Οι ομάδες δεν έχουν διακόπτες

Στα στενά του Βοσπόρου, ο Παναθηναϊκός των Αλβέρτη, Πρίφτη, Μανωλόπουλου, έδωσε αναστολή στο die, υποστήριξε το do και παρά τις απουσίες του Γκιστ και του Κάρι πήρε μία νίκη που τον κράτησε όρθιο στη διεκδίκηση μίας πρόκρισης που εξακολουθεί πάντως να αποτελεί ένα πολύ δύσκολο γρίφο για τους πράσινους. Η αναγκαιότητα για μία υπέρβαση, για μία εκτός έδρας νίκη, είτε στη Βαρκελώνη, είτε στο ΣΕΦ πρέπει να υπολογίζεται ως δεδομένη (αν δεν υπάρξει κάποια συνταρακτική αλλαγή), από την άλλη πλευρά όμως αυτή η πίστωση των επτά ημερών που θα παίρνει ο Παναθηναϊκός μετά από κάθε νίκη τις επόμενες τέσσερις εβδομάδες ήταν πολύ σημαντική, κυρίως για την ψυχολογία των παικτών. Το όνειρο παραμένει ζωντανό κι εν κατακλείδι στο ταμείο αυτό παραμένει ως πίστωση.

Το ερώτημα είναι: Πόσο διαφορετικός παρουσιάστηκε ο Παναθηναϊκός στο Αμντί Ιπεκτσί σε σύγκριση με την εικόνα που παρουσίαζε επί εποχής Πεδουλάκη; Η απάντηση είναι πολύ και καθόλου. Καθόλου γιατί οι πράσινοι είχαν τα ίδια έντονα προβλήματα στο σκοράρισμά τους, ήταν πολύ κακοί για τις απαιτησεις ενός ουδέτερου φιλάθλου που θα καθόταν στον καναπέ του για να απολαύσει μπάσκετ, σε ένα ματς, που τα μάτια θα κουράζονταν από το πρώτο πεντάλεπτο και το τηλεκοντρόλ θα είχε ενεργοποιηθεί από νωρίς. Ουδείς θα άντεχε μέχρι το δραματικό φινάλε. Το μήνυμα είναι ότι, αγαπητοί φίλοι, οι ομάδες δεν αλλάζουν τόσο εύκολο. Καλώς ή κακώς.

Κι όμως, παρά την τραγική εικόνα του κόντρα σε μία πολύ κακή ομάδα, ο Παναθηναϊκός των Αλβέρτη, Πρίφτη, Μανωλόπουλου ήταν διαφορετικός.

Η τουλάχιστον προσπάθησε να είναι διαφορετικός. Το ρόστερ άνοιξε από το πρώτο δεκάλεπτο κιόλας κι ...έκλεισε με την ίδια ταχύτητα στο δεύτερο ημίχρονο, όταν οι προπονητές διαπίστωσαν ότι είναι άλλο αυτό που έχουν στο μυαλό τους, το σωστό, κι άλλο το ρεαλιστικό.

Η σκέψη τους να φορτώσουν παιχνίδι μέσα στο ζωγραφιστό είναι απολύτως καλοδεχούμενη και στην σωστή κατεύθυνση. Αυτή ήταν και η μεγαλύτερη αλλαγή που προσπάθησε να κάνει το τεχνικό τιμ. Δείχνοντας εμπιστοσύνη στον Λάσμε, όχι τόσο για να τον κάνουν να αισθανθεί πιο χρήσιμος, αλλά γιατί αυτό έπρεπε να γίνει. Ο Λάσμε, ή ο Μπατίστ, η ακόμα και ο Μασιούλις στις περιπτώσεις που πόσταρε, είναι επαγγελματίες, με πολλά χρόνια καριέρας. Κάποιες φορές δεν έχει σημασία τι μπορεί να κάνει ένας παίκτης, αλλά τι ΠΡΕΠΕΙ να κάνει μία ομάδα. Και κάθε ομάδα, όταν στηρίζει τόσο πολύ το παιχνίδι της στην περιφέρεια, είναι υποχρεωμένη να βρει την ισορροπία της. Εστω κι αν οι παίκτες της δεν είναι συνηθισμένοι.. Οι προπονητές έκαναν αυτό που έπρεπε σύμφωνα με την ανάγκη της ομάδας και όχι σύμφωνα με την ικανότητα των παικτών. Σε αυτή τη μάχη, οι Αλβέρτης, Πρίφτης, Μανωλόπουλος κέρδισαν τον Αργύρη Πεδουλάκη. Το «δε μπορεί, πρέπει να τον προστατεύσω» του Αρτζι για τον Λάσμε, ή τον Μπατίστ, μετετράπη σε «Θα μπορέσει αργά η γρήγορα διότι πρέπει». Ο Λάσμε φυσικά, που στην καριέρα του στον Παναθηναίκό κλήθηκε σε λιγοστές περιπτώσεις να βάλει πλάτη τον παίκτη του μέσα στο ζωγραφιστό, ακριβώς κάτω από το καλάθι, αστόχησε. Τα έσπασε. Αλλά όσο περισσότερο επιμείνει ο Παναθηναϊκός σε αυτό, τόσο καλύτερος θα γίνεται ο Γκαμπονέζος και μαζι με αυτον η ομάδα. Και στο κάτω κάτω τι περισσότερο έχει να χάσει;

