Μαμά, ξέρεις γιατί μου χτυπά η καρδιά... είδα τον Σπανούλη (vid)

Θα ήθελα να ξεκινήσω λίγο διαφορετικά. Στο παρακάτω βίντεο αποτυπώνεται η λατρεία των οπαδών της Νάπολι στον Ντιέγκο Μαραντόνα.

«Μαμά, μαμά, μαμά

ξέρεις γιατί μου χτυπά η καρδιά

είδα τον Μαραντόνα, είδα τον Μαραντόνα

είμαι ερωτευμένος».

Θα περάσουν τα χρόνια, θα αλλάξουν οι εποχές κι εμείς θα συζητάμε πως κάποτε είδαμε τον Βασίλη Σπανούλη να παίζει.

Γινόμαστε μάρτυρες ενός παίκτη που η λέξη «φαινόμενο» μοιάζει ιδανική για να τον περιγράψει.

Μία από τις πιο στενάχωρες προσωπικές στιγμές τη φετινή περίοδο ήταν που δεν ταξίδεψα στη Μάλαγα για να παραστώ στο παιχνίδι που ο «Kill Bill» πέρασε στην ιστορία ως ο κορυφαίος πασέρ της Euroleague. Δεν υπήρχε περίπτωση να μη βρεθώ στη Νέα Σμύρνη για το ρεκόρ του κορυφαίου σκόρερ στο ελληνικό πρωτάθλημα.

Θέλω να με έχει ο Θεός γερό όπως και αυτόν και να παρίσταμαι στον αγώνα που θα ξεπεράσει τον Ναβάρο και θα πραγματοποιηθεί κάτι μυθικό. Ο ίδιος άνθρωπος να είναι πρώτος σε ασίστ και πόντους. Ασύλληπτο από κάθε νου. Το παραπάνω δεν είναι σενάριο, αλλά πραγματικότητα.

Εξωγήινο κατόρθωμα.

Εξωγήινος όμως είναι ο Σπανούλης.

Συνεργαζόμαστε από το 2010, από εκείνη τη μέρα που άλλαξε κατά πολύ η ιστορία του μπασκετικού Ολυμπιακού, λόγω της θέσης που κατέχει και λόγω της δουλειάς μου.

Έχει κερδίσει τον σεβασμό μου, την αγάπη μου, την ελαστικότητά μου στην κριτική, έχει βελτιώσει τη σκέψη μου ως προς το παιχνίδι του μπάσκετ.

Δεν μου έχει πει ποτέ «όχι» σε τίποτα.

Έχω γράψει πράγματα που δεν του άρεσαν κι έχει έρθει να μου τα πει. Ντόμπρα. «Κωνσταντίνε αυτό κι αυτό είναι λάθος για μένα». Αντρίκια. Όχι σαν κάτι άλλα παιδάκια…

Τα χρόνια που τον ζω, έχω καταλήξει στο συμπέρασμα πως είναι ένα ρομπότ σε ότι αφορά το μπάσκετ. Πότε και πόσο θα προπονηθεί, πότε θα φορτσάρει, πότε θα φάει, πόσο θα κοιμηθεί, πότε θα ξενυχτήσει. Πόσα σουτ θα κάνει μετά το τέλος της προπόνησης. Δεν είναι τυχαίο.

Ο Σκουντής μου έχει πει μία ιστορία… «Κάποτε είχα πάει για μια δουλειά στο ΟΑΚΑ γύρω στις 9 το πρωί. Μπαίνω μέσα σε έναν από τους χώρους του γηπέδου για να πάω σε ένα γραφείο που έπρεπε. Άκουγα μπάλα να σκάει. Από περιέργεια πέρασα τη φυσούνα και μπήκα στην κεντρική σάλα. Ο Σπανούλης με τον Διαμαντίδη έκαναν σουτ έχοντας μούσκεμα τις φανέλες τους. Στις 9 το πρωί».

Τίποτα δεν είναι τυχαίο στο μπάσκετ, βασικά ούτε στη ζωή…

Δεν ξέρω αν η απώλεια του πατέρα του τον έκανε σκληρό κι εγωιστή, αλλά χαίρομαι που τα διαθέτει.

Μιλώντας με τον Νίκο Χατζή για το ρεκόρ που έσπασε, μου είπε μία ατάκα που είναι όλα όσα πρεσβεύει ο αρχηγός του Ολυμπιακού, «ο Βασίλης σέβεται και αγαπά το μπάσκετ».

Ο Σπανούλης είναι άρρωστος με το μπάσκετ. Μπαίνει μέσα και διασκεδάζει. Δεν είναι πόλεμος, δεν είναι θέμα ζωής ή θανάτου, είναι ένα παιχνίδι το οποίο απολαμβάνει όπως τότε στην αυλή του σπιτιού του στη Λάρισα.

Προσωπικά αισθάνομαι ευλογημένος που τον ζω… Δεν έχουν όλοι οι άνθρωποι τη δυνατότητα να συναναστραφούν με ένα φαινόμενο. Εγώ την έχω.

ΥΓ: Ο Βασίλης Σπανούλης θα παίξει τουλάχιστον 2-3 χρόνια ακόμη. Σας το υπογράφω. Και είναι αρκετά έξυπνος να καταλάβει στα 37 και τα 38 του πως θα μπορεί να βοηθήσει τον Ολυμπιακό. Γιατί σε αυτόν θα τελειώσει την καριέρα του.

ΥΓ 2: Η τροφή του είναι η αμφισβήτηση προς το πρόσωπό του.

ΥΓ 3: Τεράστιο ρόλο. Μεγάλο, όσο δε φαντάζεστε παίζει η Ολυμπία. Δε φαντάζεστε ξαναλέω.

ΥΓ 4: Έχω κλείσει το κείμενο κι αισθάνομαι σα να έχω κλέψει, σα να έχω κάνει ατιμία. Δε θέλω. Πολλά από τα παραπάνω ισχύουν και για τον Γιώργο Πρίντεζη. Για διαφορετικούς λόγους αφού πρόκειται για διαφορετικούς χαρακτήρες.

ΥΓ 5: Είναι απαράδεκτο να υπάρχουν 1500 εισιτήρια απούλητα σε γήπεδο 11.000 θέσεων για τα παιχνίδια με την Ζαλγκίρις.