Το αυτονόητο δεν είναι πάντα εφικτό

Η εποχή έχει ξεπεράσει τις βαριές φανέλες και τις εμπορικότητες. Είναι τόσο σκληροί οι κανόνες της, στην περίπτωση που κάνεις το λάθος και υπερβείς τα όριά σου, θα καταστραφείς. Γιατί το μπάσκετ δεν είναι ποδόσφαιρο όπου οι αλλαγές κανονισμών για την εξυπηρέτηση συμφερόντων αποφασίζονται σε μια βραδιά. Και μακάρι να μη γίνει ποτέ. Δεν είναι χώρος αγγελικά πλασμένος, αλλά δεν έχει τη δυσωδία του ποδοσφαίρου.

Κυριολεκτικά λοιπόν, δεν θέλω να φαντάζομαι την κατάσταση στην οποία θα βρισκόταν σήμερα ο Άρης αν κάποιος δεν άρπαζε την ομάδα από τα χέρια του Νίκου Λάσκαρη. Ο τελευταίος νόμιζε ότι κρατούσε τον… κύβο του Ρούμπικ, δεν είχε συναίσθηση της κατάστασης κι αν (λίγο πριν την καταστροφή) δεν εμφανιζόταν ο Δημήτρης Γουλιέλμος, αυτή θα γινόταν μη αναστρέψιμη. Για την ακρίβεια, ο Άρης δεν θα έδινε χθες τον υπέρ πάντων αγώνα γιατί πολύ απλά θα προηγούνταν οι αφαιρέσεις βαθμών (λόγω κατάπτωσης της εγγυητικής επιταγής και αναστολής του πιστοποιητικού συμμετοχής στο Πρωτάθλημα) και ο κίνδυνος του υποβιβασμού θα ήταν αναπόφευκτος. Αν λοιπόν επικεντρωθούμε στο σήμερα, ο συγκεκριμένος άνθρωπος μαζί με τους συνεργάτες του και τους «περιφερειακούς» της διοίκησης, έσωσαν την ομάδα από βέβαιο θάνατο. Κατά πολλούς, αυτό ήταν το αυτονόητο, αλλά αυτό δεν είναι πάντα και το εφικτό.

Όπως στην ταινία που σκηνοθέτησε ο Στίβεν Σπίλμπεργκ, «Η διάσωση του στρατιώτη Ράιαν», όπου ένας λόχος προσπάθησε να σώσει τον μοναδικό επιζώντα μεταξύ τεσσάρων αδερφών. Στην ταινία βέβαια ο Τομ Χανκς σκοτώνεται στη διάρκεια της τελευταίας μάχης και το μόνο που ζητά πριν ξεψυχήσει είναι «να αξίζει τον κόπο ο θάνατός του». Ο στρατιώτης Ράιαν επέζησε νιώθοντας αιώνια ευγνωμοσύνη για τον λοχαγό του.

Ο Άρης επίσης επέζησε γιατί λίγο πριν τον θάνατο, δημιούργησε ένα ισχυρό περιβάλλον ανθρώπων, μια οικογένεια. Μπορεί στο μυαλό των αναγνωστών να μην κάνει «κλικ» ο προγραμματισμός ενός BBQ και 2-3… τραπεζώματα, αλλά σε μια ομάδα της οποίας το μυαλό δείχνει να είναι «βιασμένο», αυτά βοηθούν προς την αποκατάσταση της κανονικότητας. Και ο Άρης στους τελευταίους (περίπου) δύο μήνες λειτούργησε σαν κανονική ομάδα. Το υπαλληλικό προσωπικό πήρε σ’ αυτό το διάστημα τουλάχιστον τα διπλάσια χρήματα σε σχέση με αυτά που εισέπραξε τον τελευταίο χρόνο του Λάσκαρη. Οι παίκτες ένιωθαν την ανθρώπινη υποστήριξη, ασχέτως του ότι οι περισσότεροι δεν κατάφεραν να νικήσουν την πίεση. Γιατί πολύ απλά η ομάδα είναι αγωνιστικά άδεια, ψυχικά βεβαρημένη και κάθε αγώνας έμοιαζε με αναρρίχηση στο πιο βραχώδες βουνό του κόσμου.

