To Αντίο! (vol. Gazzetta, δε βρίζω, να περάσει!)

Η Ελλάδα είναι ένας ευλογημένος τόπος... Από τους πιο εκλεκτούς, τους πιο αγαπημένους της οικουμένης. Πόσες και πόσες γωνιές γωνιές εδω κι εκεί, μεγαλύτερες ή μικρότερες δεν έχουν πάρει το όνομά τους, έπειτα από Θεόσταλτο όρντινο, σύμφωνα με τους θρύλους και τις λαϊκές παραδόσεις. Οπως η Χαλκιδική, ή ο νότος της Κρήτης, όπου η Παναγιά συνάντησε κάποτε το γαλήνιο λιμάνι της σε μία θαλασσοταραχή.

Η σχέση αγάπης και μίσους όμως, είναι παρόμοια με αυτή της ευλογίας και της κατάρας. Μία ανώτερη δύναμη, λες και έχει βαλθεί να αποδείξει σε όλους εμάς τους Ελληνες, πόσο ανάξιοι είμαστε να τιμήσουμε την ομορφιά και την παράδοση του τόπου μας. Να κουβαλήσουμε την ιστορία του. Πόσο μαλάκες, που δεν μπορούμε να ξεχωρίσουμε την ουσία από την διασκέδαση. Την αλήθεια από το ψέμα. Η εμπειρία στο gazzetta με δίδαξε πολλά και η επικοινωνία με τον κόσμο, ακόμα περισσότερα. Τους λόγους της αποχώρησής μου από το κορυφαίο αθλητικό ειδησεογραφικό site της Ελλάδας θα τους αναλύσω εν συνεχεία. Μέχρι τότε επιτρέψτε μου να αδράξω την ευκαιρία να αναφερθώ στον Τρίτο Κόσμο που εκπροσωπεί -σε επίπεδο ιδανικών, αρχών και πολιτισμού- αυτό ο τόπος στην δυτικοευρωπαϊκή κουλτούρα.

Κι όπως, συμβαίνει σε κάθε τριτοκοσμική χώρα (δεν έχει σημασία αν εδράζεται στην Αφρική ή την Ευρώπη), η δημοσιογραφία βάλλεται, ο τύπος χειραγωγείται, τα συμφέροντα προελαύνουν, οι φωνές φιμώνονται. Να γνωρίζετε αγαπητοί φίλοι, πως στη ζωή, κάθε χώρα έχει τα Μέσα και τη δημοσιογραφία που της αξίζει.

Μπήκα στα γήπεδα από τότε που ήμουν 10 ετών. Μετά από 30 χρόνια, σιχαίνομαι να περνάω έστω κι απέξω. Ο αθλητισμός έπαψε να είναι διαφυγή από τα ναρκωτικά, όπως μαθαίναμε τότε. Πολλές φορές μπορεί να είναι και τόπος διακίνησης. Επαψε να είναι άμιλλα, εξελίχθηκε σε πόλεμο, όπου δύο ισχυροί πόλοι καταδυναστεύουν τα πάντα. Και διεισδύουν ολοένα και περισσότερο στον μικρόκοσμο, την καθημερινότητα, αλλά και τις ζωές μας. Κουβαλώντας από πίσω ορδές άνοων όντων, που εχουν μετατρέψει την αγάπη για την ομάδα τους, σε επαγγελματική αποκατάσταση, άρα επιβίωση, άρα πόλεμο.

