Αν είχαμε κι εμείς Κριστιάνο...

Αν είχαμε κι εμείς Κριστιάνο...

bet365

Ο Νίκος Παπαδογιάννης θα ήθελε να μεταλαμπαδεύσει στον Έλληνα μπασκετμπολίστα το πάθος του Κριστιάνο Ρονάλντο στο Euro και του Λιονέλ Μέσι στο Copa America.

Δεν πίστευα ποτέ ότι θα γράψω την παρακάτω φράση, αλλά να που τα δάχτυλα πηγαίνουν μόνα τους. Ζήλεψα, και θα ήθελα στην Εθνική Ελλάδας του μπάσκετ, τον Κριστιάνο Ρονάλντο και τον Λιονέλ Μέσι. Ακόμα και τώρα που βλέπω τον αφορισμό γραμμένο, μου κακοφαίνεται. Τι δουλειά έχουν τα κολοσσιαία «εγώ» σε μία ομάδα που έφτασε εκεί όπου έφτασε χάρη στην αυταπάρνηση, τη σύμπνοια και τη νοοτροπία «όλοι για έναν»;

Να, όμως, που φτάσαμε εν έτει 2016, δέκα χρόνια παρά πενήντα μέρες μετά το θαύμα της Σαϊτάμα, να ζηλεύουμε αυτούς που είναι πρώτα brand names και μετά αθλητές. Ή, τουλάχιστον, έτσι νομίζαμε μέχρι τον φετινό Ιούνιο...

Ο άλλος εαυτός του Κριστιάνο Ρονάλντο και του Λιονέλ Μέσι είναι αυτό ακριβώς που λείπει τα τελευταία χρόνια από την Εθνική Ελλάδας στο μπάσκετ. Εάν εξαιρέσουμε άλλωστε τον «πλανήτη ΝΒΑ», ο Ρονάλντο του μπάσκετ και ο Μέσι του μπάσκετ είναι Έλληνες.

Υποθέτω ότι καταλαβαίνετε πού το πάω.

Ο ασύγκριτος αρτίστας Μέσι έμοιαζε με τσακισμένο δεντρί μετά τον χαμένο τελικό της Εθνικής Αργεντινής (και το δικό του πέναλτυ αέρος-αέρος) στο Copa America. Ποτέ δεν τον έχει δει έτσι καταρρακωμένο η φίλαθλη υφήλιος μετά από ήττα της Μπαρτσελόνα.

Ο βιονικός Κριστιάνο ακούμπησε στην άκρη το πέτρινο προσωπείο του και θύμισε πιτσιρικάκι σε αμμουδιά της Μαδέιρα, όσο οι συνοδοιπόροι κάλπαζαν προς το τρόπαιο του Εuro. Ουδέποτε πανηγύρισε με τέτοιον παιδιάστικο ενθουσιασμό μία επιτυχία της Ρεάλ ή της Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ.

Ο Ρονάλντο της Εθνικής ομάδας δεν είναι ίδιος με τον Ρονάλντο του χειμώνα. Ο Μέσι της Εθνικής ομάδας δεν είναι ίδιος με τον Μέσι της Μπάρτσα. Τα δάκρυά τους ξεχείλισαν από την οθόνη της τηλεόρασης και δεν έμοιαζαν καθόλου κροκοδείλια.

Οι δύο ημίθεοι του παγκόσμιου ποδοσφαίρου έγιναν για μία νύχτα κοινοί θνητοί, σαν εμένα, σαν εσένα, σαν τον Αγραβάνη που έκλαιγε στο Τορίνο, σαν τον Αντετοκούνμπο που μπήκε στο αεροπλάνο με μούτρα μέχρι το πάτωμα, σαν τους Κροάτες που τρύπησαν τους τοίχους των αποδυτηρίων με τα τραγούδια τους.

Την ίδια στιγμή που συνέβαιναν αυτά τα θαυμαστά στο Παρίσι και στο Νιου Τζέρσεϊ, ο Έλληνας Μέσι, ο Έλληνας Ρονάλντο, ακόμα και ο Έλληνας Μπέιλ του μπάσκετ, παρακολουθούσαν το Προολυμπιακό τουρνουά με παντούφλες, από την τηλεόραση, εκτός και αν ξεχάστηκαν στην αμμουδιά και αποκοιμήθηκαν στη σεζ-λονγκ.

Ήταν και απογευματινό το κρίσιμο ματς, Παρασκευή κιόλας, άντε να πείσεις το σαρκίο σου να σηκωθεί και να γυρίσει σπίτι, καλοκαιριάτικα...

