Τι έχουν τα έρμα και ψοφάνε!

Mέχρι να (είναι σε θέση να) τα βρει η υπηρεσία, όπως έγραφα στον επίλογο του τελευταίου άρθρου μου, με αφορμή την ένταξη του Κούπερ στην ΑΕΚ, οι τρεις πρεσβευτές του ελληνικού μπάσκετ στο Εurocup, οφείλουν να συμβιβαστούν με τη σκληρή πραγματικότητα...

Μια σκληρή πραγματικότητα που χθες το βράδυ τους έβαλε όλους στο ίδιο σακί και τους επιφύλαξε μια δυσάρεστη σύμπτωση: για πρώτη φορά μετά από έξι αγωνιστικές στις οποίες τα συναισθήματα της εθνικής εκπροσώπησης μας στη δεύτερη τη τάξει ευρωπαϊκή διασυλλογική διοργάνωση υπήρξαν μεικτά, προχθές “το χάσαμε το κορμί πατριώτη”, που έλεγε και η διαφήμιση του “Γερμανού”!

Αυτό το μπασκετικό κορμί, ο ΠΑΟΚ (2-5) προς θλίψιν του ως ο πιο μπαρουτοκαπνισμένος σε αυτή την περιπέτεια, μάλλον το έχασε οριστικώς και αμετακλήτως , όσο για την ΑΕΚ (4-3) και τον Αρη (4-3) το αφήνουν στην άκρη και κάνουν ένα διάλειμμα τοπικής εμβέλειας, που ίσως είναι σοβαρότερο από τις ευρωπαϊκές μπίζνες τους!

Δεν ξέρω εάν ακούγεται υπερβολική αυτή η άποψη, αλλά θαρρώ πως στην παρούσα φάση το μεθαυριανό μεταξύ τους ντέρμπι στο ΟΑΚΑ έχει πιο βαρύνουσα σημασία από κάθε Νίζνι Νόβγκοροντ και από κάθε Ούνικς Καζάν, τις οποίες αντιμετωπίζουν την Τρίτη και την Τετάρτη, η μεν ΑΕΚ στο Ομπλαστ, ο δε Αρης στο “Νick Gallis Hall”...

Αμάν, τώρα μόλις συνειδητοποιώ πώς το επόμενο ευρωπαϊκό ματς του Αρη δεν είναι όποιο κι όποιο και δεν εννοώ την ισχύ του αντιπάλου, αλλά το γεγονός ότι διεξάγεται ανήμερα της 36ης επετείου από το ντεμπούτο του Γκάλη με την κίτρινη φανέλα, κόντρα στον Ηρακλή!

Ε, διάβολε, τέτοια μέρα ο “αυτοκράτωρ” πρέπει να την τιμήσει δεόντως και εξόχως...

Γιατί θαρρώ πως το μεθαυριανό ντέρμπι είναι μείζονος σημασίας; Για πολλούς και διαφόρους λόγους: το timing (μετά τις δυο χθεσινές ήττες), το αρκετά προχωρημένο στάδιο της κανονικής περιόδου, η άπταιστη διαδρομή της ΑΕΚ (7-0) στηBasket League, η σχετική ύφεση του Αρη μετά την Οκτωβριανή προέλαση του, η βεντέτα που άνοιξαν στην περυσινή σειρά των πλέι οφς, όλα ταύτα δίνουν τον τόνο μιας μεγάλης και σπουδαίας αναμέτρησης.

Η ΑΕΚ διανύει τη φάση των απανωτών “crash tests” πουαποτελούν κιόλας τη βάσανο των αντοχών, των αντιστάσεων, των δυνατοτήτων και εντέλει των προοπτικών της: μετά το πρώτο ύστερα από εννέα σερί νίκες) στραπάτσο από τη Γαλατασαράι, υποδέχεται τον Αρη, ενώ στη συνέχεια έχει τρία απανωτά εκτός έδρας ματς (Νίζνι Νόβγκοροντ, Ολυμπιακός, Χάποελ Ιερουσαλήμ) και γενικώς υποβάλλεται σε μια δοκιμασία από την οποία δεν είχε περάσει μέχρι τώρα.

Το πόσο θα την ενισχύσει ο Κούπερ θα φανεί, εκτός συγκλονιστικού απροόπτου από μεθαύριο κιόλας, σίγουρα πάντως η (πολύ ποιοτική και γεμάτη) Γαλατασαράι φανέρωσε τις αδυναμίες της στη δημιουργία, στην εκτέλεση και στην προσωπική άμυνα. Βεβαίως ο κοντοπίθαρος Αμερικανός πόιντ γκαρντ δεν είναι ο μάγος... Χουντίνι για να θεραπεύσει “πάσαν νόσον και πάσαν μαλακίαν”, αλλά σίγουρα θα ενισχύσει την ΑΕΚ και στα τρία επίπεδα: είναι μετρ στις ασίστ και στη δημιουργία μέσω του pick n' roll, μπορεί να σουτάρει και να σκοράρει και έχει έφεση στα κλεψίματα...