Θα επαναλάβω ότι οι ομάδες δεν αλλάζουν τόσο εύκολα και δεν είναι διακόπτες για τους ανάβει και να τους σβήνει κανείς ανάλογα με τα γούστα του. Ούτε οι παίκτες είναι πλυντήρια για να επιλέγεις εκ των προτέρων το πρόγραμμα λειτουργίας του και να πηγαίνεις για καφέ. Ο Παναθηναϊκός μπορεί να προσπαθήσει αλλά θα περάσει καιρός για να μάθει (αν μάθει ποτέ) να παίζει πιο γρήγορα. Χρειάζονται και τα απαραίτητα συστατικά, τα οποία ίσως και να μην έχει. Αρα όποιος περιμένει τον Παναθηναϊκό να οργώνει το γήπεδο και να τρέχει στο transition ή να εκτελεί στα πέντε δευτερόλεπτα με παίκτη παραπάνω στο ανοιχτό γήπεδο θα πρέπει να περιμένει.

Εξάλλου η χρονική συγκαιρία δεν ευνοεί για κάτι τέτοιο. Η περίοδος χάριτος έχει τελειώσει και η ομάδα έχει ανάγκη από αποτελέσματα, από νίκες. Τι θα κάνει το τεχνικό τιμ; Θα επιδιώξει τις νίκες με μία γνώριμη συνταγή, αυτή που οι παίκτες είχαν μάθει εδώ κι ενάμισι χρόνο, ή θα ρισκάρουν επιδιώκοντας αλλαγή φιλοσοφίας; Αν τα καταφέρουν και παράλληλα πετύχουν τους στόχους τους θα πρόκειται για ένα κατόρθωμα, με πολλές ερωτηματικές καταστάσεις γενικά για την παρουσία ενός προπονητή σε οποιαδήποτε ομάδα.

Το προπονητικό τιμ, σίγουρα με επιλογή Αλβέρτη, θυμήθηκε και κάποια τρικ από την εποχή Ομπράντοβιτς, όπου πρωταγωνιστής ήταν ο αδελφικός φίλος του Φράνκι, ο Δημήτρης Παπανικολάου. Ενα play που φόρτωσε ο Παναθηναϊκός στο πρώτο ημίχρονο με τον Μασιούλις (ως αντι Παπανικολάου) να περιμένει στη γωνία της αδύνατης πλευράς και να κάνει απότομη κίνηση προς το καλάθι, όταν ο γκαρντ μετάφερε τη μπάλα προς τη δική του πλευρά είναι ένα από τα πιο χαρακτηριστικά κι επιτυχημένα παράλληλα plays του Ζοτς. Δεν πέτυχε χθες στην Πόλη, αλλά άξιζε τον κόπο.

Η επιλογή επίσης της απόσυρσης του Διαμαντίδη από την πεντάδα για δύο λεπτά στην παράταση ήταν μία καινοτομία που μοιάζει αυτονόητη καθώς ο αρχηγός χθες ήταν μακριά από την ψυχολογία του και τον καλό εαυτό του, αλλά είναι γεγονός πως πρέπει να κριθεί με θετικό πρόσημο, διότι ο Παναθηναικός δεν έχει μάθει να παίζει χωρίς τον Διαμαντίδη. Δε βρίσκω καμία έννοια ρίσκου, καθώς όταν ένας παίκτης επί μακρόν δεν αποδίδει δεν μπορεί να μένει στο γήπεδο με το ζόρι, αλλά οι προπονητές πήραν την απόφαση να τον αποσύρουν. Χωρίς αυτό να σημαίνει ότι έπαιξε κάποιο ρόλο στην τελική νίκη.

Για να μην ξεχνιόμαστε ο Παναθηναϊκός νίκησε εξαιτίας ενός παλικαρίσιου τριπόντου που σημείωσε ο Μασιούλις με τον Γκονλούμ να είναι κρεμασμένος από πάνω του κι επειδή η Εφές ήταν άθλια στην εικόνα της ειδικά στα τελευταία 15 λεπτά με τον Βασιλειάδη, παρότι ήταν ζεστός, να μένει μακριά από την μπάλα για πολλή ώρα και τον Πλάνινιτς στο τέλος να κάνει το ένα λάθος μετά το άλλο. Για τον Γκόρντον ούτε κουβέντα.

