Μουράτος στο Gazzetta: «Ο Σπανούλης με έμαθε να ζω και να αναπνέω για το μπάσκετ» (pics)
Εκείνη η λαχτάρα. Απόψε έχουμε ματς. Και η απογοήτευση. Όχι ρε γαμώτο, άρχισε να βρέχει. Θα παίξουμε; Θα γίνει το ματς;
Ο Βασίλης Μουράτος μεγάλωσε. Δεν τον πήραν δα και τα χρόνια, αλλά δεν έχει πια τέτοιες έγνοιες.
Άφησε το ανοικτό βασίλειό του στους Αγίους Αναργύρους. Το αντάλλαξε για μία άλλη καριέρα. Που δεν χωράει σε ένα ανοικτό. Ακόμη και αν αυτό ήταν το πρώτο που στέγασε τα όνειρά του. Και της παρέας του.
Εκείνης που πήγαινε σε κάθε ανοικτό της γειτονιάς και δεν λογάριαζε ηλικίες. Νικούσε στα μονάκια. Κάθε μέρα.
Τον όνομα του Βασίλη Μουράτου το ακούμε εδώ και πολλά χρόνια. Μόνο που ο guard του Λαυρίου είναι ακόμη 23 ετών. Ένας late bloomer με... αποστολή.
Να πραγματοποιήσει τα όνειρά του, έστω και με καθυστέρηση. Κανείς δεν έχει συμβόλαιο με την επιτυχία. Μόνο υποχρέωση στον εαυτό του.
Η διαδρομή δύσκολη. Από την Αγία, στον Ολυμπιακό. Απότομη άνοδος. Και από εκεί μία (φαινομενική) «πτώση»: Ψυχικό, Λάρισα, Περιστέρι, Λαύριο!
Μόνο που η τελευταία ομάδα έμελλε να αποτελέσει ένα μικρό... Έβερεστ για τον 23χρονο μπασκετμπολίστα.
Εκεί κατάφερε να κάνει πραγματικότητα τα όνειρα που σκάρωνε στο ανοικτό γήπεδο των Αγίων Αναργύρων. Η μπάλα στα χέρια του. 3... 2.... 1, καλάθι! Και ο Μουράτος δίνει τη νίκη!!!
Ο Βασίλης Μουράτος έκανε, μαζί με το Gazzetta, μία βόλτα στο γήπεδο που ξεκίνησαν όλα. Άλλωστε διαθέτει τα δικά του κλειδιά. Δεν θα ήταν υπερβολή να πούμε ότι η δική του γενιά το.. έχτισε.
Ο παίκτης του Λαυρίου μίλησε στο Gazzetta για το μπάσκετ, το Λαύριο, τον Ολυμπιακό, τους Αγίους Αναργύρους που πάντα παίζει (και) γι' αυτούς, την ατάκα του Βασίλη Σπανούλη που κρατάει σαν φυλαχτό και τον κόουτς Σερέλη.
Πώς ήταν παιδικά σου χρόνια;
«Πολύ όμορφα, γεμάτα αγάπη, είχα μία οικογένεια δεμένη, αγαπημένη. Οι παρέες μου είναι όλες από τους Αγίους Αναργύρους. Έχουμε μεγαλώσει μαζί και ακόμα είμαστε μαζί. Στο κομμάτι του μπάσκετ, ξεκίνησα από πολύ μικρός, από την 3η Δημοτικού στην τοπική ομάδα. Και εκεί μαζί με την παρέα μου».
Πως προέκυψε το μπάσκετ; Γιατί όχι ποδόσφαιρο;
«Αγαπάω τον αθλητισμό, όχι μόνο το ποδόσφαιρο και το μπάσκετ. Δεν πήγα στο ποδόσφαιρο με τον γνωστό φόβο των γονιών, μήπως τραυματιστώ».
Θυμάσαι τα πρώτα βήματα, τα αγάπησες με το... καλημέρα;
«Το γούσταρα παραπάνω από 100%. Περίμενα κάθε εβδομάδα να κάνουμε προπόνηση το σαββατοκύριακο. Βοηθούσε το γεγονός ότι ήμουν με την παρέα μου, στο γήπεδο, στη γειτονιά, στο σχολείο.
