Τον πυροβόλησαν, αλλά αυτοκτόνησε!

Για να μην κυκλοφορείς ανασφάλιστος, ασφάλισε το αυτοκίνητό σου τώρα στην Anytime!

ΘΑΝΑΣΗΣ ΑΣΠΡΟΥΛΙΑΣ

Κατά καιρούς έχω διαβάσει πολλές αληθινές ιστορίες που αλληγορικά θα άρμοζαν στο φινάλε του Παναθηναϊκού στη φετινή Ευρωλίγκα.... Με ανθρώπους που αντιμετώπισαν ασθένειες, καταστροφές, επέζησαν σε δύσκολες συνθήκες, αλλά στο τέλος, "ηττήθηκαν", από ένα απλό, καθημερινό λάθος. Από μία κακιά τραγική στιγμή.

Στους διαιτητές που καταλόγισαν τα δύο από τα τρία φάουλ στον Δημήτρη Διαμαντίδη (και ειδικά το τρίτο), πρέπει αύριο κιόλας να αφαιρεθεί η σφυρίχτρα. Είναι ακατάλληλοι να διευθύνουν αγώνες του υψηλότερου επιπέδου. Τόσο κυνικά, τόσο ωμά. Εκτός κι αν είχαν δόλο και πρόθεση.
Ο Παναθηναϊκός τερμάτισε στη Βαρκελώνη μία πορεία θαυμαστή, ηρωική, που υποχρεώνει τους πάντες (εχθρούς και φίλους) στο πέρασμά του, να του σφίγγουν το χέρι και να υποκλίνονται. Εξ αρχής υποστήριζα ότι ακόμα και σήμερα και ολοκληρωνόταν η σεζόν, η Αργύρης Πεδουλάκης και οι παίκτες του, πρέπει να πιστωθούν με τα εγκώμια για μία από τις πιο υπερβατικές παρουσίες στην ιστορία του ευρωπαϊκού μπάσκετ.

Το ερώτημα που γεννάται είναι αυτή η λαμπρή πορεία ολοκληρώθηκε πρόωρα(;) εξαιτίας της διαιτητικής ανάμειξης. Διαβάζοντας τη δήλωση του Δημήτρη Γιαννακόπουλου μετά το φινάλε του 5ου αγώνα, θα διαφωνήσω στο εξής: Κρίνοντας τις αποφάσεις, αλλά και τη γενικότερη τάση των διαιτητών, θα υποστήριζα ότι οι υποδείξεις του 5ου αγώνα στα δύο φάουλ του Διαμαντίδη, ήταν πολύ περισσότερο ακατανόητες σε σχέση με αυτές του πρώτου αγώνα, όπου ρέφερις εγκαλούνται για δύο επιθετικά φάουλ στον Λάσμε (το ένα εκ των οποίων ήταν μαρς φάουλ) και το αντιαθλητικό φάουλ στον Γκιστ, που ναι μεν ήταν, αλλά ακόμα και να δινόταν δεν χάριζε καμία νίκη στους πράσινους.