Υ.Γ. Για τις γραφές και τα στατιστικά ο Παναθηναϊκός πέτυχε μία ιστορική νίκη με τον Φραγκίσκο Αλβέρτη σε ρόλο κόουτς.

Υ.Γ.2 Επειδή οι ....κύκλοι του Παναθηναϊκού επιμένουν θα γράψω το εξής: Τιμώ την ιστορία και την αξία του Φραγκίσκου Αλβέρτη, που αποτελεί μία από τις πιο έντονες φιγούρες και προσωπικότητες που εμφανίστηκαν ποτέ στον ελληνικό αθλητισμό. Προσωπικά την επιλογή του Παναθηναϊκού να τον προσλάβει σαν (κι όχι ως) προπονητή σε αυτό το κρίσιμο σημείο δε θα την κρίνω από την πορεία της ομάδας στη φετινή σεζόν. Την επιλογή του Παναθηναϊκού να τον χρίσει προπονητή, θα την κρίνω πια από το δρόμο που θα ακολουθήσει ο Φράνκι μετά το τέλος της προπονητικής καριέρας του στους πράσινους. Και στην επόμενη ομάδα που θα αναλάβει. Αν θελήσει να αναλάβει.

Υ.Γ. 3 Οχι ο Αλβέρτης, ο Μανωλόπουλος και ο Πρίφτης, αλλά ο Μπόμπι Νάιτ να ήταν δε θα μπορούσε να κριθεί από ένα τρίμηνο στον πάγκο μίας τόσο μεγάλης ομάδας και μάλιστα στο τέλος της σεζόν.

Υ.Γ. 4 Ο Ομπράντοβιτς την επόμενη εβδομάδα έρχεται στην Αθήνα με τη Φενέρ όχι για να παίξει την πρόκριση (πιθανή ήττα δεν της κοστίζει), αλλά για τη δεύτερη θέση του ομίλου και το πλεονέκτημα έδρας. Δείτε το πρόγραμμα του ομίλου και θα καταλάβετε.

Υ.Γ.5 Η μεγαλύτερη αδικία στη ζωή είναι να είσαι κοντός και να βλέπεις τον γίγαντα Σεμί Ερντέν να αμοίβεται ως μπασκετμπολίστας.

Υ.Γ.6 Φάουλ ο Αγγέλου δεν έκανε στους τρεις πόντους... Και επικρίνεται. Κι όταν έκανε δηλαδή τι κατάλαβε; Ο . gran turismo Ερντέν πήγε για βρούβες με τον Ντόρσεϊ και έχασε το ριμπάουντ. Αμυντικά πάντως το πλάνο του Αγγέλου ήταν αυτό που έπρεπε. Ο Μασιούλις βγήκε στη γωνία και μπουμπούνισε ένα μαρκαρισμένο τρίποντο, έχοντας μάλιστα απέναντί του ψηλότερο παίκτη με τα χέρια τεντωμένα. Το μόνο που έχεις να κάνεις είναι να πας στον αθλητή να υποκλιθείς και του βγάλεις το καπέλο διότι το έβαλε. Υπάρχει και αυτό στο μπάσκετ.

Υ.Γ. 7 Το γεγονός ότι ο Παναθηναίκός ήταν πολύ κακός αποδεικνύεται από το γεγονός ότι χρειάστηκε ένα τρίποντο του ...Θεού για να κερδίσει σε ένα ματς, όπου είχε 12 ριμπάουντ περισσότερα, κάποια στιγμή προς το τέλος του ματς μάζευε 10 επιθετικά ριμπάουντ περισσότερα και ο καλύτερος παίκτης του αντιπάλου τελείωσε με 2/15 σουτ. Καλές είναι οι θριαμβολογίες, αλλά ας δούμε και την πραγματική εικόνα που θα μετρήσει στα επόμενα ματς.

Υ.Γ.8 Οι φίλοι του Φράνκι κι αυτοί που τον παρακολουθούν στενά, αναφέρουν ότι το μάτι του κόβει και διαβάζει εξαιρετικά το μπάσκετ. Κάτι που σημαίνει ότι μπορεί να είναι ένας καλός κόουτς. Ενας άνθρωπος δηλαδή, που παίρνεις τις σωστές αποφάσεις στη διάρκεια ενός αγώνα, αναγνωρίζει τις απαιτήσεις ενός αγώνα, να κενά, τις αδυναμίες του αντιπάλου. Από ένα παιχνίδι δεν μπορεί να κριθεί κάτι τέτοιο, αλλά φαίνεται ότι διακρίνεται από μία μεγάλη δόση αλήθειας. Αυτή μπορεί να είναι η μαγιά στην οποία θα στηριχθεί η συνταγή του Παναθηναϊκού. Είναι σημαντικό να υπάρχει ένας καλός κόουτς στον πάγκο μίας ομάδας και είναι κομμάτι στο οποίο υστερούν κάποιοι από τους αναγνωρισμένοι προπονητές. Είναι κι αυτό ένα στοιχείο πάντως.