Η αγάπη μου για το μπάσκετ ήταν ολοφάνερη. Είχα μία μπασκέτα στο σπίτι, για να παίζω. Μου έμοιαζε φυσιολογικό, σαν να είχε γεννηθεί για να παίζω μπάσκετ».
Άρχισες να παίζει κάπου στο 20030-2004. Τότε ποιον είχες ως πρότυπο, ποιον παίκτη έβλεπες και έλεγες, θέλω να του μοιάσω;
«Θαύμαζα τον Κόμπι. Έκανα τις κινήσεις του στην μπασκέτα του σπιτιού μου. Αλλά επειδή έζησα τις επιτυχίες του 2005 και του 2006, θαύμαζα πάρα πολύ και τη μεγάλη “φουρνιά” των Διαμαντίδη, Παπαλούκα και Σπανούλη».
Τι θυμάσαι από την ομάδα των Αγίων Αναργύρων;
«Το πρώτο πράγμα που μου έρχεται στο μυαλό είναι η ίδια αγάπη και η ίδια ανατριχίλα για την παρέα που είχαμε δημιουργήσει από μικροί. Περάσαμε τόσα πολλά μέχρι τους Εφήβους μαζί. Τα συναισθήματα που ένιωθα όταν μπαίναμε όλοι μαζί στο γήπεδο, ο καθένας ήθελε να θυσιαστεί για τον άλλο. Υπήρχε μία άνοδος που πανηγυρίσαμε στο παιδικό, σημαδιακή για εμένα. Μία εξαιρετική “φουρνιά” για τα δεδομένα της γειτονιάς, αφού παίξαμε σε πέντε τελικούς».
Τι σου λένε οι φίλοι σου, από την παρέα της γειτονιάς, που έφτασες μέχρι την Α1;
«Αρκετοί απ' αυτούς παίζουν ακόμη μπάσκετ, όχι στην Α1. Υπάρχει αγάπη και θαυμασμός. Επειδή εγώ δεν έχω αλλάξει, δεν νιώθουν ότι έχω απομακρυνθεί. Αυτό που έγινε, συνέβη γιατί δούλευα πολύ. Ακόμη και τώρα, τα καλοκαίρια, μαζευόμαστε και παίζουμε στο κλειστό γήπεδο της περιοχής».
Το ανοικτό γήπεδο ήταν μέρος της ζωής σου;
«Ήταν η ζωή μου. Έχω μεγαλώσει σε αυτά. Όλα τα γήπεδο εδώ είναι κοντινά. Μας άρεσε να πηγαίνουμε. Είναι από τα πιο σημαντικά κομμάτια της παιδικής μου ηλικίας. Όταν ήμασταν μικροί, τους κερδίζαμε όλους! Στην ηλικία μας και λίγο μεγαλύτερους, τους κερδίζαμε».
Κεφάλαιο: Ολυμπιακός!
Μία πρόταση από τον Ολυμπιακό, μοιάζει με το μεγαλύτερο πράγμα στο κόσμο. Κοιτώντας πίσω, θεωρείς ότι ήταν μία βιαστική απόφαση;
«Ήταν σίγουρα. Η μετάβαση ήταν απότομη. Από την Α' ΕΣΚΑ και τα ανοικτά των Αγίων, βρέθηκα σε μία από τις μεγαλύτερες και πιο επιτυχημένες ομάδες της Ευρώπης. Όταν δέχεσαι μία τέτοια πρόταση, δεν έχεις να σκεφτείς πολλά. Η πρόκληση ήταν τεράστια. Η ευκαιρία είναι... Άλλοι δεν την έχουν. Εμένα μου δόθηκε από την ηλικία των 16. Χωρίς αυτό να σημαίνει ότι δεν ήξερα που θα πάω και πόσες δυσκολίες θα είχα για να να προσαρμοστώ από τα ανοικτά στον Ολυμπιακό και στο επίπεδο της EuroLeague».