Πιο τρανό παράδειγμα από τον τελευταίο αγώνα με τον Πανιώνιο δεν μπορεί να υπάρξει. Μποχωρίδης, Αθηναίου και Μπελ λύγισαν στην πίεση και είχαν 5/31 σουτ. Και οι τρεις δεν έπιασαν ούτε το 15% του ταλέντο τους. Ωστόσο η επιθετική δυστοκία τους δεν μειώνει το τρομακτικό υψηλό επίπεδα αυταπάρνησης. Γιατί αυτό που σίγουρα διέθετε κάθε παίκτης ήταν ψυχή. Κυρίως ο Δημήτρης Φλιώνης ο οποίος έκανε μακράν το καλύτερό του παιχνίδι με τη φανέλα της ομάδας βάζοντας στην εξίσωση το «πρέπει» (που λέει και ο Αγγέλου) και την κρισιμότητα του αγώνα. Κι επειδή η τύχη ευνοεί τους τολμηρούς, έβαλε το σουτ που σφράγισε την επικράτηση του Άρη. Του το χρωστούσε και το άξιζε.

Βέβαια με το αγωνιστικό ελάχιστοι ασχολούνται. Η υστερία της πόλης οδηγεί σε άλλα μονοπάτια. Με τη συντροφιά ενός μεγεθυντικού φακού όλοι αναζητούν τον άνθρωπο ή τους ανθρώπους που κρύβονται πίσω από τον Δημήτρη Γουλιέλμο. Ελπίζοντας ότι ο νυν ιδιοκτήτης της ΚΑΕ σαν άλλος Γιώργος Μπαλτάς θα «καλύπτει» επιχειρηματία του βεληνεκούς του Δημήτρη Κοντομηνά. Στην περιβόητη συνέντευξη Τύπου του Αγρινιώτη Μπαλτά (θαρρώ στα παλιά γραφεία του ΑΣ), είχε ερωτηθεί σχετικά και είχε απαντήσει… «το μόνο που υπάρχει πίσω μου είναι τα τρόπαια κι ελπίζω να χρειαστεί να φτιάξουμε κι άλλη τροπαιοθήκη».

Οι θεωρίες συνομωσίας συνήθως σκοτώνουν (ή αλλοιώνουν) την αλήθεια. Και τα ευφάνταστα σενάρια κάνουν εξαιρετικά δύσκολη την αποδοχή της πραγματικότητας. Προφανώς υπάρχουν ερωτήματα και είναι λογικό να διατυπώνονται. Δεδομένου του ότι ο νυν ιδιοκτήτης της ΚΑΕ ανέλαβε μια εταιρία η οποία έχει χρέη περί των τεσσάρων εκατομμυρίων ευρώ, είναι φυσιολογικό να αναρωτιέται ο καθένας ποια είναι η «κάλυψή» του. Η καταγραφή όλων όσων έγιναν στο τελευταίο διάστημα με την ταυτόχρονη σκιαγράφηση του επόμενου σχεδίου, συμπεριλαμβάνονται στις ευθύνες του κ. Γουλιέλμου. Κι αν υπάρχει ο… άγνωστος Χ, είναι βέβαιο ότι θα αποκαλυφθεί. Γι’ αυτόν τον λόγο είναι αναγκαίος ο προγραμματισμός σχετικής συνέντευξης Τύπου. Προς το παρόν, είναι απαραίτητο να αναγνωριστεί αυτό που έγινε και λογικά, μέσα στον επόμενο μήνα, όλη η αλήθεια θα αναδειχθεί.

ΥΓ: Ζητώ συγνώμη για την αναδιαμόρφωση του κειμένου. Είχα γράψει για μια αξιέπαινη ενέργεια του Δημήτρη Πρίφτη και της ΚΑΕ Άρης. Οφείλω να σεβαστώ όμως την επιθυμία κάποιων ανθρώπων για τη μη δημοσιοποίηση συγκεκριμένων αποφάσεων και πράξεών τους γι' αυτό απέσυρα το κείμενο.