Κύριος Νικ και δόκτωρ… Θανάσης

Όποιος δει το τελικό σκορ, το 88-72 υπέρ του Παναθηναϊκού μέσα στην Πυλαία, μπορεί να πιστέψει ότι ο τρίτος ημιτελικός κόντρα στον ΠΑΟΚ να ήταν ένα παιχνίδι ρουτίνας, όπως τα δυο που προηγήθηκαν στο «Νίκος Γκάλης». Όμως δεν ήταν.

Μπορεί οι «πράσινοι» να έβγαλαν «σκούπα» κάνοντας το 3-0, αυξάνοντας το αήττητο σερί τους στο 31-0 και εξασφαλίζοντας πρώτοι τη συμμετοχή τους στον τελικό του πρωταθλήματος, ωστόσο και δυσκολίες συνάντησαν και χρειάστηκε να ψάξουν για να βρουν λύσεις που τους βοήθησαν να ξεπεράσουν το προβληματικό πρώτο ημίχρονο. Ήταν αυτό που λέγαμε τις προάλλες: ο Πασκουάλ δεν κοουτσάρισε με το χρονόμετρο αλλά με βάση τις ανάγκες που προέκυψαν στην πορεία.

Επίσης, ήταν ένα ακόμη παιχνίδι που επιβεβαίωσε δυο θεωρήματα του σύγχρονου μπάσκετ που τείνουν να γίνουν αξιώματα:

* Το ένα λέει ότι: καλό είναι το επιθετικό ταλέντο, αλλά αν δεν παίξεις σκληρή άμυνα είναι σα να παίζεις ένα ματς "κορώνα γράμματα". Ειδικά στην έδρα ενός αντιπάλου όπως ο ΠΑΟΚ, που δεν του λείπουν τέτοιου είδους ικανότητες.

* Το δεύτερο, ότι στο υψηλότερο επίπεδο δεν μπορείς να αφήνεις έτσι αποκάλυπτα έναν παίκτη όπως ο Νικ Καλάθης, να σουτάρει μόνος του, γιατί πάλι είναι σα να παίζεις το ματς στα ζάρια, ή μάλλον στα ποσοστά του. Αστεία –αστεία, ο Νικ, παίζοντας απέναντι στο «under» (και) του ΠΑΟΚ, έκανε δυο ρεκορ καριέρας. Όχι μόνο σκόραρε 27 πόντους αλλά τελείωσε με 5 στα 9 τρίποντα δηλαδή ποσοστό που θα ζήλευαν ακόμη και χαρισματικοί «μπόμπερ». Ταυτόχρονα επιτέλεσε υποδειγματικά και τα οργανωτικά του καθήκοντα, μοιράζοντας 9 ασίστ. Με άλλα λόγια η αντίπαλη άμυνα απέτυχε παταγωδώς να περιορίσει τον κατά τεκμήριο ηγέτη του «τριφυλλιού»..

Ακολουθεί μια συζήτηση στα πρότυπα της "Σωκρατικής μεθόδου".

-Πότε λοιπόν ο Παναθηναϊκός πήρε το ματς στα χέρια του;

«Στο δεύτερο ημίχρονο»

-Τι άλλαξε;

« Η πράσινη άμυνα η οποία όσο το ματς, στο πρώτο ημίχρονο, ήταν «τριαλαλί, τριαλαλό» δέχθηκε 43 πόντους και στο δεύτερο που βελτιώθηκε κατακόρυφα είχε παθητικό μόλις 29».