Θα το έκανες ξανά;
«Ναι! Δεν θέλω να λέω ότι έχω κάνει λάθη. Απ' όλες τις εμπειρίες που είχα και τις αποφάσεις που έχω πάρει, θεωρώ ότι έχω διαμορφώσει τον χαρακτήρα μου. Μαθαίνω πράγματα που έχουν αποτελέσει την παρακαταθήκη μου».
Θυμάσαι την πρώτη φορά που πήγες για προπόνηση στον Ολυμπιακό;
«Θυμάμαι έντονα την πίεση που ένιωθα. Η προπόνηση δεν ήταν μεγάλη ή έντονη, αλλά εγώ από την πίεση που είχα, δίπλα με τον Σπανούλη, τον Πρίντεζη, τον Σλούκα, ένιωθα ότι πνιγόμουν από το άγχος. Ήταν καλή πίεση. Ένιωθα ότι είχα κατακοκκινήσει και δεν πίστευα ότι ήμουν εκεί».
Η πίεση έφυγε σταδιακά ή υπήρχε πάντα;
«Σε ομάδες όπως ο Ολυμπιακός ή ο Παναθηναϊκός, η πίεση και το να αποδεικνύεις ότι πρέπει να είσαι εκεί, είναι κομμάτι της καθημερινότητας. Δεν σταματάει ποτέ, ακόμα και στην προπόνηση. Γενικότερα οι δύο μεγάλοι ζούνε με την πίεση, άρα εγώ δεν μπορώ να είμαι άνετος και ότι δεν χρειάζεται να αποδείξω τίποτα.
Υπάρχει τρομερός ανταγωνισμός στην ομάδα, από τον πρώτο μέχρι τον τελευταίο παίκτη και δεν υπάρχει περιθώριο χαλάρωσης. Εκεί που θα χαλαρώσεις, ακόμη και για ένα δεύτερο, είναι που θα εκτεθείς».
Όταν ο Ολυμπιακός σου ανακοίνωσε ότι δεν θα συνεχίσετε μαζί, τι σκέφτηκες;
«Ήμουν στην Εθνική Νέων, στην προετοιμασία, είχα στεναχωρηθεί πάρα πολύ. Δεν το περίμενα, η μοναδική ευκαιρία που είχα πάρει ήταν να πάω δανεικός στο Ψυχικό και για δεδομένα της χρονιάς, νομίζω, ότι είχα δείξει πράγματα. Δεν πίστευα ότι ήμουν έτοιμος να παίξω στον Ολυμπιακό. Ζητούσα μια ευκαιρία να πάω σε μία άλλη ομάδα δανεικός και μετά να δοκίμαζα στον Ολυμπιακό.
Με επηρέασε αρκετά ψυχολογικά, αλλά ήμουν τυχερός γιατί ξεκινούσε το Πανευρωπαϊκό Νέων. Το κατακτήσαμε, εγώ πήγα αρκετά καλά και ήμουν μαζί με τα παιδιά που περνούσαμε κάθε καλοκαίρι και με βοήθησαν να το ξεπεράσω πιο γρήγορα».
Πώς το διαχειρίζεται όλο αυτό ένας αθλητής;
«Στο μυαλό μου ήταν πάντοτε. Βρέθηκα από τα πολύ χαμηλά στην κορυφή και μετά το επόμενο βήμα ήταν μετέωρο. Όταν πήγα στο Ολυμπιακό έκανα όνειρα, φανταζόμουν τον εαυτό μου σε μεγάλες επιτυχίες της ομάδας, αλλά η προσγείωση ήταν απότομη».
Είσαι ακόμα 23, μολονότι ακούμε το όνομά σου για χρόνια. Είναι η ηλικία κάτι που πρέπει να μας απασχολεί τόσο πια;
«Η αλήθεια είναι κάπου στη μέση. Έχουμε μία τάση να θεωρούμε τους παίκτες από 17 έως 19 ακόμα μικρούς. Εκεί είναι το λάθος. Πολλά ταλέντα στα 18 είναι ήδη έτοιμοι. Υπάρχει και το περιθώριο να ξεπεταχτεί κάποιος σε μεγαλύτερη ηλικία. Παίζει ρόλο το περιβάλλον που θα νιώσει ο κάθε παίκτες οικεία, σιγουριά, εμπιστοσύνη για να δείξει τον πραγματικό του εαυτό».
