O «δεύτερος» Βεζένκοβ, ο νέος Παναθηναϊκός και ο «βετεράνος coach» Σπανούλης

Αν για ένα πράγμα χαίρομαι ιδιαίτερα, αυτό έχει να κάνει με το ότι πολύ γρήγορα ξαναμπήκαμε σε αγωνιστικούς ρυθμούς, αλλάζοντας πλήρως το μπασκετικό μας τσιπάκι. Δεν σας κρύβω ότι η μοναδική ήττα της Εθνικής ομάδας στο Eurobasket και ο αποκλεισμός από την Γερμανία στα προημιτελικά, ήταν ένα αποτέλεσμα που θα κάνει καιρό να ξεπεραστεί από όλους όσοι αγαπούν την «επίσημη αγαπημένη»...

Απ’ αυτή την άποψη, λοιπόν, η pre-season ατμόσφαιρα και τα φιλικά προετοιμασίας αποτελούν το καλύτερο μπασκετικό «ορεκτικό» για να καταπολεμήσουμε και την προσμονή για την έναρξη των επίσημων αγώνων, αλλά και συνάμα να «πνίξουμε» την σχετική πίκρα, μέσα από τις πρώτες αγωνιστικές παραστάσεις των ομάδων μας.

Ο εφετινός Παναθηναϊκός τουλάχιστον δεν θα στενοχωρεί τον “κύριο Παύλο”

To 4o τουρνουά στη μνήμη του αναμορφωτή του μπασκετικού Παναθηναϊκού και εκ των ιστορικότερων παραγόντων του ευρωπαϊκού μπάσκετ, πέραν του ότι στέφθηκε με απόλυτη επιτυχία, ήταν ένα άτυπο Final 4 φιλικού χαρακτήρα, στο οποίο είδαμε υψηλού επιπέδου συλλόγους και παίκτες, που προσπαθούν να βρουν χημεία, να κολλήσουν τα κομμάτια του εφετινού παζλ και να γίνουν ομάδες.

Αν ο αείμνηστος Παύλος Γιαννακόπουλος είδε το τουρνουά από ‘κει που ψηλά που ξεκουράζεται, τότε είναι πιθανό να αισθάνεται μία ικανοποίηση ότι η ομάδα που «χτίζει» ο Ντέγιαν Ράντονιτς δεν θα έχει καμία σχέση με την αντίστοιχη που έπαιξε τα δύο τελευταία χρόνια στην Euroleague.

Ίσως είναι πολύ πρώιμο να πει κάποιος ότι η εφετινή ομάδα του «τριφυλλιού» θα επιστρέψει στους τίτλους ή στα playoffs της κορυφαίας διασυλλογικής διοργάνωσης (στο επίπεδο δηλαδή που την άφησε ο ιστορικός διοικητικός της ηγέτης), ωστόσο, η συνολική αγωνιστική εικόνα που παρουσίασε το τελευταίο διήμερο αφήνει υποσχέσεις ότι θα είναι ανταγωνιστική και στις τρεις διοργανώσεις και σίγουρα θα ικανοποιήσει περισσότερο την απαιτητική βάση των φιλάθλων της.

Χωρίς να στέκομαι καθόλου στα αποτελέσματα, δηλαδή τη νίκη επί της πρωταθλήτριας Ευρώπης, Εφές και την ήττα από την πολύ ενισχυμένη Αρμάνι Μιλάνου (δύο ομάδες με υπερδιπλάσιο budget από το δικό του), είναι ξεκάθαρο ότι ο «εξάστερος» της σεζόν 2022-23, έχει μέγεθος και αθλητικότητα στο ρόστερ του, δύο κανονικούς δημιουργούς και με την ενσωμάτωση των Γκριγκόνις και Πονίτκα στο rotation, θα διαθέτει σαφώς μεγαλύτερη ποιότητα από πέρυσι.

Το γεγονός ότι ο Μαυροβούνιος τεχνικός προσπαθεί να «εντάξει» στην φιλοσοφία του δέκα νέους παίκτες, μαζί με άλλους πέντε «παλιούς», όταν ταυτόχρονα συνεργάζεται σχεδόν με όλους (έχει ξαναδουλέψει με τον Ουόλτερς και τον Ουίλιαμς) για πρώτη φορά, τότε αντιλαμβάνεστε ότι το εγχείρημα δεν είναι εύκολο. Πολλώ δε μάλλον όταν ο Παναθηναϊκός είναι καταδικασμένος και μαθημένος να πρωταγωνιστεί και μία χρονιά μακριά από επιτυχίες και τίτλους, μοιάζει με... πενταετία!

