Βασίλη μείνε κι ας μας «σκοτώσεις»

Μετά από μια πολύ σκληρή ήττα σαν αυτή του Ολυμπιακού χτες βράδυ στο Κάουνας συνήθως ανοίγει μια μεγάλη συζήτηση περί στελέχωσης της ομάδας, της κάθε ομάδας και του χτισίματος, της φιλοσοφίας, της συμμετοχής του κάθε παίχτη ή της κάθε γενιάς παικτών σε ένα νέο project. Στην πραγματικότητα η οδυνηρή αυτή ήττα ήρθε από κακές αποφάσεις της στιγμής, γιατί όπως και να το κάνουμε και το μπάσκετ είναι παιχνίδι λαθών ειδικά στα τελευταία 2-3 λεπτά των αγώνων.

Προσωπικά πιστεύω ότι ο Ολυμπιακός πλήρης θα προκριθεί στην 8άδα κάνοντας τις απαραίτητες μεγάλες και δύσκολες νίκες, ενώ ο Ολυμπιακός με ελλείψεις κινδυνεύει να χάσει παντού όπως όλοι. Το σημερινό blog όμως δεν έχει να κάνει με τη γενικότερη πορεία των Κόκκινων αλλά συγκεκριμένα με τον Βασίλη Σπανούλη. Η φετινή σεζόν μας έχει δώσει δυο τίτλους ως τώρα. Την ενδεχόμενη διάθεση του Σπανούλη να ενισχύσει για μια τελευταία φορά την Εθνική Ομάδα και το ενδεχόμενο να τερματίσει την πλούσια καριέρα του.

Ίσως σε προηγούμενα άρθρα μου διαβάσετε πως αισθάνομαι για τον Βασίλη Σπανούλη νομίζω όμως ότι γενικότερα δεν μπορεί να αγαπάς το μπάσκετ και να μην αγαπάς ταυτόχρονα την επίδραση Σπανούλη στο άθλημα και μάλιστα σε πανευρωπαϊκό επίπεδο.

Ο συγκεκριμένος τύπος δεν είναι μια περίπτωση αθλητή που ξέρει μόνο αυτό να κάνει καλά, είναι μια περίπτωση ανθρώπου που φαίνεται να ασχολείται μόνο με αυτό!

Κάθε επαγγελματίας αθλητής και ειδικά κάθε πρωταθλητής πρέπει να φέρνει την επαγγελματική του δραστηριότητα σε πρώτο πλάνο στη ζωή του, στο κέντρο της ύπαρξής του. Ο Βασίλης Σπανούλης νιώθω ότι είναι ο ορισμός της μπασκετικής μονομανίας σε σημείο να ανησυχώ για την ύπαρξή του, αν του πάρουμε την μπάλα από τα χέρια! Κι επίσης δεν μπορώ και να τον φανταστώ και σε κανένα άλλο πόστο περί του μπάσκετ πλην του αθλητή με το jersey της ομάδας. Τον Ζήση μπορώ να τον φανταστώ εύκολα GM, τον Παπαλουκά στέλεχος, ο Διαμαντίδης με εξέπληξε ομολογώ με την διακριτική εμπλοκή του, τον Σπανούλη πραγματικά δεν μπορώ να τον κάνω εικόνα ως οτιδήποτε άλλο πλην παίκτη. Πιθανώς στο «έπειτα» να ακολουθήσει την πορεία του ακριβοθώρητου Νίκου Γκάλη.

Επιστροφή Βασίλη Σπανούλη στην Εθνική Ομάδα;

Ναι, χίλιες φορές ναι. Δεν το γράφω για την τιμητική αποστρατεία, το γράφω για την ουσιαστική ανάγκη της Εθνικής ομάδας να διαθέτει την μπασκετική αξία και την προσωπικότητα του Σπανούλη μέσα στο γήπεδο, στο κρίσιμο τουρνουά που έρχεται. Με ή χωρίς Αντετοκούνμπο είναι ιδανικό σενάριο να παραταχθεί η Εθνική με Σπανούλη.

Δε θα συμβεί αν δεν ομονοήσουν όλοι οι μπασκετικοί υπέρ. Δεν πιστεύω ότι υπάρχει περίπτωση να επιστρέψει ο Σπανούλης αν δεν νιώσει ότι η επιθυμία είναι ομόφωνη από διοίκηση ομοσπονδίας – προπονητή – συμπαίκτες. Με τι ρόλο; Ο Σπανούλης είναι ρόλος από μόνος του και μπορεί να δώσει πολλές λύσεις σε γήπεδο και αποδυτήρια. Αυτή είναι η γνώμη μου. Ελπίζω μετά τις εκλογές της Ομοσπονδίας (αν επιτέλους γίνουν) Φασούλας, Λιόλιος και όποιοι άλλοι απαρτίσουν την «κυβέρνηση» και την «αντιπολίτευση» να συμφωνήσουν τουλάχιστον σε αυτό.

Είναι η τελευταία σεζόν Σπανούλη στα courts ;

Θα μου επιτρέψετε να παρομοιάσω τη συνθήκη Σπανούλη με τη συνθήκη Roger Federer, του αγαπημένου μου. Φοβάμαι μήπως ο κορονοϊός μας στερήσει τη δυνατότητα να απολαύσουμε τον GOAT για άλλη μια γεμάτη σε γήπεδα με κόσμο σεζόν. Και στην περίπτωση Σπανούλη, όπως και στην περίπτωση του Ελβετού super star έχει διατυπωθεί πολλάκις η ερώτηση, «τι άλλο θέλει κερδίσει και παραμένει;»

Απαντούν περίπου και οι δυο το ίδιο πράγμα αφοπλιστικά: Αυτό αγαπάμε να κάνουμε! Η δόξα κατακτήθηκε, οι κορυφές πατήθηκαν, τα χρήματα κερδήθηκαν, μένουν δυο τύποι στα late thirties να μπαινοβγαίνουν σε χειρουργεία, σε φυσικοθεραπευτήρια, σε προπονήσεις και γυμναστήρια για να κερδίσουν!

Πως να το καταλάβουμε όλοι εμείς που δεν έχουμε γευθεί το δικό τους συναίσθημα, που δεν έχουμε υπάρξει απόλυτα μονομανείς ως Πρωταθλητές;

Είναι πολύ σημαντικό να κοιτάμε το δάσος αλλά εδώ κατ΄ εξαίρεση εστιάζω στο δέντρο. Όχι στην ομάδα αλλά στον παίκτη. Στον μεγαλύτερο αθλητή του σύγχρονου ελληνικού μπάσκετ μετά τη γενιά Γκάλη – Γιαννάκη. Και τότε μπορεί κάποιοι να είχαμε διαλέξει άλλον για αγαπημένο (προσωπικά τον Φάνη), όμως ο Γκάνγκστερ ήταν ο αδιαμφισβήτητος. Έτσι και τώρα μπορεί να προκρίνουμε άλλον στην καρδιά μας, όμως ο Βασίλης Σπανούλης είναι απόλυτος. Απόλυτος και λόγω διάρκειας. Που όσοι αγαπάμε το μπάσκετ επιθυμούμε extra time σε μια καριέρα που λάτρεψε τις παρατάσεις.