Υπάρχει άρα περιθώριο να δούμε περισσότερους Έλληνες σε πρωταγωνιστικό ρόλο;
«Οικονομικά οι ομάδες δεν είναι σε επίπεδο της προηγούμενης 10ετίας, θα υπάρχει χρόνος και χώρος για τα νέα παιδιά να δείξουν τι αξίζουν, να σταθεροποιηθούν σε αξία».
«Θέλω να έρθω και να μεγαλώσω την ομάδα του Λαυρίου»
Αυτό ουσιαστικά που κάνει το Λαύριο...
«Αυτό συμβαίνει γιατί το τεχνικό επιτελείο γνωρίζει ότι ο κορμός πρέπει να είναι ελληνικός, αν η ομάδα θέλει να επιτύχει. Αυτοί γνωρίζουν τι συμβαίνει και θα δώσουν το έναυσμα στους Αμερικανούς, ειδικά αν αυτοί είναι ρούκι».
Ποια ήταν η σκέψη σου, όταν προέκυψε το Λαύριο; Υπήρχε φόβος για μία ακόμη κακή επιλογή;
«Αυτός υπάρχει πάντα. Δεν το κρύβω. Προερχόμουν από μία χρονιά στο Περιστέρι, η οποία δεν είχε πάει καλά ατομικά, αλλά η ομάδα είχε κάνει μία μεγάλη πορεία.
Αν όχι ανάλογη με αυτή του Λαυρίου, μία από τις πιο πετυχημένες στην ιστορία της ομάδας. Εγώ δεν είχα τον ρόλο που επιθυμούσα.
Το Λαύριο προέρχονταν από τη σεζόν του υποβιβασμού και την επιστροφή με το νέο ΑΦΜ, και στο ραντεβού με τον κόουτς Σερέλη και τον team manager, Βαγγέλη Παπαδόπουλο, τους είπα ότι ψάχνω για ένα περιβάλλον για να βγω μπροστά και να πάρω την ευκαιρία μου. Ο κόουτς Σερέλης με ήθελε και στο παρελθόν, ήξερε ποιος είμαι και τι μπορώ να κάνω. Τους είπα ότι θέλω να έρθω και να μεγαλώσω την ομάδα του Λαυρίου. Να τη μεγαλώσω και μαζί της το brand name της ομάδας».
Έχεις φανταστεί το Λαύριο χωρίς τον Χρήστο Σερέλη;
«Δεν θα είναι το ίδιο. Είναι το “Α και το Ω”, τα πάντα. Είναι υπεύθυνος για την σχέση που έχουμε, η οποία έχει ξεφύγει από το αθλητικό πλαίσιο και ακουμπάει το προσωπικό, σε θέματα αγάπης και εμπιστοσύνης.
Κάνει περισσότερα απ' όσο θα έπρεπε, οργανωτικά, διοικητικά, και παίρνει λιγότερο credit απ' αυτό που του αξίζει. Του αξίζουν συγχαρητήρια για όσα έχει κάνει.
Είναι σαν να έχω πάρει εγώ τους Αγίους Αναργύρους και να τους έχω οδηγήσει μέχρι τους τελικούς. Καλά κάνει και πιστώνεται την επιτυχία για τη δουλειά που έχει κάνει».
Μετά την πρώτη χρονιά, τι σκέφτηκες για την ανανέωση;
«Ήταν εύκολη απόφαση. Ήμουν σίγουρος. Ο κόουτς μου έδειξε πόσο με με αγαπάει και πόσο πιστεύει σε εμένα. Λόγω της covid-19 το πρωτάθλημα είχε διακοπεί, αλλά εμείς είχαμε κάνει μία καλή πορεία.