Η “Ενωση” σταθερώς και αταλαντεύτως επιβεβαιώνει τη λαϊκή έκφραση ότι “του ανθρώπου πρώτα του βγαίνει η ψυχή και μετά το χούι”, αλλά ως εδώ και μη παρέκει: οι κακές εκκινήσεις και η ταυτοποίηση της ως ομάδας βραδείας καύσεως μπορεί να συγχωρήθηκαν εκ του αποτελέσματος σε όλα τα προηγούμενα ματς, ωστόσο η “Τσιμ Μπομ” δεν είναι (με το συμπάθιο και με όλο τον προσήκοντα σεβασμό μου προς τους κάτωθι αναφερομένους) ούτε Νεπτούνας, ούτε Νίζνι, ούτε Καβάλα, ούτε Κόροιβος, ούτε Απόλλων και δεν συμμαζεύεται...

Η Γαλατασαράι είναι μια ομάδα Ευρωλίγκας, που από ατύχημα και ίσως από το άδικο σκεπτικό του Μπερτομέου δεν συμμετέχει εφέτος στην ελίτ, μάλιστα ο αγλαός Εργκίν Αταμάν θέλει όσο τίποτε και όσο ποτέ άλλοτε, να κατακτήσει το τρόπαιο του Eurocup και -όπως μου είχε εκμυστηρευθεί στην Κωνσταντινούπολη-να το πάρει και να πάει να το τρίψει στη... μούρη του Μπερτομέου!

Μ' αυτά και μ' αυτά, χάρη στη δική της αδιαμφισβήτητη αξία, αλλά και εξαιτίας της αβελτηρίας της ΑΕΚ, η πρωτοπόρος του τουρκικού πρωταθλήματος είδε χαρά στα σκέλια της μετά από 55 ολόκληρα χρόνια! Ναι, μα το Θεό και τον... Αλλάχ, η Γαλατασαράι είχε να νικήσει επί ελληνικού εδάφους από τις 30 Νοεμβρίου του 1960, όταν άλωσε το... Πασαλιμάνι (65-55 επί του Ολυμπιακού) και έκτοτε γνώρισε επτά σερί ήττες σε ισάριθμες επισκέψεις της στα μέρη μας.

Για την ΑΕΚ, ως είθισται, η υπόθεση στράβωσε από την αρχή, έφτιαξε κάποια στιγμή, ξαναστράβωσε, ξαναέφτιαξε και πάει λέγοντας: όσο όμως μια ομάδα που αρχίζει το ματς με 1/12 σουτ, πετάει στα σκουπίδια τις λιγοστές ευκαιρίες της να ανακάμψει και να περάσει μπροστά, τόσο μοιάζει καταδικασμένη να δει τα ραδίκια ανάποδα στο τέλος!

Grosso modo, οι λόγοι της αποτυχίας της ΑΕΚ να νικήσει τη Γαλατασαράι, να αγκαλιάσει την πρόκριση , να θέσει υποψηφιότητα για την πρώτη θέση και να διευρύνει το σερί της είναι συγκεκριμένοι και οφθαλμοφανείς: η τύπου “έξις δευτέρα φύσις” κακή εκκίνηση της, η πλημμελής ατομική άμυνα (που επέτρεψε στους Τούρκους να σκοράρουν στο πρώτο ημίχρονο κατά το δοκούν, χωρίς ασίστ, αλλά με προσωπικές φάσεις), το χαμηλό ποσοστό στα σουτ δυο πόντων (41%), το γεγονός ότι έχασε τη μάχη των ριμπάουντ (33-41), που μαζί με τα κλεψίματα ήταν τα μόνα σημεία υπεροχής της στη στατιστική αντιδιαστολή με τους αντιπάλους της και η περιορισμένη συνεισφορά του λεγόμενου “supporting cast”.

Ειδικότερα οι παίκτες, οι οποίοι ως επί το πλείστον και όχι σε τραβηγμένα χαμηλά ή ψηλά σχήματα, καλύπτουν τις θέσεις“1”, “2” και “3” (Παπαντωνίου, Σκραμπ, Κάρτερ, Κατσίβελης, Καλαμπόκης, Γουόρεν) υπήρξαν ωσεί παρόντες και είχαν συνολικό απολογισμό 15 πόντους με 5/21 σουτ, 3 ριμπάουντ, 11 ασίστ και 5 λάθη...

Με τέτοια υποτονική περιφέρεια, τη στιγμή που ο Μακ Κόλουμ, ο πληθωρικός Σιλμπ και ο Μίτσοφ οργίαζαν, σου 'ρχεται να πεις, πού πας ρε Καραμήτρο!