Ο φίλαθλος ήταν ανέκαθεν σύμμαχός μου. Ο οπαδός μου είναι αδιάφορος. Οι κάφρος όμως κάθε απόχρωσης, που αισθάνονται ότι οι ομάδες είναι τσιφλίκια τους και έχουν δικαίωμα να σπάνε, να δέρνουν, να ασχημουνούν με κάθε τρόπο, θα είναι εχθροι μου. Οπως επίσης και ο οπαδικός Τύπος, που ποτίζει με χρωματισμένο κολλύριο τα μάτια των απαίδευτων και οπλίζει τις ψυχές τους με μίσος. Ο οπαδός, που σπάει τα γήπεδα, τις κάμερες, που επιτίθεται σε αντιπάλους, που μετατρέπει έναν χώρο πολιτισμού σε έναν μπουρδέλο 24ωρης λειτουργίας με την ευλογία του ανύπαρκτου πολιτικού συστήματος, είναι πολέμιος των συμφερόντων μου και την οικογένειάς μου, που περιμένει από εμένα να επιβιώσει μέσα από το επάγγελμα που επέλεξα. Η βία, η καταστροφή, ο αλληλοσπαραγμός, τα ραντεβού "πολέμου", η κακοποίηση των αθλητικών χώρων και του θεάματος (που υποτίθεται ότι θα έπρεπε να είναι), απαξιώνουν το πεδίο από το οποίο εγώ και κάθε συνάδελφός μου περιμένουμε να ζήσουμε. Στον ελληνικό αθλητισμό εισχώρησαν κατά καιρούς σοβαροί και μεγάλοι επιχειρηματίες, που την έκαναν με ελαφρά πηδηματάκια, όταν είδαν ότι επρόκειτο για το πανηγύρι των ζουρλών. Των οπαδών, αυτών των λιγοστών, που γουστάρουν να κάνουν κουμάντο και να έχουν λόγο, όχι για να πηγαίνει καλά η ομάδα τους και να κερδίζει, αλλά για να έχουν οι ίδιοι ισχυρό κίνητρο ύπαρξης.

Για αυτό άλλωστε και τα τελευταία χρόνια, άλλαξε, όχι μόνο το τοπίο στην εξέδρα, αλλά και στο διοικητικό τομέα, όπου για ακόμα μία φορά η Ελλάδα έχει τους παράγοντες που της αξίζουν. Κι εσείς, να διαβάζετε τον Ασπρούλια, ή τον Καβαλιεράτο και να τους βρίζετε ιερά κι όσια, διότι αυτή τη δυνατότητα μέσω της ανωνυμίας σας έδωσαν τα site. Χωρίς να ξέρετε (διότι ήταν δική μου επιλογή) αν τον Ασπρούλια τον περίμεναν ένα βράδυ δύο τύποι σε ένα μηχανάκι για να τον ξυλοφορτώσουν επειδή... "γράφεις", ούτε αν τον Καβαλιεράτο και τον καθένα από εμάς έχει απειλήσει κάποιος από τους "μεγάλους". Αυτούς που εσείς μπορεί και να έχετε ανακηρύξει σε Θεούς, ή να τους αποθεώνετε, ή ακόμα και να προσεύχεστε στο όνομά τους, πριν κοιμηθείτε, επειδή σας κάνει περήφανους ως οπαδούς.

Στην ανάρτηση για την συνταρακτική είδηση του ξυλοδαρμού του Σωτήρη Βετάκη, αποδείχθηκε για ακόμα μία φορά ότι αυτός ο τόπος χωλαίνει παντού και η κατάσταση είναι μη αναστρέψιμη. Πράσινοι και κόκκινοι επιδόθηκαν σε μία ανελέητη μάχη για να αποδείξουν ότι οι μεν είναι λιγότερο κρετίνοι από τους δε, με μοναδικό σκοπό να πείσουν ότι ο Σωτήρης δεν γρονθοκοπήθηκε απο κόκκινους, μα από πράσινους. Οχι από πράσινους, μα από κόκκινους. Τόσο μακριά φτάνει το μυαλό τους, αυτό ήταν το μέλημά τους και όχι το ίδιο το γεγονός που αποτελεί μείζον κοινωνικό φαινόμενο.

Κάποια στιγμή γελούσα... Πλέον μου είναι αδύνατον, διότι πάνω σε αυτή την άγνοια και την ηλιθιότητα στηρίζονται κάποιοι για να επιβάλλουν την αυτοδικία σαν νόμο και με όπλο το μέγεθος τους, οικονομικό ή μη. Πλέον αγαπητοί μου, απειλούνται ζωές. Ακόμα και παιδιών. Και δεν έχει πλάκα. Εχετε νιώσει ποτέ το φόβο, ότι κάτω από το σπίτι σας θα σας περιμένει ένας πληρωμένος μπράβος για να σου κάνει τη μούρη μπλε μαρέν, επειδή προσπαθείς να κάνεις σωστά τη δουλειά σου; Για ποιο λόγο; Για το μπασκετάκι και το ποδοσφαιράκι; Τον Ολυμπιακό, τον Παναθηναϊκό, τον ΠΑΟΚ και τον Αρη; Κάντε μου τη χάρη!