Μου πήρε καιρό να βρω ρυθμό, επειδή στο Περιστέρι δεν έπαιζα. Η πρώτη χρονιά στο Λαύριο ήταν αναγνωριστική, να μάθω το περιβάλλον. Είχα αρχίσει να νιώθω τη σιγουριά που είχα σε όλη τη φετινή χρονιά».
Ολυμπιακός, Λάρισα, Περιστέρι. Εκεί δεν έδειξες αυτό που είδαμε στο Λαύριο, ήταν κάτι που σε... βάραινε;
«Δεν με βάραινε ακριβώς. Αλλά στο πίσω μέρος του μυαλό μου υπήρχε η σκέψη ότι περνάνε τα καλοκαίρια και εγώ άλλαζα ομάδα κάθε φορά. Ήταν η πρώτη φορά, το πρώτο καλοκαίρι, μετά από τρία χρόνια που δεν άλλαζα φανέλα Θα ήμουν με τον ίδιο προπονητή, πάνω κάτω με τους ίδιους συμπαίκτες.
Όλο το καλοκαίρι ήμουν ήρεμος γιατί ήξερα την ομάδα που θα αγωνιστώ από νωρίς και γνώριζα που πρέπει να δουλέψω στον τομέα της γυμναστικής και του μπάσκετ για τον ρόλο μου στην ομάδα».
Είναι δίκαιο να πούμε ότι το Λαύριο είναι η αρχή της νέας καριέρας σου;
«Απόλυτα δίκαιο! Μπορεί να ακούγεται οξύμωρο, ότι μία καριέρα ξεκινάει από την αρχή στα 22, αλλά θεωρώ ότι αυτός ο οργανισμός μου έχει κάνει καλό. Δείχνω τα πράγματα που επιθυμούσα και ήθελα, αλλά δεν μπορούσα για διάφορους λόγους. Αποτέλεσε τεράστιο στήριγμα για εμένα και την καριέρα μου και ειδικά ο κόουτς Σερέλης».
Μετά την πρόκριση στον τελικό, βούρκωσες. Ήταν η φόρτιση της στιγμής ή η σκέψη πως μπορώ να πετύχω τα πάντα;
«Είναι και τα δύο. Είναι η ένταση που είχανε αυτοί οι αγώνες. Στην ουσία ήταν η πρώτη φορά που είχα ενεργό ρόλο σε μία σειρά ημιτελικών, που όλα τα ματς κρίθηκαν στο τέλος. Ήταν η κούραση από τη σειρά, ήταν μία δικαίωση για εμένα, γιατί τα πράγματα δεν είχαν πάει όπως θα ήθελα. Και η εκπλήρωση του στόχου που είχε βάλει η παρέα του Λαυρίου που καταφέραμε να κάνουμε πραγματικότητα ένα θαύμα. Αν μας το έλεγε κάποιος δεν θα το πιστεύαμε ποτέ».
Το θαύμα τελικά πως προέκυψε;
«Είναι κράμα πολλών πραγμάτων. Είναι η τεχνογνωσία που έχουν οι άνθρωποι του Λαυρίου στο πως πρέπει να στηθεί μία ομάδα και πως να δουλέψει, έχει να κάνει με τις διαπροσωπικές σχέσεις των παικτών και των μελών της ομάδας. Έχει να κάνει με την εμπιστοσύνη και αγάπη που υπάρχει μεταξύ μας – ακόμη και όταν κάτι δεν πάει καλά – φυσικά έχει να κάνει και το ταλέντο των παικτών και το πόσο δέσαμε μέσα στο παρκέ».
Η φετινή χρονιά μπορεί να προκαλεί... φόβο για την επόμενη;
«Είμαστε τόσο ενθουσιασμένοι, κανείς δεν σκέφτεται όσα θα γίνουν την επόμενη σεζόν. Απολαμβάνουμε τη στιγμή, γιατί κάθε μέρα που περνάει όλοι κάνουμε την ερώτηση στο διπλανό μας, αν έχουμε καταλάβει ότι είμαστε στους τελικούς και ότι καταφέραμε να γυρίσουμε μία σειρά από 2-0, απέναντι σε μία καλή ομάδα όπως είναι ο Προμηθέας».