-Υπάρχει λογική εξήγηση;

«Δεν ήταν μόνο θέμα φωνής (του προπονητή) ή επιθυμίας (των παικτών). Ήταν και θέμα προσώπου. Η παρουσία του σκληρού και μαχητικού Θανάση Αντετοκούνμπο τα άλλαξε όλα. Ο τρόπος που έβαζε το κορμί του και αντιμετώπιζε τα αντίπαλα σκριν, η ενέργεια με την οποία έμπαινε στις φάσεις ή συμμετείχε στις εναέριες μονομαχίες, λες και προκάλεσε εμπλοκή στην επιθετική λειτουργία του ΠΑΟΚ. Στην ουσία ήταν εκείνος που έκανε τους γηπεδούχους να χαλάσουν τις αποστάσεις τους, τις γωνίες στις πάσες τους και τελικά να «σπάσουν» ψυχολογικά, παραδίδοντας σώμα και πνεύμα στο δεύτερο ημίχρονο.

Από την στιγμή που οι γηπεδούχοι δεν είχαν πια την άνεση να κινηθούν και να κυκλοφορήσουν την μπάλα όπως έκαναν στο πρώτο ημίχρονο και παράλληλα η ομάδα του Πασκουάλ άρχισε να βρίσκει ρυθμό από την άμυνα, αφού ο Θανάσης (παρεμπιπτόντως έβαλε και 11 ποντάκια με 2/2 τρίποντα) συμπαρέσυρε και τους υπόλοιπους, το νερό μπήκε στο «πράσινο αυλάκι». Εκτός από την επιθετική τριπλέτα Καλάθη, Λεκαβίτσιους και Γκιστ που την κράτησε κοντά όσο η άμυνα ήταν για κλάματα, άρχισαν να νιώθουν άνετα και να πυροβολούν (15/32 τριπ.) και οι υπόλοιποι (Παππάς 4, Λοτζέσκι 2, Σίνγκλετον 1).

Στο δια ταύτα, ενόψει τελικών, ο Παναθηναϊκός πήρε ένα μάθημα, πως δεν έχει δικαίωμα να βασίζεται μόνο στον επιθετικό του οίστρο γιατί υπάρχουν μέρες, ή φάσεις ενός κρίσιμου ματς που η μπάλα δεν θα μπαίνει μέσα από τα χέρια του. Ο μόνος τρόπος να μείνει ζωντανός είναι να μην αφήνει τον ούτε τον αντίπαλο, τουλάχιστον μέχρι να βρεθεί το κατάλληλο σχήμα που θα δημιουργήσει ένα ευνοϊκό timing. Με τον ΠΑΟΚ, όπως αποδείχθηκε ότι υπήρχε αυτή η άνεση χρόνου.

Και τέλος είναι ξεκάθαρο ότι δεν μπορεί ο Καταλανός προπονητής να ανησυχήσει ή να αξιολογήσει το «0» στο σκοράρισμα του Μάικ Τζέιμς γιατί δεν αφορά σε ένα αξιόπιστο ποσοστικό δείγμα αγώνων. Αντίθετα, δεν μπορεί παρά να παραμένει προβληματισμένος για την αδυναμία του Κέι Σι Ρίβερς να βρει ρυθμό, μετά τον σοβαρό τραυματισμό του να βρει τον καλό του εαυτό. Από την στιγμή που αποφάσισε να τον εμπιστευτεί και να τον κρατήσει στην εξάδα των ξένων, είναι υποχρεωμένος να βρει τον καλύτερο δυνατό τρόπο να τον αξιοποιήσει. Ένα παράδειγμα μπορεί να του δώσει ο ρόλος που είχε ο Κέι Σι στην Ρεάλ Μ., των πολλών σταρ. Εκεί όπου ήταν ένας έμπειρος και χρήσιμο ρολίστας που αναλάμβανε ακόμη και να παίξει άμυνα σε επικίνδυνους επιθετικούς γκαρντ και όχι το μεγάλο επιθετικό «όπλο» το οποίο αποτελούσε για το «τριφύλλι», μέχρι να πάθει τη ζημιά που τον έχει βγάλει έξω από τα νερά του. Εκτός πια αν ο Αμερικανός, βρει πάλι τον τρόπο να μας ξαφνιάσει με την παράδοση καλών εμφανίσεων που έχει δημιουργήσει παίζοντας κόντρα στον Ολυμπιακό.