Στο καθαρά αγωνιστικό σκέλος, μου άρεσε η αλληλοσυμπλήρωση και τα διαφορετικά στοιχεία που προσδίδουν ο Ουόλτερς με τον Λι (έπαιξαν για λίγο και μαζί), με τον δεύτερο να βγάζει μεγάλη ενέργεια στην προσωπική άμυνα και τον πρώτο να έχει μεγαλύτερη έφεση στην εκτέλεση και την δημιουργία.

Ο Άντριους ήταν λογικό να χρειάζεται χρόνο για να βρει πατήματα όταν μέσα σε έναν χρόνο βρέθηκε από το BCL στην Euroleague, με ενδιάμεσο σταθμό το Eurocup. Κόντρα στην Αρμάνι ήταν βελτιωμένος κι έκανε βήμα προόδου μετά την άσχημη παρουσία με την Εφές.

Ο Γιώργος και ο Παναγιώτης Καλαϊτζάκης, είναι πολύ αθλητικά παιδιά που προσφέρουν μέγεθος και αθλητικότητα στην περιφέρεια, ενώ ο Γκουντάιτις φαίνεται ότι προσπαθεί να βρει ρυθμό, να γίνει πιο κινητικός και να προσαρμοστεί στις απαιτήσεις ενός μικρότερου ρόλου απ’ αυτόν που είχε συνηθίσει.

Ο Ουίλιαμς δεν βρέθηκε σε καλό διήμερο, αλλά έχει εμπειρία και πολλά προσόντα , τα οποία είναι θέμα χρόνου να ξεδιπλώσει.

Συμπερασματικά και λαμβάνοντας υπ’ όψιν ότι ο Παναθηναϊκός περιμένει ακόμη 2+1 παίκτες, το πρόσωπο που παρουσίασε σε μία φάση που δεν θα μπορούσε να έχει σοβαρό βαθμό ετοιμότητας, ήταν καλύτερο του αναμενόμενου και σίγουρα έχει πολλά περιθώρια βελτίωσης.

H εξήγηση για το διαφαινόμενο “upgrade” του Ολυμπιακού

Στο τουρνουά «Νεόφυτος Χανδριώτης», οι νταμπλούχοι μπορεί να μην έδωσαν παιχνίδια με τον βαθμό δυσκολίας του Παναθηναϊκού, ωστόσο, η συνολική τους εικόνα – από τα φιλικά στην Πόλη και στην Πάτρα, μέχρι τα δύο ματς στην Λευκωσία – παρουσιάζει μία σταδιακή και σταθερή βελτίωση.

Κάτι που όσον αφορά στα ματς της Κύπρου, οφείλεται και στην επιστροφή των τεσσάρων εκ των έξι διεθνών της ομάδας (Παπανικολάου, Λαρεντζάκης, Βεζένκοβ και Φαλ, καθώς ο Λούντζης έπαιξε με τον Προμηθέα) κι ενώ εκκρεμεί η ενσωμάτωση του Κώστα Σλούκα.

Οι παραπάνω πέντε παίκτες, μαζί με τον Λούντζη, τον ΜακΚίσικ, τον Ουόκαπ συνθέτουν τον βασικό κορμό του συνόλου, που πέρυσι κατέκτησε πρωτάθλημα και Κύπελλο Ελλάδας κι έφτασε ένα σουτ μακριά από τον τελικό της Euroleague.

Η πραγματικότητα που «θέλει» αυτούς τους οκτώ να λειτουργούν σ’ ένα σύστημα με το οποίο είναι πλήρως εξοικειωμένοι, να τίθενται υπό τις οδηγίες του ίδιου προπονητή και να παίζουν ένα στυλ μπάσκετ με το οποίο πέτυχαν πέρυσι, αποτελεί από μόνη της μία σημαντική κληρονομιά για τον Ολυμπιακό, που μοιραία αρχίζει την σεζόν με ένα σοβαρό πλεονέκτημα αλλά και μ' ένα υπολογίσιμο μειονέκτημα.

Το πρώτο έχει να κάνει με το ότι η παραπάνω κατάσταση του δίνει την ευχέρεια να μειώσει στο ελάχιστο το διάστημα προσαρμογής και να παρουσιάσει πολύ σύντομα αυτοματισμούς στο παιχνίδι του. Κάτι που φάνηκε δια γυμνού οφθαλμού στα παιχνίδια που έγιναν στην κυπριακή πρωτεύουσα.