Στον 5ο αγώνα, ο Διαμαντίδης βγήκε εκτός αγώνα με δύο ανύπαρκτα, εξοργιστικά κι απαράδεκτα σφυρίγματα, μόλις στο 4ο λεπτό... Διαμόρφωση αποτελέσματος! Για να δούμε όμως... Ηταν; Υπό μία έννοια, είναι ξεκάθαρο ότι στο διάστημα της απουσίας του Μήτσου στον πάγκο, ο Παναθηναϊκός πελαγοδρομούσε... Σοκαρισμένος! Κι επέτρεψε στην Μπαρτσελόνα να πετύχει 28 πόντους σε ένα δεκάλεπτο, αλλά και να στείλει τη διαφορά στους 17 πόντους στα μισά της δεύτερης περιόδου. Θα το καταθέσω όπως το σκέφτομαι. Ολοι αντιλαμβάνονται ότι ο Παναθηναϊκός αντλεί τη δύναμη του και ρυμουλκεί τον χαρακτήρα του από το μεγαλείο του ταλέντου που καταθέτει στο παρκέ ο μεγάλος Δημήτρης Διαμαντίδης. Ειλικρινά, όμως, αδυνατώ να δεχθώ ότι μία ομάδα, που φιλοδοξεί να φτάσει στο Φάιναλ Φορ κι έφτασε μόλις μία ανάσα μακριά από αυτό, ότι υποβάλλεται σε τέτοιο σοκ και χάνει τον μπούσουλα σε όλα τα επίπεδα με την απώλεια ενός παίκτη, ακόμα κι αν αυτός είναι ο Διαμαντίδης. Είναι αντιληπτό ότι επιθετικά, ο Μήτσος αποτελεί τον θεμέλιο λίθο κάθε επιτυχημένης, οργανωμένης ενέργειας, ο μαέστρος του ρυθμού, ακόμα και η πηγή έμπνευσης για τους συμπαίκτες του. Αυτό που αρνούμαι να δεχθώ όμως, είναι στον κρισιμότερο αγώνα της σεζόν, τον αγώνα της απόλυτης υπέρβασης και της ολοκληρωτικής καταξίωσης, να χαθεί ο αυτοέλεγχος, η συγκέντρωση και το πάθος στην άμυνα.

Δέχομαι τους 14 πόντους στην επίθεση... Είναι λογικό και ίσως περισσότερο απ'όσο θα μπορούσε να φανταστεί κανείς απόντος του Διαμαντίδη. Συγγνώμη! Οι 28 πόντοι στην άμυνα, δεν δικαιολογούνται από κανένα σφύριγμα, από καμία υπόδειξη διαιτητή, από ...τίποτα. Πολύ δε περισσότερο για μία ομάδα που από την πρώτη ημέρα της φετινής ύπαρξής της, ομολόγησε με τον τρόπο της, ότι η άμυνα θα είναι η ευχή και η κατάρα της. Η ζωή και ο θάνατός της. Οταν ο Διαμαντίδης επέστρεψε στο παρκέ (μάλλον καθυστερημένα κατά τη γνώμη μου για αυτό το ματς, όταν η διαφορά ολοένα και αυξανόταν), παίζοντας συνολικά για 30 λεπτά θα σταθώ περισσότερο στο γεγονός ότι για ακόμα μία φορά δεν είχε impact στο παιχνίδι του Παναθηναϊκού. Ασφαλώς και δεν ευθύνεται ο Μήτσος για το 1/16 τρίποντα, ούτε για τα 19 επιθετικά ριμπάουντ των αντιπάλων. Μπορεί να εκτέλεσε περισσότερο (3/9 σουτ συνολικά), αλλά δεν ήταν aggressive, όπως σε άλλες περιπτώσεις.

Οχι, εννοείται ότι δεν ευθύνεται ο Διαμαντίδης για την ήττα, αλλά τα διαιτητικά σφυρίγματα (που μετά το τρίτο φάουλ του αρχηγού έδωσαν ρεσιτάλ τραγικής διαιτησίας και για τις δύο πλευρές) ίσως και να αποτελούν μία πολύ καλή ομπρέλα για μία ομάδα, που απλά, αδυνατούσε να σκοράρει. Και ήταν κρίμα. Οσο κι άδικο. Για τον ίδιο τον εαυτό της. Στο 33', κι ενώ η διαφορά ήταν στους 6 πόντους (ή τους επτά) πόντους για τους Καταλανούς, ήμουν πεπεισμένος ότι ο Παναθηναϊκός να φύγει με ψηλά το κεφάλι από το Παλάου Μπλάουγκρανα. Περίμενα κι εγώ (όπως και όλοι σας) ότι ένα καταραμένο σουτ, θα έβρισκε το στόχο. Κι αν όχι ένα σουτ, δύο συνεχόμενες επιθέσεις μετά από καλές άμυνες, που θα έφερναν τη διαφορά στους 4 ή τους 5 πόντους. Γιατί; Μα ήταν εμφανές!