Ο Θεός όμως, έχει επιλέξει την Ελλάδα για να μεταφέρει το μήνυμά του. Μας λάτρεψε ως χώρα, αλλά φανήκαμε ανάξιοι και πλέον μας δίνει με τον τρόπο του να καταλάβουμε (χωρίς όμως να το αντιλαμβανόμαστε) πόσο ανάξιοι και ανόητοι είμαστε ως λαός που κατοικεί σε τούτο τον τόπο. Δεν υπάρχει καμία άλλη χώρα στον πλανήτη, που σε δύο διαφορετικούς χώρους δύο διαφορετικές ομάδες έχουν χτίσει δύο σπάνιες αυτοκρατορίες και οι ορδές των στρατολογημένων επιχειρούν να μας πείσουν ότι οι μεν είναι ανώτεροι από τους δε, αλλά αιωνίως αδικημένοι όταν δεν είναι ανώτεροι. Είναι για γέλια και για κλάματα η περηφάνεια των Ολυμπιακών για το ποδόσφαιρο και η συνεχής μουρμούρα για τους εξωαγωνιστικούς παράγοντες που δεν επιτρέπουν την κυριαρχία και στο μπάσκετ. Είναι για γέλια και και για κλάματα η περηφάνεια των Παναθηναϊκών για το μπάσκετ και η συνεχής μουρμούρα για τους εξωαγωνιστικούς παράγοντες που δεν επιτρέπουν την κυριαρχία της πράσινης φυλής και στο ποδόσφαιρο. Και φυσικά για τα μυρμήγκια που σκοτώνονται όταν δύο ελέφαντες παλεύουν στο χωράφι, ούτε κουβέντα. Πράσινοι και κόκκινοι, πανηγυρίζουν για τα πανάξια κατορθώματά τους τα οποία πάντα (φυσικά και ασφαλώς) κατακτούν με την αξία τους και αντιδρούν βίαια στα παράπονα των αιωνίων αντιπάλων, αλλά αποδίδουν αποκλειστικά και μόνο σε τρίτους τις ήττες και τις αποτυχίες τους. Και οι ορδές σκοτώνονται, χωρίς φυσικά να αναγνωρίσουν ποτέ την αξία του αντιπάλου, ούτε βέβαια το γεγονός που είναι ιστορικά και λογικά αυταπόδεικτο. Καμία αυτοκρατορία, σε κανένα σημείο το κόσμου, δεν χτίστηκε χωρίς την εύνοια των αφεντάδων.

Αλλά όχι! Στην Ελλάδα δεν ισχύει αυτό. Στην Ελλάδα, όλοι είναι αμόλυντοι όταν κερδίζουν και αδικημένοι ή κυνηγημένοι όταν χάνουν. Και προσπαθούν να πείσουν με πράξεις αχαρακτήριστες ότι οι μεν είναι καλύτεροι από τους δε. Οτι ανήκουν σε ένα διαφορετικό κόσμο, ότι έχουν άλλα ιδανικά. Προσωπικά, ως μη οπαδός, γελάω. Και κυρίως γελάω διότι ήμουν ευλογημένος και έχω ταξιδέψει πολύ, έχω συναναστραφεί με ξένους για τους οποίους το ελληνικό ποδόσφαιρο (κι όχι το μπάσκετ, που έτσι κι αλλιώς μπήκε δια της τεθλασμένης και λόγω της ανάγκης για το οπαδικό αποκούμπι), είναι τόσο ανυπόληπτο όσο και η ίδια η χώρα. Οι ξένοι γνωρίζουν όλες τις ομάδες μας. Να είστε σίγουροι για αυτό. Και όλοι, από Τούρκους μέχρι Ισλανδούς κι από τους Φινλανδούς μέχρι του Μαλτέζους θα πανηγυρίζουν ή θα χαμογελάσουν όταν χρειαστεί να τις αντιμετωπίσουν ανακουφισμένοι γιατί δεν θα βρεθεί στο δρόμο τους, Αγγλία, Γαλλια, Ιταλία, Ισπανία, Ρωσία, ακόμα και Σκανδιναβία. Τώρα πανηγυρίστε για το ποιος είναι πιο ...ευρωπαίος.