Το πλην συνίσταται στο ότι οι «ερυθρόλευκοι» είναι πλέον υπολογίσιμοι ως πρωταγωνιστές και φέτος δεν θα μπορέσουν να πιάσουν κανέναν αντίπαλο στον ύπνο. Όπως σε έναν βαθμό έκαναν πέρυσι, που μπήκαν στην σεζόν με στόχο την οκτάδα και χάρη στην απόδοσή τους αλλά και την συγκυρία με την ρωσική ομάδα, τερμάτισαν στην καλύτερη θέση όλων των εποχών (2η), από καταβολής του ισχύοντος συστήματος διεξαγωγής.

Μόλις η πρωταθλήτρια Ισραήλ, Χάποελ Χολόν, που αποκαθήλωσε πέρυσι την Μακάμπι, έβαλε στους Πειραιώτες δύσκολα στην 4η περίοδο και ανάγκασε τον Γιώργο Μπαρτζώκα να επαναφέρει την βασική πεντάδα, οι πρωταθλητές έτρεξαν με ένα 12-0 σερί και «καθάρισαν» με συνοπτικές διαδικασίες το πρώτο ματς.

Στο δεύτερο παιχνίδι που είχε χρώμα Euroleague, o Ολυμπιακός ήταν ακόμη καλύτερος σε άμυνα κι επίθεση, με αποτέλεσμα να διαλύσει τον Ερυθρό Αστέρα με σχεδόν 40 πόντους διαφορά!

Ένα στοιχείο που δείχνει την προσαρμοστικότητα των «ερυθρολεύκων» στις καταστάσεις που προκαλούν οι αντίπαλες άμυνες, έχει να κάνει με τις σχεδόν μισές προσπάθειες για τρίποντο που επιχείρησαν απέναντι στους Σέρβους (10/22 με 45,4%), σε σχέση με το πρώτο ματς απέναντι στους Ισραηλινούς (16/42 με 38,1%).

Είτε είχαν 23/36 δίποντα (63,8% κόντρα στους πρωταθλητές της Αδριατικής Λίγκας), όμως, είτε 15/21 (71,4% κόντρα στην ομάδα του Γκάι Γκούντες), οι πρωταθλητές πήραν τις σωστές αποφάσεις, «διαβάζοντας» αποτελεσματικά την αντίπαλη άμυνα. Άλλοτε τρέχοντας και πλησιάζοντας κοντά στο καλάθι κι άλλοτε σουτάροντας από μακριά.

Για να συμβεί αυτό χρειάζεται να υπάρχουν παίκτες που έχουν μάθει να παίζουν και να κερδίζουν μαζί. Όταν αυτό το αποτέλεσμα συνεχίζεται και με την προσθήκη των νεοφερμένων, σημαίνει ότι ο έμπειρος τεχνικός του Ολυμπιακού, οι ιδιοκτήτες και το management της ομάδας, έκαναν εξαιρετικές επιλογές στο κομμάτι της πλαισίωσης της βάσης, πάνω στην οποία θα στηριχθεί το εφετινό οικοδόμημα.

Ο Άλεκ Πίτερς του 60% στα τρίποντα (6/10) με μ.ο. 3 εύστοχα στο παιχνίδι ανά 17 λεπτά συμμετοχής, δείχνει ότι θα είναι η πιο αποδοτική μετεγγραφή των Πειραιωτών. Και το γεγονός ότι αποτελεί την σύγχρονη έκδοση του “stretch four”, προσφέρει την πολυτέλεια στον προπονητή του να διαθέτει έναν «δεύτερο Βεζένκοβ» στο “4”, όταν ο Σάσα θα ξεκουράζεται ή θα βγαίνει πιο έξω, σε ένα σχήμα που θα έχει πολύ ενδιαφέρον να δούμε.

Εκτιμώ ότι τόσο ο ρόλος του Μπολομπόι όσο και του Μπλακ θα είναι υποδεέστεροι απ’ αυτούς που είχαν στις προηγούμενες ομάδες τους στην Euroleague (ΤΣΣΚΑ και Μακάμπι αντίστοιχα) και αυτό ενδεχομένως να τους καταστήσει πιο χρήσιμους χωρίς ταυτόχρονα αυτό να φαίνεται και στα νούμερά τους.

