Αδικήσαμε τους εαυτούς μας!

Ας αρχίσουμε από τα βασικά. Για έβδομο συνεχόμενο καλοκαίρι, η «επίσημη αγαπημένη» μένει μακριά από την διάκριση, που εν προκειμένω θα ήταν η 4η συμμετοχή του ελληνικού μπάσκετ σε Ολυμπιακούς Αγώνες. Η επίδοσή μας στην καταραμένη αυτή διοργάνωση που λέγεται προολυμπιακό, έφτασε στο θλιβερό 1/14 (7,1%) και ο τελικός απολογισμός βρήκε την Εθνική ομάδα να αποτυγχάνει και στον minimum στόχο, που ήταν η πρόκριση στον τελικό του τουρνουά και η διεκδίκηση της πρωτιάς κόντρα στην οικοδέσποινα Ιταλία. Η «πτώση» στο πρώτο εμπόδιο των νοκ-άουτ αγώνων, σε καμία περίπτωση βέβαια, δεν σημαίνει ότι θα πρέπει να «σταυρώσουμε» τους διεθνείς και τον ομοσπονδιακό προπονητή, που είχαν ευθύς εξαρχής, δύσκολο έργο, υπό την έννοια του ελάχιστου χρόνου προετοιμασίας (2,5 εβδομάδες) και των πολλών απουσιών (Πρίντεζης, Σλούκας & Παπανικολάου), που ανάγκασαν το αντιπροσωπευτικό συγκρότημα να παραταχθεί στο Τορίνο με 6 “rookies” σε μεγάλη διοργάνωση.

Προσοχή, δεν έχουμε καμία πρόθεση να... «χαϊδέψουμε» τα αυτιά του Φώτη Κατσικάρη και των παικτών του γι' αυτό και θα επιχειρήσουμε μία σύντομη ανάλυση της απογοητευτικής εικόνας που παρουσίασε η ελληνική ομάδα, στο μεγαλύτερο διάστημα του αγώνα με την Κροατία. Η παντελής έλλειψη συγκέντρωση, η υπερβολική αυτοπεποίθηση με την οποία μπήκε η Εθνική ομάδα στο γήπεδο, έδειξε ότι μάλλον δεν πιστεύαμε ότι μπορούμε να χάσουμε και ότι είχαμε στο μυαλό μας, ότι εύκολα ή δύσκολα θα κερδίσουμε και θα παίξουμε τελικό!

Οι αγωνιστικές τάσεις που έβγαλε η ομάδα στο παρκέ (σουτάραμε πέντε τρίποντα στις ισάριθμες πρώτες κατοχές) και η χαλαρότητα που επιδείξαμε στην άμυνα, δεν παρέπεμπαν σε σύνολο που ήταν έτοιμο να παίξει «πόλεμο» κι έτσι πριν καλά-καλά ξυπνήσουμε το σκορ ήταν στο -17 (3-20 στο 4'30'')! Είναι χαρακτηριστικό ότι ο ομοσπονδιακός προπονητής άλλαξε και τους πέντε παίκτες της πεντάδας, πριν συμπληρωθούν επτά λεπτά, ενώ η εμμονή μας στο μακρινό σουτ (λες και ξαφνικά γίναμε η ομάδα του 40% και πάνω), πρόδιδε ότι δεν είχαμε το καθαρό μυαλό για να τρέξουμε ή να πάμε πιο πολύ στο ένας εναντίον ενός και να μεταφέρουμε τη μπάλα κοντά στο καλάθι για να αξιοποιήσουμε την θεωρητική κυριαρχία μας.

Με δεδομένο ότι τίποτε απ' όλα αυτά δεν έγινε, η διαφορά εκτοξεύθηκε στο -24 και μόλις στο 12ο λεπτό, ο φωτεινός πίνακας έδειχνε Ελλάδα – Κροατία 13-37! Κι εδώ έρχεται η αδικία την οποία προτάσσουμε στον τίτλο του blog. Όταν σε ένα τόσο σημαντικό νοκ-άουτ παιχνίδι, όχι απλά ισορροπείς την κατάσταση (34-44 στην ανάπαυλα), αλλά καταφέρνεις την ολική επαναφορά, παίρνοντας κεφάλι στο σκορ (48-46) πριν τελειώσει η 3η περίοδος, είναι αν μη τι άλλο απογοητευτικό να μην αξιοποιείς το ψυχολογικό σου πλεονέκτημα. Δυστυχώς πέσαμε στην παγίδα των Κροατών που ταμπουρώθηκαν πίσω, σταμάτησαν όλες τις απόπειρες αιφνιδιασμού στο 2ο μέρος και εκμεταλλεύτηκαν τον δισταγμό και τον φόβο που εμφανίσαμε, όταν έπρεπε να ανοίξουμε το ματς και να ξεφύγουμε ακόμη περισσότερο.

