι ξεκάθαρο ότι η συντριπτική πλειοψηφία των φίλων του μπάσκετ, που παρακολουθεί με μεγαλύτερη συνέπεια τις διαδρομές των ομάδων από εκείνους που θα δουν τους τελικούς στο οποίο μονομαχούν δυο από τα σπουδαιότερα κλαμπ της Ευρώπης, θεωρεί ότι ο Παναθηναϊκός είναι αυτός που κατεβαίνει με την ετικέτα του φαβορί. Επίσης συμφωνεί (η συντριπτική πλειοψηφία) πως όταν μιλάμε για ένα «ντέρμπι αιωνίων» θα πρέπει να έχουμε πάντα στο μυαλό μας ότι κρύβει τόσες πνευματικές και ψυχολογικές ιδιαιτερότητες, σε σημείο, ενίοτε, η κοινή λογική παύει να ισχύει.

Δεν θα διαφωνήσω ότι ο Παναθηναϊκός, μέχρι τώρα, έχει καλύτερη εικόνα από τον Ολυμπιακό. Αν μου ζητούσε όμως κανείς, να αξιολογήσω ποιο είναι το σημείο στο οποίο θεωρώ ότι υπερέχει ξεκάθαρα, δεν θα ανέφερα ούτε το 31-0, ούτε το πλεονέκτημα έδρας, ούτε καν την ευρωστία ως απότοκο των τραυματισμών που ταλαιπώρησαν τους «ερυθρόλευκους». Την αθλητικότητα θα τοποθετούσα στην κορυφή και θα το έκανα ακόμη κι αν δεν συνέτρεχαν οι άλλες παράμετροι που μόλις παραπάνω αναφέρθηκαν. Μα και το περσινό πρωτάθλημα, λόγω αθλητικότητας το πήρε και μάλιστα με μειονέκτημα έδρας.