Αν για κάποιον έχω ίσως λίγες περισσότερες αμφιβολίες, όσον αφορά στο πόσο καλά θα κουμπώσει στα «θέλω» του Μπαρτζώκα, αυτός είναι ο Κάνααν. Και αυτό όχι γιατί δεν είναι καλός παίκτης ή τόσο καλός σκόρερ όσο ο Ντόρσεϊ, αλλά επειδή ο βραχύσωμος combo-guard φαίνεται ότι θα έχει την μπάλα στα χέρια του λιγότερο απ’ όσο την είχε στην Ούνικς Καζάν και κατ’ αυτόν τρόπο δεν θα έχει συχνά την ευκαιρία να δημιουργήσει το δικό του σουτ (ειδικεύεται σε αυτό).

Κλείνοντας, ο Ολυμπιακός ίσως να είναι να αποδειχθεί μία από τις πιο έτοιμες ομάδες στην εφετινή Euroleague. Κάτι που αν φανεί και στην πράξη, θα του δώσει μεγάλη ώθηση στην αρχή, που οι περισσότερες ομάδες θα έχουν σκαμπανεβάσματα.

Ο Σπανούλης μοιάζει σαν να κοουτσάρει χρόνια

Από την πρώτη στιγμή που έγινε γνωστό ότι ο “Kill Bill” συμφώνησε να αναλάβει το Περιστέρι, χάρηκα και αυτό δεν είχε να κάνει μόνο το ότι ένας ζωντανός «θρύλος» του ευρωπαϊκού μπάσκετ, αποφασίζει να παραμείνει στον χώρο από ένα διαφορετικό αλλά εξίσου επιδραστικό πόστο στο άθλημα.

Όλοι όσοι γνωρίζουν τον Σπανούλη, άλλωστε, ξέρουν καλά ότι δεν μπορεί να «αναπνεύσει» μακριά από το μπάσκετ. Η σημαντικότερη διάσταση της συνεργασίας του Βασίλη με τον σύλλογο των δυτικών προαστίων, όμως, έγκειται στο γεγονός ότι η παρουσία του αποτελεί τεράστιο εχέγγυο να ξαναγεννηθεί μπασκετικά μία περιοχή με μεγάλο λαϊκό φίλαθλο έρεισμα και ένας σύλλογος με διόλου ευκαταφρόνητη παράδοση στο άθλημα.

Λαμβάνοντας υπ’ όψιν όλα τα παραπάνω και γνωρίζοντας τον χρόνο που ξοδεύει, το πόσο βάση δίνει σε κάθε λεπτομέρεια, τον επαγγελματισμό που έχει μεταλαμπαδεύσει στην «κυανοκίτρινη» ΚΑΕ, αλλά και το πόσο υψηλές φιλοδοξίες έχει για την πρώτη του δουλειά ως head-coach, μόνο ενθουσιασμό μου προκάλεσαν οι πρώτες εικόνες που είδα από το Περιστέρι μέσα στο παρκέ.

Και στέκομαι πολύ λιγότερο στο αγωνιστικό και πολύ περισσότερο στην μπασκετική υγεία που εξέπεμψε η ομάδα του στην Κύπρο και στις υποσχέσεις βελτίωσης που άφησε για το όταν θα είναι πλήρης. Το ότι ο Μωραϊτης, ο Πουλιανίτης και τα υπόλοιπα νέα παιδιά του ρόστερ, έχουν καθημερινά την πολυτέλεια να τους «κατσαδιάζει» ένας από τους κορυφαίους πάτησαν ποτέ τα παρκέ του ευρωπαϊκού μπασκετ, είναι ίσως το καλύτερο μεταπτυχιακό.

Κακά τα ψέματα, δεν είναι εύκολο να φτιάχνεις μία ομάδα από την αρχή, να έχεις ατυχίες στον σχεδιασμό και να πηγαίνεις να κερδίζεις την πρωταθλήτρια Ισραήλ (87-82) ή να χάνεις στον πόντο από ομάδα Euroleague (72-73). Και όλα αυτά με προπονητή που ακόμη δεν έχει κoουτσάρει ποτέ επίσημο παιχνίδι σε επίπεδο ανδρών...

Αλλά όταν ο άνθρωπος που κάθεται στην άκρη του πάγκου λέγεται Βασίλης Σπανούλης, τότε η λέξη «rookie» ισοδυναμεί με... ιεροσυλία. Γι’ αυτό και η πρώτη του προπονητική σεζόν αναμένεται με τεράστιο ενδιαφέρον και με προοπτική εμφάνισης ενός ακόμη υπολογίσιμου πόλου που θα δώσει περισσότερο ενδιαφέρον στην μάχη της Basket League…