Επιπροσθέτως, ήταν κάτι περισσότερο από προφανές ότι ο Άτσο Πέτροβιτς έβγαλε εκτός παιχνιδιού τα βασικά όπλα της Ελλάδας. Κατά πρώτο λόγο έκλεισε τους διαδρόμους στον Γιάννη Αντετοκούνμπο και συμβούλεψε τον προσωπικό αντίπαλο να του δίνει χώρο για το μακρινό σουτ. Ο 21χρονος άσος των Μπακς έχασε τα πρώτα τέσσερα σουτ του στο παιχνίδι, άργησε να επιχειρήσει διεισδύσεις και η ψυχολογία του επηρεάστηκε σημαντικά. Κατά δεύτερο λόγο, οι αντίπαλοί μας αντιμετώπισαν πολύ επιθετικά τον Γιάννη Μπουρούση, δυσκολεύοντας πολύ την πάσα προς αυτόν και εν συνεχεία στέλνοντας δεύτερο παίκτη στο μαρκάρισμά του. Αυτό είχε αποτέλεσμα να είμαστε αρκετά στατικοί και αυτή η καθυστέρηση στην κυκλοφορία της μπάλας, στην δημιουργία και την εκτέλεση, να προκαλέσει πολλές βεβιασμένες επιθέσεις στο τέλος του χρόνου.

Συμπερασματικά, μπορούμε να πούμε ότι η Εθνική ομάδα γύρισε εντυπωσιακά γρήγορα ένα ματς που φαινόταν χαμένο, έφερε το παιχνίδι στα μέτρα της βραχυκυκλώντας την επιθετική λειτουργία της Κροατίας, βιάστηκε όμως και κόλλησε στην κρίσιμη στιγμή, χάνοντας μία ευκαιρία που η ίδια δημιούργησε, χάρη σε μεγάλη υπερπροσπάθεια. Της στοίχισε σε μεγάλο βαθμό το πολύ κακό παιχνίδι του Καλάθη (3π.με 1/7 σουτ), υπό την έννοια ότι ο βασικός point-guard δεν μπόρεσε να κατευθύνει την ομάδα όπως πρέπει, η κούραση του Μπουρούση, η φυσιολογική δυσκολία του Αντετοκούνμπο να προσαρμοστεί σε έναν ρόλο για τον οποίο ακόμη δεν είναι έτοιμος και φυσικά η έλλειψη παραστάσεων της μισής δωδεκάδας, από μεγάλες διοργανώσεις. Όταν δέχεσαι 66 πόντους από έναν ποιοτικό αντίπαλο, τότε, κατά το ήμισυ έχεις πετύχει. Όταν όμως, σουτάρεις με ποσοστό 32,8% εντός πεδιάς και τελικά μένεις εκτός, μ' αυτό τον τρόπο, τότε είσαι και άξιος της μοίρας σου.

Ο απολογισμός της εφετινής προσπάθειας μπορεί να είναι αρνητικός, αλλά τουλάχιστον, η Εθνική ομάδα δεν επιστρέφει από το Τορίνο, όντας στο σημείο μηδέν. Στο προολυμπιακό τουρνουά μπήκαν οι βάσεις για τη νέα εποχή του αντιπροσωπευτικού συγκροτήματος και οι 11 από τους 12 που χρησιμοποιήθηκαν (ο Μπουρούσης φυσιολογικά αποχωρεί ευδοκίμως τερματίσας), έβγαλαν στο παρκέ του «Pala Alpitour» “φλασιές” από το μέλλον κι άφησαν υποσχέσεις για επιστροφή στην «ελίτ» του ευρωπαϊκού και του παγκόσμιου μπάσκετ. Με τον σωστό προγραμματισμό είναι θέμα χρόνου.