Ο Παναθηναϊκός είχε καταφέρει αυτό που ήθελε από την αρχή του αγώνα. Είχε τρομάξει την Μπαρτσελόνα! Είχε εγκαταστήσει το φόβο μέσα της, βλέποντας έναν ...σαρδανάπαλο αντίπαλο, έναν καταραμένο αγέρωχο μποξέρ, να σηκώνεται όρθιος μετά από διαδοχικά χτυπήματα. Πάνω και κάτω από τη μέση. Οταν η διαφορά ερχόταν στους 4 ή τους πέντε πόντους, οι Καταλανοί, υπεραγχωμένοι από τη μείωση της διαφορά (που πίστεψαν αρχικά ότι τους έδωσε τη νίκη) δεν θα μπορούσαν να αντιδράσουν. Διότι δε θα είχαν το σθένος, το καθαρό μυαλό και την ψυχραιμία να το κάνουν. Φοβούνταν. Εμειναν χωρίς καλάθι, εκδηλώνοντας επιθέσεις της ...πυρκαγιάς για 8 λεπτά!!! Κι όμως... Αυτό το καταραμένο σουτ δεν ήρθε ποτέ. Δεκαπέντε, εντελώς ξεμαρκάριστα σουτ (αντε, έστω κάτι λιγότερα) πήγαν στον βρόντο. Για να έρθει αυτό από τον καταπονημένο και σε πολύ κακή κατάσταση Χουάν Κάρλος Ναβάρο, που στο 35' έστειλε τη διαφορά από τους 6 πόντους στους 9 κι από εκεί στους 11... Ενα σερί 5-0 που ισοδυναμεί όσο μία πρόκριση σε Φάιναλ Φορ. Ενα σερί που ο Παναθηναϊκός δεν το είχε όταν το χρειάστηκε.

Η ζώνη έπνιξε τους πράσινους, που δεν είχαν αυτοματισμούς, ούτε καθαρές λύσεις, έστω κι αν προσπάθησαν να τις βρουν. Ο Πεδουλάκης πάλεψε το ματς, αλλά όπως ήταν στημένη η άμυνα της Μπαρτσελόνα, πιθανώς θα κατέληγε πάντα σε ένα ξεμαρκάριστο σουτ. Από μακριά όμως. Κρίμα! Ο Παναθηναϊκός επέζησε της εις βάρος του απόπειρας "δολοφονίας", αλλά έκανε χαρακίρι. Πολλοί μπορούν να ισχυριστούν ότι με τον Διαμαντίδη εντός αγώνα, η διαφορά δε θα είχε ανέβει στους 17 πόντους... Προσωπικά δεν είμαι καθόλου βέβαιος, διότι στα πρώτα λεπτά ο Παναθηναϊκός έμοιαζε να είναι ανέτοιμος για ένα τέτοιο παιχνίδι, δίνοντας την ευκαιρία στην Μπάρτσα να ξεφύγει από νωρίς. Αυτή ήταν η αίσθηση που αποκόμισα εγώ τουλάχιστον.

Εν κατακλείδι, τα μπράβο και τα συγχαρητήρια περισσεύουν για την φετινή ευρωπαϊκή πορεία του Παναθηναϊκού. Εκανε σπουδαία πράγματα και αποκλείστηκε στις λεπτομέρειες, από μία ομάδα που θα τολμήσω να ισχυριστώ ότι ουδόλως καλύτερη ήταν από αυτόν. Καθόλου καλύτερη όμως...

ΣΠΥΡΟΣ ΚΑΒΑΛΙΕΡΑΤΟΣ

Το μεγάλο σουτ δεν μπήκε ποτέ

Με 1/16 τρίποντα και 14 λιγότερα ριμπάουντ, ο Παναθηναϊκός έκανε ακριβώς ό,τι έπρεπε για να δώσει άλλοθι στους διαιτητές, που σημάδεψαν με μοναδικό τρόπο τον Διαμαντίδη.

