Το τρέξιμο του πάει πολύ

Είναι ξεκάθαρο ότι ο Παναθηναϊκός είναι μια ομάδα που νιώθει και παίζει καλύτερα στο "ανοιχτό γήπεδο".

Η δυνατότητά του να πιέσει, λόγω της παρουσίας εξαιρετικών αθλητικών αμυντικών (Καλάθης, Τζέιμς, Αντετοκούνμπο, Σίνγκλετον, Γκιστ, αλλά και Ρίβερς) τόσο πάνω όσο και μακριά από την μπάλα, σε συνδυασμό με την ικανότητα του Καλάθη (και του Λεκαβίτσιους) να τρέχει σα βολίδα μέχρι να τελειώσει τη φάση ή να πασάρει λες και κάνει “room service”, αλλά και την δυνατότητα των περισσότερων ψηλών του να τρέξουν το γήπεδο, του προσφέρει την ευχέρεια να κυνηγάει πολλά εύκολα καλάθια. Τα χαρακτηριστικά αυτά φαίνονται ακόμη πιο ξεκάθαρα κόντρα σε ομάδες που δεν έχουν και ιδιαίτερη έφεση ή διάθεση για καλό αμυντικό transition.

Από την άλλη, στο σετ παιχνίδι δείχνει να έχει ορισμένα προβλήματα που δεν του επιτρέπουν να αισθάνεται ότι έχει το πάνω χέρι, ειδικά αν δεν του μπουν τα τρίποντα, δηλαδή αν τα χέρια του Ρίβερς και του Σίνγκλετον δεν σημαδέψουν σωστά. Τα προβλήματά αυτά οξύνονται αν αναλογιστούμε ότι υπάρχει η σταθερή επιλογή των απέναντι να παίξουν under τον Νικ ποντάροντας ότι το τρίποντο δεν είναι το δυνατό του σημείο και ότι οι ψηλοί του δεν είναι τόσο δυνατοί στο low post, αν εξαιρέσει κανείς τις εξάρσεις του Βουγιούκα. O Γκιστ είναι κοντός για τα δεδομένα της Euroleague, στον Σίνγκλετον δεν αρέσει το σπρώξιμο, ενώ ο Πέιν είναι μόνο για να τελειώνει έτοιμα καλάθια, αφού υστερεί σε τεχνική. Συν τοις άλλοις είναι και αυτή η ενοχλητική αστοχία στις βολές που μπορεί να τον κάνει να σπαταλήσει χρήσιμες κατοχές. Το πιο αξιόπιστο “όπλο” του στο “πέντε εναντίον πέντε” είναι το “pick and roll” που στήνει ο Καλάθης με τον Γκιστ και ενίοτε τα back door με τον Θανάση, συν τη δυνατότητα του Τζέιμς, αλλά και του Παππά στο isolation.

Όλα αυτά δεν προέκυψαν ως συμπεράσματα μετά από ένα εύκολο απόγευμα, όπως αυτό με τον Άρη, αλλά ως σκέψεις ενόψει του αγώνα της Πέμπτης με μια ομάδα, όπως η Αρμάνι, αλλά και της ακόμη κρισιμότερης συνέχειας, με όποιο αντίπαλο βρει στο δρόμο του. Υπό αυτή την έννοια στο Μιλάνο το πρώτο ζητούμενο είναι πως θα χειριστεί ένα παιχνίδι το οποίο θα παίξει απέναντι σε μια ομάδα που δεν έχει άγχος και που βασίζει το παιχνίδι της στην έμπνευση και την εκτέλεση της περιφέρειάς της και το οποίο θέλει να νικήσει. Αφενός για να διατηρήσει τις όποιες ελπίδες του για να αρπάξει το πλεονέκτημα έδρας (με εντός έδρας ήττες του Ολυμπιακού ή της Ρεάλ Μ.) και να διατηρήσει τον ρυθμό που έχει αρχίσει να αποκτά με τις τέσσερις σερί τελευταίες ευρωπαϊκές νίκες. Ο κανόνας λέει ότι για να νικήσεις μια ομάδα με το ίδιο στυλ, πρέπει τα ίδια πράγματα να τα κάνεις καλύτερα από τον απέναντι, ενώ αν έχεις να τα βάλεις με ομάδα που έχει διαφορετικά χαρακτηριστικά, είναι θέμα χαρακτήρα και ποιότητας, ποιος θα παρασύρει τον άλλον στον τρόπο που τον βολεύει.

Μια δεύτερη αίσθηση είναι πως αν -αυτή τη στιγμή- καλείτο κανείς να ψηφίσει ποιες ήταν οι καλύτερες μεταγραφές του περασμένου καλοκαιριού, με διαφορά φαίνεται να ξεχωρίζει ο Θανάσης Αντετοκούνμπο, αν μιλάμε για παίκτες που θεωρούνται βασικοί, ενώ δεν υπάρχει αμφιβολία ότι ο Ντίνος Μήτογλου αποτελεί μια επένδυση πάνω στην οποία πρέπει να γίνουν εγκληματικά λάθη - όπως έγιναν στην περίπτωση του Χαραλαμπόπουλου- για να μην αποδώσει όσα υπόσχεται με τις εμφανίσεις του, κάθε φορά που παίρνει την ευκαιρία. Το παιδί φαίνεται από μακριά ότι έχει και ταλέντο αλλά και χαρακτήρα για να ανέβει τα σκαλοπάτια που απλώνονται μπροστά του, αν συνυπολογίσουμε ότι και με την Εθνική Ανδρών, που έπαιξε στο Λέστερ, έδειξε σαν έτοιμος από καιρό. Όσο για τον Ντένμον; Η νοοτροπία που δείχνει μετά από δύσκολες στιγμές (αποκλεισμοί ή τραυματισμοί) είναι αξιομνημόνευτη και είναι αυτή που προφανώς κάνει τον προπονητή του να κάνει διαρκώς δεύτερες σκέψεις. Κάποια στιγμή όμως, μοιάζει προδιαγεγραμμένο ότι θα χάσει τη θέση του στο ελληνικό ρόστερ από τον Τζέιμς, ο οποίος μπορεί να "καθαρίσει" μόνος του πιο μεγάλα ματς όπως αυτά με την Μακάμπι ή τον Ολυμπιακό με τον οποίο (λογικά) θα παιχτεί ο τίτλος.