Παρεμπιπτόντως αναρωτιέμαι ακόμη πως τα γνωστά σαίνια των ελληνικών ομάδων δεν είχαν σπεύσει από πέρυσι να αρπάξουν τον Μακ Κόλουμ, που άλλωστε αποτελεί θρέμμα μας: η Ελλάδα εκτόξευσε την καριέρα του λιπόσαρκου, αλλά δαιμονισμένου γκαρντ από το άσημο Γκόσεν, εδώ αναδείχθηκε δυο φορές πρώτος σκόρερ του πρωταθλήματος (με τον Απόλλωνα Πατρών και με τον Πανιώνιο) και μία του Εurocup,σίγουρα οφείλει να δίνει διαβίου μίζα στον Νίκο Βετούλα που τον πήρε από τα αζήτητα της Χάποελ Κφαρ Σάμπα και αντί να τον φυλακίσουμε τον αφήσαμε να τρέχει στις Κίνες και στις Τουρκίες!

Εντάξει, υπερβάλλω εν γνώσει μου, διότι τα λεφτά που απαιτεί ο άλλοτε συμμαθητής και συμπαίκτης του Κώστα Κουφού στο λύκειο Γκλεν Οουκ του Κάντον είναι πολλά, αλλά όχι τόσα που να μην μπορούν να τα δώσουν οι εναπομείναντες μαικήνες μας...

Βεβαίως εγώ δεν είμαι ούτε ο Μπαρτζώκας, ούτε ο Σφαιρόπουλος, ούτε ο Ιβάνοβιτς, ούτε ο Τζόρτζεβιτς, πολλώ δε μάλλον οι Αγγελοπουλοι και ο Γιαννακόπουλος για να κάνω κουμάντο στα ρόστερ και στα μπάτζετ, αλλά απλώς εκφράζω μια λογική απορία...

Για να το χοντρύνω ακόμη περισσότερο (χωρίς, λόγω τιμής, να θέλω να αφήσω υπονοούμενα, άλλωστε αυτό το κατέστησα σαφές προηγουμένως) κι επειδή ο Μακ Κόλουμ δεν παίζει βασικός στη Γαλατασαράι, αλλά έρχεται από τον πάγκο και παρ΄' όλα αυτά “γράφει” σε 28 λεπτά συμμετοχής, 22.9 πόντους με 54.5% στα δίποντα, 40% στα τρίποντα, 93.5% στις βολές, συν 3.3 ριμπάουντ, 3.4 ασίστ και 1.1 κλεψίματα, μου κάνει πολύ για (αντί)Σλούκας!

Πάμ' παρακάτω...

Λόγω των τηλεοπτικών μεταδόσεων των αγώνων της ΑΕΚ στονOTE TV, δεν έχω σαφή εικόνα ούτε για τον Αρη, ούτε για τον ΠΑΟΚ και οι κρίσεις μου ενδέχεται να πάσχουν, ωστόσο τολμώ να τις διατυπώσω...

Για να πω την αμαρτία μου, ο Αρης με απογοήτευσε και με διέψευσε με την εμφάνιση του στην Ποντγκόριτσα, όπου έγινε έρμαιο μιας ομάδας την οποία είχε νικήσει άνετα στη Θεσσαλονίκη και εν πάση περιπτώσει δεν είναι δα και θεριό ανήμερο!

Χθες ο Αρης φάνηκε να έχει κολλήσει την αρρώστια της ΑΕΚ, καθώς εδέησε να εμφανιστεί στο γήπεδο μετά από είκοσι λεπτά, αλλά με το σκορ στο 20-1, στο 24-4 και στο 46-16 το πουλάκι είχε πετάξει! Από εκεί και πέρα, επί τριάντα λεπτά, οι Αρειανοί κυνηγούσαν χίμαιρες και εντέλει δεν κατάφεραν να “σώσουν” ούτε τη διαφορά, με ότι αυτό μπορεί να συνεπάγεται στο μέλλον...

Είναι φανερό ότι τα Νοεμβριανά του Αρη πόρρω απέχουν από τα Οκτωβριανά και εάν ηττηθεί μεθαύριο, φαντάζομαι ότι ο Δημήτρης Πρίφτης θα κάνει την καρδιά του πέτρα και θα αποδεχτεί τη δεδηλωμένη βούληση της διοίκησης για κάποιες βελτιωτικές κινήσεις στο ρόστερ. Ο Αρης διαθέτει μια καλή ομάδα, που ωστόσο μοιάζει να έχει συγκεκριμένο ταβάνι και δεν εννοώ σώνει και καλά χαμηλό. Είναι όμως συγκεκριμένο...