Η δημοσιογραφία πια, δεν αποτελεί κανενός είδους λειτούργημα. Και οι δημοσιογράφοι με αρχίδια, έπαψαν πια να ασχολούνται. Είτε, γιατί τους απείλησαν, είτε γιατί τους έδειραν, είτε γιατί τους απέκλεισαν, είτε, είτε, είτε. Αλλά έτσι κι αλλιώς, ακόμα κι εσείς αυτούς τους δημοσιογράφους θέλετε. Φερέφωνα και προπύργια των οπαδικών αισθημάτων σας. Φτάσατε σε σημείο να απευθύνεστε σε δημοσιογράφο γράφοντας ή λέγοντας. "Είσαι εσύ παναθηναϊκός ή ολυμπιακός δημοσιογράφος και γράφεις έτσι; Δεν ντρέπεσαι;" Χωρίς να αντιλαμβάνεστε ότι όσο πιο πολωμένη είναι η δημοσιογραφία, τόσο πιο άκυρη είναι και η δική σου ενημέρωση φίλε μου. Αντί να αποζητάς από τον δημοσιογράφο την αλήθεια, ζητάς την υπεράσπιση των συμφερόντων της πράσινους Αριας φυλής, ή της κόκκινης Αριας φυλής και πάει λέγοντας. Αντιδράς όμως, στη ζωή σου (διότι η ζωή σου δεν είναι ο αθλητισμός, δεν πληρώνεσαι από αυτό φίλε μου, το χόμπι σου κάνεις) όταν οι μεν γίνονται Τροϊκανοί, ή δε μνημονιακοί κοκ. Εχεις την απαίτηση ο δημοσιογράφος να έχει οπαδικό χρώμα και να ασχολείται τυφλά κι αδιάκοπα με την προάσπιση της (πάντα μοναδική κι αμόλυντης) ομάδας σου, σε χαλάει όμως, όταν το ίδιο συμβαίνει στην πολιτική. Γιατί εκεί αδελφέ μου, επηρεάζεται η ζωή σου, όπως επηρεάζεται η δική μου όταν εσύ κάνεις το χόμπι σου, σπάζοντας κεφάλια σε γήπεδα, ή τα ίδια τα γήπεδα, ή όταν γράφεις το μακρύ και το κοντό σου ανώνυμα κάτω από ενα blog πετώντας λάσπη, που ούτε κι εσύ ξέρεις για ποιο λόγο το κάνεις. Αλλά είπαμε!

Στην Ελλάδα όλοι είναι:

α) Νομιμόφρονες

β) Τίμιοι

γ) Συνεπείς στις υποχρεώσεις τους

Στην Ελλάδα:

α) Ουδείς έκλεψε

β) Ολοι πλήρωναν στην εφορία

γ) Και για όλα φταίνε οι πολιτικοί

Η μόνη αλήθεια φίλε αναγνώστη είναι ότι στην Ελλάδα το μόνο που μας απασχολεί είναι η φωτιά να κάψει το διπλανό σπίτι και όχι το δικό μας και όλα καλά. Στην Ελλάδα, το μόνο που μας ενδιαφέρει δεν είναι να ποτίσουμε την κατσίκα μας, αλλά να κάνουμε ότι περνάει από το χέρι μας για να μην δροσιστεί η κατσίκα του διπλανού ώστε να ψοφήσει. Οσο και να μη σου αρέσει εσένα που διαβάζεις αυτό που γράφω, όσο κι αν σε εκνευρίζει, αυτή είναι η απόλυτη πραγματικότητα.

Το ίδιο ισχύει και στη δημοσιογραφία αδελφέ μου. Στο χειρότερο επαγγελματικό χώρο που θα μπορούσε να εισχωρήσει πια ένα 20χρονο παιδί. Και στον πιο επικίνδυνο πια. Κι αν με ρωτήσεις γιατί συνεχίζω να ασχολούμαι, θα σου απαντήσω με ειλικρίνεια και τιμιότητα ότι δεν ξέρω κάτι άλλο να κάνω. Μόνο αυτό στο οποίο αφιέρωσα όλη μου τη ζωή. Και το οποίο σιχάθηκα πια, αλλά θα συνεχίσω, όσο είμαι υγιής και ασφαλής, με τον τρόπο που γουστάρω εγώ και όχι με τον τρόπο που θα θελήσει να μου επιβάλλει κάποιος άλλος.