Η αλήθεια είναι ότι το ματς πήρε το δρόμο του από το 5ο λεπτό. Οταν ο αρχηγός των πρασίνων έκανε τρίτο φάουλ. Οχι, δεν ήταν καλός ο 33χρονος γκαρντ. Αλλά αποδείχθηκε για δεύτερη συνεχόμενη φορά ότι ο Παναθηναϊκός είναι ο Διαμαντίδης. Οταν δεν παίζει καλά ή όταν δεν παίζει καθόλου, τα πράγματα αλλάζουν. Βέβαια είναι προτιμότερο να βρίσκεται στο παρκέ, παρά να αφήνει τους υπόλοιπους να κάνουν τη δουλειά. Εστω και ως παρουσία, ανησυχεί τους αντιπάλους. Αποδείχθηκε όταν βγήκε με τη διαφορά στους 8 και επέστρεψε όταν η Μπάρτσα ήταν στο +17. Ο Πεδουλάκης δεν ρίσκαρε πιο νωρίς, παρότι φαινόταν από μακριά ότι ο Παναθηναϊκός δεν έχει επιλογή να τον αφήσει έξω, ακόμα και στο όριο των φάουλ.

Διότι οι διαιτητές φόρτωσαν στην αρχή με φάουλ τον Διαμαντίδη, αλλά μετά το... έπαιξαν έξυπνα. Το γύρισαν και φόρτωσαν με φάουλ την Μπαρτσελόνα.

Ο Παναθηναϊκός για δεύτερη συνεχόμενο ματς δεν μπορούσε να σκοράρει από μακριά. Ο Πασκουάλ διάλεξε πάλι ζώνη και δικαιώθηκε απόλυτα. Με 6% στα τρίποντα δεν μπορεί μια ομάδα να θέλει να προκριθεί στο φάιναλ φορ. Το μεγάλο σουτ δεν μπήκε ποτέ, ακόμα και όταν η Μπαρτσελόνα εγκλωβίστηκε. Εκανε 8 λεπτά να σκοράρει, είχε πάρει διαζύγιο με το καλάθι. Εκεί, λοιπόν, ο Παναθηναϊκός δεν έκανε τίποτα σωστό στην επίθεση. Το μπάσκετ που έπαιξαν οι πράσινοι ήταν τόσο προβλέψιμο, ήταν τόσο στατικό, σε βαθμό εκνευριστικό. Οντως έγιναν σουτ με καλές προϋποθέσεις, αλλά δεν τα επιχείρησαν και σπουδαίοι σουτέρ. Ο Γκιστ και ο Ούκιτς βάζουν τρίποντα, αλλά η καριέρα τους δεν έχει στηριχθεί στα τρίποντα. Βέβαια ένα να πετύχαιναν ίσως να άλλαζε όλη η ροή, αλλά μεγάλο σουτ δεν έβαλε στα δύο τελευταία ματς ο Παναθηναϊκός. Αντίθετα, ο Ναβάρο και ο Χουέρτας βρήκαν το στόχο στα καθοριστικά σημεία.

Ο Παναθηναϊκός, λοιπόν, είπε αντίο στο Λονδίνο, αλλά είναι προφανές ότι η ιστορία της σειράς ήταν προδιαγεγραμμένη. Η πρόκριση δεν χάθηκε στο πέμπτο ματς, χάθηκε στο ΟΑΚΑ. Οι πράσινοι έψαξαν την υπέρβαση, έφτασαν μια ανάσα, αλλά δεν κατάφεραν να τελειώσουν τη δουλειά στην έδρα τους. Από τη στιγμή που επέστρεψαν στη Βαρκελώνη, οι πιθανότητες ήταν εναντίον τους. Φάνηκε και στην πράξη. Ολο το... πακέτο στο Παλάου Μπλαουγκράνα, ήταν υπέρ της Μπαρτσελόνα. Υπέρ του φαβορί, από την πρώτη στιγμή. Αν είχε αποφύγει τη σύγκρουση με τους Καταλανούς ο Παναθηναϊκός, αν δεν είχε μείνει τέταρτος στον όμιλό του, θα είχε ακόμα περισσότερες ελπίδες.

Όμως ο Παναθηναϊκός δεν απέτυχε φέτος στην Ευρωλίγκα. Πέτυχε. Αξίζει συγχαρητήρια για όλη την πορεία του. Απλά δεν έκανε το κάτι παραπάνω. Δεν έκανε την απόλυτη υπέρβαση. Ή αλλιώς δεν έγινε ο Ολυμπιακός της περασμένης σεζόν...