Καλώς ή κακώς, ο Αρης εξαρτάται σε μεγάλο βαθμό (σε μεγαλύτερο, εννοώ απ' ό,τι οι δυο “Δικέφαλοι”) στους Αμερικανούς του, ενώ οι Ελληνες παίκτες με κάποιες φωτεινές εκλάμψεις (τύπου Ξανθόπουλου στο ντέρμπι με τον ΠΑΟΚ ή Ζάρα με την Τραμπζονσπόρ) παίζουν συμπληρωματικούς ρόλους. Ως εκ τούτου, λοιπόν, όταν (όπως συνέβη χθες) ο Γουάιτ, ο Γουότερς, ο Μακ Νιλ και ο Χάγκινς βαράνε στο γάμο του Καραγκιόζη και σουτάρουν 6 στα 38, τι να προλάβει να περισώσει και τι άλλο να σου κάνει ο... τίμιος Βασίλης Σίμτσακ;

Για τον ΠΑΟΚ η δουλειά στράβωσε από νωρίς τόσο στο ελληνικό πρωτάθλημα, όπου χρειάστηκε να φτάσει η πέμπτη αγωνιστική για να σπάσει το ρόδι (0-4), όσο και στην Ευρώπη. Μπορεί ο “Δικέφαλος του Βορρά” να διαθέτει μεγαλύτερη τεχνογνωσία από την ΑΕΚ και τον Αρη στη συγκεκριμένη διοργάνωση, στην οποία συμμετέχει για πέμπτη φορά στις τελευταίες έξι σεζόν, αλλά, σόρι κιόλας, τα μεταξωτά βρακιά, θέλουν κι επιδέξιους κώλους!

Φρονίμως ποιών, ο ΠΑΟΚ που έχει την τύχη να καθοδηγείται από μια ακραιφνή και σώφρονα μπασκετική ηγετική ομάδα (Πρέλεβιτς, Μαρκόπουλος, Σταυρόπουλος, Ζουρνατσίδης) θυσίασε τους υψηλούς στόχους και τις μεγάλες μεταγραφές στον βωμό της εξυγίανσης και της νοικοκυροσύνης, αλλά διάβολε πόσο ν' αντέξει να φυλλορροεί;

Πρόπερσι του έφυγε μια ολόκληρη πεντάδα, το περασμένο καλοκαίρι έχασε τους πυλώνες της ρακέτας του (Βον, Λάνγκφορντ) και τον Οντουμ, έφερε πίσω εξ εφέδρων τον Χάτσερ και νοσταλγεί τον απόντα Χαραλαμπίδη. Ο Μπάλαμπαν αποδείχτηκε ανεπαρκής και αναλώσιμος, ο Βασιλειάδης ώρες ώρες μοιάζει με πολυτέλεια και ο νεόκοπος Σχορτσανίτης είναι παίκτης των είκοσι λεπτών αν και προχθές ξεπέρασε τον εαυτό του (28').

Επίσης ο “Big Sofo” ήταν ανέκαθεν παίκτης των ολίγων ριμπάουντ και αυτός είναι ένας τομέας στον οποίο ο ΠΑΟΚ υστερεί απελπιστικά: το συγκεκριμένο έλλειμμα (που παρουσιάζει και στο ελληνικό πρωτάθλημα) όπως και την αδυναμία του στην περιφερειακή άμυνα (έφαγε 15/32 τρίποντα) τα πλήρωσε ακριβά χθες.

Απέναντι στην πολύ ισχυρή και φιλόδοξη Ζενίτ Αγίας Πετρούπολης ο ΠΑΟΚ άντεξε επί τριάντα λεπτά, αλλά τζίφος. Τώρα πλέον, εναποθέτει τις ελπίδες του για να αναβαθμίσει την εικόνα του και να σταθεί σε ανταγωνιστικό επίπεδο απέναντι στους υπόλοιπους δελφίνους της τρίτης θέσης τηςBasket League (έναντι των οποίων έχει μείνει πέντε και τρεις νίκες αντιστοίχως) στον δικό του θείο... Βάνια!

Οχι τον μυθιστορηματικό ήρωα του Αντόν Τσέχοφ, αλλά τον (όνομα και πράγμα) Ιβάν Σαββίδη, που ήταν παρών χθες στην Πυλαία και ολοένα και περισσότερο δείχνει να γλυκαίνεται με την ενεργό ανάμειξη του στο μπάσκετ, ως αντίπαλον δέος στον Μάκη Αγγελόπουλο και στο Νίκο Λάσκαρη.

ΥΓ: Για να παραφράσω το σύνθημα του πανό που αναρτήθηκε στα ελληνικά και στα ρωσικά (για τον Πούτιν), φαντάζομαι ότι οι ΠΑΟΚτσήδες θα μπορούσαν να φωνάξουν “Ιβάν είμαστε μαζί σου, δείξε τη δύναμη σου”!