«Ο Σπανούλης μου είπε να ζω και να αναπνέω για το μπάσκετ»
Πώς είναι να παίζεις, κάποτε, στο ανοικτό των Αγίων Αναργύρων και μετά από χρόνια στους τελικούς της Basket League;
«Είναι μεγάλο πράγμα. Όχι μόνο το θέμα των τελικών, αλλά ό,τι έχω καταφέρει αυτή τη χρονιά και πόσο μάλιστα όταν έχω ξεκινήσει από τους Αγίους Αναργύρους.
Δεν τα παράτησα, καμία δυσκολία δε με λύγισε. Το αντίθετο, με έκανε να πεισμώνω, να δυναμώνω και τώρα νιώθω ότι όλοι οι κόποι μου ανταμείβονται».
Πόσο εύκολο ή δύσκολο είναι να παραμείνει κάποιος δυνατός, παρά τις δυσκολίες;
«Δεν ξέρω αν είναι εύκολο να μείνει κάποιος πνευματικά δυνατός. Εμένα με βοήθησαν οι εμπειρίες που έζησα. Οι παραστάσεις στον Ολυμπιακό ήταν το “Α και το Ω” στη σφυρηλάτηση του χαρακτήρα μου και στο ποιος είμαι τώρα. Η συνύπαρξη μου με τον Βασίλη Σπανούλη με έκανε να παραμείνω πνευματικά δυνατός, όσο και αν στραβώσουν τα πράγματα. Το mentality αυτού του ανθρώπου με έκανε να διαμορφώσω το χαρακτήρα μου».
Ποια ήταν η πιο σημαντική συμβουλή που σου έχει δώσει ο Σπανούλης;
«Να ζω και να αναπνέω για το μπάσκετ. Μέρα και νύχτα. Αν θέλω να πετύχω, η ζωή μου θα πρέπει να προσαρμοστεί στο μπάσκετ και να μη σκέφτομαι τίποτα άλλο. Παρά μόνο πως θα πετύχω και πως θα παραμείνω δυνατός σε όλες τις καταστάσεις».
Μετά από τόσα χρόνια, εξακολουθείς να ζεις στους Αγίους. Τι σημαίνουν για εσένα;
«Εδώ είναι η περιοχή που αγαπάω, εδώ έχω μεγαλώσει, εδώ έχτισα τον χαρακτήρα μου. Αυτές τις αξίες έχω πάρει, αυτές κρατάω μέχρι σήμερα και θέλω να συνεχίσω να το κάνω.
Δεν τους αλλάζω με τίποτα, και θέλω το όνομά μου να συνδέεται με τους Αγίους. Πάντα παίζω και γι' αυτούς. Από εδώ ξεκίνησα και εδώ έχουν χαραχτεί οι αναμνήσεις που θα με συνοδεύουν μία ζωή».
Πριν λίγο βρεθήκαμε στο ανοικτό που έπαιζες. Θυμάσαι κάποια ξεχωριστή ιστορία;
«Κάποια στιγμή ήταν να παίξουμε με το Αιγάλεω. Εκεί αγωνίζονταν ο Βασίλης Χαραλαμπόπουλος, με τον οποίο τώρα είμαστε εξαιρετικοί φίλοι και μας συνδέουν πολλά. Τότε δεν τον ήξερα. Μόνο ακούγαμε γι' αυτόν και η μεταξύ μας αναμέτρηση μου είχε προκαλέσει άγχος. Ένιωθα περίεργα που θα τον είχα αντίπαλο.
Αλλά αυτό το ανοικτό ήταν το σημείο που θα συναντιόμασταν με τους φίλους μου. Το ξέραμε ότι κάποιος θα είναι εκεί. Επίσης, δεν μπορώ να ξεχάσω τις βροχερές ημέρες. Θα παίξουμε; Θα στεγνώσει; Θα κάνουμε προπόνηση;».
Photo credit: Βασίλης Τσίγκας