Βαρέθηκα τα non paper, που αν δεν ακολουθήσεις πιστά, θα κηρυχθείς λιποτάκτης. Τη λογική του "αν δεν είσαι μαζί μας, είσαι εναντίον μας". Σιχάθηκα το θράσος που έχουν αποκτήσει μερικοί να πιστεύουν ότι μπορούν να παίζουν με τις ζωές και τις οικογένειες των άλλων. Των απανταχού επικοινωνιολόγων, που νομίζουν ότι έχουν δικαίωμα στο όνομα ένα "μεγάλου" να παίρνουν τηλέφωνα διευθυντάδες και να ζητούν απολύσεις ανθρώπων. Να παίρνουν τηλέφωνα σε ραδιόφωνα, εφημερίδες και τηλεοράσεις με περίσσιο θράσος να απειλούν Θεούς και δαίμονες. Είτε γιατί ψοφούν για αίμα, είτε γιατί θέλουν να χώσουν τους δικούς τους και η επικοινωνιακή αυτοκρατορία να επελαύνει. Για μία καλύτερη ενημέρωση πάντα... Σιχάθηκα τη λογική ότι με τον παρά μου ελέγχω τους πάντες κι άμα λάχει πάω και πιο πέρα. Που νομίζουν ότι έχουν το δικαίωμα στο όνομά της φανέλας, να διορίζουν ή να απορρίπτουν εργαζόμενους σε οργανισμούς άσχετους με τους δικούς τους, ανάλογα με το πόσο φιλικά προσκείμενα είναι τα ονόματα στην εταιρία. Κι όλα αυτά γιατί; Επειδή συμβαίνει να εργάζονται σε μία αθλητική εταιρία. Ε όχι δα καλε μου αναγνώστη!

Ηρθε η ώρα του αντίο λοιπόν. Ενός λυπημένου κειμένου, μα ταυτόχρονα, ενός κουρασμένου κι αηδιασμένου συνόλου λέξεων. Η βασική αρχή στο βίο που ο καθένας επιλέγει να ακολουθήσει είναι ...η υπεράσπιση των αρχών του και της αξιοπρέπειάς του. Θυμάμαι και έχω φυλαγμένα όλα τα mail που κατά καιρούς έχω στείλει στο εξωτερικό για δεκάδες διαφορετικούς λόγους και στα οποία συστήνοντας τον εαυτό μου, ανέφερα εκτός των άλλων ότι είμαι blogger στο κορυφαίο αθλητικό site της χώρας μου. Λέξεις βγαλμένες από φουσκωμένα στήθη και υπερηφάνεια. Ημουν κι εγώ μέλος αυτή της ομάδας. Η δική μου συμμετοχή όμως, με το γεγονός ότι το gazzetta.gr κατάφερε μέσα σε έξι χρόνια και ξεκινώντας από το απόλυτο χάος, το μηδέν, έχουν ένα κοινό παρονομαστή. Με όνομα κι επώνυμο: Βασίλης Παπαθεοδώρου. Εναν τρελό που γνώρισα το 1995, όταν μου άνοιξε η πόρτα της πρώτης δουλειάς μου στην εφημερίδα «Νοκ Αουτ», και τον οποίο ...γλεντούσαν καθημερινά οι πιο έμπειροι δημοσιογράφοι του τμήματος, λόγω της καψούρας του με το τηλέφωνο και την Α2 κατηγορία μπάσκετ. Είκοσι χρονιά, ο ...γραφικός, έχοντας έναν εντελώς προσωπικό τρόπο προσέγγισης ακόμα και των συνεργατών ή των φίλων του, κατάφερε να δημιουργήσει αυτό το μέσο, στο οποίο άπαντες επιθυμούσαν να εργαστούν, γνωρίζοντας ότι θα έχουν μία ευκαιρία που δεν προσέφερε ούτε η τηλεόραση πια: Να απευθυνθούν σε εκατομμύρια αναγνωστών και κυρίως να γράψουν αυτό που νομίζουν, αυτό που πιστεύουν, είτε είναι σωστό, είτε λάθος. Είτε συμφωνείς, είτε διαφωνείς! Η στιγμή που ήρθε η πρόταση που όπως πολύ σωστά έγραψε ο Καβαλιεράτος, τον οποίο αγαπώ σαν αδελφό παρά τα δεκάδες θέματα που μας χωρίζουν (κι αυτά φυσικά δεν είναι οι ομάδες), ήταν για την τιμή των όπλων. Μία τεράστια τιμή όμως. Και σε μία πολύ δύσκολη προσωπική στιγμή. Κι αν νομίζετε ότι οι δημοσιογράφοι, που θεωρείτε ότι είναι καλοπληρωμένοι και γαμάτοι, διότι έχουν όλα τα προβλήματά τους λυμένα, αλλάξτε πλευρό. Και σταματήστε να νομίζετε ότι τα ξέρετε όλα. Διότι ΔΕΝ ΤΑ ΞΕΡΕΤΕ!