Άλλο τίποτε δεν έχω να γράψω για το θέμα. Βαρέθηκα να γίνομαι εγώ ο γραφικός γκρινιάρης, που υπενθυμίζει συνεχώς ότι η Ελλάδα δεν έχει την πολυτέλεια να χάνει παίκτες ή ότι είναι θράσος να ζητάμε διάκριση από μία «Εθνική Ελπίδων» σαν αυτή που κατεβάσαμε στο Τορίνο.

Αναζητήστε όπου θέλετε τα αίτια της «αποτυχίας» και αφήστε εμένα να αναρωτιέμαι τι θα γινόταν εάν δεν εγκατέλειπαν πρόωρα τη γαλανόλευκη σχεδόν όλοι οι ήρωες της διετίας 2005-6. Εάν, έστω, αποφάσιζαν να συστρατευτούν φέτος για έναν τελευταίο χορό.

Έβλεπα τον Πάρκερ να σφραγίζει στη Μανίλα την πρόκριση των Γάλλων και έκλαιγε η ψυχή μου. Δεν νομίζω ότι θα αντέξω να παρακολουθήσω το Ολυμπιακό τουρνουά, με τους Τζινόμπιλι, τους Σκόλα, τους Γκασόλ και τους Ναβάρο.

«Δεν πάει άλλο», τιτλοφόρησε το δευτεριάτικο μέιλ του ο (φίλος, εκπαιδευτικός από τη Βόρεια Ελλάδα) διαχειριστής του αφιερωμένου στις εθνικές ομάδες μπλογκ basket87. «Δεν μπορούμε να καλύπτουμε κατορθώματα παικτών το χειμώνα και το καλοκαίρι, αντί να παίζουν με την Εθνική, να κάθονται παραλία. Κουραστήκαμε να βλέπουμε το 80% να μη νοιάζεται για την Εθνική και το μέλημά τους να είναι η οπαδική προσέγγιση».

Τα μηνύματα συμπαράστασης που δέχθηκε (και από την αφεντιά μου) τον έπεισαν να συνεχίσει την ανιδιοτελή δουλειά του, αλλά δεν είναι ο μοναδικός που αισθάνεται έτσι. Ακόμα και μέσα στα αποδυτήρια της Εθνικής ακούγονται τέτοιες κουβέντες, πόσο μάλλον στα θεωρεία των δημοσιογράφων και στην κερκίδα των εκδρομέων φιλάθλων.

Εγώ, πάντως, κρέμασα στο δωμάτιό μου αφίσα του Κριστιάνο και του Μέσι. Πενήντα χρονών μαντράχαλος, έφτασα να παλιμπαιδίζω για το χατίρι της «επίσημης απατημένης».

Περισσότερα, στη μπασκετοκουβέντα που έρχεται.

ΥΓ: Λίγο πριν ολοκληρωθεί το διαφημιστικό διάλειμμα και οι ξένες δημοσιεύσεις, ρίξτε μια ματιά και εδώ, όταν δεν έχετε κάτι καλύτερο να ακούσετε. Η συνέντευξη μεταδόθηκε πριν το τζάμπολ του Προολυμπιακού τουρνουά, αλλά μπορεί να σας φανεί ενδιαφέρουσα. Ιδίως στους οπαδούς της φράσης «Γκαζέτα να περάσει, δεν βρίζω».

Διάβασε όλα τα τελευταία νέα της αθλητικής επικαιρότητας. Μάθε για όλους τους live αγώνες σήμερα και δες τις αθλητικές μεταδόσεις της ημέρας και της εβδομάδας μέσα από το υπερπλήρες Πρόγραμμα TV του Gazzetta.

Νίκος Παπαδογιάννης
Νίκος Παπαδογιάννης

Ανέμων, υδάτων και ακραίων καιρικών φαινομένων το ανάγνωσμα. Μπήκατε στο λημέρι του μπάσκετ, αλλά κινδυνεύετε να διαβάσετε ό,τι άλλο βρέξει ο ουρανός. Το πορτοκαλί ένδυμα υποχρεωτικό, το χαμόγελο προαιρετικό. Εδώ δεν χαϊδεύουμε αυτιά, ούτε κρύβουμε λόγια. Αυτές είναι οι αρχές μας. Αν σας αρέσουν, αφήστε τα έγχρωμα γυαλιά στην είσοδο και κοπιάστε. Αν δεν σας αρέσουν, έχουμε κι άλλες.

Μοναδικός απαράβατος κανόνας είναι ότι όλα επιτρέπονται.