Ο Βασίλης, από τις αρχές Μαρτίου έπαψε να είναι ο ηγέτης του δικού του δημιουργήματος, που ζήλεψε και φθόνησε ολόκληρη η πιάτσα. Για την ελευθερία έκφρασης, για τη συνέπεια και την προσέγγιση της έννοιας δημοσιογραφία εκ μέρους της ιδιοκτησίας.

Μεγάλα καράβια όμως, μεγάλες φουρτούνες και κάπου ίσως να χάθηκε ο δρόμος. Κι από τη στιγμή που αποφασίστηκε ότι ο Παπαθεοδώρου δεν μπορεί να συνεχίσει τη διαδρομή μέσα στο σπίτι του, αισθάνθηκα κι εγώ υποχρεωμένος, ως φιλοξενούμενος πια, να ακολουθήσω τον άνθρωπο που μου άνοιξε την πόρτα ως οικοδεσπότης. Ευχαριστώ θερμά, τόσο τον Βασίλη, τον Σίλι, όσο και τον Μιχάλη που με εξαιρετικά συγκινητικό τρόπο με προσέγγισαν για να μου εκφράσουν την επιθυμία τους να παραμείνω στο ρόστερ και μάλιστα με αυξημένες υποχρεώσεις. Τους ευχαριστώ όμως, ακόμα περισσότερο για την κατανόηση που έδειξαν στην επιθυμία μου να αποχωρήσω. Και τους εύχομαι κάθε επιτυχία στο δύσκολο έργο που καλούνται να αναλάβουν. Πάνω από τις δουλειές, τα χρήματα, τη δόξα, υπάρχουν προτεραιότητες που είναι αδιαπραγμάτευτες. Η φιλία κι ο σεβασμός, η αξιοπρέπεια και η αναγνώριση.

Θα σας παρακαλούσα, σε αυτό το τελευταίο blog που γράφω στο gazzetta, να μην μπείτε στην ουσία, αλλά στο μήνυμα αυτών που θέλω να περάσω. Αν και δεν τρέφω πολλές ελπίδες.

Πολλοί από εσάς θα μου γράψετε ότι πριν κατηγορήσω τους άλλους, θα ήταν προτιμότερο να κατηγορήσω τον κλάδο μου. Δίκιο θα έχετε. Το έκανα όμως. Οι περισσότεροι ίσως χρησιμοποιήσουν βαριές κουβέντες για να με χαρακτηρίσουν, διότι δε θα έχουν πάρει μυρωδιά από αυτά που προσπάθησα να καταθέσω.

Ξέρετε κάτι όμως. Δεν έχω και πολλές απαιτήσεις πια. Οταν στα μισά από τα σχόλια που περνούν οι moderators υπάρχει ως υστερόγραφο το περίφημο και μάλλον φαιδρό πια: "Gazzetta δε βρίζω να περάσει", λες και επειδή το γράφεις το σχόλιό σου θα γίνει, ή αν δεν το έγραφες δε θα περνούσε, αισθάνομαι ότι οι ελπίδες μου με εγκαταλείπουν ολοκληρωτικά.

Υ.Γ. Ο Σίλι θα είναι παντοτινός φίλος μου και χαίρομαι πολύ που στη θέση μου, μαζί με τον Ροδολφο, τον Βασίλη και τον Μιχάλη, επέλεξαν να πάρουν ένα παιδί και αδελφικό φίλο μου, τον Αρη Λαούδη, για τον οποίο είμαι πολύ περήφανος που θα πατήσει στα χώματα που προσπάθησα με τα καλά μου και τα άσχημά μου, να βαδίσω εγώ. Του εύχομαι όλα τα καλά, μέσα από την καρδιά μου και ξέρω ότι ανήκει στους δημοσιογράφους και όχι στους "δημοσιογράφους".

Υ.Γ.1 Μη ρωτήσεις γιατί επέλεξα να τα γράψω όλα αυτά τώρα. Η ζωή είναι δρόμος όπως έγραψε και ο Καβαλιεράτος. Και επειδή είναι το τελευταίο blog μου σε ένα σπουδαίο site με αναρίθμητους αναγνώστες, ήθελα αυτή η άποψη να διαβαστεί από πολλούς. Η επόμενη μέρα, αν υπάρξει, δεν ξέρω πότε και που θα ξημερώσει.

Υ.Γ2 Gazzetta, (δε) βρίζω. Να περάσει!